เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 823

นาตาลีและหญิงสาวคนอื่นรู้สึกอายและอึดอัด หลังจากที่เเชอรีชเดินเข้ามาหาพวกเธอ ระหว่างที่กำลังพูดลับหลังเธอ

หญิงสาวรีบลุกขึ้นยืน "นาตาลี ฉันมีอย่างอื่นต้องไปทำ ฉันไปก่อนนะ เธอจะมาที่หอพักของเราเมื่อไหร่ก็ได้"

"ได้สิ"

นาตาลีไม่ได้พูดขอโทษหลังจากที่หญิงสาวคนนั้นจากไป เธอไม่ได้รู้สึกผิดเลย เธอกลับยืนขึ้นอย่างมั่นใจ แล้วเดินเข้าไปหาเชอรีช

"ทำไมถึงไม่โกรธล่ะ? ทำไมเธอไม่แสดงอาการอะไร ถึงสิ่งที่ฉันพูดไปก่อนหน้านี้ล่ะ?"

เชอรีชโกรธ แต่เธอคิดว่ามันก็ตลกดีเหมือนกัน "ฉันจะไปโกรธเธอได้ยังไง? อยากให้ฉันนินทาเธอลับหลังงั้นหรอ? หรือว่าฉันควรบังคับให้เธอขอโทษฉันดี?"

นาตาลีขมวดคิ้ว เธอรู้สึกว่าความพยายามของเธอนั้นสูญเปล่า แทนที่จะทำให้เชอรีชโกรธ แต่เธอกลับทำให้ตัวเองกลายเป็นตัวตลก

นาตาลีโมโหเมื่อเชอรีชไม่สนใจเธอ เธอยื่นมือออกไปจับแขนเชอรีช

"เชอรีช ฟัดด์ สนุกมากนักเหรอ ที่ทำเป็นเหมือนว่าไม่รู้สึกอะไรเลย? ที่จริงแล้วเธอโกรธและอยากจะเล่นงานฉันใช่ไหมล่ะ? เอาเลยสิ ทำไมยังทำตัวเป็นผู้ดีอยู่อีกล่ะ? เธอคิดว่าตัวเองสูงส่งและมีอำนาจ แต่เพราะอยากปล่อยให้มันผ่านไปสินะ"

เชอรีชพูดไม่ออก

'นี่เธอเพี้ยนหรือเปล่าเนี่ย?'

เชอรีชตอบกลับ "ที่ฉันไม่ทะเลาะกับเธอ เพราะฉันไม่อยากรับมือกับคนที่ไม่มีความเป็นผู้ใหญ่ และทำตัวต่ำ ถ้าหมากัดฉัน ฉันก็ไม่กัดกลับไปหรอก"

นาตาลีหน้าแดงด้วยความโมโห "เธอเรียกใครว่าหมา? เธอเปรียบว่าฉันเป็นหมาเหรอ? ทำไมบอยล์ถึงได้ตกหลุมรักผู้หญิงร้ายอย่างเธอนะ?"

เชอรีชยังคงสงบนิ่ง ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้โกรธเลย "ให้ฉันถามแฟนฉันแทนเธอให้ไหม ว่าทำไมเขาถึงตกหลุมรักฉัน วันพรุ่งนี้เลยเป็นไง?"

นาตาลีเป็นคนเริ่มเรื่องทั้งหมดก่อน และเธอเป็นคนเดียวที่โกรธ เธอไม่รู้จะตอกกลับเชอรีชไปยังไง

"อย่าคิดนะว่าบอยล์จะรักเธอจริง เขาจะทิ้งเธอสักวันถ้าเขาเบื่อที่จะนอนกับเธอ ฮึ่ม"

เชอรีชขึ้นไปอยู่บนเตียงของเธอและใส่หูฟัง เธอไม่ได้ยินคำพูดรุนแรงของนาตาลี

เธอไม่รู้หรอกว่าบอยล์รักเธอมากแค่ไหน แต่เธอมั่นใจว่าเขาจริงจัง และซื่อสัตย์กับความสัมพันธ์ของพวกเขา

เขามีโอกาสตั้งหลายครั้งถ้าเขาอยากนอนกับเธอ แต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรเธอ มันแสดงให้เห็นว่าเขาสนใจเธอจริง ๆ

นาตาลีนั่งอยู่บนเตียงข้างล่าง เธอมองหญิงสาวที่อยู่บนเตียงข้างบน เธอพลิกหน้าหนังสือแล้วใส่หูฟัง

เธอยิ่งโมโหมากขึ้น เมื่อเห็นว่าเชอรีชไม่มีอาการอะไรเลย

เธอมองกาน้ำร้อนที่อยู่ข้างเธอ ที่ทางหอพักเตรียมไว้ให้นักศึกษาทุกคน แต่ละคนก็จะมีที่วางกาน้ำร้อนเป็นของตัวเองโดยเฉพาะ จะได้ไม่หยิบผิดอัน

กาน้ำร้อนของเธอแตกพอดีเมื่อตอนเช้า

นาตาลีกำหมัดและมองเชอรีชที่อยู่บนเตียงชั้นบน เธอสับเปลี่ยนกาน้ำร้อนของเธอกับของเชอรีช หลังจากที่แน่ใจว่าเชอรีชไม่ได้มองอยู่

หลังจากที่อ่านหนังสือและฟังเพลงไปสักพัก เชอรีชก็เดินไปที่ห้องครัว เพื่อไปเติมน้ำในกาน้ำร้อน

นาตาลีมองตามหลังเมื่อเชอรีชออกไปจากห้อง แล้วเธอก็ถอนหายใจ

'เชอรีช ฟัดด์ อย่ามาโทษฉันก็แล้วกันนะ เพราะเธอทำตัวอวดดีเอง'

แล้วกาน้ำร้อนก็ระเบิดเสียงดัง เมื่อเธอกำลังกลับไปที่หอพัก

"กรี๊ด!"

