เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 12

แววตาของเวอเรียนสั่นระริก สายตาของเธอจับจ้องไปที่ภาพวาดที่มีชื่อว่า “ครอบครัวเราสามคน”

“เจลลี่ บีน หนูรู้สึกเหงาไหม”

หนูน้อยกุมใบหน้าของเธอ ขณะที่ดวงตาสีดำกลมโตของเธอเป็นประกาย เธอพยักหน้าและพูดอย่างน่าสงสาร “ค่ะ! เจลลี่ บีน ไม่มีเพื่อน และไม่มีแม่มาคอยดูแล เพราะแม่ของหนูอยู่บนดาวอังคาร! แม่ของเชอร์รี่ทำผมเปียสวย ๆ ให้เธอทุกวัน หนูเองก็อยากมีแม่ให้มาช่วยทำผมถักเปียให้หนูด้วย!”

เวอเรียน อดที่จะยิ้มไม่ได้ไม่ได้ เธอยกมือขึ้นเพื่อลูบไล้ผมทรงเห็ดของหนูน้อย “เจลลี่ บีน ผมของหนูยังสั้นอยู่เลย ถ้าผมสั้นยังคงทักเปียไม่ได้นะ”

เจลลี่ บีน ทำหน้ามุ่ย เธอพูดอย่างผิดหวังว่า “พ่อให้ตัดผมสั้น เพราะไม่มีใครรู้วิธีถักเปีย พ่อบอกว่าเขาไม่รู้วิธีถักเปีย พ่อไม่เก่งเอาซะเลย”

เวอเรียน หัวเราะออกมาดัง ๆ เธอนึกถึงภาพของฮีลตันทำหน้าไม่สบอารมณ์ ขณะที่กำลังจับผมของลูกสาวอย่างเงอะงะ แต่ไม่สามารถถักเปียผมได้ ไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหนภาพก็ปรากฏขึ้นในใจของเธอ เธอเคยได้ยินมาว่าฮีลตันเข้มงวดมากในเรื่องธุรกิจ มันยากที่จะจินตนาการได้ว่าฮีลตัน มีด้านไหนบ้างที่เค้าทำไม่ได้

“คราวนี้หนูควรไว้ผมยาว ที่นี้ครูสามารถช่วยถักเปียให้หนูได้”

หนูน้อยขมวดคิ้วและถามอย่างครุ่นคิด “เอิ่ม… ผมเปียสวย ๆ เหมือนที่เชอร์รี่มีใช่ไหมคะ”

“ใช่ แน่นอนว่าหนูจะน่ารักมาก และจะดูสวยมากเมื่อถักผมเปีย”

ทันใดนั้นมือที่นุ่มนิ่มและอ่อนโยนของหนูน้อยก็คว้าเวอเรียนเอาไว้ มอนตี้ แม่ของหนูอยู่บนดาวอังคารและแม่ก็กลับมาไม่ได้ ตอนนี้คุณมาเป็นแม่ให้หนูได้ไหมคะ”

เวอเรียนตกตะลึง “หืม?”

หนูน้อยถอนหายใจแล้วนั่งลงบนบันได้ เธอพูดอย่างทุกข์ใจว่า “พ่อจะหาผู้หญิงคนอื่นมาแทนแม่ของหนู ถ้ามอนตี้ไม่มาเป็นแม่ให้หนู พวกผู้หญิงเหล่านั้นก็คงจะใจร้ายกับหนู ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาอาจจะไม่ให้หนูกินข้าวและอาจจะทุบตีหนูด้วย มอนตี้ คุณจะมาเยี่ยมหนูไหมคะ ถ้าหนูบาดเจ็บจนต้องนอนรักษาที่โรงพยาบาล”

แววตาที่ฉ่ำวาวบริสุทธิ์ของ เจลลี่ บีน จ้องมองมาที่เวอเรียน มันจุดประกายความเห็นอกเห็นใจภายในใจของเวอเรียนให้เกิดขึ้น เมื่อเธอมองไปที่สภาพที่น่าสงสารของ เจลลี่ บีน

