เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 822

บอยล์ทำอาหารเย็นในบ้านหลังใหม่

เขาทำอาหารสามจานและน้ำซุปหนึ่งถ้วย ทุกอย่างดูน่าอร่อย

เชอรีชยกนิ้วโป้งให้เขา "บอยล์ คุณทำอาหารเก่งจัง คุณทำให้ฉันเป็นคนกินยาก ฉันไม่อยากกินข้าวที่โรงอาหารอีกเลย"

"บ้านของเราอยู่ห่างจากมหาวิทยาลัยแค่หนึ่งกิโล ครั้งหน้ากลับมากินข้าวกลางวันที่บ้านก็ได้"

เชอรีชยิ้ม "งั้นคุณก็ไปรับฉันที่มหาวิทยาลัยด้วยสิ"

"ผมจะไปรับคุณ ถ้าไม่ต้องไปที่สำนักงานกฎหมาย แต่คุณต้องทำมื้อกลางวันเองนะ ถ้าผมต้องไปที่นั่น"

บอยล์ใช้ตะเกียบคีบหมูตุ๋นใส่ชามให้เธอ

รสชาติหวานละลายในปาก เมื่อเธอกัดซี่โครงหมู

ค่ำแล้วแต่บอยล์ไม่ปล่อยเธอไป

เชอรีชส่งข้อความหาวิทนีย์ด้วยความกังวล ตอนที่บอยล์กำลังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ

[คืนนี้ฉันต้องค้างคืนที่บ้านของเขา จะทำยังไงดี? นี่เรื่องด่วนนะ!]

วิทนีย์ตอบเธอ [คุณหนูเชอ ก็กระโดดเข้าหาเขาเลยสิ!"]

ริมฝีปากเชอรีชกระตุก

มันไม่ใช่ครั้งแรก ที่เธอกับบอยล์นอนด้วยกันในบ้านหลังเดียวกัน แต่คืนนี้เธอรู้สึกกังวลมากกว่าปกติ

บางทีคงเพราะมีโซเนียอยู่ด้วยตอนที่เธอไปพักที่บ้านเขา และเฮกเตอร์ก็อยู่ด้วย ตอนที่พวกเขาอยู่ที่บ้านเช่าของบอยล์ พวกเขาจึงทำอะไรกันไม่ได้

แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันตามลำพัง อาจมีเรื่องเกินเลยที่ควบคุมไม่ได้เกิดขึ้นได้ง่าย เมื่อพวกเขาอยู่ด้วยกันตามลำพัง

เชอรีชนั่งอยู่หน้าคีย์บอร์ดตอนที่บอยล์อาบน้ำเสร็จแล้ว เธอเล่นเปียโนอย่างใจลอย

บอยล์ใส่ชุดนอนผ้าคอตตอนสีเทา เขาเดินมานั่งบนม้านั่งข้างเธอ ได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของสบู่ กลิ่นของเขาเหมือนอยู่ในทุ่งหญ้ากลางแจ้ง

ริมฝีปากของเชอรีชแห้งทันที เธอกลืนน้ำลายด้วยความประหม่า

ชายหนุ่มเคลื่อนนิ้วเรียวลงบนคีย์บอร์ดแล้วถามเธอ "กำลังเล่นเพลงอะไรอยู่?"

"อะ...อี ไมเนอร์"

"ทำไมฟังดูเหมือนคุณกำลังเล่นเพลงไปเรื่อยล่ะ?" เธอรู้สึกว่ามีรอยยิ้มในคำพูดของเขา

เชอรีชทำตาโตและหันมามองเขา ด้วยความประหลาดใจ "คุณรู้ได้ยังไงน่ะ?"

"ผมก็เคยเรียนเปียโนมาบ้างตอนเด็ก ฟังระดับเสียงและตัวโน๊ตก็รู้แล้ว"

เชอรีชคิดว่าบอยล์ไม่รู้เรื่องดนตรีเลย และโง่เรื่องเพลง

บอยล์ถามเธอ "แปลกใจล่ะสิ? คุณคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ ที่คนที่มีเบื้องหลังอย่างผมจะเคยเรียนเปียโนมา ใช่หรือเปล่าล่ะ?

"ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้นนะ"

"ที่จริงแล้ว แม่ของผมเป็นลูกสาวของตระกูลที่ร่ำรวย แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง แม่มาลงเอยด้วยการตกหลุมรักกับคนเลวอย่างพ่อของผม คุณตาไม่เห็นด้วยกับการแต่งงาน แต่ตอนนั้นแม่ตาบอดเพราะความรัก แม่ยอมตัดขาดกับคนในตระกูล แล้วมาแต่งงานกับคนเลวอย่างเขา"

เชอรีชไม่รู้เลย ว่าความรักของแม่ของบอยล์จะเป็นแบบนั้น ถ้าพ่อของบอยล์ไม่ใช่โจรลักพาตัวหรือเป็นคนเลว พวกเขาคงได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกันแล้ว

บอยล์พูดต่อพร้อมกับเล่นเปียโนไปด้วย "ผมเคยมีเปียโนที่บ้าน แม่เอามาจากที่บ้านของแม่ด้วย ถึงแม่จะเล่นไม่เก่ง แต่ก็เคยเรียนมาก่อน แม่บอกว่าผมอาจเป็นนักเปียโนที่เก่ง เพราะมือและนิ้วก้อยผมยาวมาก เพราะแบบนั้น ผมเลยได้เรียนเปียโนจากแม่มาบ้างตอนยังเด็ก"

"แต่หลังจากนั้น พ่อก็เริ่มเป็นคนอารมณ์ร้าย เขาเริ่มทุบสิ่งของและทำร้ายคนอื่นหลังจากดื่มเหล้า แม่กับผมก็ทนถูกทุบตีเหมือนกัน สุดท้ายเขาก็พังเปียโนไปด้วย ตั้งแต่นั้นมา ผมก็ไม่เคยเล่นเปียโนอีก"

เชอรีชรู้สึกเสียใจกับเรื่องของเขา เธอปวดใจแต่ไม่รู้จะปลอบโยนเขายังไง เธอจึงเลิกคิ้วขึ้นแล้วถาม "บอยล์ มาเล่นเพลงอีไมเนอร์ กันเถอะ"