เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 432

ตอนที่ 432 ผู้อาวุโสท่านนี้เพิ่งจะเข้าสู่วิถีหมากได้มินานกระมัง ?

หลังจากที่หนานกงเสวียนจีตอบตกลงเข้ามาเป็นแขกอาวุโสของนิกายกระบี่สวรรค์แล้ว

มินาน เถาคุนก็พาพวกเขาทั้งหมดออกจากหอสุรา และมุ่งหน้าไปยังจวนเจ้าเมืองอย่างเร่งรีบ

เนื่องจากฟ้าค่อนข้างมืดแล้ว ขงซิงเจี้ยนจึงตัดสินใจค้างที่จวนเจ้าเมืองหนึ่งคืน พรุ่งนี้ถึงค่อยกลับนิกายกระบี่สวรรค์

ในสายตาของขงซิงเจี้ยนนั้น ต่อให้การเดิมพันหมากกับวังเสวียนจีในครั้งหน้าจะพ่ายแพ้อีกครั้ง แต่เมื่อมีหนานกงเสวียนจีเข้ามา

เชื่อว่าด้วยคุณสมบัติในวิถีหมากของหนานกงเสวียนจี คาดว่าคงใช้เวลามินานอาจจะสามารถอยู่เหนือวิถีหมาก ของนักพรตเสวียนจีแห่งวังเสวียนจีผู้นั้นก็เป็นได้

ดังนั้นหลังจากมาถึงจวนเจ้าเมืองแล้ว ขงซิงเจี้ยนก็ได้สั่งเถาคุนให้เตรียมสุรา ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกับหนานกงเสวียนจี ในห้องใต้หลังคาห้องหนึ่ง

ต่อจากนั้นขงซิงเจี้ยนก็ได้อธิบายเรื่องการกระจายอำนาจในหลิงโจว รวมทั้งเกียรติยศและประวัติศาสตร์อันยาวนานของนิกายกระบี่สวรรค์ให้หนานกงเสวียนจีฟัง

จากนั้นยังได้อวดอ้างถึงความแตกฉานที่สูงส่งในวิถีกระบี่ของตนเอง

ส่วนหนานกงเสวียนจี หลังจากได้ยินคำพูดที่จริงใจของขงซิงเจี้ยน

เขาก็ค่อย ๆ ลดเกราะป้องกันในใจตนเองลง และเริ่มเล่าเรื่องราวสุดอัศจรรย์ที่ได้พบในโลกเบื้องล่างให้ขงซิงเจี้ยนฟัง

แน่นอนว่าเรื่องอัศจรรย์นี้ย่อมหนีมิพ้น เรื่องของท่านเย่ที่เคยเร้นกายอยู่ที่เมืองเสี่ยวฉือท่านนั้น

ส่วนขงซิงเจี้ยนนั้นดูจะมิเห็นด้วย เนื่องจากโลกเบื้องล่างนั้นหลักเต๋าวิถีฟ้ามิสมบูรณ์ จะมีผู้ที่เก่งกาจเช่นนั้นได้เยี่ยงไรกัน ?

จากนั้นทั้งคู่ก็คุยกันไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งรู้ตัวอีกทีขอบฟ้าก็ค่อย ๆ สว่างขึ้น

“น้องหนานกง มิทันรู้ตัวฟ้าก็สว่างเสียแล้ว”

ขงซิงเจี้ยนลุกขึ้นยืน ก่อนจะเอ่ยกับหนานกงเสวียนจีด้วยรอยยิ้มว่า “เอาเช่นนี้ดีหรือไม่ พวกเราออกเดินทางกันตอนนี้เลย ข้าจะพาเจ้าไปพบกับศิษย์พี่ท่านนั้นของข้า ? ”

หนานกงเสวียนจีค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน ท่าทางสงบนิ่ง ก่อนจะพยักหน้ายิ้ม ๆ “ดีเหมือนกัน”

เมื่อเอ่ยจบทั้งสองคนก็ทะยานขึ้นฟ้า มุ่งหน้าไปทางนิกายกระบี่สวรรค์ในทันที

จนเวลาผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วยาม

ขงซิงเจี้ยนก็ได้พาเหาะข้ามเขตแดนของนิกายกระบี่สวรรค์ ตรงเข้าไปในส่วนลึกด้วยความรวดเร็ว

