เกิดใหม่ยุค80 กุลสตรีอย่างข้าจะพารวยเอง นิยาย บท 88

เซวียหลิงง่วงมากจริงๆ สองสามวันนี้เธอเพิ่มแรง ตั้งใจว่าจะทำคอลัมน์สามสัปดาห์ถัดไปให้เสร็จล่วงหน้า

หมอที่โรงพยาบาลตี้ยีในเมืองบอกว่า สภาพอากาศแห้งและค่อนข้างเย็นรักษาบาดแผลได้ดีกว่า แนะนำให้พวกเขาอย่ายืดเยื้อไปถึงฤดูใบไม้ผลิปีหน้า ให้พาพ่อสามีเข้าเมืองโดยเร็วที่สุด

แม่สามีไม่รู้ตัวอักษร ฟังไม่เข้าใจภาษาจีนมาตรฐาน ให้อยู่ดูเสี่ยวกูจื่อดีกว่า

หมอบอกว่า การตรวจและการผ่าตัดต้องใช้เวลาอย่างน้อยครึ่งเดือน

เธอคิดว่าต้องผลัดกันดูแลพ่อสามี จะให้พี่หยวนทรมานคนเดียวครึ่งเดือนไม่ได้ เธอตามไปด้วยดีกว่า

คอลัมน์ภาษาอังกฤษของเธองานไม่หนัก แต่ต้องทำงานสำหรับสี่อาทิตย์ภายในหนึ่งอาทิตย์ มันเลยหนักหน่วงทีเดียว

นอกจากนี้ หนังสือภาษาอังกฤษจะเผยแพร่ตีพิมพ์หลังปีใหม่ ต้องเร่งแปลเร็วขึ้น

คนเราถ้ายุ่งมากจะเหนื่อยง่าย โดยเฉพาะกำลังด้านสมอง เธอต้องรักษาความกระปรี้กระเปร่าให้ดี

เธอหมุนนาฬิกาปลุก ตั้งไว้หกโมงครึ่ง จากนั้นก็นอนอย่างรวดเร็ว

นาฬิกาปลุกดังขึ้น เธอรีบลุกขึ้นมา สวมเสื้อกันหนาวและเสื้อโค้ต พับผ้าห่มให้เรียบร้อย จากนั้นก็ถือกาน้ำร้อนลงไปล้างหน้าแปรงฟัน

พี่หยวนยังไม่กลับมา เธออุ่นน้ำร้อนในครัว ขณะรอคอยเขา

ท้องฟ้าสว่างมากแล้ว ข้างนอกท้องฟ้าปลอดโปร่ง มีแสงแดดส่องลงมาเล็กน้อย

เซวียหลิงไม่ค่อยเป็นห่วงนัก เพราะหลินชงเป็นพวกข้างนอกดูดีแต่ไม่มีประโยชน์ พี่หยวนเป็นคนสูงใหญ่กำยำล่ำสัน หมัดเดียวก็ต่อยเขาล้มได้

เมื่อคืนเตือนเขาว่าอย่าลงมือรุนแรง เขาเป็นคนมีขอบเขต เธอจึงไม่เป็นห่วง

น้ำเดือนแล้ว เธอเติมน้ำร้อนลงไปในกาน้ำร้อน

ตอนนี้ ข้างนอกมีเสียงตะโกนดังขึ้น "อาหยวน!หลิงหลิง!อาหยวน!หลิงหลิง!"

ฮะ?!

นี่มันเสียงแม่สามีไม่ใช่เหรอ?!

เซวียหลิงรีบเปิดประตูวิ่งออกไป แล้วเปิดประตูด้านนอก

เห็นแค่คุณป้าสวมเสื้อนวมปุยฝ้ายตัวเก่าอยู่ตรงปากซอย ตะโกนเรียกพลางมองไปรอบๆ

"แม่!" เซวียหลิงวิ่งไปหาพลางตะโกนเรียก

หลิวอิงหันศีรษะมาอย่างลุกลี้ลุกลน เห็นว่าเป็นเซวียหลิงก็ยิ้มดีใจทันที

"หลิงหลิง! ดีจังเลย! หาเจอจนได้! ได้ยินอาหยวนบอกว่าพวกเธออยู่ตรงกลางถนนซงหมิง เราหามารอบหนึ่ง ถามหลายคน สุดท้ายก็หาเจอจนได้!"

จากนั้นเธอก็รีบกวักมือไปทางด้านหลัง

"ลุงชาง! ทางนี้! อยู่ทางนี้!"

เซวียหลิงวิ่งไป จูงมือหญิงชรา มันทั้งแดงและเย็น

"ลุงมาได้ยังไงคะ?"

ในขณะนี้ ปากซอยก็มีลาแก่ตัวหนึ่งเดินมาเต๊าะแต๊ะ!

เห็นแค่ลุงชางชายชราใจดีซื่อๆ ที่เธอเคยเจอเพียงสองครั้งขี่ลามา ด้านหลังเฉิงมู่ไห่สวมเสื้อนวมปุยฝ้ายตัวเก่าและสวมหมวกนั่งอยู่ ใบหน้าหนาวแข็งจนแดงแจ๋

"พ่อ!" เซวียหลิงอุทานด้วยความประหลาดใจ

เฉิงมู่ไห่สีหน้าค่อนข้างแย่ ทั้งร่างหนาวสั่นเบาๆ วินาทีที่เห็นเธอ ก็พยายามเค้นยิ้มออกมา ยิ้มใจดีกับเธออย่างอ่อนโยน

เซวียหลิงรีบประคองชายชราลงมาจากรถ จูงเกวียนเข้าไปในลานบ้าน นำผู้ใหญ่ทั้งสามเข้ามาดื่มน้ำในบ้าน

จากนั้นเธอก็รีบขึ้นไปชั้นบน เอาฮีตเตอร์ลงมา เสียบปลั๊กที่มุมครัวอย่างรวดเร็ว แล้วเป่าลมร้อนให้พวกเขาทั้งสาม