เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 460

ตอนที่ 460 มาเป็นเพื่อนท่านเย่งั้นหรือ ?

ทันทีที่สิ้นเสียง ทั่วทั้งบริเวณนี้ราวกับถูกแช่แข็งเอาไว้ก็มิปาน

บรรยากาศเต็มไปด้วยความอึดอัด เงียบกริบไร้ซึ่งเสียงใด ๆ เงียบถึงขนาดที่ว่าได้ยินแม้กระทั่งเสียงเข็มตก

ส่วนเย่ฉางชิง

หลังจากที่เขาได้สติแล้ว

ใบหน้าหล่อเหลานั้นแม้จะมิได้แสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมา เพียงนิ่งตะลึงไปชั่วขณะ ทว่าภายในใจของเขากลับกระตุกอย่างแรง

‘ชอบบุรุษ ? ’

‘นี่ข้าเอ่ยบ้าอันใดออกไป ! ’

‘มิ ! ’

‘มิใช่ ! ’

‘มิใช่เช่นนั้นนะ ! ’

‘มิใช่แน่นอน ! ’

‘ข้าสาบานได้ว่าข้ามิได้ชอบเพศเดียวกัน ! ’

‘คนที่มีชีวิตอยู่มาสามโลกแต่มิเคยแตะเนื้อต้องตัวสตรีจริง ๆ จัง ๆ มาก่อนเลยสักครั้ง จู่ ๆ จะมาชอบเพศเดียวกันได้เยี่ยงไร ? ’

‘ข้ารับประกันได้ว่ามิใช่เช่นนั้นจริง ๆ ! ’

‘แต่เวลานี้จะอธิบายกับบรรพจารย์ท่านนี้เยี่ยงไรดี ? ’

‘ควรอธิบายดีหรือไม่ ? ’

‘เวลานี้ต้องบอกความจริงว่าเรื่องมันมิใช่เช่นนั้น’

ทว่าขณะที่เย่ฉางชิงกำลังคิดใคร่ครวญซ้ำไปซ้ำมา เพื่อหาแผนการเอาตัวรอดให้กับตนเอง

และในที่สุดเขาก็คิดแผนการออกแล้ว โดยมิต้องพลีร่างกายของตนเองให้นาง และสามารถปฏิเสธหนิงซู่ซู่ได้อย่างละมุนละม่อม ทั้งยังสามารถเอาชีวิตรอดไปจากสถานการณ์นี้ได้อีกด้วย

นั่นก็คือ การบอกหนิงซู่ซู่กลาย ๆ ว่าตนเองมีรสนิยมที่ต่างจากคนอื่น

แต่สุดท้ายขณะที่เขากำลังตัดสินใจว่าจะบอกหนิงซู่ซู่เยี่ยงไรให้ดูละมุนละม่อม จู่ ๆ เขาก็ถูกขัดจังหวะขึ้นเสียก่อน

จนสุดท้ายต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่ชวนอึดอัดเช่นนี้แทน

ซึ่งเขาเองก็รู้ดีว่าในเมื่อเอ่ยปากออกไปแล้ว ตอนนี้คงมิสามารถอธิบายอันใดให้บรรพจารย์ท่านนี้ฟังได้อีก และคงต้องไหลตามน้ำต่อไป

มิเช่นนั้นบรรพจารย์ท่านนี้ จะต้องคิดว่าเขาชื่นชอบนางเป็นแน่

เช่นนี้ก็จะยิ่งอธิบายยากขึ้นไปอีก

มีคำกล่าวหนึ่งกล่าวเอาไว้ว่า สตรีวัยสามสิบเป็นดังเช่นหมาป่า สตรีวัยสี่สิบดังเช่นเสือ สตรีวัยห้าสิบอารมณ์ฉุนเฉียว อีกทั้งยังมิรู้ว่าอีกฝ่ายนั้นอยู่มานานเพียงใดแล้ว

หากเกิดอันใดขึ้นมาจริง ๆ คงมิใช่แค่ยอมพลีร่างกายเป็นแน่

ยิ่งไปกว่านั้น ครั้งแรกของนางยังต้องมาเจอกับเรื่องที่กระทบกระเทือนจิตใจเช่นนี้ มิแน่ภายภาคหน้าอาจจะหันไปชอบเพศเดียวกันจริง ๆ ก็เป็นได้

