เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 72

ตอนที่ 72 ทำดีย่อมได้ดี

ชั่วพริบตาชายชราชุดดำลึกลับก็ปรากฏตัวบนถนนว่างเปล่าเส้นหนึ่งราวกับวิญญาณร้าย

และตรงหน้าของเขาตอนนี้เป็นที่ตั้งร้านขายของชำร้านหนึ่ง

ร้านของชำฉางชิง

แต่ทันทีที่ชายชราชุดดำปรากฏตัวบนถนนเส้นนี้ สีหน้ายินดีในตอนแรกกลับมลายหายไป เหลือไว้เพียงคิ้วที่ขมวดแน่น ใบหน้าซูบผอมเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด

‘เป็นไปมิได้ สิ่งศักดิ์สิทธิ์เหนือฟ้าดินปกติจะแฝงคลื่นปราณแห่งเต๋าได้เพียงรูปแบบเดียว เหตุใดที่นี่จึงมีคลื่นปราณที่บริสุทธิ์มากมายเช่นนี้ได้ นี่มันน่าเหลือเชื่อยิ่งนัก ! ’

ชายชราชุดดำตาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ

ยิ่งกว่านั้นตั้งแต่ตอนที่เขามาถึงถนนสายนี้ เขาก็มิกล้าที่จะก้าวต่ออีกแม้เพียงก้าวเดียว

แม้เขาจะมีฝีมือจนเรียกได้ว่าเป็นผู้บำเพ็ญเพียรในระดับสูงของจงหยวน แต่ร้านของชำตรงหน้านั้นช่างพิสดารยิ่ง

หากคลื่นปราณที่แผ่ออกมามีเพียงรูปแบบเดียว เขาคงจะเดินเข้าไปอย่างมิลังเล

แต่คลื่นปราณที่มากมายทั้งยังบริสุทธิ์เช่นนี้ หากภายในมีอันตรายใดซ่อนอยู่ เกรงว่าคงยากที่เขาจะรับมือได้ ดีมิดีอาจจะกลับออกมามิได้อีกก็เป็นได้

คิดถึงตรงนี้ ชายชราชุดดำก็พึมพำกับตัวเองว่า ‘ที่แห่งนี่เป็นที่เช่นไรกันแน่ เหตุใดจึงมีคลื่นปราณที่อันตรายถึงเพียงนี้กัน แล้วเหตุใดทั้งที่มีอันตรายเพียงนี้ยังมีชาวบ้านธรรมดาอาศัยอยู่มากมายเช่นนี้ได้ อีกทั้งดูราวกับมิได้รู้สึกถึงอันตรายใด ๆ มิหนำซ้ำยังดูเหมือนว่ารากวิญญาณของทุกคนที่นี่จะพัฒนาขึ้น เพราะซึมซับคลื่นปราณนี้เข้าไปอีกด้วย’

‘ทั้งหมดนี้ช่างน่าเหลือเชื่อจริง ๆ …’

ชายชราชุดดำพึมพำเพียงเท่านั้นก่อนที่เสียงจะเงียบไป พลันใบหน้าซูบผอมก็ฉายแววยินดีออกมา

ชาวบ้านที่นี่มิได้รู้สึกถึงผลกระทบใด ๆ หรือว่าเขาเองก็จะมิได้รับผลกระทบด้วยเช่นกัน ?

มิใช่สิ !

หากมียอดฝีมือผู้แข็งแกร่งสร้างผนึกต้องห้ามหรือค่ายกลสังหาร ที่มีผลเฉพาะผู้บำเพ็ญเพียรเท่านั้นเอาไว้ล่ะ ?

หากเขาบังเอิญไปกระตุ้นผนึกต้องห้ามหรือค่ายกลสังหารเข้า เช่นนั้นก็คงมิมีวันได้กลับออกมาอีกเป็นแน่

อาจเป็นเช่นที่เขาคิดก็ได้ !

หลังครุ่นคิดอยู่นาน ชายชราชุดดำก็ชักเท้าที่ก้าวออกไปกลับคืนมาอย่างลังเล

แต่ภายในใจกลับมิอยากจะจากไปเช่นนี้

ชายชราชุดดำหยุดฝีเท้าอยู่บนถนนเช่นนั้น สายตามองไปข้างหน้าด้วยความแน่วแน่

ตอนนั้นเองเย่ฉางชิงก็ได้แบกเก้าอี้นอนตัวหนึ่งออกมาหน้าประตูร้าน เพื่อเอาไว้งีบหลับเวลาเฝ้าร้านตามปกติ

ขณะเขาวางเก้าอี้นอนตรงหน้าประตูร้าน ก็บังเอิญสังเกตเห็นชายชราชุดดำเข้าพอดี

แต่เขาเพียงแค่เหลือบมองเท่านั้น มิได้ใส่ใจแต่อย่างใด

ก่อนจะทิ้งตัวลงรับแสงแดดอุ่น ๆ บนเก้าอี้นอนอย่างสบายอารมณ์ ก่อนจะหลับไปโดยมิรู้ตัว

หลังจากผ่านไปเกือบครึ่งชั่วยาม เย่ฉางชิงก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น

เขาบิดขี้เกียจไปมาพร้อมกับเปิดปากหาวอย่างคนเพิ่งตื่นนอน ก่อนจะเหลือบไปเห็นชายชราชุดดำที่ยังคงยืนอยู่บนถนนที่เดิม

‘ชายชราผู้นี้ต้องการสิ่งใดกัน ? ’

‘มาหาคนหรือเปล่านะ ? ’

‘หรือว่าต้องการจะซื้อของในร้าน แต่มิมีเงินติดตัวมา ? ’

หลังจากสำรวจชายชราชุดดำแล้ว เย่ฉางชิงก็เริ่มรู้สึกลังเล

คนอายุมากยืนอยู่กลางแดดนาน ๆ ย่อมมิใช่เรื่องดี หากเกิดเป็นลมเป็นแล้งไปจะทำเยี่ยงไร อากาศเช่นนี้อาจทำให้ถึงแก่ชีวิตได้เชียวนะ !

‘โบราณว่าไว้คนทำดีย่อมได้ดี คนดีเเม้โชคลาภจะยังมามิถึง เเต่ภัยอันตรายก็มิมากล้ำกราย’

เย่ฉางชิงลุกขึ้นพูดกับตัวเอง ‘ข้ามาอยู่ที่นี่ทำความดีไปตั้งมากมาย จะทำอีกสักเรื่องจะเป็นไรไป’

เอ่ยถึงตรงนี้ ใบหน้าของเย่ฉางชิงก็ได้แต่ฉีกยิ้มอย่างขมขื่นออกมา

หากเป็นในนิยายแฟนตาซี ป่านนี้เขาคงได้ขึ้นไปอยู่ในจุดสูงสุดแล้ว หรือไม่ก็อยู่ระหว่างทางฝึกฝน

แต่จวบจนบัดนี้เขาก็ยังคงเป็นได้แค่คนธรรมดา ที่มิสามารถบำเพ็ญเพียรได้อยู่ดี