เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 354

คำตอบของเย่ฉำงชิงถึงกับทำให้ศิษย์พี่ใหญ่อย่ำงหลี่ซิวหยวน ตกตะลึงไปทันที

‘หญ้ำต้นเดียวก็ฟันตะวัน จันทรำ และดวงดำวได้ ! ’

‘นี่ต้องเก่งกำจถึงระดับใดกัน ? ’

‘มิน่ำเชื่อ ! ’

‘คิดมิถึงจริง ๆ ! ’

‘ศิษย์น้องเย่ คุณสมบัติในวิถีกระบี่ของเจ้ำสูงส่งกว่ำข้ำมำกนัก เหตุใดจึงต้องรังแกศิษย์พี่เช่นข้ำด้วยเล่ำ ? ’

‘ข้ำเพียงแค่ถำมว่ำวิถีกระบี่คือสิ่งใด เจ้ำควรตอบว่ำมิรู ้ก็พอแล้ว’

‘เหตุใดเจ้ำมิพูดไปตำมบทเล่ำ ! ’

‘คำตอบเช่นนี้ ! ’

‘เจ้ำจะให้ศิษย์พี่เยี่ยงข้ำตอบกลับเยี่ยงไรได้อีก ! ’

‘ขอร ้องล่ะ ! ’

‘เก่งกำจระดับนั้น ศิษย์พี่มิอำจคำดเดำได้จริง ๆ ! ’

ทว่ำเมื่อเห็นหลี่ซิวหยวนขมวดคิ้วมุ่น เอำแต่นิ่งเงียบมิพูดมิจำ

เย่ฉำงชิงจึงอดมิได้ที่จะเอ่ยถำมขึ้นด้วยควำมสงสัยว่ำ “ศิษย์พี่ ใหญ่ ค ำตอบของข้ำมีปัญหำอะไรหรือไม่ขอรับ ? ”

หลี่ซิวหยวนจึงได้สติขึ้นมำอีกครั้ง หลังจำกนิ่งเงียบไปพักใหญ่ ก่อนตอบกลับพลำงครุ่นคิดว่ำ “สำมพันมหำมรรคำ ย่อมแตกต่ำงกัน

ไป ต่อให้บำเพ็ญเพียรวิถีเดียวกัน ควำมรู ้และควำมเข้ำใจแห่งเต๋ำ ที่ แต่ละคนมีล้วนแตกต่ำงกันอย่ำงมำก”

ได้ยินเช่นนั้น เย่ฉำงชิงจึงพยักหน้ำเห็นด้วย

ควำมจริงแล้วเมื่อครู่นี้ ขณะมองหลี่ซิวหยวนที่เอำแต่ขมวดคิ้ว มุ่น และมิพูดมิจำ

เย่ฉำงชิงจึงได้รู ้ตัวว่ำ

คำตอบของเขำนั้นเข้ำใจยำกและฟังเกินจริงไปหรือไม่ ?

หญ้ำต้นเดียวก็ฟันตะวัน จันทรำ และดวงดำวได้

จะต้องมีควำมแตกฉำนในวิถีกระบี่เพียงใดกัน จึงจะมีฝีมือที่ไร ้ เทียมทำนเช่นนั้นได้

อีกทั้งตอนนี้เขำยังมิได้เริ่มบำเพ็ญเพียรวิถีกระบี่เสียด้วยซ้ำ แต่ กลับตอบศิษย์พี่ใหญ่ด้วยประโยคที่ดูฝันเฟื่องเกินไปเสียแล้ว เช่นนี้ ศิษย์พี่ใหญ่จะรู ้สึกหมั่นไส้เขำหรือไม่นะ ?

จำกนี้ท่ำทีของเขำจะเปลี่ยนไปหรือไม่ ?

