เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 97

ตอนที่ 97 เจ้านายของเขาเก่งกาจเพียงใดกัน ?

พี่ต้นไม้ที่ราชันทมิฬเอ่ยถึง ก็คือต้นหลิวในลานบ้านของเย่ฉางชิงต้นนั้นนั่นเอง

พูดให้ถูกคือเริ่มแรกนั้นต้นหลิวต้นนี้เป็นเพียงไม้ที่ถูกฟ้าผ่าต้นหนึ่งเท่านั้น

มีเรื่องหนึ่งที่จนถึงทุกวันนี้ราชันทมิฬก็ยังคงจำมันได้ดี

ค่ำคืนหนึ่งเมื่อหลายปีก่อน

คืนนั้นมีพายุฝนฟ้าคะนอง

ตอนนั้นเย่ฉางชิงนอนหลับอยู่บนเตียง ส่วนราชันทมิฬที่หมอบอยู่ที่หน้าประตู ก็ตกใจตื่นขึ้นเพราะอสนีบาตเส้นหนึ่ง

ตอนนั้นราชันทมิฬได้เริ่มฝึกตนจากการเรียนรู้ภาพราชันทมิฬแล้ว

เขาสัมผัสได้ถึงไอพลังเต๋าที่ปั่นป่วนนอกเมืองเสี่ยวฉือ และพลังฟ้าดินที่พลุ่งพล่านได้อย่างชัดเจน

ด้วยความแปลกใจเขาจึงฝ่าพายุฝนออกไปด้านนอกเมืองเสี่ยวฉือ

สุดท้ายเขาได้เห็นภาพที่เมื่อนึกย้อนกลับไปเมื่อใดก็อดมิได้ที่จะขนลุกชัน

ภาพตรงหน้ามีหมอกล่องลอยอยู่ไกล ๆ ต้นหลิวต้นหนึ่งที่มีความอุดมสมบูรณ์ แผ่กิ่งก้านเต็มไปด้วยสีเขียวสด มีสายฝนโปรยปรายโดยรอบ และตั้งตระหง่านอยู่ตรงนั้น

รอบต้นหลิวต้นนั้นเกิดรอยแตกร้าวขึ้นในอากาศ สัญลักษณ์โบราณลอยวนเวียน พลังปั่นป่วนรุนแรง และเกิดอสนีบาตขึ้นเป็นครั้งคราว ช่างเป็นภาพที่น่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก

“เปรี้ยง ! ”

หมู่เมฆลอยต่ำพลันเกิดเสียงฟ้าผ่าดังขึ้นทันใด

ในชั่วพริบตา แสงอสนีบาตสีขาวแสบตาที่เต็มไปด้วยพลังทำลายล้าง ได้ทะลวงผ่านหมู่เมฆ ทำลายความว่างเปล่า และฟาดลงมาเพื่อจะผ่าใส่ต้นหลิวต้นนั้น

แต่ตอนนั้นเองจู่ ๆ ก็เกิดไอพลังชีวิตมหาศาลปกคลุมไปทั่วรัศมีร้อยลี้ ใบไม้ทุกใบบนต้นหลิวต้นนั้นส่องประกายแสงสีทอง ก่อนที่จะถูกปกคลุมไปด้วยแสงสว่าง

มินานกิ่งหลิวสีทองนับหมื่นก็ทะยานขึ้นสู่ฟากฟ้า ราวกับหอกทองคำที่ห่อหุ้มไว้ด้วยพลังทำลายล้าง ต้องการที่จะเป็นอิสระจากอัสนีบาตพิฆาตนั้น

“เปรี้ยง ! ”

เพียงพริบตากิ่งหลิวสีทองนับหมื่นก็ปะทะเข้ากับอสนีบาตพิฆาต ก่อให้เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว

ทันใดนั้นราวกับฟ้าจะถล่มดินจะทลาย

ประกายไฟพุ่งกระเซ็นไปทั่ว เกิดรอยร้าวขึ้นในอากาศ พลังปราณปั่นป่วนขึ้นอย่างมิหยุดยั้ง

จนเวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วยาม

หลังจากอสนีบาตพิฆาตฟาดลงมาติดต่อกันถึงสองสาย ก็จบลงโดยต้นหลิวต้นนั้นเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ไป

ราชันทมิฬรู้ว่าการที่สิ่งต้องห้ามเช่นนี้ ฝืนกฎแห่งธรรมชาติเพื่อเอาชีวิตรอด มิใช่สิ่งที่เขาจะสอดมือเข้าไปยุ่งได้

เช่นนั้นเขาจึงทำได้เพียงเดินเตร็ดเตร่อยู่ด้านนอกเมืองเสี่ยวฉือเช่นนั้นอยู่นาน แต่สุดท้ายก็มิได้เข้าไปดูใกล้ ๆ

แต่ต่อมานายท่านกลับหอบเอาท่อนไม้ที่ไหม้เกรียมท่อนหนึ่งกลับมาด้วย ก่อนจะฝังไม้ท่อนนั้นไว้กลางลานบ้าน

เห็นได้ชัดว่าท่อนไม้ที่ไหม้เกรียมท่อนนั้นก็คือร่างแปลงของต้นหลิวต้นนั้นนั่นเอง

ตอนนั้นในที่สุดราชันทมิฬก็เข้าใจว่าความจริงแล้ว นายท่านสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นด้านนอกนั้นตั้งนานแล้ว

