เกิดใหม่ยุค80 กุลสตรีอย่างข้าจะพารวยเอง นิยาย บท 88

เซวียหลิงง่วงมากจริงๆ สองสามวันนี้เธอเพิ่มแรง ตั้งใจว่าจะทำคอลัมน์สามสัปดาห์ถัดไปให้เสร็จล่วงหน้า

หมอที่โรงพยาบาลตี้ยีในเมืองบอกว่า สภาพอากาศแห้งและค่อนข้างเย็นรักษาบาดแผลได้ดีกว่า แนะนำให้พวกเขาอย่ายืดเยื้อไปถึงฤดูใบไม้ผลิปีหน้า ให้พาพ่อสามีเข้าเมืองโดยเร็วที่สุด

แม่สามีไม่รู้ตัวอักษร ฟังไม่เข้าใจภาษาจีนมาตรฐาน ให้อยู่ดูเสี่ยวกูจื่อดีกว่า

หมอบอกว่า การตรวจและการผ่าตัดต้องใช้เวลาอย่างน้อยครึ่งเดือน

เธอคิดว่าต้องผลัดกันดูแลพ่อสามี จะให้พี่หยวนทรมานคนเดียวครึ่งเดือนไม่ได้ เธอตามไปด้วยดีกว่า

คอลัมน์ภาษาอังกฤษของเธองานไม่หนัก แต่ต้องทำงานสำหรับสี่อาทิตย์ภายในหนึ่งอาทิตย์ มันเลยหนักหน่วงทีเดียว

นอกจากนี้ หนังสือภาษาอังกฤษจะเผยแพร่ตีพิมพ์หลังปีใหม่ ต้องเร่งแปลเร็วขึ้น

คนเราถ้ายุ่งมากจะเหนื่อยง่าย โดยเฉพาะกำลังด้านสมอง เธอต้องรักษาความกระปรี้กระเปร่าให้ดี

เธอหมุนนาฬิกาปลุก ตั้งไว้หกโมงครึ่ง จากนั้นก็นอนอย่างรวดเร็ว

นาฬิกาปลุกดังขึ้น เธอรีบลุกขึ้นมา สวมเสื้อกันหนาวและเสื้อโค้ต พับผ้าห่มให้เรียบร้อย จากนั้นก็ถือกาน้ำร้อนลงไปล้างหน้าแปรงฟัน

พี่หยวนยังไม่กลับมา เธออุ่นน้ำร้อนในครัว ขณะรอคอยเขา

ท้องฟ้าสว่างมากแล้ว ข้างนอกท้องฟ้าปลอดโปร่ง มีแสงแดดส่องลงมาเล็กน้อย

เซวียหลิงไม่ค่อยเป็นห่วงนัก เพราะหลินชงเป็นพวกข้างนอกดูดีแต่ไม่มีประโยชน์ พี่หยวนเป็นคนสูงใหญ่กำยำล่ำสัน หมัดเดียวก็ต่อยเขาล้มได้

เมื่อคืนเตือนเขาว่าอย่าลงมือรุนแรง เขาเป็นคนมีขอบเขต เธอจึงไม่เป็นห่วง

น้ำเดือนแล้ว เธอเติมน้ำร้อนลงไปในกาน้ำร้อน

ตอนนี้ ข้างนอกมีเสียงตะโกนดังขึ้น "อาหยวน!หลิงหลิง!อาหยวน!หลิงหลิง!"

ฮะ?!

นี่มันเสียงแม่สามีไม่ใช่เหรอ?!

เซวียหลิงรีบเปิดประตูวิ่งออกไป แล้วเปิดประตูด้านนอก

เห็นแค่คุณป้าสวมเสื้อนวมปุยฝ้ายตัวเก่าอยู่ตรงปากซอย ตะโกนเรียกพลางมองไปรอบๆ

"แม่!" เซวียหลิงวิ่งไปหาพลางตะโกนเรียก

หลิวอิงหันศีรษะมาอย่างลุกลี้ลุกลน เห็นว่าเป็นเซวียหลิงก็ยิ้มดีใจทันที

"หลิงหลิง! ดีจังเลย! หาเจอจนได้! ได้ยินอาหยวนบอกว่าพวกเธออยู่ตรงกลางถนนซงหมิง เราหามารอบหนึ่ง ถามหลายคน สุดท้ายก็หาเจอจนได้!"

จากนั้นเธอก็รีบกวักมือไปทางด้านหลัง

"ลุงชาง! ทางนี้! อยู่ทางนี้!"

เซวียหลิงวิ่งไป จูงมือหญิงชรา มันทั้งแดงและเย็น

"ลุงมาได้ยังไงคะ?"

ในขณะนี้ ปากซอยก็มีลาแก่ตัวหนึ่งเดินมาเต๊าะแต๊ะ!

