เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 23

สิ่งเดียวที่เวอเรียนรู้ก็คือ ผู้ชายคนเดียวที่สามารถช่วยเธอได้ กำลังอยู่ตรงหน้าเธอ

ในขณะที่เขาจับมือเล็ก ๆ ของเวอเรียน และขอให้เธอปลดเข็มขัดของเขาออก โทรศัพท์มือถือของเขาที่วางไว้ข้าง ๆ ก็ดังขึ้น!

โทรศัพท์ดังขึ้นอย่างน่ารำคาญโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

ฮีลตันขมวดคิ้ว และดวงตาสีดำของเขาก็เหลือบไปที่ชื่อของผู้โทรที่โทรเข้ามาอย่างรวดเร็ว “พี่สะใภ้”

เขาอุ้มผู้หญิงตัวเล็กไว้ในอ้อมแขนของเขา และคว้าโทรศัพท์มือถือหยิบขึ้นมา

“เกิดอะไรขึ้น?”

แนนซี่อึ้งเล็กน้อย น้ำเสียงของฮีลตันฟังดูเย็นชาและโกรธเกรี้ยว เห็นได้ชัดว่าเขากำลังรู้สึกรำคาญเพราะเธอรบกวนเขาผิดเวลา

เธอหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดว่า “ฮีลตัน ฉะ...ฉันขอโทษ ฉันดูแล เจลลี่ บีน ไม่ดี…”

ทันทีที่พูดถึง เจลลี่ บีน ดวงตาสีดำของฮีลตันก็เบิกกว้างขึ้นทันที “เกิดอะไรขึ้นกับ เจลลี่ บีน!”

แนนซี่พูดในขณะที่ร้องไห้ว่า “เจลลี่ บีน กำลังวิ่งเล่นอยู่กับ เซย์น พวกเขาวิ่งเล่นด้วยเท้าเปล่าแล้วบังเอิญไปล้มลงกระแทกกับตู้ หน้าผากของเธอมีเลือกออก ตอนนี้เราอยู่ที่โรงพยาบาลเพื่อประชาชน ฮีลตันฉันขอโทษจริง ๆ… มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด…”

ดวงตาของฮีลตันเบิกกว้างขึ้น และเขาก็พูดว่า “ฉันจะไปที่นั่นทันที!”

หญิงตัวเล็กบนเตียงพยายามเกาะเกี่ยวเขาอีกครั้ง ฮีลตันอุ้มเธอเข้าไปในห้องน้ำอย่างเร่งรีบ เขาวางเธอลงไปในอ่างอาบน้ำและเอาน้ำเย็นจากฝักบัวช่วยระงับความร้อนในร่างของเธอ!

“อ่า ... หนาวจัง ... ”

เวอเรียนที่อยู่ในอ่างอาบน้ำขดตัวเป็นลูกบอล ขณะที่เธอโดนน้ำเย็น ร่างกายของเธอรู้สึกหนาว ๆ ร้อน ๆ อุณหภูมิทั้งสองที่ขัดแย้งกันสลับกันไปมา เธอรู้สึกไม่สบายตัว

ฮีลตันทิ้งเธอไว้ในห้องน้ำ “ใจเย็น ๆ !”

เมื่อฮีลตัลเห็นเธอ และเลฟี่ นอนอยู่บนเตียงด้วยกัน และเกือบจะมีความสัมพันธ์บางอย่างระหว่างชายหญิงเกิดขึ้น เขาโกรธมากจนถึงตอนนี้ ในขณะที่เขาเดินออกจากห้อง เขาได้จัดหาพนักงานมาดูแลเธอ หัวใจของเขาก็ยังเต็มไปด้วยความโกรธ!

เวอเรียน มอนท์! ความสัมพันธ์ของเธอกับหลานชายของเขาคืออะไร? เขาจะต้องรู้ให้ได้!

…

นอกห้องผู้ป่วยฉุกเฉิน VIP ของโรงพยาบาลเพื่อประชาชน…

เห็นได้ชัดว่าแนนซี่กำลังร้องไห้ เมื่อฮีลตันมาถึงตาของเธอก็แดง และบวม เธอสะอื้นขณะพูด “ฮีลตันฉันไม่ได้ตั้งใจ …”

เซย์น ยืนหน้าเสียอยู่ข้าง ๆ ปากเล็ก ๆ ของเขาสั่นขึ้นด้วยความกลัวว่า “ลุงครับ แม่ไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องแบบนี้ ผมผิดเองที่วิ่งไล่น้อง ถ้าไม่อย่างงั้นน้องก็คงไม่ล้มลง”

ฮีลตันขมวดคิ้ว และยกมือตบบ่าเซย์นเบา ๆ “ไม่เป็นไร ลุงไม่ได้โทษเธอ”

ฮีลตันยังไม่โทษแนนซี่ เขาพูดเพียงว่า “ฉันจะเข้าไปดู เจลลี่ บีน”

หลังจากฮีลตันเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยแนนซี่ก็หยุดร้องไห้ เธอสังเกตเห็นรอยแดงบนลำคอของฮีลตัน ดูเหมือนเครื่องหมายที่ผู้หญิงคนหนึ่งทิ้งไว้ เธอกำหมัดแน่น

เมื่อฮีลตันเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยเขาเห็นหนูน้อยนอนอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าซีดเซียว ตาของเธอปิดอยู่ เธอกำลังหลับ ขนตายาวของเธอโค้งงอ และมีน้ำตาที่มุมตา หน้าผากของเธอถูกปิดด้วยผ้าก๊อซหนา ทำให้หัวใจของฮีลตันปวดร้าว