เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 424

ตอนที่ 424 เอากระบี่หยกวิญญาณดำเล่มนั้นออกมา

ระหว่างที่เหล่าผู้อาวุโสมองหน้ากันไปมา และกำลังคิดใคร่ครวญกันอยู่นั้น

ในที่สุดเหยาห้าวหยานก็นึกออก ถึงสาเหตุที่ซ่งจืออวี่มาปรากฏตัวที่ตำหนักพันกระบี่ในเวลานี้

“ผู้อาวุโสเฉา เจ้าช่วยป้อนโอสถฟื้นพลังให้แก่ซ่งจืออวี่หนึ่งเม็ดสิ ข้ามีเรื่องที่ต้องการจะถามเขา”

เหยาห้าวหยานเอ่ยกับผู้อาวุโสรูปร่างอ้วนท้วนผู้หนึ่ง

ผู้อาวุโสแซ่เฉาจึงพยักหน้ารับคำสั่ง ก่อนจะลุกขึ้นแล้วนำขวดหยกขวดหนึ่งออกมาจากอกเสื้อ จากนั้นก็เทโอสถฟื้นพลังเม็ดหนึ่งออกมาจากขวดหยก พร้อมยัดใส่ปากของซ่งจืออวี่

จากนั้นเขาก็ได้ผสานพลังวิญญาณเข้าสู่ร่างกายของซ่งจืออวี่ เพื่อให้พลังวิญญาณไปกระตุ้นโอสถฟื้นพลังให้ออกฤทธิ์

จนเวลาผ่านไปได้หนึ่งเคอ

ร่างของซ่งจืออวี่ก็สั่นน้อย ๆ ในที่สุดก็ฟื้นคืนสติขึ้นมา

เมื่อเห็นดังนั้น เหยาห้าวหยานที่ยังคงนั่งอยู่ด้านบนก็ได้เอ่ยถามเสียงเรียบ พร้อมสีหน้าที่น่าเกรงขาม “ซ่งจืออวี่ เจ้ารู้ความผิดของตนเองหรือไม่ ? ”

ซ่งจืออวี่ใช้แรงทั้งหมดพยุงตัวลุกขึ้น ก่อนจะคุกเข่าลงบนพื้น พร้อมเงยหน้าขึ้นมองเหยาห้าวหยาน และเอ่ยขึ้นด้วยความตื่นตระหนกว่า “เรียนท่านประมุข ศิษย์มิทราบว่าตนเองนั้นทำสิ่งใดผิดขอรับ ? ”

เหยาห้าวหยานยิ้มเย็นชาออกมา พลางเอ่ยเสียงเข้มว่า “เจ้ามีแผ่นหยกควบคุมค่ายกลอยู่กับตัว แต่บันไดเมฆากลับมีสตรียี่สิบกว่าคน สามารถขึ้นบันไดเมฆาไปจนถึงขั้นที่หกสิบได้สำเร็จ ทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของเจ้าใช่หรือไม่ ? ”

ซ่งจืออวี่นิ่งงันไป ก่อนจะได้สติจึงอธิบายว่า “ท่านประมุข ความจริงแล้วศิษย์มาที่นี่ก็เพราะเรื่องนี้ขอรับ”

เหยาห้าวหยานขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะเอ่ยว่า “เช่นนั้นเจ้าบอกมาสิ ว่าทั้งหมดนี่มันเกิดขึ้นได้เยี่ยงไร ! ”

ซ่งจืออวี่ใคร่ครวญอยู่สักพัก จากนั้นจึงได้เล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นบนบันไดเมฆาออกมา

จนเวลาผ่านไปครึ่งก้านธูป

ทันทีที่สิ้นเสียงของซ่งจืออวี่

ยังมิทันที่เหยาห้าวหยานจะเอ่ยปาก เหล่าผู้อาวุโสท่านอื่นกลับแย่งกันถามว่า

“ซ่งจืออวี่ เจ้าคิดว่าพวกข้าแก่จนเลอะเลือนแล้วเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“ค่ายกลบนบันไดเมฆานั่น ประมุขคนแรกของนิกายกระบี่สวรรค์ของเราเป็นผู้วางค่ายกลด้วยตนเองกับมือ ท่านบรรพจารย์ท่านนั้นมีตบะบารมีเช่นไร เจ้าก็คงรู้ดีใช่หรือไม่ ? ”

“น่าขัน ช่างน่าขันสิ้นดี แผ่นหยกอยู่ในมือเจ้า แต่ค่ายกลมากมายของบันไดเมฆากลับถูกบุรุษหนุ่มนามว่าเย่ฉางชิงผู้นั้นช่วงชิงไปได้ หากเจ้ากล่าวเช่นนี้ออกไป ผู้ใดเขาจะเชื่อกัน ? ”

