เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 461

ตอนที่ 461 ความรู้สึกน่าเกรงขามเช่นนี้มิเลวเลย

เมื่อเห็นหนิงซู่ซู่และชวี่เหวินเซี่ยจากไปอย่างรีบร้อน เจี้ยนอู๋เหินก็นิ่งงันอึ้งอยู่เยี่ยงนั้น

‘นี่……นี่ข้ามิเป็นอันใดแล้วใช่หรือไม่ ? ’

‘ท่านบรรพจารย์หนิงจากไปง่าย ๆ เช่นนี้จริง ๆ หรือ ? ’

‘หรือเพราะมีบางอย่างเกิดขึ้น ถึงทำให้ท่านบรรพจารย์รีบพาอาจารย์อาจากไปเช่นนี้ ? ’

อืม !

‘คงจะเป็นเช่นนั้น ! ’

‘แต่หากนางรู้ว่าเกิดอันใดขึ้นในภายหลัง อาจจะมาคิดบัญชีกับข้าอีกก็เป็นได้ ! ’

‘มิมีเวลามาสนใจเรื่องนี้อีกแล้ว’

‘อนาคตของข้าในตอนนี้คงทำได้เพียงฝากไว้ในมืออาจารย์อาแล้ว’

‘จริงสิ ! ’

‘สายตาที่ท่านบรรพจารย์หนิงมองข้าก่อนหน้านี้ ทำไมดูเคียดแค้นเยี่ยงไรก็มิรู้ ? ’

‘แปลก ! ’

‘น่าแปลกจริง ๆ ! ’

หลังจากครุ่นคิดด้วยความสับสนแล้ว

เจี้ยนอู๋เหินก็ถอนหายใจออกมาหนัก ๆ ครั้งหนึ่ง ก่อนจะยืดตัวขึ้นแล้วเหาะไปอีกทางในทันที

มินานเมื่อเจี้ยนอู๋เหินกลับมา ก็พบว่าเย่ฉางชิงกำลังยืนเอามือไพล่หลังอยู่ด้านนอกป่าไผ่ และดูเหมือนว่ากำลังครุ่นคิดอันใดบางอย่างอยู่

“ท่านเย่”

เจี้ยนอู๋เหินฉีกยิ้มออกมา ก่อนจะรีบเดินเข้าไปหาเย่ฉางชิง พร้อมคารวะอย่างนอบน้อม

“ท่านกลับมาแล้วหรือขอรับ ? ”

เย่ฉางชิงถอนสายตากลับมา ก่อนจะปรายตามองเจี้ยนอู๋เหิน

“ท่านเย่ เรื่องนี้มิได้เป็นอย่างที่ท่านคิดนะขอรับ”

เจี้ยนอู๋เหินเหมือนนึกบางอย่างขึ้นมาได้ ก่อนจะรีบอธิบายออกมา “สระน้ำศักดิ์สิทธิ์นั่นมีทางเข้าสองทาง พวกเราเข้าไปอีกทาง ส่วนท่านบรรพจารย์หนิงก็เข้าไปจากอีกทาง ดังนั้นตอนที่ศิษย์อยู่ที่ทางเข้าจึงมิได้พบกับพวกนางขอรับ”

พวกนาง ?

เมื่อได้ยินดังนั้น แววตาของเย่ฉางชิงเกิดประกายวาววับขึ้น

พวกนาง เช่นนั้นก็แสดงว่าศิษย์พี่ชวี่มาด้วย แต่กลับมิได้เข้าไปในสระศักดิ์สิทธิ์พร้อมกับบรรพจารย์ท่านนั้น

เช่นนี้ก็ดีเหมือนกัน อย่างน้อยเขาก็มิได้จบเรื่องนี้ต่อหน้าศิษย์พี่ชวี่

อีกอย่างศิษย์พี่ชวี่นั้นรู้จักข้าดี นางคงมิคิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงอย่างแน่นอน

