เกิดใหม่ยุค80 กุลสตรีอย่างข้าจะพารวยเอง นิยาย บท 8

หมู่บ้านตระกูลเฉิงอยู่ห่างกับอำเภอหรงหวาใช้เวลานั่งรถแค่ครึ่งชั่วโมงกว่า แต่สถานที่นั่งรถอยู่ไกลจากหมู่บ้าน ต้องเดินยี่สิบนาที ถึงจะถึงสถานที่นั่งรถ

เซวียหลิงเติบโตมาจากในเมือง ไม่ขี่จักรยานก็นั่งรถประจำทาง ต่อมาที่บ้านก็ซื้อรถยนต์ให้ ไม่เคยเดินทางไกล

หลังจากเดินมาได้สิบนาทีกว่า เธอก็เหนื่อยจนเหงื่อเต็มศีรษะ เอาหลังพิงต้นไม้ข้างถนนแล้วหายใจหอบไม่หยุด

"ทุกวันรถจะมาถึงประมาณบ่ายสอง มีแค่เที่ยวเดียว" เฉิงเทียนหยวนเตือนเสียงเรียบ "เดินเร็วหน่อย ไม่งั้นจะไม่ทัน"

เห็นเธอเหนื่อยหมดแรง แต่มือข้างหนึ่งเขาหิ้วกระเป๋าใบใหญ่ของตัวเอง อีกมือหิ้วกระเป๋าเดินทางของเธออยู่ ไม่มีมือว่างดึงเธอจริงๆ

"ยังไหวไหม? ทนได้ไหม?"

เซวียหลิงหายใจเข้าลึกๆ สองสามครั้ง ก่อนกัดฟันตะโกน "ไหว!"

พูดจบ ก็เงยหน้ายืดอกก้าวเดินต่อไป แม้สองขากำลังสั่นอยู่ตลอดก็ตาม

เฉิงเทียนหยวนเห็นแผ่นหลังเด็ดเดี่ยวของเธอ นัยน์ตาก็ฉายแววยกย่องชื่นชม แล้วเดินมุ่งหน้าอย่างรวดเร็ว

ผ่านไปสักพัก พวกเขาก็มาถึงจุดขึ้นรถในที่สุด

เห็นนอกศาลาที่ทรุดโทรม มีคนรอยี่สิบกว่าคน สูบบุหรี่ไม่ก็พูดคุยกัน มองไปข้างหน้าเป็นครั้งคราว รอรถระยะทางสั้นๆ

เฉิงเทียนหยวนพาเธอไปยืนด้านหลังกลุ่มคน แล้ววางกระเป๋าเดินทางลง

ชายหล่อหญิงสวย ดึงดูดสายตาจำนวนมากทันที โดยเฉพาะเซวียหลิง ไม่ใช่แค่รูปร่างอรชรอ้อนแอ้น ใบหน้าเล็กทั้งขาวและเนียน ผู้ชายหลายคนถึงขนาดมองจนตกตะลึง

เฉิงเทียนหยวนขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วหันตัวไปขวางด้านหลังเซวียหลิง

เซวียหลิงเห็นการกระทำเอาใจใส่ที่เอาแต่ใจของเขา ก็แอบเม้มปากยิ้ม

ไม่นานรถก็มาถึง!

ทุกคนยกกระเป๋าเดินทาง แล้วเบียดเข้าไปเหมือนฝูงผึ้ง

เฉิงเทียนหยวนตัวสูงและแข็งแรง ช่วยเซวียหลิงบังจากผู้คนได้ โยนกระเป๋าขึ้นรถอย่างรวดเร็ว ฝ่ามือใหญ่ชักกลับมาด้านหลังแล้วดันเซวียหลิงขึ้นรถอย่างว่องไว

หลังจากนั่งรถระยะทางสั้นๆ โคลงเคลงมาครึ่งชั่วโมงกว่า ในที่สุดทั้งสองก็มาถึงอำเภอ

เฉิงเทียนหยวนกล่าวอธิบาย "ฉันทำงานที่สหกรณ์ร้านค้าศูนย์กลางอำเภอ บนตึกมีหอพัก พวกผู้ชายใช้ห้องรวมกัน อีกไม่นานจะฟ้ามืดแล้ว ต้องหาที่อยู่ให้เธอพักก่อน"

เซวียหลิงพยักหน้า มองไปรอบๆ แล้วพูดขึ้น "หาโรงแรมถูกๆ ก็ได้"

เฉิงเทียนหยวนกลับรู้สึกลำบากใจ พูดอธิบาย "โรงแรมเล็กมีแค่ไม่กี่แห่ง สภาพแวดล้อมไม่ค่อยจะดี แถวนี้มีคนดีคนชั่วผสมกัน เธออยู่คนเดียวไม่ปลอดภัย"

เซวียหลิงตาเป็นประกายเล็กน้อย ถามขึ้น "แถวๆ สหกรณ์ร้านค้าที่นายทำงานมีโรงแรมเล็กๆ ไหม?"

"มีที่หนึ่งใกล้มาก" เฉิงเทียนหยวนยังคงส่ายหน้า "แต่ไม่ปลอดภัยอยู่ดี ฉันต้องไปทำงาน ถ้าเธอเป็นอะไรขึ้นมา ถึงจะใกล้แค่ไหนก็เปล่าประโยชน์"

เซวียหลิงแสร้งทำท่ากังวล พูดขึ้น "พรุ่งนี้เช้าฉันไปหางานทำ อย่างมากก็อยู่วันถึงสองวัน ตอนกลางวันเข้าออกน่าจะไม่มีปัญหาอะไร กลัวตอนกลางคืนนี่สิ"

เฉิงเทียนหยวนทำหน้าบูดบึ้ง หลังจากนั้นสักพักใหญ่ก็เอ่ยปากในที่สุด

"ไม่งั้น ตอนเย็นฉันเลิกงานแล้วไปหาเธอ นี่เพิ่งเข้าฤดูใบไม้ร่วง อากาศไม่หนาว ฉันจะอยู่ที่นี่ไปก่อน รอเธอหางานทำได้ มีที่อยู่แล้ว ค่อยเช็คเอาท์ห้อง"

เซวียหลิงต้องการแบบนี้พอดี รีบพยักหน้าตกลงเรียบร้อย

อำเภอหรงหวาไม่ถือว่าใหญ่ เฉิงเทียนหยวนพาเธอไปที่สหกรณ์ร้านค้า

"ตรงหัวมุมข้างหน้าคือ โรงแรมที่อยู่ฝั่งตรงข้ามถนนชื่อว่า 'โฮสเทลเดลี่' "

เซวียหลิงเหลือบมอง เห็นตึกค่อนข้างเก่า แต่ทำความสะอาดได้อย่างสะอาด ก็พยักหน้าตอบรับ

เถ้าแก่เนี้ยของโรงแรมเห็นพวกเขามาสองคน ก็พูดอย่างไม่สบอารมณ์ "สองคนต้องนอนห้องมาตรฐาน อยู่ห้องเดี่ยวได้ยังไง! ถ้าอุตสาหกรรมและการพาณิชย์มาตรวจห้อง โรงแรมฉันจะโดนปรับเงิน! ถึงตอนนั้นพวกเธอรับผิดชอบไหวไหม?"

เซวียหลิงยืนกรานส่ายหน้า "สามีฉันมีที่พักอยู่ข้างหน้านี้ ไม่ต้องอยู่ที่นี่! เอาห้องเดี่ยวก็พอค่ะ!"