ทว่ำยังโชคดีที่อย่ำงน้อยศิษย์พี่ใหญ่ก็ยังตอบกลับเขำเช่นนี้ แสดงว่ำหำได้มีอคติใด ๆ ไม่

สมกับที่เป็ นศิษย์เอกของสำนักเซียนลึกลับอย่ำงสำนักชิงหยำง จริง ๆ นอกจำกจะมีสำยตำที่กว้ำงไกลแล้ว ยังมีจิตใจที่กว้ำงขวำงอีก ด้วย

หลังจำกนิ่งเงียบไปสักพัก เย่ฉำงชิงก็เอ่ยถำมหลี่ซิวหยวนอีกว่ำ “ศิษย์พี่ใหญ่ เช่นนั้นท่ำนคิดว่ำวิถีกระบี่คือสิ่งใดหรือขอรับ ? ”

ศิษย์พี่ใหญ่ผู้นี้บำเพ็ญเพียรวิถีกระบี่มำนำน คิดว่ำควำม แตกฉำนในวิถีกระบี่ของเขำจะต้องมิอำจคำดเดำได้อย่ำงแน่นอน

เช่นนั้นเย่ฉำงชิงจึงรู ้สึกสงสัยว่ำ ในควำมคิดของศิษย์พี่ใหญ่ อย่ำงหลี่ซิวหยวนนั้น วิถีกระบี่คือสิ่งใดกันแน่ ?

ทันทีที่สิ้นเสียง หลี่ซิวหยวนก็อดมิได้ที่จะชะงักไปอีกครั้ง

‘คำถำม… คำถำมนี้ข้ำควรจะตอบเช่นไรดี ? ’

‘ในสำยตำของศิษย์น้องเย่ที่มีวิถีกระบี่สูงส่งถึงเพียงนั้น’

‘หำกค ำตอบของข้ำสู้ศิษย์น้องเย่มิได้แล้วล่ะก็ มิเท่ำกับจะถูก ระแวงสงสัยเอำได้เยี่ยงนั้นหรือ ? ’

‘ยิ่งไปกว่ำนั้นเมื่อคืนนี้อำจำรย์ยังได้ก ำชับด้วยว่ำ’

‘หำกผู้ใดบังอำจเผยพิรุธต่อหน้ำศิษย์น้องเย่ ท ำให้ศิษย์น้องเย่ เกิดควำมระแวงสงสัยขึ้นมำ จะต้องถูกขับออกจำกสำนัก’

‘แล้วคำถำมนี้ ข้ำควรจะตอบเช่นไรดี ! ’

‘ข้ำรู ้สึกสิ้นหวังยิ่งนัก ! ’

‘ข้ำช่ำงเป็ นคนที่ไร ้ประโยชน์จริง ๆ ! ’

‘บำเพ็ญเพียรวิถีกระบี่มำนำนเพียงนี้ แต่กลับถูกศิษย์น้องเล็กที่ ยังมิเริ่มบำเพ็ญเพียร ไล่ต้อนจนไปมิเป็ น ! ’

‘จริงสิ ! ’

‘อำจำรย์เคยบอกว่ำ… มหำมรรคำนั้นเรียบง่ำย ! ’

‘คำตอบของศิษย์น้องเย่ คงเป็ นมุมมองของผู้ที่อยู่ในระดับสูงสุด ของวิถีกระบี่’

‘เช่นนั้นหำกคำตอบของข้ำยิ่งเรียบง่ำยมำกเท่ำไร ก็ยิ่งแสดงให้ เห็นถึงควำมลึกซึ้งจนยำกจะคำดเดำมำกเท่ำนั้น’

คิดถึงตรงนี้หลี่ซิวหยวนก็ลอบกวำดตำมองไปรอบ ๆ ก่อนที่ สำยตำก็หยุดลงบนหญ้ำแห้งต้นหนึ่ง

หลังจำกชั่งใจเล็กน้อย หลี่ซิวหยวนก็โน้มตัวลงไปเด็ดหญ้ำแห้ง ต้นนั้นขึ้นมำ จำกนั้นก็เอ่ยกับเย่ฉำงชิงอย่ำงเรียบ ๆ ว่ำ “ศิษย์น้องเย่ เจ้ำมองว่ำหญ้ำต้นเดียวก็ฟันตะวัน จันทรำ และดวงดำวได้ สิ่งนั้นคือ วิถีกระบี่ที่ไร ้เทียมทำน”

เอ่ยถึงตรงนี้ หลี่ซิวหยวนก็เอื้อมมือไปปัดฝุ่ นบนหญ้ำแห้งต้นนั้น เบำ ๆ พลำงกล่ำวต่อว่ำ “แต่ศิษย์พี่มองว่ำ หญ้ำก็คือวิถีกระบี่ ผงธุลีก็ คือวิถีกระบี่ ทุกสิ่งที่เรำคิดล้วนเป็ นวิถีกระบี่ นั่นก็คือเส้นทำงของข้ำ”

