เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 329
ตอนที่ 329 ท่านเย่คงจะมีวิธีของเขากระมัง
มิกี่อึดใจต่อมา
เย่ฉางชิงก็หายวับไปในอากาศ ราวกับภูติผีก็มิปาน
ทันใดนั้น พวกเทพหลิวที่ยืนอยู่ภายในลานต่างก็นิ่งค้างด้วยความตกตะลึง สายตายังคงจับจ้องไปตรงที่เย่ฉางชิงหายตัวไปเมื่อครู่
ผ่านไปครู่ใหญ่
“วิถีแห่งดนตรี วิถีแห่งหมาก วิถีแห่งชีวิต วิถีแห่งการเวียนว่ายตายเกิด วิถีแห่งกาลเวลา วิถีแห่งช่องว่างเวลา ความเก่งกาจของนายท่านช่างน่าเหลือเชื่อขึ้นเรื่อย ๆ จริง ๆ ”
เทพหลิวเอ่ยออกมาราวกับคนละเมอ “หรือจะอยู่เหนือกว่าวิถีแห่งสวรรค์ หรือเทียบเคียงกับวิถีแห่งสวรรค์จริง ๆ ? ”
เทพหลิวเอ่ยเพียงเท่านั้น แล้วก็อดมิได้ที่จะเหลือบไปมองถูสือซานอย่างครุ่นคิด
ตอนนั้นเอง ถูสือซานที่มีสีหน้าสับสนจึงเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัยว่า “พี่หลิว ท่านคิดว่าพี่ชิงเฟิงและท่านเย่จะสามารถอยู่เคียงคู่กันได้จริง ๆ หรือเจ้าคะ ? ”
เทพหลิวได้ยินคำถามนั้นก็ถึงกับชะงักงัน ก่อนจะชำเลืองมองถูสือซานที่มีท่าทางผิดหวัง พร้อมกับขมวดคิ้วน้อย ๆ “ข้าเองก็มิแน่ใจเหมือนกัน เพราะข้ามิมีความรู้สึกเช่นมนุษย์”
“แต่สิ่งที่ข้ามั่นใจก็คือ หากเทียบกันที่ตบะบารมี ตู๋กูชิงเฟิงนั้นยังห่างชั้นอีกไกลนัก ส่วนด้านอื่น ๆ นั้นข้าเองก็มิรู้ว่าควรจะพูดเช่นไร”
ถูสือซานลังเลเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้ารับ
เทพหลิวจึงเอ่ยต่ออีกว่า “สือซาน คุณสมบัติของเจ้ามิได้ด้อยไปกว่ามนุษย์ ทั้งสายเลือดก็ยังมีสัญญาณว่าจะเกิดการเปลี่ยนแปลง ยิ่งกว่านั้นยังได้รับวาสนาอันไร้เทียมทานที่นายท่านมอบให้อีก”
“เช่นนั้นสำหรับเจ้าแล้ว ความสำเร็จในภายภาคหน้าอาจจะสูงส่งกว่าตู๋กูชิงเฟิงก็เป็นได้”
ถูสือซานเงยหน้าขึ้นทันที ดวงตาทั้งสองข้างเป็นประกายระยิบระยับ “พี่หลิว ท่านหมายความว่าข้ายังมีโอกาสหรือเจ้าคะ ? ”
เทพหลิวยิ้มให้พร้อมกับพยักหน้าน้อย ๆ
ขณะเดียวกัน อาจเป็นเพราะได้รับผลจากอิทธิฤทธิ์ของเย่ฉางชิง
ชาวเมืองเสี่ยวฉือที่กำลังหลับสนิทอยู่นั้น ราวกับหลุดพ้นจากพลังลึกลับบางอย่างที่สะกดเอาไว้
ทันใดนั้น พวกเขาต่างก็ตื่นขึ้นจากการหลับใหล พร้อมลืมตาตื่นขึ้นมาในทันใด
ทว่าในวินาทีที่พวกเขาลืมตาขึ้นมานั้น ต่างก็มีแสงอันเจิดจ้าเปล่งออกมาจากร่างด้วย
ณ ร้านตีเหล็ก
ขณะที่ช่างตีเหล็กซ่งลืมตาขึ้นมาทันทีนั้น รังสีรอบกายของเขาก็เปลี่ยนแปลงไป มีความน่าเกรงขามแผ่ออกมาโดยมิรู้ตัว
แต่เมื่อเขาเงยหน้ามองขื่อด้านบน เขาก็ได้สติขึ้นมาอีกครั้ง พลางพึมพำขึ้นมาอย่างอดมิได้
“นี่มันเรื่องอะไรกัน หรือว่าตอนนั้นข้ามิได้ตายในสนามรบหรอกหรือ ? ”
“มิใช่สิ พูดให้ถูกก็คือข้ากลับมาเกิดใหม่ และด้วยอิทธิฤทธิ์บางอย่าง ทำให้ความทรงจำในชาติก่อนของข้าฟื้นคืนกลับมา”
“มิใช่ ๆ ในเมื่อเป็นเพียงความทรงจำในชาติก่อน เหตุใดพลังปราณและกายเนื้อ ถึงมีการฟื้นฟูมิหยุดเช่นนี้เล่า ? ”
“……”
“……”
ผ่านไปครู่หนึ่ง ภรรยาของช่างตีเหล็กซ่งที่นอนอยู่ข้าง ๆ ก็หันมามองช่างตีเหล็กซ่งด้วยความงัวเงีย พลางเอ่ยอย่างเบื่อหน่ายว่า
“ตาซ่ง เจ้าเป็นอะไรแต่เช้าเนี่ย ? ”
ช่างตีเหล็กซ่งขมวดคิ้วพลางเอ่ยว่า “น้องหญิง ข้าเหมือนจะจำอดีตชาติได้แล้ว”
ภรรยาของเขาได้ยินเช่นนั้นก็นิ่งไป ก่อนจะเอ่ยถามอย่างใคร่รู้ว่า “เช่นนั้นเจ้าบอกมาสิว่าชาติที่แล้วเจ้าเป็นใครกัน ? ”
ช่างตีเหล็กซ่งใคร่ครวญอยู่สักพัก ก่อนเอ่ยออกมาว่า “อืม… จักรพรรดิเซียนผู้หนึ่งของแดนสวรรค์โบราณ”
“จักรพรรดิเซียน ? ”
“พอได้แล้วน่า ! ”
แต่ภรรยากลับมองช่างตีเหล็กซ่งด้วยความขุ่นเคือง พลางแค่นหัวเราะออกมา “ตาซ่ง ข้าว่าเจ้ายังเมาขี้ตาอยู่ซะมากกว่า มีจักรพรรดิเซียนที่ไหนอายุยังมิถึงสามสิบ นกเขาก็มิขันแล้วบ้างห๊ะ ? ”
ช่างตีเหล็กซ่งจึงเอ่ยด้วยสีหน้าเอือมระอาว่า “น้องหญิง ข้าคิดว่าปัญหามันมิได้อยู่ที่ข้าหรอกนะ”
“เจ้าว่าไงนะ ! ”
ภรรยาจึงเอ่ยอย่างเกรี้ยวกราดว่า “แซ่ซ่ง เจ้าหมายความว่าเป็นเพราะข้าเยี่ยงนั้นหรือ ? ”
ช่างตีเหล็กซ่งตอบกลับอย่างขลาดกลัวว่า “น้องหญิง เจ้าอย่าโมโหไปเลย มีอะไรพวกเราพูดกันดี ๆ เถอะ”
………………………….
ในเวลาเดียวกันนั้นเอง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน