เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 425

ตอนที่ 425 วาสนาและหายนะ

กระบี่หยกวิญญาณดำ ?

เมื่อได้ยินดังนั้น เหยาห้าวหยานก็นิ่งไปเล็กน้อย พร้อมเผยสีหน้าสงสัยออกมา เพราะกระบี่หยกวิญญาณดำเป็นของประจำกายของประมุข

การที่บรรพจารย์ขงท่านนี้ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน อีกทั้งยังมิถามถึงเหตุผลว่าเหตุใดก่อนหน้านี้ เขาและผู้อาวุโสสูงสุดถึงกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ตึงเครียด

กลับกันดูเหมือนว่าเขาตั้งใจมาที่นี่ เพื่อมาเอากระบี่หยกวิญญาณดำโดยเฉพาะ

“เหยาห้าวหยาน เจ้าคงมิได้ทำกระบี่หยกวิญญาณดำหายหรอกกระมัง ? ”

เมื่อเห็นท่าทีอึกอักของเหยาห้าวหยาน ขงซิงเจี้ยนก็อดมิได้ที่จะเอ่ยถามขึ้นมา พลางขมวดคิ้วมุ่น

ทันทีที่สิ้นเสียง เหยาห้าวหยานพลันมีสีหน้าเปลี่ยนไป ก่อนจะรีบอธิบายด้วยรอยยิ้มว่า “ท่านบรรพจารย์ กระบี่หยกวิญญาณดำเป็นของประจำกายของประมุขนิกายกระบี่สวรรค์ ศิษย์จะทำหายได้เยี่ยงไรเล่าขอรับ”

เอ่ยเพียงเท่านั้น เหยาห้าวหยานก็เพ่งสมาธิ พร้อมหยิบกล่องผ้าไหมกล่องหนึ่งออกมาจากแหวนเก็บสมบัติ และส่งให้ขงซิงเจี้ยนด้วยมือทั้งสองข้าง

ขงซิงเจี้ยนถลึงตาใส่เหยาห้าวหยาน ก่อนจะหยิบกล่องผ้าไหมขึ้นมา

จากนั้นเขาก็ค่อย ๆ แบฝ่ามืออีกข้างหนึ่ง

ทันใดนั้นหมอกแสงอันเจิดจ้าก็พวยพุ่งออกมากลางฝ่ามือ ก่อนจะปรากฏกล่องสีดำ ที่ปกคลุมเอาไปด้วยสัญลักษณ์โบราณมากมายกล่องหนึ่ง

“ท่านบรรพจารย์ สิ่งนี้คืออันใดหรือขอรับ ? ”

เหยาห้าวหยานพินิจพิจารณากล่องสีดำเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยถามด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยสงสัย

ขงซิงเจี้ยนนำกล่องดำลึกลับวางลงบนโต๊ะไม้ด้านข้าง จากนั้นก็หยิบกระบี่หยกวิญญาณดำในกล่องผ้าไหมออกมาอย่างระมัดระวัง

“หากข้าเดามิผิดแล้วล่ะก็ กล่องดำกล่องนี้คงเป็นของที่ท่านประมุขรุ่นแรกทิ้งเอาไว้”

หลังจากนั้นขงซิงเจี้ยนได้ใช้นิ้วลูบสันกระบี่หยกวิญญาณดำไปพลางเอ่ยอย่างครุ่นคิดว่า “แต่ข้าคิดหาทุกวิธีแล้ว ก็มิสามารถเปิดกล่องดำใบนี้ได้ หลายปีมานี้จึงได้แต่เก็บเอาไว้ในแหวนเก็บสมบัติ”

“ทว่าเมื่อครู่กล่องดำใบนี้กลับส่งกระแสจิตออกมา บอกข้าว่าต้องใช้กระบี่หยกวิญญาณดำ ถึงจะเปิดกล่องดำใบนี้ได้”

สิ้นเสียง เหยาห้าวหยานหลังจากลังเลอยู่สักพัก จึงเอ่ยออกมาอย่างเกรงใจว่า “ท่านบรรพจารย์ เช่นนั้นศิษย์ต้องหลบออกไปก่อนหรือไม่ขอรับ ? ”

“มิจำเป็น ! ” ขงซิงเจี้ยนเอ่ยโดยมิลังเล

“เจ้าเป็นประมุขของนิกายกระบี่สวรรค์ ในเมื่อกล่องดำใบนี้เป็นของท่านประมุขรุ่นแรกที่ทิ้งเอาไว้ เช่นนั้นเจ้าก็ต้องอยู่ที่นี่เพื่อเป็นพยานด้วย”

เหยาห้าวหยานนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้ารับด้วยความหนักแน่น

วินาทีต่อมา ขงซิงเจี้ยนก็ได้จับด้ามกระบี่หยกวิญญาณดำเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างก็ยื่นนิ้วชี้และนิ้วกลางออกมา ลูบไล้ไปบนสันกระบี่หยกวิญญาณดำเบา ๆ

เปรี้ยง !

