เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 802

บทที่801 นี่เธอกำลังคิดไปเองฝ่ายเดียวอยู่เหรอ

กลับมาถึงห้องเลขา แต่ทั้งหูทั้งใบหน้าของหานมู่จื่อยังคงแดงแปร๊ดอยู่เลย

พี่หลินมองเธอทันทีที่เธอเดินเข้ามา

“เมื่อกี้เธอไปไหนมา? ”

เหมือนกับเสียงของพี่หลินดังขึ้นในหูของเธอ หานมู่จื่อแค่เหลือบมองเธอแวบเดียวแล้วก็ละสายตามองไปที่อื่น หลังจากนั้นก็พูดอย่างใจเย็น “ก็ไปเสิร์ฟกาแฟที่ห้องท่านประธานน่ะสิ พี่หลิน คุณลืมไปแล้วเหรอคะ? ”

“ฉันไม่ได้ลืม” พี่หลินส่ายหน้า แล้วก็หรี่ตาลง “เธอไปเสิร์ฟกาแฟที่ห้องท่านประธาน แต่ว่าเมื่อกี้ตอนที่ฉันไปรายงานที่ห้องทำงานท่าน ทำไมถึงไม่เห็นเธอล่ะ? เธอไปไหน? ”

หานมู่จื่อกะพริบตา “ฉันไม่ได้ไปไหนซะหน่อยนะคะพี่หลิน หลังจากเอากาแฟไปเสิร์ฟให้ท่านประธานแล้ว ฉันก็รู้สึกไม่สบายท้องนิดหน่อย ก็เลยไปห้องน้ำ มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นรึเปล่าคะ? ”

พอได้ยินดังนั้น พี่หลินก็วิเคราะห์เธออยู่พักหนึ่ง ก็พบว่าทั้งใบหน้าและหูของเธอก็ต่างแดงไปหมด ดูยังไงก็รู้สึกว่ามีบางอย่างที่ผิดปกติ แต่ว่า……ตอนที่เธอพูดกับเธออยู่ตอนนี้ก็ไม่ได้มีท่าทีเหมือนใจเต้นแรงอะไรเลย แล้วเมื่อกี้ตอนที่อยู่ในห้องทำงานก็ไม่เห็นเธอจริงๆ

หรือว่า เธอเข้าใจผิดไป? หรือว่าคิดมากเกินไป?

“ไม่ได้มีเรื่องอะไรหรอก แค่รู้สึกว่าวันนี้เธอแปลกๆ ไป เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับเหรอ? ลาพักผ่อนหน่อยไหม? ”

หานมู่จื่อยิ้มให้เธออย่างซาบซึ้งใจ หลังจากนั้นก็ส่ายหัว “ขอบคุณพี่หลินนะคะที่หวังดี แต่ว่าฉันไม่ได้เป็นอะไรค่ะ”

“โอเค งั้นก็ทำงานต่อเถอะ”

พอหานมู่จื่อไปทำงานต่อ พี่หลินก็ลูบคางของตัวเอง นึกถึงเหตุการณ์ในห้องทำงานเมื่อกี้นี้ วันนี้ท่าทางของทั้งสองคนแปลกมากๆ แล้วอีกอย่าง……เธอยังได้ยินว่าเฉียวจื้อมาถึงห้องเลขาเพื่อตามหาหานมู่จื่อ

วัยรุ่นพวกนี้ ทำอะไรกันแน่?

เพราะว่าตอนที่อยู่ในห้องทำงานเมื่อกี้นี้ หานมู่จื่อก็เลยเหม่อลอยทั้งวัน เอาแต่นึกถึงภาพเหตุการณ์ที่จู่ๆ เขาก็ดึงตัวเองเข้าไปในอ้อมแขน หลังจากนั้นก็ก้มลงเพื่อตามหาริมฝีปากของเธอ

ทั้งๆ ที่ทั้งสองคนเคยจูบกันมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน

แต่ว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขาจูบเธออย่างไม่รู้ตัวหลังจากความจำเสื่อม ที่จริงแล้วหานมู่จื่อก็รู้สึกได้ ว่าทุกอย่างที่เขาทำกับเธอนั้นมันมาจากจิตใต้สำนึก

ความทรงจำในหัวหายไป แต่ว่าแขนขาไม่

ร่างกายของเขา ยังคงคุ้นเคยกับเธออยู่

แต่แค่ว่า ซูจิ่วไม่ใช่บอกว่าถ้าคนที่คุ้นเคยคอยกระตุ้นเยอะๆ ก็จะสามารถฟื้นความทรงจำขึ้นมาได้ไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมช่วงนี้ที่คับกัน รวมถึงลักษณะท่าทางที่สนิทชิดเชื้ออย่างวันนี้ เขายังไม่ได้มีปฏิกิริยาโต้ตอบอะไรเป็นพิเศษเลยล่ะ?

ยิ่งคิด หานมู่จื่อยิ่งปวดหัว

เธอวางแผนว่าเลิกงานไปแล้วจะโทรไปหาซูจิ่วเพื่อถามเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างละเอียดอีกครั้ง ดูว่าควรจะจัดการอย่างไรดี

ดังนั้นหลังจากเลิกงานแล้ว หานมู่จื่อก็เก็บข้าวเก็บของ เตรียมกลับไปแล้วโทรหาซูจิ่ว

หลังจากออกมาจากบริษัทแล้ว หานมู่จื่อก็เดินไปสถานีรถไฟใต้ดิน

เดินไปได้แค่ครึ่งทาง จู่ๆ ก็มีรถคันหนึ่งจอดลงตรงหน้าเธอพร้อมกับลดกระจกลง เผยให้เห็นใบหน้าที่หล่อเหลา

สายตาที่เย็นชาของเย่โม่เซินมองมาที่หานมู่จื่อ

พอเห็นเขา หานมู่จื่อก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน??

ทั้งๆ ที่เธอก็ค่อนข้างห่างจากบริษัทแล้วนะ ตอนที่เขาออกมาแล้วเห็นเธอยังงั้นเหรอ?

“ท่านประธาน? ” หานมู่จื่อเรียกเขาอย่างลองเชิง

ผลก็คือเย่โม่เซินพ่นออกมาแค่ประโยคเดียว “ขึ้นรถ”

หานมู่จื่อ ：“……”

เธอยังคงลังเลอยู่ แต่ว่าความไม่พอใจก็ปรากฏขึ้นที่ใบหน้าของเย่โม่เซิน “เร็วๆ ที่นี่จอดไม่ได้นะ”

หานมู่จื่อก็เลยเดินอ้อมมา เปิดประตูรถอย่างว่องไว แล้วก็ขึ้นไปนั่ง

ลักษณะท่าทางของเย่โม่เซินในวันนี้……ผิดปกติมากจริงๆ

หลังจากขึ้นรถมาแล้วหานมู่จื่อก็คิด