เกิดใหม่ยุค80 กุลสตรีอย่างข้าจะพารวยเอง นิยาย บท 32

บ้านของเฉิงเทียนหยวนอยู่ไม่ไกลจากทางเข้าหมู่บ้านเท่าไรนัก อีกทั้งยังใกล้ถนนสายหลัก ดังนั้นลุงชางจึงได้ขับเกวียนลาตรงไปที่บ้านของเขา

"ขอบคุณลุงชางมากครับ!" สองสามีภรรยาเอ่ยขอบคุณ

เฉิงเทียนฟาง เชิดหน้าส่งเสียงหึๆ ออกมา จากนั้นกระโดดลงจากเกวียนวิ่งหนีไป

ลุงชางเป็นคนเรียบง่ายตรงไปตรงมา เขาโบกมือขึ้นกล่าวว่า "ก็แค่ทางผ่าน ล้วนเป็นคนกันเองทั้งนั้นอย่าได้เกรงใจไปเลย" จากนั้นเขาก็ได้ขับเกวียนลาของตนจากไป

เซวียหลิงอดไม่ได้ที่จะมองไปทางด้านเฉิงเทียนฟางและพบว่าเธอวิ่งไปอีกทางหนึ่งแล้ว

"พี่หยวน อาฟางไม่รู้ว่าไปที่ไหนแล้ว"

เฉิงเทียนหยวนไม่อยากจะไปสนใจน้องสาวของตน เขาแบกกระเป๋ายกขึ้นสะพายบ่า

"ไม่ต้องไปสนใจเธอหรอกครับ เราเข้าไปทักทายพ่อแม่กันเถอะ เดี๋ยวลองถามดูว่าเธอยังฝึกงานในสหกรณ์ร้านค้าอยู่หรือเปล่า ทำไมถึงไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย!"

เฉิงเทียนหยวนเปิดประตูเข้าไป แล้วพาเซวียหลิงเดินตรงเข้าไปข้างใน

"พ่อครับแม่ครับ พวกเรากลับมาแล้ว!"

หลิวอิงแม่สามีรู้สึกตื่นเต้นดีใจจนวิ่งออกมา เธอเข้ามาหาเซวียหลิงแล้วกุมมือหล่อนเอาไว้เอ่ยถามสารพัดนานา

"ใช้ชีวิตอยู่ในอำเภอกันเป็นอย่างไรบ้าง การงานราบรื่นไหม? กินอยู่เป็นเช่นไร? ทำไมถึงผอมแบบนี้ล่ะ ลูกต้องกินให้มากกว่านี้นะ!"

เซวียหลิงตอบรับยิ้มแล้วถามว่า "พ่อล่ะคะ? ร่างกายพ่อเป็นอย่างไรบ้าง?"

รอยยิ้มที่มุมปากของหลิวอิง จางลงเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ

ก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม แขนของเขามักจะกระตุกอยู่ตลอดเวลา เมื่อไม่กี่วันก่อนเพิ่งจะไปเก็บผักกาดตั้งใจจะมาฉลองในช่วงเทศกาล ก็เลยยุ่งๆ เมื่อวานนี้บ่นว่าเจ็บอีกแล้ว"

เฉิงเทียนหยวนที่ยืนอยู่ด้านข้างได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้วขึ้นพูดว่า "ผักกาดจะทิ้งเอาไว้อยู่ในแปลงก่อนก็ได้ แม่ครับ แม่จะให้พ่อไปช่วยงานในนาเป็นประจำแบบนี้ไม่ได้ รอให้ผมกลับมาก่อน ผมทำงานเสร็จได้ภายในหนึ่งวันอยู่แล้ว"

หลิวอิงรีบส่ายหน้าพูดด้วยน้ำเสียงต่ำทุ้มว่า "ไหนๆ ก็เก็บเสร็จแล้ว กว่าลูกจะได้หยุดพักผ่อนสักวันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย อย่าไปเหน็ดเหนื่อยอยู่ในนาอีก พ่อของลูกเขาก็ไม่อาจนั่งอยู่บ้านเฉยๆ ทั้งวันทั้งคืนได้ ออกไปเดินเล่นเที่ยวบ้าง กระดูกและร่างกายถึงจะแข็งแรง"

