เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 437

ตอนที่ 437 ท่านเย่เคยกล่าวไว้

“ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ก็มาเริ่มกันเลยเถอะ ! ”

เมื่อเห็นทุกคนพยักหน้ารับให้กับหนานกงเสวียนจีแล้ว อู๋ไท่เหอจึงเอ่ยขึ้น

“เช่นนั้นก็เริ่มกันเถอะ ! ”

นักพรตเสวียนจีพยักหน้ารับ ก่อนจะเพ่งกระแสจิตไปหาหยางถงฟู่ “ถงฟู่ คนผู้นี้สามารถเป็นตัวแทนของนิกายกระบี่สวรรค์ได้ อีกทั้งรอบกายยังมีไอพลังแผ่ออกมา เห็นได้ชัดว่าความแตกฉานในวิถีหมากของเขานั้นมิธรรมดาอย่างแน่นอน ทว่าตบะบารมีกลับยังมิสูงส่งเท่าไรนัก”

“เจ้าจงจำเอาไว้ ความรู้แจ้งในวิถีหมากจะส่งผลต่อการแพ้ชนะของกลหมาก อีกทั้งนอกจากกลหมากแล้ว ยังมีปัจจัยอื่นอีกมากมายที่มีผลต่อกลหมากด้วย ดังนั้นการเดิมพันในครั้ง เจ้าจะต้องชนะเท่านั้น ห้ามแพ้เป็นอันขาด”

ประกายดำมืดพาดผ่านแววตาของหยางถงฟู่ ก่อนที่จะอดมิได้และลอบพินิจหนานกงเสวียนจีอีกครั้ง

“อาจารย์ ท่านวางใจเถอะ ศิษย์จะมิทำให้ท่านผิดหวังอย่างแน่นอน”

หยางถงฟู่เอ่ยออกมาเรียบ ๆ จากนั้นจึงเหาะขึ้นไปกลางอากาศ

มินานหนานกงเสวียนจีก็เหาะตามขึ้นไป ก่อนจะยืนเผชิญหน้ากับหยางถงฟู่ โดยที่มีกระดานหมากที่ลอยอยู่เบื้องหน้าระหว่างคนทั้งสอง

ต่อจากนั้นทั้งสองคนก็ได้ทายหมาก โดยหยางถงฟู่ได้หมากขาวและจะเป็นฝ่ายเดินก่อน

ในตอนนั้นเองกระดานหมากขนาดใหญ่ ที่สร้างจากภาพมายาและปกคลุมอยู่บนท้องฟ้า ช่างเป็นปรากฏการณ์ที่ตระการตายิ่งนัก

ระหว่างที่ทั้งสองผลัดกันวางหมากอย่างรวดเร็วนั้น ทุกคนที่อยู่เบื้องล่างก็สามารถมองเห็นการเดินหมากบนกระดานได้อย่างชัดเจน

จนเวลาผ่านไปหนึ่งก้านธูป

บนกระดานตอนี้มีหมากวางเอาไว้นับร้อยตัวแล้ว

อีกทั้งยังมองออกอย่างชัดเจนว่า หยางถงฟู่นั้นเป็นศิษย์ของนักพรตเสวียนจีจริง ๆ โดยวิถีการเดินหมาก ที่เรียกได้ว่าถอดแบบมาจากนักพรตเสวียนจีเลยก็ว่าได้

แต่ด้วยเหตุนี้ หลังจากที่หยางถงฟู่วางหมากลงไปอีกครั้ง หนานกงเสวียนจีกลับมิได้มีท่าทีว่าจะวางหมากลงแต่อย่างใด และมิยอมหยิบหมากขึ้นมาเสียด้วยซ้ำ

เพียงหน้าส่ายหน้าเบา ๆ ท่ามกลางการจับตามองของคนจากสี่สำนักเซียนใหญ่

วินาทีต่อมา เขากลับพูดประโยคที่ทำให้ทุกคนต้องตกใจว่า “เจ้าแพ้แล้ว”

ห๊ะ ? ? ?