เห็นแค่ลุงชางชายชราใจดีซื่อๆ ที่เธอเคยเจอเพียงสองครั้งขี่ลามา ด้านหลังเฉิงมู่ไห่สวมเสื้อนวมปุยฝ้ายตัวเก่าและสวมหมวกนั่งอยู่ ใบหน้าหนาวแข็งจนแดงแจ๋

"พ่อ!" เซวียหลิงอุทานด้วยความประหลาดใจ

เฉิงมู่ไห่สีหน้าค่อนข้างแย่ ทั้งร่างหนาวสั่นเบาๆ วินาทีที่เห็นเธอ ก็พยายามเค้นยิ้มออกมา ยิ้มใจดีกับเธออย่างอ่อนโยน

เซวียหลิงรีบประคองชายชราลงมาจากรถ จูงเกวียนเข้าไปในลานบ้าน นำผู้ใหญ่ทั้งสามเข้ามาดื่มน้ำในบ้าน

จากนั้นเธอก็รีบขึ้นไปชั้นบน เอาฮีตเตอร์ลงมา เสียบปลั๊กที่มุมครัวอย่างรวดเร็ว แล้วเป่าลมร้อนให้พวกเขาทั้งสาม

เฉิงมู่ไห่กับหลิวอิงมองหน้ากัน สีหน้าจริงจัง ในดวงตามีความโกรธ

ลุงชางข้างๆ ก็เหมือนรู้อะไรบางอย่าง จึงรีบอธิบายกับเธอ

"เมื่อวานตอนเช้า นังหนูฟางไปหาฉันที่ตลาด ให้ฉันพาเธอกลับบ้าน ช่วงนี้หิมะตกหนักขวางถนน ฉันก็ไม่ได้เข้าเมืองมาหลายวัน เมื่อวานเข้าเป็นครั้งแรก สองสามวันนี้สถานีรถไม่มีรถไปที่หมู่บ้านตระกูลเฉิง ฉันเดาว่าหล่อนกลับบ้านเพราะมีธุระ จึงรีบตอบตกลง ฉันเอาของไปขายที่ร้านขายของชำ แล้วพาหล่อนกลับไปด้วย แต่เกวียนช้ามาก กว่าจะถึงบ้านก็ตอนกลางวัน"

ลุงชางวางชามลง แล้วมองไปทางเฉิงมู่ไห่คู่สามีภรรยา

"ใครจะไปรู้ว่าเมื่อวานตอนเย็น แม่เธอวิ่งมาที่บ้านฉัน ถามฉันว่าได้ส่งนังหนูฟางกลับเข้าเมืองไหม ฉันบอกว่าเปล่า ฉันเห็นแมเธอลุกลี้ลุกลนวิ่งกลับไป เลยรีบตามไปถาม......ที่แท้นังหนูฟางก็ขโมยเงินที่บ้านหนีไปแล้ว!"

ฮะ?!

เซวียหลิงจ้องมองด้วยความประหลาดใจ สันหลังเย็นวาบทันที!

แย่แล้ว! เงินที่เธอไว้ในบ้าน----ก็โดนขโมยด้วยหรือเปล่าเนี่ย!

นั่นมันเงินสำหรับผ่าตัดพ่อสามี......

เซวียหลิงหายใจเข้าลึกๆ แล้วถามขึ้น "เท่าไร? หล่อนพูดอะไรไหมคะ?"

หลิวอิงเช็ดน้ำตา แล้วพูดเสียงทุ้ม "ก่อนหน้านี้เหมยจื่อไปที่บ้านเรา บอกว่าจะพาหล่อนเข้าเมืองด้วยกัน แถมบอกว่าตอนนี้พวกลูกอยู่ด้วยกัน ดูแลกันและกันสะดวก แต่ฉันไม่ยอม นังหนูฟางบอกว่าแค่สองสามวันเอง ยังไงแล้วก็มีเหมยจื่อกับพี่ชายหล่อนอยู่ด้วย บอกเราว่าไม่ต้องเป็นห่วง จากนั้นก็ไปกับเหมยจื่อ"

"พี่ชายหล่อนโทรศัพท์มาบอกว่าหล่อนมาถึงแล้ว อาศัยอยู่กับพวกลูกจริงๆ เราเลยวางใจหน่อย พอผ่านไปเดือนกว่า เรารอแล้วหล่อนก็ไม่กลับมา หิมะตกหนักปิดถนน อากาศก็หนาวมาก เราเดาว่าถนนปิดอยู่ ทำได้แค่รอต่อไป"

"จนกระทั่งเมื่อวานตอนเที่ยง จู่ๆ หล่อนก็กลับถึงบ้าน ฉันทำก๋วยเตี๋ยวให้หล่อน หล่อนกินเสร็จก็อยู่ในห้อง ตอนบ่ายท้องฟ้าปลอดโปร่ง ฉันกับพ่อหล่อนไปที่นาเพื่อดูว่าหิมะละลายหรือยัง เก็บฟืนมาบางส่วนแล้วค่อยกลับบ้าน ใครจะไปรู้...ใครจะไปรู้ว่า......"

"ใครจะไปรู้ว่าเธอขโมยเงินที่บ้านไปหมด แล้วหายตัวไป!" เฉิงมู่ไห่พูดเสริมเสียงเข้ม

เซวียหลิงขมวดคิ้วถาม "ประมาณเท่าไรคะ?"

หลิวอิงพูดสะอึกสะอื้น "หนึ่งร้อยหยวนที่เหลือจากการขายที่ดินตรงทางเข้าหมู่บ้าน แล้วก็อีกร้อยกว่าหยวนที่อาหยวนให้มาตอนกลับบ้านวันไหว้พระจันทร์ รวมทั้งหมดสองร้อยกว่าหยวน ไม่เหลือสักแดงเดียว เธอขโมยไปหมดเลย!"