เฉิงเทียนหยวนรู้สึกว่าแม่ของเขาพูดได้มีเหตุมีผลดังนั้นจึงได้หยุดพูด

เซวียหลิงรู้สึกปวดใจยิ่งนัก เธอรีบตอบขึ้นว่า "แม่คะ ของพวกนี้เราเอามาจากอำเภอ แม่เอาไปเข้าครัวก่อนเถอะค่ะ พวกเราจะไปดูพ่อสักหน่อย"

หลิวอิงเห็นของที่ใส่ไว้ในกระเป๋าใบใหญ่เธอก็ดีใจจนยิ้มขึ้น

"ทำไมถึงซื้อมาเยอะแยะขนาดนี้ล่ะ? แม่กับพ่อจะกินหมดได้อย่างไร พวกเราเอากลับไปช่วยกันกินด้วยนะ"

เซวียหลิงผลักออกไปเบาๆ พูดว่า "พวกนี้เป็นของแห้ง ต่อจากนี้อากาศจะเย็นขึ้น ไม่ต้องกังวลว่าของพวกนี้จะเสียหายค่ะ เอาเก็บไว้ในห้องครัว พ่อกับแม่จะได้กินมากขึ้น ฉันกับพี่หยวนอยู่ในอำเภอ อยากกินเมื่อไหร่เพียงแค่ไปตลาดก็มีให้กิน"

หลิวอิงกะพริบตาน้ำตานองหน้า เธอพูดด้วยความซาบซึ้งใจว่า

"หลิงหลิงเป็นคนดีกตัญญูจริงๆ......เอาล่ะ เดี๋ยวแม่จะเอาไปเก็บและทำความสะอาดห้องครัวสักหน่อย"

เฉิงเทียนหยวนและเซวียหลิงเดินไปทางห้องด้านซ้ายแล้วตะโกนเรียกอยู่ข้างนอก ก่อนจะเปิดประตูเดินเข้าไปข้างใน

ภายในห้องแสงค่อนข้างจะมืดมนเล็กน้อย ตรงหน้าต่างมีหนังสือพิมพ์สีเหลืองถูกแปะเอาไว้ ทำให้ภายในห้องดูสลัว

เฉิงมู่ไห่นั่งอยู่บนเตียงตั่ง เขาใส่แว่นสายตายาวกำลังหยิบอะไรบางอย่าง เมื่อเห็นพวกเขาเดินเข้ามาก็จ้องมองไปแล้วยิ้มออกมาอย่างรวดเร็ว

"อ้าว กลับมากันแล้วเหรอ? มาๆ วันนี้เป็นวันไหว้พระจันทร์ เทศกาลแบบนี้ควรจะกลับมาร่วมฉลองด้วยกัน หลิงหลิง ระยะทางที่เดินทางมาลำบากมากมาย ใช้ชีวิตอยู่ที่อำเภอ สบายดีหรือเปล่า?"

เซวียหลิงมีความเคารพต่อพ่อสามีคนนี้มาก เธอรีบก้าวไปข้างหน้าตอบว่า

"พ่อคะ พวกเราสบายดี ระยะทางจากในเมืองมาที่นี่แค่ครึ่งชั่วโมง ไม่เหนื่อยหรอกค่ะ"

เธอเล่าถึงความเปลี่ยนแปลงช่วงนี้ของทั้งสองคนให้แก่เขาฟัง "ตอนนี้พวกเรามีห้องเล็กๆ อาศัย ไปไหนมาไหนก็สะดวก อาหารเครื่องดื่มก็ไม่แพงและถูกสุขะลักษณะ รอเมื่อไหร่ที่พวกเรามีความมั่นคงมากกว่านี้จะมารับพ่อกับแม่ไปอยู่ด้วยนะคะ"

เฉิงมู่ไห่ได้ยินดังนั้นก็รู้สึกปลาบปลื้มใจอดไม่ได้ที่จะยิ้มขึ้น "ดีๆ ตอนนี้ยังเช่าเขาอยู่ไม่เป็นไรหรอก เก็บเงินได้แล้วเราค่อยไปซื้อบ้าน"

เฉิงเทียนหยวนที่อยู่ด้านข้างดูประหลาดใจเล็กน้อยเขาคิดไม่ถึงว่าเซวียหลิงจะมีความคิดเช่นเดียวกันกับตน