เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 824

บอยล์ดูแลเชอรีชตลอดทั้งสัปดาห์ ตอนที่เธออยู่โรงพยาบาล

เขาเดินทางไปกลับสี่ครั้ง ระหว่างคอนโดมิเนียมที่กรีนทาวน์และโรงพยาบาล เขายุ่งจนไม่มีเวลากลับไปที่สำนักงานกฎหมาย

เขาอยู่กับเธอทุกวัน และลูกค้าก็โทรหาเขาไม่ขาดสาย

เขาโดดงานไม่ได้และยังต้องดูแลแฟนของเขาอีก จึงต้องเอางานมาทำที่โรงพยาบาล

เชอรีชพักห้องคนไข้ปกติแทนที่จะอยู่ห้องวีไอพี ซึ่งในห้องจะมีเตียงสองเตียง

หญิงที่แต่งงานแล้วอายุสามสิบปี เธอพักอยู่ที่เตียงข้างเชอรีช

เธอยิ้มและคุยกับเชอรีชตอนที่บอยล์กำลังทำงานอยู่ "สาวน้อย แฟนของเธอเป็นคนดีจังเลยนะ เขาเอางานมาทำในห้องคนไข้เพื่อจะได้ดูแลเธอไปด้วย ฉันอิจฉาเธอมากเลย"

บอยล์นั่งอยู่ไม่ไกลจากพวกเธอ เขากำลังลังตั้งใจทำงานของเขา ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ยินที่พวกเธอคุยกัน

เชอรีชพูดกับเธอ "แฟนของคุณก็มาหาคุณทุกวันนะคะ และเอาอาหารมาให้คุณด้วย"

"เขาไม่ได้ทำเองหรอก แม่ฉันเป็นคนทำให้น่ะ เขาแค่มาประจบฉัน ไม่เหมือนแฟนเธอที่ดีกับเธอด้วยใจจริง เธออยู่ที่นี่มาเดือนนึงแล้ว ฉันเห็นว่าเขาทำอาหารมาให้เธอทุกวันไม่ซ้ำกันเลย เขาดูเป็นคนเงียบ ไม่รู้ว่าเขาจะน่ารักแบบนี้"

เชอรีชนั่งพิงบนเตียง เธอมองบอยล์ที่นั่งไม่ไกลจากพวกเธอ เธอถามด้วยความลังเล "แต่บางครั้งหนูก็ไม่รู้ว่าเขารักหนูมากแค่ไหนนะคะ"

"พวกเธออยู่ด้วยกันมานานแค่ไหนแล้วล่ะ?"

เชอรีชตอบด้วยความเขินอาย "ประมาณสองเดือนค่ะ"

ผู้หญิงคนนั้นหัวเราะ "อะไรกัน? ฉันก็คิดว่าเธออยู่ด้วยกันอย่างน้อยก็สองปี ถ้าเธอไม่บอกแบบนี้นะ คู่รักหนุ่มสาวทุกวันนี้ไว้ใจแฟนขนาดนี้ ทั้ง ๆ ที่เริ่มคบกับเลยเหรอ?"

เชอรีชหน้าแดงและถูคอ "เขาเป็นแฟนหนู มันไม่ใช่เรื่องปกติเหรอคะที่เขาจะมาดูแลหนูที่โรงพยาบาล?"

"ฉันพนันได้เลยว่าคู่รักหนุ่มสาวอีกหลายคู่ทุกวันนี้ ยังไม่มีความรับผิดชอบเท่าเขาเลย เธอเป็นผู้ชนะ ต้องเห็นคุณค่าเขานะ ฉันรู้สึกได้ว่าเขามีความจริงใจ เขายังอยู่ข้างเธอตอนนอนหลับ เธอจะเอาผ้าห่มออกตลอดตอนที่กำลังหลับอยู่ และเขาก็คอยห่มผ้าให้ทุกคืน แม้แต่สามีฉันยังไม่ทำแบบนั้นให้เลย"

