เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 377

ตอนที่ 377 แผนการของนักพรตชิงอวิ๋น

อีกด้านหนึ่ง

หลี่ซิวหยวนที่เข้าฌานมาหลายวัน

หลังจากมีแสงกระบี่สีทองอันเจิดจ้าสายหนึ่งพุ่งขึ้นมา

ในที่สุดเขาก็เดินออกมาจากเรือนที่พักของตัวเอง

“แดนสร้างแก่น ในที่สุดข้าหลี่ซิวหยวนก็เข้าสู่แดนสร้างแก่นสำเร็จแล้ว ! ”

หลี่ซิวหยวนเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าแฝงรอยยิ้มยินดี

ตอนนั้นเองลู่ซานหยางรวมทั้งศิษย์น้องคนอื่น ๆ ที่ได้รู้ข่าวต่างก็รีบมาหาเขาในทันที

“ศิษย์พี่ใหญ่ ยินดีด้วยขอรับ/ยินดีด้วยเจ้าค่ะ ! ”

ลู่ซานหยางโค้งคำนับให้แก่หลี่ซิวหยวน

“ศิษย์พี่ใหญ่ ยินดีด้วยในที่สุดท่านก็เข้าสู่แดนสร้างแก่นได้สำเร็จแล้ว ! ”

คนที่เหลือที่ตามมา ก็ต่างเอ่ยคำยินดีกับหลี่ซิวหยวนเช่นเดียวกัน

“ศิษย์น้องทุกท่าน พวกเจ้าก็มิต้องกังวลไป ข้าเชื่อว่าพวกเจ้าเองก็จะสามารถเข้าสู่แดนสร้างแก่นได้ในอีกมินานนี้อย่างแน่นอน”

หลี่ซิวหยวนกวาดตามองบรรดาศิษย์น้อง พร้อมเอ่ยให้กำลังใจไปด้วย

แน่นอนว่าเขาทำได้เพียงเอ่ยให้กำลังใจเท่านั้น เพราะหลี่ซิวหยวนรู้ดีว่าแม้รากวิญญาณของเขาจะเกิดการพัฒนาขึ้นทั้งธาตุและคุณภาพ แต่หากดูตามความเร็วการบำเพ็ญเพียรแบบเดิมแล้ว การจะเข้าสู่แดนสร้างแก่นได้สำเร็จ อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาเป็นปี ๆ

และการที่เขาสามารถเข้าสู่แดนสร้างแก่นได้สำเร็จในวันนี้ ล้วนเป็นเพราะสุราชิงอี่ของชวี่เหวินเซี่ยจอกนั้น

เพราะเพียงแค่ดื่มสุราชิงอี่จอกนั้น ก็ทำให้คนเมามายจนหมดสติไปได้อย่างรวดเร็ว

แต่เมื่อฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง จิตวิญญาณและร่างกายของตนเองก็ราวกับได้รับการบำรุงจากน้ำศักดิ์สิทธิ์บางอย่าง ทำให้รู้สึกปลอดโปร่งและสดชื่นขึ้น

เมื่อบำเพ็ญเพียรยังสามารถก้าวหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วอีกด้วย

แค่คิดก็รู้แล้วว่าสุราชิงอี่จอกนั้นน่าอัศจรรย์เพียงใด

คิดถึงตรงนี้ หลี่ซิวหยวนก็ลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างอดมิได้

หากได้ดื่มสุราชิงอี่นั่นอีกสักจอก จะดีเพียงใดกันนะ !

“ศิษย์พี่ใหญ่ การเข้าสู่แดนสร้างแก่นความรู้สึกเป็นเช่นไรหรือเจ้าคะ ? ”

จื่อเหยากระพริบตาปริบ ๆ ขณะเอ่ยถามด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอิจฉา

หลี่ซิวหยวนจึงได้สติขึ้นมา ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย “มันยอดเยี่ยมมากจริง ๆ หรืออีกนัยหนึ่งอาจกล่าวได้ว่าการเข้าสู่แดนสร้างแก่น คือการเริ่มต้นการบำเพ็ญเพียรอย่างแท้จริงก็ว่าได้”

จื่อเหยาขมวดคิ้วเบา ๆ พร้อมกับส่ายหน้าไปมาอย่างมิเข้าใจ

ในตอนนั้นเองนักพรตชิงอวิ๋นก็เหาะเข้ามาพอดี ก่อนจะโรยตัวลงข้างกายของหลี่ซิวหยวน

“อาจารย์ หลังจากบำเพ็ญเพียรอย่างยากลำบากในช่วงที่ผ่านมา ในที่สุดศิษย์ก็เข้าสู่แดนสร้างแก่นได้สำเร็จแล้วขอรับ”

เมื่อเห็นนักพรตชิงอวิ๋นปรากฏตัวขึ้น หลี่ซิวหยวนก็เอ่ยขึ้นอย่างยินดีในทันที

ทว่านักพรตชิงอวิ๋นเพียงแค่พยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยกับคนที่เหลือว่า “พวกเจ้าแยกย้ายกันไปได้แล้ว อาจารย์มีเรื่องจะปรึกษากับซิวหยวน”

สิ้นเสียงพวกลู่ซานหยางก็สบตากันเล็กน้อย ก่อนจะคำนับแล้วทยอยจากไป

“อาจารย์ เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือขอรับ ? ”

หลังจากทุกคนจากไปแล้ว หลี่ซิวหยวนก็ได้เอ่ยถามขึ้น

นักพรตชิงอวิ๋นจึงมิอ้อมค้อมใด ๆ พร้อมเอ่ยเข้าประเด็นว่า “ซิวหยวน นับแต่นี้ไปจนกว่าการทดสอบของนิกายกระบี่สวรรค์จะเริ่มขึ้น ข้าขอสั่งให้เจ้าอยู่ที่ด้านหลังเขาห้ามไปไหนแม้เพียงครึ่งก้าว”

“อาจารย์ ท่านจะทำอะไรหรือขอรับ ? ”

หลี่ซิวหยวนเอ่ยถามด้วยใบหน้าสงสัย “วันนี้ศิษย์เพิ่งจะเข้าสู่แดนสร้างแก่น ต่อจากนี้ต้องใช้เวลาอีกมากในการทำให้ตบะบารมีนั้นมั่นคง มิเช่นนั้นหากเกิดปัญหาใด ๆ ขึ้นระหว่างนี้ เกรงว่าจะส่งผลกระทบต่อการบำเพ็ญเพียรในภายภาคหน้าก็เป็นได้นะขอรับ”

“อีกอย่างคุณสมบัติในการฝึกเซียนของศิษย์น้องเย่เป็นเช่นไร คิดว่าท่านคงจะทราบดียิ่งกว่าใคร การอยู่ข้างกายศิษย์น้องเย่สำหรับตัวศิษย์แล้ว ทุกวันราวกับเป็นความทรมานอย่างหนึ่งเลยนะขอรับ”

ได้ยินเช่นนั้น

“ซิวหยวน การบำเพ็ญเพียรของเจ้าย่อมสำคัญ แต่เจ้าเคยคิดหรือไม่ว่าการที่เจ้าสามารถเข้าสู่แดนสร้างแก่นได้นั้น แท้จริงแล้วเป็นเพราะเหตุใด ? ”