หลังจากนิ่งเงียบอยู่สักพัก

“เสี่ยวเจี้ยน นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ข้าจะเข้าฌานเพื่อบำเพ็ญเพียร”

เย่ฉางชิงกวาดตามองเจี้ยนอู๋เหินที่ยิ้มเต็มหน้า ก่อนจะเอ่ยเรียบ ๆ ว่า “ก่อนที่ข้าจะออกฌาน เจ้าสามารถเลือกได้ว่าจะอยู่ที่นี่ หรือว่าจะไปบำเพ็ญเพียรที่อื่น ข้าจะมิบังคับเจ้า”

หลังเอ่ยจบเย่ฉางชิงก็เดินตรงเข้าไปในส่วนลึกของป่าไผ่ ทิ้งเจี้ยนอู๋เหินที่ยังคงมีท่าทางสับสนเอาไว้เพียงผู้เดียว

จนเวลาผ่านไปประมาณหนึ่งก้านธูป

พลังปราณบริเวณนั้นก็พลุ่งพล่านขึ้น พลังฟ้าดินจำนวนมหาศาลสั่นสะเทือน

อีกทั้งยังมีไอพลังจากค่ายกลโบราณอันบริสุทธิ์มากมายแผ่ออกมาอีกด้วย

มินานทั่วทั้งยอดเขาแห่งนี้ก็มีไอหมอกจาง ๆ ปกคลุมจนทั่ว

เพียงพริบตา ไอหมอกที่บางเบาก็เริ่มหนาแน่นขึ้น จนแทบจะมองมิเห็นแม้แต่มือของตัวเอง

เห็นได้ชัดว่าที่นี่ได้มีค่ายกลลึกลับขนาดใหญ่ถูกวางเอาไว้

ส่วนผู้ที่วางค่ายกลนี้ก็คือผู้ที่ได้รับการถ่ายทอดมาจากลู่ซานหยางอย่างเย่ฉางชิงนั่นเอง

เมื่อได้เห็นภาพตรงหน้า และสัมผัสถึงไอพลังค่ายกลที่แผ่ออกมา

ใบหน้าของเจี้ยนอู๋เหินก็เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

“ท่านเย่สมกับเป็นยอดฝีมือที่ไร้เทียมทานจริง ๆ เพียงแค่วางค่ายกลลึกลับแค่ค่ายกลเดียวยังแผ่ไอพลังออกมารุนแรงถึงเพียงนี้ หากเขาบำเพ็ญเพียรวิถีกระบี่ การอยู่ที่นี่มิเท่ากับเป็นโอกาสและวาสนาอันยิ่งใหญ่หรอกหรือ ? ”

เจี้ยนอู๋เหินที่เพิ่งได้สติ ก็พึมพำออกมาด้วยความตื่นเต้นยินดี

ผ่านไปมิกี่อึดใจ

เขาก็เหมือนคิดบางอย่างขึ้นมาได้ ก่อนจะเหาะขึ้นฟ้าและมุ่งหน้าไปทางนิกายกระบี่สวรรค์ชั้นในทันที

ทว่าเมื่อเจี้ยนอู๋เหินเหาะไปได้สิบกว่าลี้

ร่างหลายร่างพลันปรากฏขึ้นเบื้องหน้าของเขาราวกับภูตผี และขวางทางเขาเอาไว้

โดยผู้นำของคนเหล่านี้ ก็คือ ประมุขคนปัจจุบันของนิกายกระบี่สวรรค์เหยาห้าวหยาน และเหล่าผู้อาวุโสคนสนิทของเขา

“อาจารย์ พวกท่านมาทำอันใดที่นี่หรือขอรับ ? ”

เจี้ยนอู๋เหินกวาดตามองทุกคนเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยความตกใจ

“เจ้าเด็กน้อยนี่ ตั้งแต่ไปหาท่านบรรพจารย์ขงก็มิเห็นหน้าเห็นตาเลย และยังมิมารายงานผลการเข้าฌานให้อาจารย์ฟังอีก”