น้ำร้อนที่กำลังเดือดหกรดน่องและเท้าของเธอ และลวกผิวเธอทันที

มันเจ็บปวดมาก!

ผู้ดูแลหอพักได้ยินเสียงกรีดร้องและรีบเข้ามาดู เธอเรียกรถพยาบาลทันที ที่เธอเห็นเชอรีชถูกน้ำร้อนจากกาน้ำที่ระเบิดลวก แผลน้ำร้อนลวกนั้นสาหัส

นาตาลีออกมาจากหอพัก เมื่อเธอได้ยินเสียงไซเรนของรถพยาบาล เธอยืนมองอยู่ตรงระเบียง แพทย์กำลังอุ้มเชอรีชเข้าไปในรถพยาบาลข้างล่าง

เธอรู้สึกตื่นเต้นหลังจากที่ได้แก้แค้น และรู้สึกกลัวในเวลาเดียวกัน เธอกลัวว่าจะต้องรับผิดชอบ ถ้ามีใครรู้ความจริง

แต่เธอก็ยิ้มเยาะ เมื่อนึกถึงรอยแผลเป็นบนขาที่ขาวเนียนของเชอรีช เธอจะใส่กระโปรงสั้นไปยั่วผู้ชายไม่ได้อีกแล้ว

บอยล์รีบมาที่โรงพยาบาลทันทีที่เขาได้รับสายจากทางโรงพยาบาล

น่องและเท้าด้านขวาของเชอรีช พันผ้าพันแผลไว้แล้วตอนที่เขามาถึง เธอกำลังนอนให้น้ำเกลืออยู่บนเตียง

บอยล์รีบเข้ามาหาเธอ เขาถามด้วยความกังวล "เป็นยังไงบ้าง? เจ็บมากหรือเปล่า?"

บอยล์หัวเราะ "นั่นเป็นคำอธิบายขาของคุณเหรอ?"

"ขาฉันจะไม่สวยเพราะมีรอยแผลน้ำร้อนลวก งั้นก็น่าเกลียดแย่สิ?"

บอยล์แนบหน้าผากของเขากับหน้าผากของเธอ เขาปลอบเธอ "เทคโนโลยีการแพทย์ตอนนี้ก้าวหน้าขึ้นมากแล้วนะ ขาของคุณไม่เป็นรอยแผลเป็นหรอก"

"ถ้าฉันมีรอยแผลเป็น คุณคิดว่ามันจะดูน่าเกลียดหรือเปล่า?"

"ไม่หรอก"

เขาไม่เคยไม่ชอบเธอเลย ไม่ว่าเธอจะดูเป็นยังไง

เชอรีชยิ้ม ดวงตาที่แดงของเธอก็เป็นประกายเช่นกัน "บอยล์ ฉันหิวแล้วล่ะ"

"คุณอยากกินอะไร? ผมจะสั่งมาให้"

"แต่ฉันอยากกินข้าวผัดหมูสับกับถั่วดองของคุณ"

บอยล์ถอนหายใจแล้วหยิกแก้มเธอ "ผมจะทิ้งคุณไว้ที่นี่คนเดียว แล้วกลับบ้านไปทำอาหารมาให้ได้ยังไง?"

เชอรีชเม้มปาก "งั้นพรุ่งนี้คุณทำมาให้ฉันกินได้ไหม?"

"ได้สิ พรุ่งนี้ผมจะไปเอาเสื้อผ้าของคุณ ที่มหาวิทยาลัยมาให้คุณเปลี่ยน และจะเอาอาหารมาให้"

เชอรีชถอนหายใจ "ฉันต้องอยู่ที่นี่นานแค่ไหน?"

"ผมถามหมอแล้วตอนที่ไปจ่ายเงินมา เขาบอกว่าคุณต้องอยู่โรงพยาบาลอย่างน้อยหนึ่งอาทิตย์"

"แล้วเรื่องเรียนของฉันล่ะ?" เชอรีชถาม

บอยล์ตอบเธอ"ผมรู้จักอาจารย์ที่ปรึกษาของคุณ ผมจะโทรบอกเขาให้ว่าคุณลาป่วย"

เชอรีชตกใจ เธอทำตาโตด้วยความประหลาดใจ "คุณรู้จักอาจารย์ที่ปรึกษาของฉันด้วยเหรอ? บอยล์ คุณนี่น่าทึ่งจริง!"

บอยล์ดีดหน้าผากเธอเบา ๆ

เขาจริงจังตอนที่บอกว่าชอบเธอในฐานะแฟน เขาควรรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอ รวมถึงผู้คนและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเธอ เขาอยากเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเธอ