เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 312

ตอนที่ 312 เป็นข้านี่ช่างลำบากจริง ๆ

ตอนนั้นเอง เหมือนเพิ่งจะรู้ตัวว่าตนเองนั้นกำลังเสียมารยาท

ตู๋กูชิงเฟิงจึงพ่นลมหายใจออกมาน้อย ๆ พยายามปรับอารมณ์ของตัวเองให้เป็นปกติ

ทว่าระหว่างที่ตู๋กูชิงเฟิงเตรียมจะเอ่ยเชิญนักพรตฉางเสวียนเข้ามาด้านใน และบอกเขาว่าเย่ฉางชิงกำลังไปซื้อเนื้อที่ร้านขายเนื้อ อีกมินานก็จะกลับมานั้น

นางก็พบว่านักพรตฉางเสวียนมิเพียงมีท่าทางแปลกไป ทว่าสายตาที่มองมายังนางนั้นยังประหลาดมากอีกด้วย

วินาทีต่อมา ตู๋กูชิงเฟิงจึงมีสีหน้าเย็นชาลงภายในพริบตา

“เจ้าคงมาเพื่อขอร้องให้ฉางชิง ยื่นมือไปช่วยยุติสงครามทางเหนือกระมัง ? ”

สายตาของตู๋กูชิงเฟิงค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นลุ่มลึกขึ้น ให้ความรู้สึกราวกับตกอยู่ในขุมนรก

หากมิใช่เพราะนางตัดสินใจที่จะใช้ชีวิตร่วมกับฉางชิงที่นี่แล้วล่ะก็ นางคงลงมือสังหารชายผู้นี้อย่างมิลังเลไปแล้ว

‘กล้าใช้สายตาเช่นนี้จ้องมองจักรพรรดิเช่นข้าเยี่ยงนั้นหรือ ! ’

‘ห๊ะ ! ’

ได้ยินเช่นนั้น นักพรตฉางเสวียนก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปทันที

ทว่าขณะที่เขาบังเอิญสังเกตเห็นท่าทางของสตรีที่สวมอาภรณ์สีม่วงตรงหน้า

สีหน้าของเขาก็พลันต้องเปลี่ยนไปอีกครั้ง ท่าทางเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

ทันใดนั้น ความเย็นยะเยือกก็ได้แล่นขึ้นมา ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

สตรีที่สวมอาภรณ์สีม่วงนางนี้มิธรรมดาจริง ๆ !

แม้เขาจะมิอาจสัมผัสถึงพลังในการบำเพ็ญเพียรใด ๆ บนกายของนาง แต่หากมิมีสิ่งใดผิดพลาดแล้วล่ะก็ ตบะบารมีของอีกฝ่ายจะต้องอยู่สูงกว่าเขาเป็นแน่ !

อีกอย่างสายตาที่ลุ่มลึกและเย็นชาเช่นนี้ แม้แต่ตัวเขาเองยังอดมิได้ที่จะรู้สึกชาวาบไปทั้งตัว ภายในใจเริ่มรู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมาทันที

เห็นได้ชัดว่าคนผู้นี้หาได้อ่อนเยาว์ และเป็นหญิงสาวธรรมดาดังเช่นที่เห็นภายนอกไม่

เลอะเลือนไปใหญ่แล้ว !

คิดได้เช่นนั้น นักพรตฉางเสวียนก็มิกล้าจะคาดเดาไปต่าง ๆ นานาอีก จึงได้รีบประสานมือขึ้นคาราวะทันที “ขอเรียนตามตรง ข้ามาเพราะเรื่องฝ่ายมารจากแดนรกร้างทางเหนือบุกเข้าโจมตีจงหยวนจริง ๆ ขอรับ”

“ในเมื่อมาเพราะเรื่องนี้”

ตู๋กูชิงเฟิงชะงักไปเล็กน้อย ก่อนยกมุมปากขึ้นและเผยรอยยิ้มเรียบนิ่งออกมา พร้อมถามขึ้นอีกว่า “เช่นนั้นเจ้ามิอยากรู้หรอกหรือว่าข้าคือใคร ? ”

