เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 11

ฮ่า ๆ เธอเป็นคนที่กล้าหาญอย่างแน่นอน มีผู้หญิงในนอร์ทซิตี้ เป็นจำนวนมากที่อยากร่วมหลับนอนกับฮีลตัน นอกจากนี้ยังมีผู้หญิงอีกนับไม่ถ้วนที่ต้องการเป็นคุณผู้หญิงของเขา อย่างไรก็ตามเวอเรียนเป็นคนแรกที่กล้าที่จะพูดกับเขาว่าเธอต้องการเป็นนายหญิงฟัดด์

เธอเอาความมั่นใจของเธอมาจากไหน?

“เป็นเรื่องจริงที่ผมขาดภรรยา แต่อย่างไรก็ตาม มีผู้หญิง ที่โดดเด่นหลายคนต้องการเป็นภรรยาของผม คุณคิดว่าคุณมีสิทธิ์อะไรมาเจรจาข้อตกลงกับผม”

เวอเรียน พูดขึ้นเมื่อรู้ว่า ฮีลตัน กำลังจะวางสายสนทนาของเธอ “ฉันเห็นว่าคุณให้สัมภาษณ์ที่จะมองหาภรรยา ดูเหมือนว่าครอบครัวของคุณกำลังกดดันให้คุณแต่งงาน ฉันยอมรับการแต่งงานปลอม ๆ นั่นได้นะ และฉันจะไม่รบกวนคุณหลังจากการแต่งงาน

การแต่งงานปลอม?

ริมฝีปากของฮีลตัน กระตุกเล็กน้อย ‘ผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่น่าสนใจทีเดียว’

เวอเรียน พยายามกลั้นความกังวล และพูดขึ้นอีกครั้งเมื่อเธอไม่ได้ยินการตอบสนองจากฮีลตัน “ถ้าคุณแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น เธออาจจะตามติดคุณ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นแค่การแต่งงานปลอม ๆ …”

“คุณมั่นใจหรือไม่ว่า คุณจะไม่ยึดติดกับมัน”

“ฉันมั่นใจ ฉันขอพูดตามตรงกับคุณ ฉันกลายเป็นผู้หญิงที่เย็นชาไปแล้ว หัวใจของฉันมันสลายไปตั้งแต่สามปีที่แล้ว”

เมื่อสามปีก่อนเธอเป็นลูกสาวของครอบครัวที่ร่ำรวย แต่ชีวิตของเธอกลับพลิกผันในชั่วข้ามคืน หลังจาากที่เธอเจอกับเหตุการณ์ที่กระทบกระเทือนจิตใจหลายต่อหลายครั้ง เช่นการสูญเสียศักดิ์ศรี ไปเป็นตัวแทนอุ้มบุญ การฆ่าตัวตายของพ่อ และคนทรยศที่ไร้ยางอายอย่างเจนเซ่น และการได้รับการคุกคามที่เลวร้ายจากแม่เลี้ยงและลูกสาวของชีน เธอมีเพียงสิ่งเดียวในใจ มันคือการแก้แค้น

ฮีลตัน ยังคงครุ่นคิดถึงคำว่า ‘เย็นชา’ เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาที่เป็นเหมือนแม่เหล็กดึงดูดของเขา “คุณควรจะเปลี่ยนมาใช้คำว่า เยือกเย็นจะดีกว่า”

“งั้น…คุณฟัดด์…?”

“เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ให้เวลาฉันสองวัน เพื่อตัดสินใจเกี่ยวเรื่องนี้”

เวอเรียน ถอนหายใจออกมา “ตกลงค่ะ ฉันจะรอฟังคำตอบของคุณค่ะ”

…

ทันทีที่ฮีลตัน วางสายโทรศัพท์เจ้าของแขนเล็ก ๆ ดันเปิดประตูห้องทำงานเข้ามา

“พ่อคะ! พ่อคุยโทรศัพท์กับใคร ทำไมพ่อไม่ไปวาดภาพกับหนูล่ะคะ! "

เธอกอดภาพวาดของเธอที่เพิ่งทำเสร็จแล้วหนูน้อยก็เดินย่ำขาสั้น ๆ ของเธอเข้าไปในห้องทำงาน ฮีลตันย่อตัวลงและอุ้มลูกสาวของเขาขึ้นมา เขามองลูกสาวของเขาด้วยสายตาที่หลงใหล “ไหนให้พ่อดูรูปวาดของ เจลลี่ บีน หน่อยสิคะ”

ฮีลตันมองภาพวาดสีน้ำที่วาดโดย เจลลี่ บีน เมื่อไม่กี่วันก่อน ในภาพวาดควรจะมีแค่เขากับ เจลลี่ บีน แต่ตอนนี้มีคนพิเศษเพิ่มมาอีกหนึ่งคน เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยถามว่า "คนนี้ใคร"

หนูน้อยพูดด้วยเสียงแผ่วเบา “นี่คือมอนตี้ หนูแอบวาดมันระหว่างที่เรียนศิลปะของมอนตี้ เพราะครูของเราบอกว่าเราต้องวาดรูปตัวเอง และพ่อแม่ของเรา ดังนั้นหนูไม่สามารถไม่มีรูปแม่ได้ พอเด็กคนอื่น ๆ เห็น พวกเขาจะเชื่อหนูไหม ถ้าหนูบอกพวกเขาว่านี่คือแม่ของหนู”

หนูน้อยชี้ไปที่เวอเรียน ด้วยนิ้วที่สวยงามของเธอ ขณะที่เธอถามฮีลตัน ด้วยความไร้เดียงสาบนใบหน้าของเธอ

ฮีลตันกังวลว่าเขาจะทำให้ลูกสาวของเขานั้นเสียใจ เขาก้มศีรษะลงจูบหน้าผากเธอแล้วพูดว่า

“พวกเขาจะต้องเชื่ออย่างแน่นนอน”

“พ่อคะ ถ้าแม่อยู่บนดาวอังคาร และต้องใช้เวลานานเพื่อจะกลับมา มอนตี้จะเป็นแม่ชั่วคราวของหนูก่อนได้ไหม”

ด้วยความตกตะลึง ฮีลตัน มองไปหนูน้อยอย่างเอ็นดู ขณะที่เขาพึมพำ “หนูอาจจะต้องถามมอนตี้เกี่ยวกับเรื่องนี้เอง”

เธอยิ้ม และเหล่ตาอย่างมีความสุข “หนูจะถามเธอพรุ่งนี้เมื่อหนูไปถึงโรงเรียนค่ะ!”

…

กวิน รีบคว้าเวอเรียน และยิงคำถามใส่เธอทันทีที่เธอกลับมาถึงบ้านของพวกเขา

“เรนนี่วันนี้สัมภาษณ์เป็นยังไงบ้าง”

เวอเรียน รู้สึกกลุ้มใจกับตัวเองทันทีเมื่อ กวิน พูดถึงหัวข้อนี้ “อย่าไปพูดถึงมัน ฉันเข้าใจสถานที่ผิดเองแถมยังทำให้ตัวเองดูโง่อีก”