ก่อนที่คนทั้งสองจะโรยตัวลงมายังยอดเขาสตรีหยก

ผ่านไปมิกี่อึดใจ ร่างงามระหงในชุดสีขาวบริสุทธิ์ร่างหนึ่ง ก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าของคนทั้งสอง โดยมิมีสัญญาณใด ๆ มาก่อน

“เจ้าเพิ่งจะขึ้นมาจากโลกเบื้องล่างจริง ๆ น่ะหรือ ?”

หนิงซู่ซู่เหลือบมองหนานกงเสวียนจีด้วยความตกตะลึง ดวงตาคู่นั้นเผยความประหลาดใจออกมาอย่างห้ามมิอยู่ เพราะนับตั้งแต่หนิงซู่ซู่บำเพ็ญเพียรจนมาถึงตอนนี้ เคยเห็นคนจากโลกเบื้องล่างขึ้นมาบนสวรรค์บูรพามากมาย

แต่หลังจากที่พวกเขาประสบกับทัณฑ์สวรรค์แล้ว ทุกคนต่างก็ถูกทำลายตบะบารมี กลับไปเป็นเพียงผ้าขาวผืนหนึ่งเท่านั้น

ทว่าหนานกงเสวียนจีตรงหน้าผู้นี้ มิเพียงแต่สามารถรักษาตบะบารมีระดับมหายานเอาไว้ได้ อีกทั้งรอบกายยังมีไอพลังเต๋าบางเบา แผ่ออกมาอีกด้วย

‘ช่างพิสดารยิ่งนัก ! ’

‘หรือว่าหลักเต๋าวิถีฟ้าของโลกเบื้องล่าง สมบูรณ์แล้วเยี่ยงนั้นหรือ ? ’

‘หรือคนผู้นี้ได้รับโอกาสและวาสนาอันใหญ่หลวงมา ? ’

หนานกงเสวียนจีนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะประสานมือขึ้นคารวะ แล้วค่อยๆ เอ่ยว่า “เรียนผู้อาวุโส ผู้น้อยเพิ่งขึ้นมายังสวรรค์บูรพา เมื่อสามวันก่อนขอรับ”

หนิงซู่ซู่และขงซิงเจี้ยนส่งสายตาให้กันเล็กน้อย พลางพยักหน้าเบา ๆ

ตอนนั้นเอง ขงซิงเจี้ยนก็ได้เพ่งกระแสจิตแล้วเอ่ยว่า “ศิษย์น้องหนิง ความแตกฉานในวิถีหมากของคนผู้นี้สูงส่งมากจริง ๆ ข้าคิดว่าพวกเราต้องพาเขาไปพบศิษย์พี่อู๋สักครั้ง”

หนิงซู่ซู่ใคร่ครวญเล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับไปว่า “รอบกายของคนผู้นี้แผ่ไอพลังออกมาด้วย ดังนั้นการให้เขาไปพบกับศิษย์พี่อู๋ถือเป็นเรื่องที่ดี”

“น้องหนานกง เจ้าอยากไปพบศิษย์พี่ของข้าท่านนั้นมิใช่หรือ ? ”

ขงซิงเจี้ยนลอบพยักหน้า ก่อนจะตบที่บ่าของหนานกงเสวียนจีเบา ๆ พร้อมกับเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เดี๋ยวข้าจะพาเจ้าไปพบ พวกเจ้าสองคนก็จะได้ประลองหมากกันด้วยเยี่ยงไรเล่า”

หนานกงเสวียนจีพยักหน้ารับ พลางตอบกลับไป ว่า “รบกวนแล้ว”

มินาน ขงซิงเจี้ยนและหนิงซู่ซู่ก็ได้พาหนานกงเสวียนจี มายังท้องฟ้าด้านบนป่าหินแห่งนั้นอีกครั้ง

ส่วนด้านล่างนั้น อู๋ไท่เหอยังคงนั่งอยู่ตรงกลางกระดานหมากมายาขนาดใหญ่