‘คู่ควงของฮีลตัน มีล่วงเกิน เจลลี่ บีน บ้างหรือไม่’

‘แน่นอน พวกเขาคงไม่ทำแบบนี้ต่อหน้าฮีลตัน แต่ถ้าลับหลังพวกเขาทำแบบนั้นล่ะ? จะเป็นแบบเดียวกันที่หนูน้อยพูดว่าพวกเขาจะทำร้ายเธอ และไม่ให้อาหารของเธอให้เธอกินหรือไม่?’

สัญชาตญาณความเป็นแม่ของเวอเรียน เอ่อล้นออกมา เธอถามอย่างน่าสงสารว่า “พ่อพาผู้หญิงกลับมาบ้านบ่อยไหมคะ”

เจลลี่ บีน ไม่ลังเลที่เอาฮีลตันขึ้นมาอ้าง เพื่อให้เวอเรียนเป็นแม่ของเธอ เธอกอดอกแล้วพูดด้วยน้ำเสียงตรงไปตรงมาว่า “ฮึ่ม! พ่อมักจะไม่สนใจหนู เวลาที่พ่อพาผู้หญิงกลับมาที่บ้าน พ่อจะบอกให้หนูเล่นคนเดียวเสมอ!”

เวอเรียนขมวดคิ้วและรู้สึกไม่พอใจ เธอคิดว่าฮีลตันดูแลเอาใจใส่ลูกสาวของเขามาก ในขณะที่เขาดูเหมือนผู้ชายที่ดี ปรากฎว่าลูกสาวของเขาดูไม่สำคัญอะไรเลยเมื่อเปรียบเทียบกับผู้หญิงพวกนั้น

“หนูอยากให้ฉันเป็นแม่ของหนูจริง ๆ เหรอ?”

“ใช่! เพราะหนูรู้ว่ามอนตี้จะไม่มีทางรังแกหนู!”

เธอต้องการปกป้อง เจลลี่ บีน แต่…เธอไม่ใช่คนที่จะตัดสินใจเรื่องนี้ได้ “หนูต้องขอความเห็นจากพ่อของหนู เรื่องนี้ไม่ได้ขึ้นอยู่กับฉัน ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นแม่ของหนูไม่ได้ แต่ฉันจะบอกให้พ่อของหนูใช้เวลากับหนูให้มากขึ้น”

หนูน้อยกระพริบตาโต และพูดอย่างฉลาดว่า “มอนตี้ หนูรู้ว่าคุณเห็นด้วยกับเรื่องนี้

มอนตี้ มองไปที่หนูน้อยอย่างงุนงงและจับมือเล็ก ๆ ของเธอไว้ “เอาล่ะไปเข้าชั้นเรียนกันได้แล้ว”

…

เป็นอีกครั้งที่ เจลลี่ บีน ออกจากชั้นเรียนเป็นคนสุดท้ายหลังเลิกเรียนในช่วงบ่าย

จากประสบการณ์ก่อนหน้านี้เวอเรียน โทรหาฮีลตัน ทันทีสายถูกรับขึ้นหลังจากดังอยู่นาน

“สวัสดีค่ะ ฉันเวอเรียน มอนท์ ตอนนี้เวลา 4 โมงเย็นแล้ว เด็ก ๆ ทุกคนในชี้นเรียนได้กลับออกไปหมดแล้ว คุณจะมารับ เจลลี่ บีน ตอนไหนคะ”

ขายที่อยู่อีกด้านหนึ่งของสาย เขามองไปที่นาฬิกาของเขา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงนิ่ง และเย็นขา

“ตอนนี้ฉันกำลังติดประชุมอยู่ อีกประมาณสองชั่วโมงถึงจะเสร็จ ยังไงฉันรบกวนเธอช่วยดูแล เจลลี่ บีน ตอนนี้ก่อน”