เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 10

รถมายบัคหายเข้าไปในหมอก การจ้องมองอย่างเย็นชาของฮีลตัน ค่อย ๆ ลดน้อยลงจากกระจกหลัง

เด็กน้อยที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เขาปีนขึ้นไปบนตักของเขาอย่างซุกซน มือที่อ่อนโยนและขาวสะอาดของเธอจับพ่อของเธอไว้ “คุณพ่อทำไมมอนตี้มาร่วมทานอาหารเย็นกับเราไม่ได้คะ”

ฮีลตันลดสายตาลง เขาลูบหัวลูกสาวด้วยมือใหญ่คู่นั้น และถามอย่างใจเย็นว่า “เจลลี่ บีน หนูชอบมอนตี้มากขนาดนั้นเลยหรอลูก?”

“ใช่ค่ะ!” เด็กน้อยกระพริบตาที่สดใสของเธอและพยักหน้าอย่างร่าเริง

“หนูชอบเธอเพราะเธอให้ลูกอมแค่นั้นหรือ?”

แม้ว่าผู้หญิงคนอื่นๆ ที่มาจากครอบครัวที่ร่ำรวย หรือที่เขาไปเดทนัดดูตัว พร้อมกับนำพามาให้เจลลี่ บีน รู้จักดูเหมือนเธอจะไม่ชอบพวกหล่อนมากนัก เธอถึงกับร้องไห้เพราะไม่ต้องการให้พ่อเข้ากันได้กับพวกหล่อน

เวอเรียนเธอดึงดูดหัวใจของเจลลี่ บีน ได้อย่างไร?

เจลลี่ บีน ส่ายหัวเล็กน้อย เธอใช้นิ้วเป็นวงกลมสองวงแล้ววางไว้บนดวงตาของเธอ เธอจ้องมองพ่อของเธอด้วยดวงตาที่เป็นประกายและหัวเราะเบาๆ “เป็นเพราะตาของมอนตี้ใหญ่พอ ๆ กับหนูไงคะ!”

ฮีลตัน รู้สึกประหลาดใจ เด็กน้อยจะรู้หรือไม่ว่าเธอและผู้หญิงคนนั้นดูคล้ายกัน

ฮีลตันมองเด็กน้อยบนตักของเขา ขณะที่เขาเม้มริมฝีปากแน่น ดวงตาของเขามืดมิด

หลังจากที่เล่นมาทั้งวัน เจลลี่ บีน ก็เกือบจะหลับไปในอ้อมกอดพ่อของเธอทันที ฮีลตันลดเสียงสนทนาลงและถามกับคุช ซึ่งเป็นคนขับรถว่า “ผลตรวจดีเอ็นเอจะรู้ผลได้เมื่อไหร่?”

“เร็วสุดภายในช่วงบ่ายของวันมะรืนครับเจ้านาย และถ้าหากคุณมอนท์เป็นแม่ผู้ให้กำเนิดของเจลลี่ บีน จริงๆ…”

ใบหน้าของฮีลตัน ดูกังวลใจ “ไปหาสาเหตุมาว่าทำไมเวอเรียนถึงตัดสินใจรับหน้าที่เป็นแม่อุ้มบุญเมื่อสามปีก่อน”

“ครับ”

หากผู้หญิงคนนั้นเข้าหาเขาและ เจลลี่ บีน ด้วยแรงจูงใจบางอย่าง เขาไม่รังเกียจที่จะปกปิดความจริงและตัวตนของเธอแม้ความเธอจะเป็นแม่ผู้ที่ให้กำเนิด เจลลี่ บีน ก็ตาม

…

เวอเรียน ไปที่ถนนนาวี ระหว่างทางกลับหลังจากการเลิกงาน รถบรรทุกขนาดใหญ่จอดอยู่หน้าบ้านพักของครอบครัวมอนท์ เมื่อเธอมาถึงดูเหมือนว่ามันจะถูกใช้เพื่อขนย้ายบ้าน

“อันนี้! ระวัง! ฉันซื้อแจกันนี้ราคามูลค่ามากกว่าหนึ่งล้านเหรียญ! แกสามารถจ่ายได้มั้ยถ้าแกทำมันแตก?”

เวอเรียน ได้ยินเสียงของหญิงวัยกลางคนที่คุ้นเคย เธอเงยหน้าขึ้นมาและเห็น ควีนน่า ชีน กำลังขมวดคิ้วหน้ามุ่ยและสั่งให้คนงานจัดการเคลื่อนย้ายของอย่างไม่เต็มใจ

คนงานที่ขนย้ายของเดินออกมาจากด้านหลัง ในขณะที่แบกรูปภาพเหมือนออกมาด้วยควีนน่า หรี่ตาลงขณะที่เธอพูดอย่างเหยียดหยาม “กำจัดภาพนี้ซะ ทั้งหนักและเกะกะพื้นที่ นิ่งไปกว่านั้นมันจะทำให้เราโชคร้าย!”

ขณะที่คนงานย้ายของกำลังจะโยนรูปนั้นภาพออกไป เวอเรียน ก็เหลือไปเห็นและรู้ทันที่ว่ามันคือภาพเหมือนพ่อของเธอ!

“เดี๋ยวก่อน!”

ควีนน่าหันไปตามทิศทางของเสียง และเธอก็เห็นใบหน้าที่หายไปนาน ดวงตาของเธอสั่นระริก

“เวอ, เวอเรียน มอนท์…? ฉันคิดว่าเธอออกไปจากนอร์ท ซิตี้แล้ว?”

เวอเรียนฉีกยิ้มอย่างเยือกเย็น เธอกล่าวทักทายอย่างเย้ยหยัน “คุณชินไม่เจอกันตั้งนาน”

“เธอกลับมาที่นอร์ท ซิตี้ทำไม?”

เวอเรียนคว้ารูปภาพจากมือของคนงานย้ายของและสวมกอดไว้แน่น “นี่คือบ้านของฉันทำไมฉันจะกลับมาไม่ได้?”

“ฮ่าๆ!” ควีนน่าหัวเราะเยาะ “งั้นเหรอ ฉันก็จะบอกเธอว่าบ้านหลังนี้กำลังถูกรื้อถอนในไม่ช้า เธอไม่สามารถหยุดมันได้! ยิ่งไปกว่านั่นเธอไม่มีสิทธิ์หยุดมันเพราะบ้านพักนี้อยู่ภายใต้ชื่อของฉัน!”

เวอเรียนจับภาพคนนั้นเอาไว้แน่นจนกระทั่งนิ้วของเธอเปลี่ยนเป็นสีขาว ความมุ่งมั่นในดวงตาของเธอ เธอพูดว่า “ฉันจะไม่นั่งเฉยๆและดูบ้านของฉันพังพินาศลงไปแบบนี้แน่!