เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 73

ตอนที่ 73 ยอดฝีมือเป็นแน่

แม้สายตาของหนานกงเสวียนจีจะเห็นเพียงข้าวของที่ถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ และมีภาพอักษรพู่กันและภาพวาดทิวทัศน์แขวนอยู่

แต่ด้วยตบะในการบำเพ็ญเพียรของเขา จึงทำให้รู้ได้ว่าพลังมากมายที่สัมผัสได้ก่อนหน้านี้ ส่วนหนึ่งมาจากภาพอักษรพู่กันและภาพวาดทิวทัศน์เหล่านี้นี่เอง

สิ่งนี้หมายความว่าเยี่ยงไร ?

หมายความว่าสิ่งที่ผู้อาวุโสที่ดูหนุ่มแน่นตรงหน้าปรารถนานั้น มิใช่การไปอยู่จุดสูงสุดในวิถีเต๋า แต่เป็นการนำพลังแห่งเต๋าซึมซับเข้าไปภายในภาพอักษรพู่กันและภาพวาด

เช่นนั้น… คนผู้นี้แท้จริงแล้วเก่งกาจเพียงใดกันแน่ !

หนานกงเสวียนจีคิดถึงตรงนี้ก็รู้สึกราวกับจะหายใจมิออก

เพราะด้วยฝีมือของเขาในตอนนี้ ต่อให้อีกแสนปีเขาก็คงมิอาจมีพลังเช่นนี้ได้

“ไปกันเถิด เข้าไปดื่มชาที่ลานด้านหลังกัน”

เย่ฉางชิงมองตามสายตาของหนานกงเสวียนจีแล้วก็ส่ายหน้ายิ้ม ๆ

และก็เป็นไปอย่างที่เขาคิดเอาไว้มิมีผิด

หนานกงเสวียนจีผู้นี้เป็นผู้ที่ชื่นชอบในอักษรพู่กันหรือภาพวาดทิวทัศน์จริง ๆ ด้วย

มิเช่นนั้นคงมิมีท่าทางหลงใหลราวกับต้องมนต์ทันทีที่เห็นผลงานของเขาเป็นแน่

“ขอบคุณผู้อาวุโส”

หนานกงเสวียนจียิ้มออกมาอย่างพออกพอใจหลังจากได้สติอีกครั้ง

ขณะเดียวกันสีหน้ายิ่งดูเลื่อมใสมากขึ้นไปอีก

เย่ฉางชิงพยักหน้าก่อนจะก้าวข้ามธรณีประตูเข้าไปด้านในร้าน

หนานกงเสวียนจีเดินตามหลังมาติด ๆ แต่วินาทีที่ก้าวข้ามธรณีประตูเข้าไป กลับมีไอพลังมหาศาลซัดเข้าใส่ในทันที

วินาทีนี้ราวกับเขาแช่อยู่ในน้ำพุร้อน ร่างกายผ่อนคลายจนยากจะอธิบายได้ พลังวิญญาณภายในร่างกายจู่ ๆ ก็เกิดการไหลเวียนขึ้นมา

‘ยอดเยี่ยม ! ’

‘ช่างยอดเยี่ยมจริง ๆ ! ’

‘ที่นี่คือแดนเซียนที่หาได้ยากยิ่งนัก ! ’

ทันใดนั้นสายลมก็พัดจนผมของหนานกงเสวียนจีปลิวไสว ชุดคลุมสีดำโบกสะบัดไปมา ราวกับมีพลังที่แข็งแกร่งขึ้นมาในทันใด

มินานทั้งสองก็เดินมาถึงลานด้านหลัง อันเป็นที่พำนักของเย่ฉางชิง

หลังจากได้เห็นภาพตรงหน้าหนานกงเสวียนจีก็ใจสั่นขึ้นมาอย่างอดมิได้

‘น่าเหลือเชื่อ ! ’

‘ช่างน่าเหลือเชื่อยิ่งนัก ! ’

ทุกสิ่งทุกอย่างภายในลานแห่งนี้ล้วนแผ่คลื่นปราณบริสุทธิ์ออกมา มิเว้นแม้แต่ใบไม้ต้นหญ้าที่มีพลังชีวิตมหาศาล โดยเฉพาะต้นหลิวที่ดูเก่าแก่ต้นนั้น ลำต้นแข็งแรง เปลือกไม้มีรอยย่นลึกลงไป กิ่งทุกกิ่ง ใบทุกใบล้วนแต่มีสีเขียวขจีไร้ตำหนิ และแผ่ไอจาง ๆ ของพลังชีวิตออกมามหาศาล

‘นี่มันมิถูกต้อง ! ’

หนานกงเสวียนจีสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ราวกับรู้สึกได้ถึงบางอย่างที่ผิดปกติ

หากมิมีสิ่งใดผิดพลาด ต้นหลิวต้นนี้มิเพียงมีจิตรับรู้เท่านั้น แต่อาจเป็นปีศาจด้วยก็ได้

ต้นไม้เก่าแก่ที่กลายเป็นปีศาจเช่นนี้ ส่วนใหญ่ล้วนอาศัยอยู่ในพื้นที่ต้องห้ามโบราณ มีฝีมือแข็งแกร่งที่แม้แต่เขาในตอนนี้ก็ยากที่จะรับมือได้ แต่ต้นไม้ต้นนี้กลับมาเติบโตอยู่ในที่แห่งนี่ได้

ทว่าพอมาอยู่ที่นี่ราวกับต้นไม้ต้นนี้ตั้งใจจะเก็บงำปราณปีศาจ ทำให้ดูเหมือนต้นไม้เก่าแก่ธรรมดาต้นหนึ่งเท่านั้น

แต่มินานหนานกงเสวียนจีก็ได้เข้าใจ

ความน่ากลัวของผู้อาวุโสท่านนี้ อย่าว่าแต่ต้นไม้ที่กลายเป็นปีศาจเลย ต่อให้เป็นสิ่งที่น่ากลัวกว่านี้ ก็คงมิอาจทำอะไรเขาได้อยู่ดี

หนานกงเสวียนจีถอดถอนใจออกมา ก่อนจะยิ้มแห้ง ๆ ออกมา