เชอรีชยังไม่มีประสบการณ์ในเรื่องความสัมพันธ์ ดูเหมือนบอยล์จะเย็นชากับเธอเกินไป เธอรู้สึกได้ถึงความเสน่หาที่อยู่ในตัวเขา เมื่อไหร่ก็ตามที่เขากอดหรือจูบเธอ แต่นอกจากนั้น เธอรู้สึกว่าเธอเป็นคนเดียวที่คอยตามเขา

เชอรีชรู้สึกว่า เธอเป็นคนเดียวที่สนใจในเรื่องของความสัมพันธ์มากกว่า

"แต่หนูรู้สึกมาตลอดว่า ความรู้สึกที่เขามีให้หนูนั้นไม่ค่อยมั่นคง หนูอ่านใจเขาไม่ออก"

ผู้หญิงคนนั้นหัวเราะเบา ๆ "ปกติแล้วผู้ชายจะดูมีความมั่นคงนะ พวกเขาแสดงออกไม่เก่งหรือพูดไม่เก่ง จะเป็นอะไรไปถ้าเขาทำดีกับเธออยู่ สาวน้อย อย่ามองคนด้วยสายตาแต่ให้มองด้วยใจ ผู้ชายบางคนอาจพูดจาดี แต่อาจกำลังเล่นเกมคอมพิวเตอร์อยู่ที่บ้าน ตอนที่เธออยู่โรงพยาบาลก็ได้ พวกเขาไม่ได้สนใจเธอเลย เธอต้องตัดสินจากการกระทำของเขา มันจะไร้ประโยชน์ถ้าผู้ชายดีแต่พูดแต่ไม่ทำ"

ดูเหมือนว่าบอยล์จะดีกับเธอมากจริง ๆ

เขาดูแลเธอและอยู่ที่โรงพยาบาลมาเจ็ดวันแล้ว เขาทำอาหารให้ และช่วยประคองเธอไปที่ห้องน้ำ เขาดูแลเธออย่างระมัดระวังและอดทน

บอยล์ปิดแล็บท็อปเมื่อเขาทำงานเสร็จ เขาเดินเข้ามาถามเธอ "หิวน้ำหรือเปล่า?"

เธอมองตาที่แดงของเขาแล้วรู้สึกปวดใจ "ช่วงนี้คุณไม่ค่อยได้นอน ที่จริงไม่ต้องมาดูแลฉันทุกคืนก็ได้นะ กลับไปนอนที่บ้านแล้วค่อยมาหาฉันตอนเช้าก็ได้"

บอยล์นั่งลงข้างเธอ เขาถามเสียงทุ้มต่ำ "ถ้าผมไม่อยู่ที่นี่ คุณจะช่วยตัวเองตอนไปห้องน้ำกลางดึกได้ยังไง?"

"ก็แค่ดื่มน้ำให้น้อยลงตอนกลางคืน จะได้ไม่ต้องเข้าห้องน้ำบ่อย"

บอยล์ตอบเสียงเบา "ผมหลับที่นี่มาหลายคืนแล้ว ไม่เป็นไรหรอกถ้าจะนอนอีกสองสามวัน"

เชอรีชซึ้งใจมาก

หมอเข้ามาตรวจในตอนบ่าย

"เชอรีช ฟัดด์ คุณออกจากโรงพยาบาลได้หลังจากเราเปลี่ยนยาให้พรุ่งนี้นะครับ"

บอยล์ขมวดคิ้วแล้วถาม "แผลที่ขาเธอยังไม่หายดี ไม่เร็วไปเหรอครับ ที่จะให้กลับบ้านได้พรุ่งนี้?"

เชอรีชคิดว่าแผลของเธอก็ไม่ได้สาหัสแล้ว บอยล์ต้องสละเวลางานมาดูแลเธอ ถ้าเธอยังพักอยู่ที่นี่ เธอรู้สึกไม่ดีที่เห็นเขานอนไม่พอมาตลอดทั้งสัปดาห์

"บอยล์ พรุ่งนี้ฉันจะออกจากโรงพยาบาล หมอก็บอกว่าไม่เป็นไรแล้ว ยังไงฉันก็เบื่อที่ต้องอยู่โรงพยาลแล้ว"

บอยล์ไม่พูดต่อ เขาแค่พยักหน้าให้หมออย่างสุภาพ