คลื่นแสงพลันเปล่งประกายออกมา

กระบี่หยกวิญญาณดำที่สืบทอดกันมามิรู้กี่ยุคกี่สมัยเล่มนี้ ราวกับว่าในที่สุดก็ถูกเปิดผนึกบางอย่างออกก็มิปาน

ทันใดนั้น เมื่อผนึกก็ถูกเปิดออก และบนกระบี่หยกวิญญาณดำพลันมีไอพลังสีดำจาง ๆ แผ่ออกมา

ในขณะเดียวกันก็มีพลังอันน่ากลัวแผ่ออกมาด้วยเช่นเดียวกัน

“คิดมิถึงว่ากระบี่หยกวิญญาณดำเล่มนี้ จะเป็นกระบี่เซียน ! ”

ขงซิงเจี้ยนและเหยาห้าวหยานสบตากันเล็กน้อย ใบหน้าเผยรอยยิ้มยินดีออกมา

มินานขงซิงเจี้ยนก็ได้ผสานพลังวิญญาณ เข้าไปในกระบี่หยกวิญญาณดำโดยมิลังเล

หลังจากนั้นไอกระบี่สีดำอันรุนแรงสายหนึ่ง ก็ฟาดฟันใส่กล่องสีดำลึกลับใบนั้นในทันที

ทันใดนั้น หลังจากไอกระบี่สีดำอันรุนแรงได้ฟาดฟันลงบนกล่องสีดำลึกลับ ผนึกมากมายที่ถูกวางเอาไว้บนกล่องสีดำ ก็ถูกเปิดออกภายในพริบตา

จากนั้นกล่องสีดำก็เปิดออกมาเอง ก่อนจะมีหมอกแสงอันเจิดจ้ากลุ่มใหญ่ปะทุออกมา

ตอนนั้นเอง ภายในหมอกแสงก็ได้ปรากฏร่างที่ดูเลือนรางร่างหนึ่งขึ้น

“เมื่อกล่องใบนี้ถูกเปิดออก แสดงว่าคนผู้นั้นได้ก้าวขึ้นบันไดเมฆาถึงขั้นที่หนึ่งร้อย และเข้าไปในโลกใบเล็กด้านบน รวมทั้งเปิดตำหนักเทพวาสนาได้สำเร็จแล้ว ”

“ศิษย์รุ่นหลังของนิกายกระบี่สวรรค์จงจำเอาไว้ ตำหนักเทพวาสนาเป็นสิ่งที่ข้าแลกมาด้วยการต่อสู้กับผู้แข็งแกร่งเผาต่าง ๆ ในสวรรค์บูรพา แล้วนำออกมาจากแดนต้องห้ามของสิ่งมีชีวิตโบราณแห่งหนึ่ง”

ทว่าขณะที่ขงซิงเจี้ยนเอ่ยประโยคออกมา ภายในใจของเขาเองก็มิมั่นใจนัก เพราะบุรุษหนุ่มนามว่า เย่ฉางชิงผู้นั้น ยังมิต้องเอ่ยถึงว่าแท้จริงแล้วเป็นผู้ใดกันแน่

เพียงแค่ภาพอักษรพู่กันที่มอบให้เขาภาพนั้น ก็พอจะทำให้เขาใช้เวลาที่เหลือทั้งชีวิต เพื่อทำความเข้าใจและรู้แจ้งได้แล้ว

‘แล้วบุคคลเช่นนี้ ยังมีสิ่งใดที่สามารถขวางทางของเขาได้อีก ?’

เมื่อคิดได้ดังนั้น ขงซิงเจี้ยนพลันคิดบางอย่างขึ้นมาได้ ราวกับว่าจู่ ๆ ก็เข้าใจในคำพูดของท่านบรรพบุรุษขึ้นมา

สิ่งที่เรียกว่าโอกาสและวาสนา

หากมิมีสิ่งใดผิดพลาดล่ะก็ คงมาจากเย่ฉางชิงผู้ที่ไร้เทียมทานผู้นี้เป็นแน่ !

ส่วนที่เรียกว่าหายนะ บางทีอาจเป็นเพียงบททดสอบ

คิดถึงตรงนี้ มุมปากของขงซิงเจี้ยนก็ค่อย ๆ โค้งขึ้น สีหน้าดูอ่อนโยนลงในทันที

“เหยาห้าวหยาน เจ้าจงจำเอาไว้”

ขงซิงเจี้ยนกระแอมเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “คนที่ขึ้นบันไดเมฆาหกสิบขั้นได้พร้อมกับเย่ฉางชิง มิว่าคุณสมบัติจะเป็นเช่นไร ก็จงให้พวกนางเข้ามาบำเพ็ญเพียรในสำนักเสีย”

“โดยเฉพาะสตรีนามว่าชวี่เหวินเซี่ย คนผู้นี้มีพรสวรรค์สูงส่ง อีกทั้งยังเข้าตาบรรพจารย์หนิงของเจ้าอีกด้วย ดังนั้นเจ้าคงจะรู้นะว่าควรทำเช่นไร ? ”

เมื่อได้ยินดังนั้น เหยาห้าวหยานก็พยักหน้ารับคำโดยมิลังเล ทว่าจากนั้นก็เหมือนจะนึกบางอย่างขึ้นมาได้

การรับศิษย์สายในสิบกว่าคนในคราเดียวกัน ดูแปลกเกินไปหน่อยกระมัง !

“ท่านบรรพจารย์……”

ขณะที่เหยาห้าวหยานเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง

ขงซิงเจี้ยนที่ก่อนหน้านี้ยังยืนอยู่ตรงหน้าของเขา ก็ได้หายวับไปเรียบร้อยแล้ว

“ท่านบรรพจารย์ทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ เพราะเหตุใดกันแน่ ?”

เหยาห้าวหยานเม้มริมฝีปากแน่น แต่ก็ยังเดินตรงออกไปนอกตำหนัก