ทั้งยังยื่นมือเข้าช่วยต้นหลิวน่ากลัวต้นนั้นไว้โดยที่เขามิรู้ตัวอีกด้วย

ผ่านไปมินานต้นหลิวที่แปลงร่างเป็นไม้ที่ถูกฟ้าผ่าก็ผลิใบใหม่อีกครั้ง ทั้งยังเติบโตอย่างรวดเร็วเพราะได้รับไอพลังแห่งเต๋า

และเพราะได้เห็นมากับตาว่าต้นหลิวต้นนี้ท้าทายเบื้องบนเพียงใด เช่นนั้นราชันทมิฬได้เรียกต้นหลิวต้นนี้ว่าพี่ต้นไม้เรื่อยมา

แน่นอนว่าอีกเหตุผลก็คือ เขาเป็นสัตว์เลี้ยงของนายท่าน ส่วนต้นหลิวนั่นก็ได้รับการช่วยเหลือเอาไว้ เช่นนั้นความอาวุโสก็นับว่าเทียบเท่ากัน

……………………………

เวลานี้ใบหลิวสีทองใบนั้นกำลังล่องลอยอยู่ในอากาศ ก่อนจะร่วงหล่นลงมาอย่างช้า ๆ

สุดท้ายใบหลิวสีทองลึกลับใบนั้น ก็ได้ลอยอยู่ตรงหน้าของราชันทมิฬ

“ราชันทมิฬ ขอบใจที่หลายปีมานี้เจ้าคอยดูแลข้า ตอนนี้ข้าตื่นขึ้นมาแล้ว”

เสียงลึกลับที่แยกมิออกว่าเป็นเสียงของบุรุษหรือสตรี แต่กลับทำให้ภายในใจเกิดความสงบราวกับเสียงของเทพเซียนก็ดังขึ้น

มิเพียงราชันทมิฬเท่านั้นที่กำลังตะลึงงัน แม้แต่ถูสือซานที่อยู่ข้าง ๆ ดวงตาถึงกับเบิกโพลง ท่าทางเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อเช่นกัน

‘ต้องเก่งกาจเพียงใดกัน เพียงแค่ใบหลิวใบเดียวยังอัศจรรย์ได้ถึงเพียงนี้ ! ’

‘ช่างแข็งแกร่ง ! ’

‘ช่างน่ากลัวยิ่งนัก ! ’

‘คนผู้นี้เก่งกาจเพียงใดกันแน่นะ ! ’

คิดถึงตรงนี้สีหน้าของถูซื่อก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัวอีกครา

ขณะเดียวกันแผ่นหลังก็ชุ่มไปด้วยเหงื่อกาฬเย็นเหยียบด้วยความหวาดหวั่น

“ผู้น้อยเข้าใจแล้ว ผู้น้อยจะไปเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ”

เอ่ยจบถูซื่อก็ยืนขึ้นกลางอากาศ มือทั้งสองข้างประสานกัน ก่อนจะโค้งคำนับทันที

แม้จะมิรู้ว่าร่างของอีกฝ่ายอยู่ที่ใด แต่นางก็ยังลาอีกฝ่ายอย่างนอบน้อม

ทันทีที่เอ่ยจบ เสียงลึกลับก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“อีกอย่างสมบัติโบราณบนกายเจ้า คงจะเกี่ยวข้องกับคนที่ตามเจ้ามาทางด้านหลังใช่หรือไม่ ? ”

ถูซื่อลังเลเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้า “เรียนผู้อาวุโส ก่อนหน้านี้มินานผู้น้อยเกิดทะลวงระดับล้มเหลว สุดท้ายจึงถูกพลังเต๋าครอบงำ ด้วยความจำเป็นจึงต้องนำสมบัติโบราณชิ้นนี้ติดกายเอาไว้เจ้าค่ะ”

“เอาเถิด ตอนนี้ข้าจะมิใส่ใจเรื่องเล็กน้อยเหล่านี้”

เสียงลึกลับเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “แต่ว่าทางที่ดีก่อนเจ้าจะกลับไป พาปีศาจผู้มีนิสัยบุ่มบ่ามผู้นั้นกลับไปด้วยเสีย มิเช่นนั้นหากรบกวนความสงบของนายท่านเข้าแล้วล่ะก็ ผลที่จะตามมาเจ้าคงพอจะเดาได้สินะ”

“สูด ! ”

ถูซื่อได้ยินดังนั้นก็สูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่

เพราะในวินาทีที่เสียงนั้นหยุดลง นางก็สัมผัสได้ถึงไอสังหารอันน่ากลัวได้อย่างชัดเจน

วินาทีนี้นางพึ่งจะรู้ว่าผู้แข็งแกร่งระดับจ้าวปีศาจเช่นนาง เมื่ออยู่ต่อหน้าสิ่งมีชีวิตที่มิควรแตะต้องเช่นนี้ นางก็มิต่างอะไรจากมดปลวกพวกนั้น

แล้วเจ้านายของสิ่งมีชีวิตที่มิควรแตะต้องผู้นี้เล่า เขาจะเป็นคนเช่นไรกันนะ ?

“สูด ! ”

ถูซื่อคิดถึงตรงนี้พลันรู้สึกหนาวเหน็บขึ้นมา อย่างที่มิเคยสัมผัสมาก่อน