เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 298
ตอนที่ 298 แดนเหนือเปิดศึก
ระหว่างที่เมืองเสี่ยวฉือกำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน
ทางทิศเหนือของจงหยวน
ช่วงใกล้ยามเที่ยง
นอกกำแพงหมื่นลี้ที่ดูราวกับมังกรขนาดใหญ่กำลังนอนหลับไหลอยู่บนพสุธา
เมฆสีครามลอยต่ำ หิมะสีขาวราวกับขนห่านโปรยปรายลงมาจากท้องนภาโดยมิมีทีท่าว่าจะหยุด สายลมที่หนาวเหน็บจนเข้ากระดูกพัดผ่านจากดินแดนรกร้างทางเหนือเข้ามาเป็นระลอก
“โฮก ! ”
เสียงคำรามดังสนั่นหวั่นไหวเสียงหนึ่งดังก้องไปทั่วดินแดนที่ไร้ซึ่งขอบเขต
มินานทั่วบริเวณก็มืดครื้มลงทันใด ราวกับมีพายุสีดำลูกใหญ่พัดมาจากดินแดนรกร้างทางเหนือ
หวังจะพุ่งชนกำแพงที่ขวางกั้นแดนเหนือมายาวนานแห่งนี้ให้แตกสลาย เพื่อเปิดทางให้บุกเข้าไปในจงหยวน
ขณะเดียวกัน เนื่องด้วยค่ายกลสังหารมากมายที่วางเอาไว้บนกำแพง รวมทั้งค่ายกลป้องกันได้ถูกจักรพรดิมารตนนั้นทำลายจนหมดสิ้นแล้ว
เวลานี้ผู้บำเพ็ญเพียรลัทธิเต๋าแห่งจงหยวนนับแสนคนจึงมาประจำอยู่ด้านล่างกำแพง รวมตัวกันตั้งขบวนเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้าหลาย ๆ กลุ่ม เป็นภาพที่อลังการมิแพ้กัน
พวกเขาแต่ละคนล้วนมีท่าทางเย็นชา สายตาแน่วแน่ มิว่าจะต้องทำเยี่ยงไรก็ต้องหยุดฝ่ายมารไว้ที่กำแพงแห่งนี้ให้จงได้
เวลาผ่านไปประมาณหนึ่งก้านธูป
รถม้าคันใหญ่ที่สร้างมาจากกระดูกคันหนึ่ง ถูกชายฉกรรจ์ที่มีเขาบนศีรษะ ร่างกายกำยำ แขนทั้งสองข้างเต็มไปด้วยรอยสักสีดำหลายสิบคนแบกเข้ามา ก่อนจะหยุดลงห่างออกไปมิถึงร้อยจั้ง
เห็นได้ชัดว่าสตรีที่มีพลังกดดันทุกคนที่อยู่ ณ ที่นี้ได้ ก็คือจักรพรดิมารตนนั้น
ตู๋กูชิงเฟิง !
นางอยู่ในชุดสีม่วงเข้มอันหรูหรา ผมยาวสลวยราวกับเกลียวคลื่น พลิ้วไหวไปมา
ขณะเดียวกันเนื่องด้วยไอพลังที่แผ่ออกมาจากร่างของนางนั้นรุนแรงเป็นอย่างมาก จึงทำให้ทั้งด้านหน้าและด้านหลังของนางดูพร่ามัวไปหมด จนมิสามารถมองเห็นใบหน้าที่แท้จริงของนางได้
เมื่อเห็นภาพตรงหน้า กลุ่มผู้นำของเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรลัทธิเต๋าที่ยื่นอยู่ด้านหน้า ก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปทันที
ช่างน่ากลัวยิ่งนัก !
นี่หรือคือพลังที่แท้จริงของจักรพรรดิมาร !
แค่ไอพลังที่แผ่ออกมาจากร่างก็ทำให้อากาศรอบ ๆ ตัวสั่นสะเทือน จนทุกอย่างรอบกายดูเลือนลางไปหมด
ทว่าแม้จะน่ากลัวเพียงใด แต่ทุกคนกลับมิได้หวั่นเกรงแม้แต่น้อย และมิมีใครถอยหลังแม้แต่คนเดียว
หลังจากที่ทั้งสองฝ่ายเผชิญหน้ากันอยู่เช่นนั้นพักใหญ่
เสียงเย็นชาที่เต็มไปด้วยพลังอันน่าสะพรึงกลัวเสียงหนึ่ง ก็ดังออกมาจากรถม้าคันนั้น
“พวกมนุษย์หน้าโง่ ค่ายกลสังหารและค่ายกลป้องกันทั้งหมดของแดนเหนือถูกข้าทำลายไปจนหมดสิ้นแล้ว พวกเจ้ายังฝันกลางวันอยู่อีกหรือ ว่าจะสามารถขวางมิให้ข้านำคนในเผ่านับล้านเข้าจงหยวนได้ ? ”
สิ้นเสียงเจ้าสำนักจื่อชิงที่ยืนอยู่หน้าสุดก็ก้าวออกมา พร้อมกับเอ่ยด้วยแววตาวาวโรจน์ “หากมารอย่างพวกเจ้าต้องการเข้าจงหยวน ก็ต้องข้ามศพพวกเราไปก่อน ! ”
ตู๋กูชิงเฟิงแค่นหัวเราะออกมาเสียงเย็นชา จากนั้นก็สะบัดแขนเสื้อหนึ่งครั้ง คลื่นพลังอันน่ากลัวพลันพวยพุ่งออกมา รุนแรงราวกับคลื่นทะเลที่ซัดสาด
วินาทีต่อมา ผู้บำเพ็ญเพียรลัทธิเต๋านับแสนต่างก็สีหน้าตื่นตกใจ พร้อมกับต้องถอยหลังไปหลายก้าวอย่างอดมิได้
ทว่าทันทีที่คลื่นพลังอันน่ากลัวจางหายไป ทุกคนก็ส่งเสียง “หึ” ออกมาเบา ๆ ก่อนจะก้าวขึ้นมาพร้อม ๆ กัน
ตู๋กูชิงเฟิงที่เห็นเช่นนั้นก็ลุกขึ้นยืนทันที
นางกวาดตามองผู้บำเพ็ญเพียรของลัทธิเต๋านับแสนคน พลางเอ่ยอย่างมิแยแสว่า “ในเมื่อพวกเจ้าตัดสินใจแน่วแน่เช่นนี้ ข้าก็จะมิรังแกพวกเจ้าที่อ่อนแอกว่าก็แล้วกัน”
“ลัทธิเต๋าของพวกเจ้าหากมิมีผู้บำเพ็ญเพียรระดับมหายานมาร่วมรบ ข้าก็จะมิลงมือเด็ดขาด แต่หากพวกเจ้าสามารถรับมือปีศาจนับล้านที่อยู่ทางด้านหลังของข้าได้ ข้าสัญญาว่าเผ่าของข้าจะมิเข้าไปในจงหยวนอีกตลอดกาล”
สิ้นเสียงนักพรตฉางเสวียนก็ก้าวออกมา พร้อมกับเอ่ยว่า
“ถ้าเช่นนั้นก็… บุก ! ”
“บุก ! ”
“บุก ! ”
“บุก ! ”
ทันใดนั้น ผู้บำเพ็ญเพียรลัทธิเต๋านับแสนคนที่อยู่ทางด้านหลังของนักพรตฉางเสวียนก็ตะโกนขึ้นพร้อม ๆ กัน เสียงดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ พร้อมกับพลังมหาศาลพุ่งขึ้นฟ้า
“โฮก ! ”
“โฮก ! ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน