เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 445

ตอนที่ 445 พี่จิ่วอั้น ท่านเอ่ยจริงหรือ ?

หลังจากที่วิญญาณอาวุธและนักพรตเสวียนจีหนีไป พลังอันแข็งแกร่งที่ปกคลุมอยู่บนกายของทุกคนก็มลายหายตามไปด้วย จากนั้นทุกคนก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน

หากมิสังเกตให้ดี ก็จะมิพบความผิดปกติของเย่ฉางชิงแม้แต่น้อย เพราะก่อนหน้านี้ทุกคนแทบจะใช้พลังลมปราณทั้งหมดที่มี เพื่อต้านทานพลานุภาพอันน่าสะพรึงกลัวนั้น

แม้ในตอนนี้พวกเขาจะมีอาการดีขึ้น แต่ยังคงมีสีหน้าซีดเซียวและเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า และมีสภาพสะบักสะบอมไปตาม ๆ กัน

แต่เย่ฉางชิงกลับต่างออกไป แววตาของเขายังคงสงบนิ่ง มีท่าทางสบาย ๆ มิทุกข์มิร้อนใด ๆ

อีกทั้งผู้เฒ่าที่สวมเสื้อป่านผู้นั้นยังเป็นถึงท่านบรรพจารย์ของนิกายจื่ออวิ๋น และยังมีตบะบารมีระดับเซียนขั้นกลางอีกด้วย เพื่อต้านทานพลานุภาพอันน่ากลัวเมื่อครู่ เขาก็ได้ใช้พลังลมปราณไปแทบจะหมดเช่นกัน

ดังนั้นจึงสามารถมองออกได้ทันทีว่าใครแข็งแกร่งมากเพียงใด !

เมื่อเขาสังเกตเห็นเย่ฉางชิง และลองตรวจสอบตบะบารมีและระดับของอีกฝ่าย ทว่ากลับมิสามารถสัมผัสได้ถึงไอพลังวิถีเซียนใด ๆ บนกายของเขาเลย

หมายความว่าตบะบารมีของอีกฝ่ายหากมิอยู่สูงกว่าเขา ก็ต้องมีของวิเศษบางอย่างที่ปกปิดไอพลังวิถีเซียนของตนเองเอาไว้เป็นแน่ ซึ่งเรื่องเช่นนี้เดิมทีก็มิสมเหตุสมผลอยู่แล้ว

หลังจากนิ่งเงียบอยู่สักพัก

‘ก่อนหน้านี้เป็นข้าที่มีตาหามีแววไม่ เดิมคิดว่าคนผู้นี้จะมีพรสวรรค์ที่สูงส่ง จึงได้รับความสนใจจากพวกอู๋ไท่เหอ แต่คิดมิถึง……คิดมิถึงเลยว่า จะเป็นผู้แข็งแกร่งที่ไร้เทียมทานเช่นนี้ไปได้ ! ’

ผู้เฒ่าที่สวมเสื้อป่านส่ายหน้าน้อย ๆ อดมิได้ที่จะทอดถอนอยู่ภายในใจ

ในตอนนั้นเองหนิงซู่ซู่ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ก็บังเอิญสังเกตเห็นความผิดปกติของผู้เฒ่าที่สวมเสื้อป่าน

“ท่านพี่จิ่วอั้น ท่านกำลังคิดสิ่งใดอยู่เยี่ยงนั้นหรือ ? ”

หลังจากใคร่ครวญสักพัก หนิงซู่ซู่ก็ส่งกระแสจิตไปถามผู้เฒ่าที่สวมเสื้อป่านจิ่วอั้น

วินาทีต่อมา หลังจากได้ยินเสียงอันเย็นชา จิ่วอั้นก็ได้สติอีกครั้ง

เขามีท่าทางอึกอักเล็กน้อย ก่อนจะฉีกยิ้มแห้ง ๆ ออกมา แล้วตอบกลับไ ว่า “เซียนหนิง ความจริงแล้วข้ากำลังคาดเดาว่าบุรุษผู้นั้น แท้จริงแล้วมีฐานะเช่นไรกันแน่”

เอ่ยจบจิ่วอั้นก็บุ้ยใบ้ไปทางเย่ฉางชิงที่ยืนอยู่มิไกลนัก

เมื่อเห็นดังนั้นแววตาของหนิงซู่ซู่ก็มีประกายสับสนพาดผ่านในทันที

“ท่านเซียนหนิง หากข้าเดามิผิดแล้วล่ะก็ ตัวตนที่แท้จริงของบุรุษหนุ่มผู้นี้หาใช่ผู้ที่ข้าจะสามารถคาดเดาได้กระมัง ? และเรื่องเมื่อครู่นี้ก็คงเป็นผู้อาวุโสท่านนี้ที่ยื่นมือเข้าช่วย จนบีบให้นักพรตเสวียนจีและวิญญาณอาวุธตนนั้นจำต้องหนีเตลิดไปใช่หรือไม่ ? ”

ผู้เฒ่าที่สวมเสื้อป่านจิ่วอั้นชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะส่งกระแสจิตเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง

ทันทีที่สิ้นเสียงหนิงซู่ซู่ก็เม้มริมฝีปาก ก่อนจะพยักหน้ารับน้อย ๆ

“ท่านพี่จิ่วอั้น เรียนตามตรงเมื่อครู่นี้จะใช่เขาเป็นผู้ลงมือหรือไม่ ข้าเองก็มิทราบเช่นกัน”

หนิงซู่ซู่ส่งกระแสจิตตอบกลับด้วยท่าทางจริงจัง “แต่มีสิ่งหนึ่งที่ข้าอยากจะเตือนท่านเอาไว้ก็คือ ตัวตนที่แท้จริงของเขาหาใช่ผู้ที่ท่านและข้าจะสามารถคาดเดาได้ และการที่เขามาปรากฏตัวที่นี่ย่อมมีจุดประสงค์บางอย่าง ดังนั้นเรื่องตัวตนของเขาท่านคงจะรู้ดีว่าควรเก็บเป็นความลับใช่หรือไม่ ? ”

จิ่วอั้นมีสีหน้าเปลี่ยนไป ก่อนจะลอบชำเลืองมองเย่ฉางชิงที่อยู่มิไกลนัก พร้อมกับสูดลมหายใจเข้าน้อย ๆ อย่างอดมิได้

บุรุษหนุ่มผู้นี้ก็คือยอดฝีมือไร้เทียมทานที่ยื่นมือเข้ามาช่วย

แต่แท้จริงแล้วผู้อาวุโสท่านนี้เป็นผู้ใดกันแน่ ถึงสามารถบีบให้วิญญาณอาวุธที่อยู่เบื้องหลังของนักพรตเสวียนจีล่าถอยไปได้

‘น่าเหลือเชื่อ ! ’

‘ช่างน่าเหลือเชื่อยิ่งนัก ! ’

‘จริงสิ ! ’

‘การที่คนผู้นี้มาปรากฏตัวที่นิกายกระบี่สวรรค์ หรือว่าเขาจะเป็นบรรพบุรุษท่านใดท่านหนึ่งของนิกายกระบี่สวรรค์ ที่ขึ้นแดนเซียนโบราณไปแล้ว ? และการที่เขามาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ เป็นเพราะกลับชาติมาเกิดเยี่ยงนั้นหรือ ? ’

‘อืม ! ’

‘มีความเป็นไปได้ ! ’

‘มิใช่สิ ! ’

‘ต้องเป็นเช่นนี้แน่ ! ’

ขณะเดียวกันระหว่างที่หนิงซู่ซู่และจิ่วอั้น ส่งกระแสจิตสื่อสารกันอย่างเงียบ ๆ นั้น

ผู้แข็งแกร่งของสำนักเซียนใหญ่ทั้งสาม ที่ได้สติขึ้นมาก็เริ่มถกเถียงกันจนดังระงม

“ต้องยอมรับว่าการเดิมพันหมากในวันนี้ มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายจริง ๆ แต่โชคดีที่มีผู้อาวุโสลึกลับท่านนั้นยื่นมือเข้ามาช่วย พวกเราจึงมีโอกาสรอดมาได้”

“แน่นอนว่าสำหรับสิทธิ์ในการครอบครองแดนบำเพ็ญเพียรโบราณบนเขาหยุนหลานต่อจากนี้ คิดว่าคงมิมีผู้ใดคัดค้านอีกกระมัง ? ”

“จะคัดค้านอันใดได้อีก สัญญาร้อยปีในตอนแรกนั้น เกิดจากความเห็นชอบของพวกเราสำนักเซียนใหญ่ทั้งสี่ ส่วนการเดิมพันในครั้งนี้วังเสวียนจีก็เป็นผู้เสนอขึ้นมาเอง และตอนนี้นักพรตเสวียนจีก็ได้พ่ายแพ้ให้แก่น้องชายท่านนั้นไปแล้ว ดังนั้นสิทธิ์ในการครอบครองแดนบำเพ็ญเพียรโบราณแห่งนี้ ต่อไปย่อมต้องตกเป็นของนิกายกระบี่สวรรค์ โดยมิสามารถคัดค้านได้อีก”