ทั้งสองยังคงยืนอยู่เงียบ ๆ เช่นนั้นพักใหญ่

เย่ฉางชิงเหลือบมองหนิงซู่ซู่ที่มีสีหน้าสับสนด้วยแววตาอึดอัดใจ

“ข้า……ความจริงแล้วข้ามิได้ล้อเจ้าเล่น”

เย่ฉางชิงเบนสายตาไปทางอื่น ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างลำบากใจ ด้วยน้ำเสียงที่กลืนมิเข้าคายมิออก “การที่ข้าบอกความลับนี้แก่เจ้า ก็เพื่อต้องการให้เจ้ารู้ว่าก่อนหน้านี้ข้ามิได้มีเจตนามิดี และต้องขออภัยด้วย”

เอ่ยถึงตรงนี้ เย่ฉางชิงก็พ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะหมุนกายเดินกลับไปทางเดิม

ทว่าเมื่อเดินไปได้มิกี่ก้าวเขาก็ได้ชะงักฝีเท้าลงอย่างกะทันหัน ก่อนจะเอ่ยกับหนิงซู่ซู่ขณะหันหลังให้นางว่า “อีกอย่าง……หวังว่าเจ้าจะเก็บความลับนี้ของข้าเอาไว้ด้วย”

จากนั้นเย่ฉางชิงก็เดินหายเข้าไปในไอหมอกที่หนาทึบอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้หนิงซู่ซู่ที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไว้เพียงลำพัง

จนเวลาผ่านไปพักใหญ่

ในที่สุดหนิงซู่ซู่ก็ได้สติอีกครั้ง

“เขา……เขาชอบ……บุรุษ”

หนิงซู่ซู่มองไปยังกลุ่มหมอกหนาทึบนั้น ท่าทางเต็มไปด้วยความสับสน ก่อนพึมพำออกมาอย่างห้ามมิได้

ขณะที่นางเอ่ยคำว่า ‘ชอบบุรุษ’ ออกมา ขนทั้งกายพลันลุกชันขึ้นมาทันที

‘อาย ! ’

‘น่าอับอาย ! ’

‘ช่างน่าอับอายยิ่งนัก ! ’

‘ที่แท้ท่านเย่ก็ดูออกตั้งนานแล้ว ว่านางชื่นชอบเขา ’

‘เพียงแต่ท่านเย่หาได้ชื่นชอบในสตรีไม่’

‘อาจเพราะด้วยเจตนาดี เขาจึงมิได้ปฏิเสธนางตรง ๆ ’

‘แต่เมื่อครู่เนื่องจากเขาบังเอิญได้เพ่งกระแสจิตเข้ามาสำรวจส่วนลึกของสระศักดิ์สิทธิ์ ดังนั้นเพื่อป้องกันการเกิดความเข้าใจผิด จึงจำต้องบอกความลับของเขาให้นางได้รู้’

“สวรรค์ช่างกลั่นแกล้งข้าจริง ๆ ”

หลังจากนิ่งเงียบอยู่พักใหญ่

หนิงซู่ซู่ก็ค่อย ๆ สงบลง อดมิได้ที่จะทอดถอนใจออกมาด้วยความโล่งใจ “ข้า หนิงซู่ซู่ นับตั้งแต่เริ่มบำเพ็ญเพียรมา มิเคยเห็นบุรุษใดอยู่ในสายตามาก่อน จนเวลาผ่านมาหลายพันปีในที่สุดข้าก็เกิดหลงใหลในตัวคนผู้หนึ่งขึ้นมา แต่อีกฝ่ายกลับเป็นเช่นนี้ไปได้ ช่างน่าขันสิ้นดี”

“แต่ช่างเถอะ เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วข้าก็ควรตัดใจเสีย ภายภาคหน้าจะได้ทุ่มเทสมาธิทั้งหมดจดจ่ออยู่กับการบำเพ็ญเพียร จะได้บรรลุระดับตบะบารมีได้โดยเร็ว เพื่อตามหาโอกาสในการขึ้นไปแดนเซียนโบราณ”

เอ่ยเพียงเท่านั้น หนิงซู่ซู่ก็สูดลมหายใจเข้าเฮือกหนึ่ง ก่อนจะสัมผัสได้ว่าบัดนี้จิตใจของนางกำลังเกิดการพัฒนาขึ้น

……