“ซ่งจืออวี่ เจ้าคิดว่าผู้อาวุโสสูงสุดเป็นอาจารย์ของเจ้า แล้วเจ้าจะทำเป็นมิเห็นพวกข้าอยู่ในสายตาได้เยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“ท่านประมุข ข้าขอให้ลงโทษศิษย์ผู้นี้อย่างหนักขอรับ ! ”

“……”

“……”

ทันใดนั้น เมื่อเห็นเหล่าผู้อาวุโสสาดน้ำลายใส่ พร้อมชี้หน้ากล่าวโทษ ถึงขนาดขึ้นเสียงด่าทอ

ซ่งจืออวี่แม้รู้ว่าตนกำลังถูกใส่ร้าย ทว่ากลับไร้เรี่ยวแรงจะตอบโต้

‘ใช่แล้ว !’

‘ตอนที่เย่ฉางชิงใช้พลังค่ายกลสร้างแรงกดดันบนบันไดเมฆาใส่ร่างของเขา’

‘ตอนนั้นเขาเองก็รู้สึกยากจะเชื่อเช่นกัน’

‘แต่ในเมื่อความจริงเป็นเช่นนี้’

‘เขาจะทำอันใดได้ ! ’

‘หรือจะบอกให้ตาเฒ่าเหล่านี้ไปทดสอบด้วยตนเอง ที่บันไดเมฆาเยี่ยงนั้นหรือ ? ’

‘ต่อให้สามารถทำได้จริง หากจู่ ๆ อีกฝ่ายกลับทำไขสือขึ้นมาจะทำเช่นไรได้ ! ’

‘เลอะเลือน ! ’

‘ช่างเลอะเลือนจริง ๆ ! ’

ตอนนั้นเอง เหยาห้าวหยานก็โบกมือไปมา ก่อนจะสะบัดแขนข้างหนึ่ง ทำให้ภาพที่เกิดขึ้นบนบันไดเมฆาในตอนนี้ปรากฏขึ้นมา ก็พบว่าในตอนนี้ศิษย์ที่กำลังปีนบันไดแต่ละคนมีสีหน้าซีดขาว เหงื่อไหลโซมกาย ตัวสั่นเทาไปตาม ๆ กัน

แค่เห็นก็รู้แล้วว่า ค่ายกลบนบันไดเมฆานั้น สร้างแรงกดดันให้กับพวกเขามากเพียงใด โดยแตกต่างจากศิษย์หญิงกลุ่มก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง

“ซ่งจืออวี่ ทุกคนต่างรู้ดีว่าข้าและผู้อาวุโสสูงสุดมิค่อยลงรอยกัน แต่ข้าก็มิถึงกับอยากลากเด็กเช่นเจ้าเข้ามาเกี่ยวข้อง”

เหยาห้าวหยานลุกขึ้นยืน แล้วปรายตามองซ่งจืออวี่ที่มีสีหน้าเขียวคล้ำ “ส่วนเจ้าทำผิดกฎของสำนักข้อใดบ้าง ข้าคงมิต้องเอ่ยให้มากความกระมัง”

“ดังนั้นข้าจึงตัดสินใจจะลบความทรงจำบางส่วนของเจ้า จากนั้นขับเจ้าออกจากการเป็นศิษย์สายในเสีย นับแต่นี้ต่อไปห้ามก้าวเข้ามาในสำนักแม้อีกเพียงครึ่งก้าว เจ้ามีอันใดจะพูดหรือไม่ ? ”

ทันทีที่สิ้นเสียง ขอบตาของซ่งจืออวี่ก็แดงก่ำ ท่าทางเต็มไปด้วยความเศร้าโศก

“ท่านประมุข ขอ……โอกาสให้ศิษย์อีกครั้งเถอะขอรับ”

ซ่งจืออวี่พลันน้ำตาไหลอาบแก้ม พร้อมกับคร่ำครวญออกมาเสียงดัง

ขณะเดียวกัน ภายในหัวของเขาตอนนี้ กลับมีคำเตือนของหลวนผิงก่อนหน้านี้ ดังขึ้นมาอีกครั้ง

“หากสร้างความแค้นกับคนผู้นี้ เจ้าจะแปดเปื้อนผลกรรมที่มิสามารถรับไหว”

‘หรือว่านี่จะเป็นผลกรรมที่มาจากเย่ฉางชิงเยี่ยงนั้นหรือ ?’