นักพรตฉางเสวียนได้ยินเช่นนั้นก็นิ่งงันไปทันที

ทว่าเมื่อเวลาผ่านไปมิกี่อึดใจ

นักพรตฉางเสวียนราวกับว่าในที่สุดก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้

‘เสียงนี้ ? ’

‘ทำไมให้ความรู้สึกคุ้นเคยนักนะ ? ’

‘มิใช่ ! ’

‘เสียงนี้ หรือจะเป็นจักรพรรดิมารตนนั้น ! ’

‘แย่แล้ว ! ’

คิดถึงตรงนี้ นักพรตฉางเสวียนก็เงยหน้าขึ้นมอง ใบหน้าแฝงรอยยิ้มมีเลศนัยของตู๋กูชิงเฟิง

ทันใดนั้น เมื่อรู้ว่ากำลังเผชิญหน้ากับศัตรูอยู่ ร่างของเขาก็ผงะและหายแวบไปทันที ก่อนจะปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งที่อีกฟากของถนน

“เหตุใดท่านถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ? ”

รอบกายนักพรตฉางเสวียนพลังปราณพลุ่งพล่าน พลังวิญญาณภายในกายถูกกระตุ้นถึงขีดสุดภายในพริบตา เตรียมพร้อมที่จะลงมือได้ตลอดเวลา

เขารู้ดีว่าตนเองนั้นหาใช่คู่ต่อสู้ของจักรพรรดิมารตนนี้ไม่

แต่แม้จะเป็นเช่นนั้น เจ้าสำนักดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนเช่นเขาก็ขอยอมสู้ตาย ดีกว่าต้องคุกเข่าอ้อนวอนจักรพรรดิมาร

“อีกอย่างท่านรู้หรือไม่ว่าที่นี่เป็นที่พักผ่อนของท่านบรรพจารย์เย่ ? ”

นักพรตฉางเสวียนเอ่ยกับตู๋กูชิงเฟิง ด้วยท่าทางแน่วแน่และดวงตาวาวโรจน์

“กล้ารบกวนการพักผ่อนท่านบรรพจารย์เย่ ต่อให้ท่านเป็นถึงจักรพรรดิมาร แต่ต่อหน้าของท่านบรรพจารย์เย่ ท่านก็ยังคงมิต่างอะไรกับมดปลวกอยู่ดี ! ”

‘ท่านบรรพจารย์เย่ ? ’

สิ้นเสียงคิ้วเรียวยาวของตู๋กูชิงเฟิงพลันขมวดมุ่นอย่างห้ามมิได้

หลังจากครุ่นคิดอยู่สักพัก นางก็มีท่าทีอ่อนลงพร้อมกับเอ่ยถามอย่างหยอกล้อขึ้นว่า “หรือว่าฉางชิงมาจากสวรรค์จริง ๆ เยี่ยงนั้นหรือ ? ”

ก่อนหน้านี้เรื่องที่เย่ฉางชิงมาจากสวรรค์หรือไม่นั้น เป็นเพียงแค่การคาดเดาของนางเท่านั้น

แต่หากลูกศิษย์หรือศิษย์หลานผู้นี้ของเย่ฉางชิงยอมรับออกมาเอง เช่นนั้นเรื่องนี้ก็จะต่างออกไป

“ท่านรู้สึกกลัวขึ้นมาแล้วเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

นักพรตฉางเสวียนแค่นหัวเราะออกมาเสียงเย็น พร้อมเอ่ยต่อ “ในเมื่อท่านอยากรู้ ข้าก็จะบอกให้เอาบุญ ท่านบรรพจารย์เย่มาจากสรวงสวรรค์ ความเก่งกาจของเขาหาใช่สิ่งที่ท่านและข้าจะสามารถคาดเดาได้”

“หากท่านยังพอมีสติอยู่บ้าง ก็จงออกไปจากเมืองเสี่ยวฉือซะ จากนั้นก็พากองทัพมารกลับไปยังดินแดนร้างทางเหนือเสีย มิเช่นนั้นหากท่านบรรพจารย์เย่ลงมือขึ้นมา ฝ่ายมารของท่านจะต้องสูญสิ้นอย่างแน่นอน”

เมื่อได้ฟังคำขู่ของนักพรตฉางเสวียน