เมื่อได้ยินดังนั้น นอกจากอู๋ไท่เหอ และหนิงซู่ซู่ที่มีท่าทีนิ่งสงบแล้ว

คนที่เหลือต่างก็มีสีหน้ามึนงง และเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

‘แพ้แล้ว ?’

‘แพ้ได้เยี่ยงไรกัน !’

‘คิดว่าตาแก่อย่างพวกเรามิรู้เรื่องวิถีหมากเยี่ยงนั้นหรือ ? ’

ขณะเดียวกัน สีหน้าของหยางถงฟู่พลันเข้มขึ้น พร้อมกับระเบิดพลังอันแข็งแกร่งออกมาจากร่าง

“เจ้าต้องการสั่นคลอนจิตแห่งเต๋าของข้างั้นหรือ ? ”

หยางถงฟู่แววตาวาวโรจน์ ขณะเอ่ยถามหนานกงเสวียนจี

หนานกงเสวียนจีจึงส่ายหน้าอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ขอบอกตามตรง หากวิธีการเดินหมากของเจ้ายังเป็นเช่นนี้ล่ะก็ วันนี้มิว่าเยี่ยงไรเจ้าก็มิสามารถเอาชนะข้าได้หรอก”

“น่าขันยิ่งนัก ! ”

หยางถงฟู่เอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “ข้าได้รับการถ่ายทอดมาจากอาจารย์ ในสายตาของข้า วิถีของอาจารย์ ก็คือ วิถีของข้า”

หนานกงเสวียนจีมิได้เอ่ยสิ่งใดอีก เพียงแค่หยิบหมากดำขึ้นมาสองตัว ก่อนจะวางลงบนกระดานหมาก จากนั้นก็ชี้ไปยังตำแหน่งดวงดาวตำแหน่งหนึ่ง พร้อมกับกล่าวว่า

“นี่คือตำแหน่งดวงดาวที่เจ้าจะวางต่อจากนี้ และตำแหน่งดวงดาวต่อจากนี้ของข้า แม้ตอนนี้ดูเหมือนจะว่าจะมิมีอันใด แต่ที่จริงแล้วกลับเป็นจุดสำคัญในการเอาชนะ”

เอ่ยเพียงเท่านั้นหนานกงเสวียนจีก็มิได้เอ่ยสิ่งใดอีก พร้อมกับโรยตัวลงมาด้านล่างทันที ทิ้งให้หยางถงฟู่ที่ยืนนิ่งอยู่หน้ากระดานหมากเพียงลำพัง

“น้องหนานกง เจ้าเอาชนะไปกี่แต้มงั้นหรือ ? ”

เมื่อปลายเท้าของหนานกงเสวียนจีแตะลงพื้น

ขงซิงเจี้ยนก็เพ่งกระแสจิตเอ่ยถามด้วยความตื่นเต้นในทันที

หนานกงเสวียนจีจึงยิ้มออกมา ก่อนจะสบตากับขงซิงเจี้ยนเล็กน้อย แล้วตอบกลับไปว่า “พูดไปก็ละอายแก่ใจ ตามวิธีการแก้กลหมากของท่านเย่ เขาแพ้ทั้งกระดานขอรับ”

“น้องหนานกง เจ้านี่เยี่ยมจริง ๆ คืนนี้พวกเรามิเมามิเลิกราแน่นอน”

ตอนนั้นเอง นักพรตเสวียนจีก็ได้พิจารณาหนานกงเสวียนจีใหม่อีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยถามออกไปว่า “เจ้ารู้วิธีแก้กลหมากของข้าได้เยี่ยงไรกัน ? ”

“ผู้น้อยขอเรียนตามตรง หากมิมีสิ่งใดผิดพลาดล่ะก็ ทั้งข้าและท่านคงจะมาจากที่เดียวกันขอรับ”

หนานกงเสวียนจีเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม และมีท่าทางสบาย ๆ “ภาพกลหมากปริศนาเหล่านั้นที่ท่านเย่เคยแก้ คงเป็นของท่านทั้งหมดกระมัง ? ”