ได้ยินเช่นนั้นเย่ฉำงชิงก็มีสีหน้ำเปลี่ยนไปทันที มนุษย์สีทอง ขนำดเล็กในสมองพลันเริ่มแสดงเพลงกระบี่ขึ้นอีกครั้งอย่ำงห้ำมมิได้

เร็วขึ้นเรื่อย ๆ ซับซ ้อนขึ้นเรื่อย ๆ

มิกี่อึดใจต่อมำ

มนุษย์สีทองขนำดเล็กร่ำงหนึ่งก็แยกร่ำงออกเป็ นแปดร่ำง

มิเพียงเท่ำนั้น เย่ฉำงชิงยังเหมือนตกอยู่ในภวังค์อะไรบำงอย่ำง

จำกนั้นก็ได้มีสำยลมพัดผ่ำนเข้ำมำ

ท ำให้ผมยำวสลวยของเขำปลิวไสว ชุดคลุมสีเขียวอ่อนสะอำด ตำพลิ้วไหวน้อย ๆ

จำกนั้นหลี่ซิวหยวนก็ได้ลืมตำขึ้น ขณะเดียวกันก็พยำยำมสงบ จิตใจของตนลง

ทว่ำบนใบหน้ำของเขำกลับเต็มไปด้วยควำมปลื้มปิติ

‘มิผิด ! ’

‘มิผิดแน่ ! ’

‘ข้ำมั่นใจที่สุด’

‘ธำตุของรำกวิญญำณข้ำในตอนนี้ได้เปลี่ยนเป็ นธำตุทองแล้ว’

‘อีกทั้งคุณภำพก็ได้มีกำรเปลี่ยนแปลงตำมไปด้วย’

‘รำกวิญญำณธำตุทองขั้นกลำงในตำนำน ! ’

ทว่ำเมื่อเขำมองไปยังเย่ฉำงชิงที่ยังคงหลับตำ และตกอยู่ในภวังค์ เช่นนั้น

เขำก็นิ่งงันไปอีกครั้งอย่ำงอดมิได้ ใบหน้ำเต็มไปด้วยควำมสงสัย

กำรที่คุณสมบัติกำรฝึกเซียนของเขำ เกิดกำรเปลี่ยนแปลงไป อย่ำงมำกเช่นนี้ แม้ยังมิทรำบแน่ชัดว่ำมำจำกสำเหตุใดกันแน่ แต่คง มิใช่เพรำะสวรรค์เห็นใจเขำอย่ำงแน่นอน

แต่จะต้องเกี่ยวข้องกับศิษย์น้องเย่ผู้นี้เป็ นแน่

‘สิ่งนี้มิถูกต้องนี่นำ ! ’

‘ศิษย์น้องเย่ยังมิได้ก้ำวเข้ำสู่กำรบำเพ็ญเพียร แล้วจะมีอิทธิ์ฤทธิ์ ที่พลิกฟ้ ำเช่นนี้ได้เยี่ยงไรกัน ? ’

‘หรือว่ำศิษย์น้องเย่เป็ นผู้ที่อยู่เหนือทุกสิ่ง ? ’

‘เป็ นไปมิได้ ! ’

‘เป็ นไปมิได้อย่ำงเด็ดขำด ! ’

‘แต่หำกมิใช่เขำแล้ว เหตุใดรำกวิญญำณของข้ำจึงเกิดกำร เปลี่ยนแปลงเช่นนี้ขึ้นได้เล่ำ ? ’

‘หรือว่ำบนตัวของศิษย์น้องเย่มีสุดยอดของวิเศษอะไรซุกซ่อนอยู่ ? ’

‘อืม ! ’

‘มีเพียงควำมเป็ นไปได้นี้เท่ำนั้น ที่สำมำรถอธิบำยเรื่องที่เกิดขึ้น ได้ ! ’

ขณะที่หลี่ซิวหยวนกำลังกุมขมับ และคำดเดำไปต่ำง ๆ นำนำอยู่ นั้น

ในที่สุดเย่ฉำงชิงก็หลุดจำกภวังค์

ก่อนที่เขำจะหันไปเอ่ยกับหลี่ซิวหยวน ด้วยใบหน้ำที่แฝงไว้ด้วย รอยยิ้มยินดี

“ศิษย์พี่ใหญ่ ข้ำเข้ำใจแล้วขอรับ ! ”

หลี่ซิวหยวน : “……”