เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 825

บอยล์หยิบผ้าขนหนูที่แห้งมาเช็ดผมให้เธอ เหมือนลูกสุนัข หลังจากที่สระผมเสร็จแล้ว

เขอรีชมองเขา "ทำนุ่มนวลกว่านี้ได้ไหม?"

บอยล์ถูผมเธอเล่น และทั้งคู่ก็หัวเราะ

แม้ว่าพวกเขาจะกำลังเล่นกัน แต่บอยล์ก็ไม่ลืมว่าขาเธอเจ็บ บรรยากาศเปลี่ยนไปเมื่อเธอทับเขา

บรรยากาศในห้องเปลี่ยนไปเมื่อเธอทำแบบนั้น เธอรู้สึกว่ามีแรงกระตุ้นระหว่างพวกเขา

บอยล์จับด้านหลังคอเธอและดึงเข้ามาใกล้ เขาพลิกตัวขึ้นมาทับเธอ

เธอรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นที่รดหน้าเธอ น้ำเสียงของเขาไพเราะ ทั้งนุ่มนวลและน่าดึงดูดเหมือนเชลโล เขากระซิบที่หูเธอ "ที่รัก ผมทำได้ไหม?"

เขากำลังถามเธอ แต่เหมือนว่าเธอไม่ต้องตอบ

เชอรีชจะเก่งเรื่องปฏิเสธตั้งแต่ยังเด็ก เธอจึงปฏิเสธไทเลอร์ได้ทันทีโดยไม่ต้องลังเลเลย

แต่ในตอนนี้ เธอไม่รู้ว่าจะปฏิเสธบอยล์ได้ยังไง เธอรักเขาจนยอมได้ทุกอย่าง

"ถ้าให้ทำได้ ผมจะต่อเลยนะ"

เขาจะหยุดถ้าเธอไม่พร้อม

เชอรีชไม่ใช่เด็กสามขวบ เธอรู้ว่าเขาหมายความว่ายังไง เธอหน้าแดงและกัดริมฝีปาก ในที่สุดเธอก็พยักหน้า

เธอเต็มใจที่จะทำแบบนั้น

หลังจากนั้น ชายหนุ่มก็เลื่อนริมฝีปากไปทั่วร่างของเธอ ไม่ให้โอกาสเธอปฏิเสธหรือผลักเขา

เธอเป็นของเขา และพวกเขาเป็นของกันและกัน

บรรยากาศภายในห้องเริ่มเร่าร้อนต่อเนื่องไปจนถึงเที่ยงคืน

บอยล์นอนไม่หลับ เขามองนางเงือกในอ้อมกอดของเขาที่กำลังหลับสนิท

เขาก้มลงจูบหน้าผากเธอ

เขากอดเธอแน่น และนอนหลับไปด้วยกัน

บอยล์ออกไปแล้วเมื่อเชอรีชตื่นขึ้นมาในตอนเช้า

เธอหยิบผ้าห่มและนั่งลงบนเตียง เธอรู้สึกปวดไปทั้งตัว เธอหน้าแดงเมื่อนึกได้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น

เธอกล้านอนกับบอยล์แบบนั้นได้ยังไง?

เธอได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามา

เชอรีชซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่มด้วยความอาย

บอยล์ยิ้มเมื่อเดินเข้ามาในห้อง เขาเห็นเธอซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่ม "ผมทำอาหารเช้าให้แล้ว ออกมากินสิ"

เชอรีชไม่ตอบ เธอแกล้งตายอยู่ใต้ผ้าห่ม

บอยล์นั่งลงข้างเธอ เขาลูบหลังเธอผ่านผ้าห่ม "ไม่หิวเหรอ หลังจากที่เราทำอะไรกันเมื่อคืน?"

เชอรีชพูดไม่ออก

เธอเอาผ้าห่มออกแล้วกระโดดขึ้นบนเตียง เธอหน้าแดงและมองเขา "บอยล์ ลอว์สัน!"

"ว่าไง ผมอยู่นี่"

เธอกัดริมฝีปากและรู้สึกอับอายมาก ใช้เวลาสักพักเธอจึงพูดขึ้นมา "อย่าคิดว่าจะควบคุมฉันได้นะ หลังจากที่นอนกับฉันแล้ว คุณต้องทำดีกับฉันเหมือนที่คุณทำมาตลอด ไม่อย่างนั้น...ฉันจะเลิกกับคุณ!"

เสียงที่เบาของเธอเปลี่ยนเป็นพูดพล่าม ฟังดูประหม่า

ผู้หญิงจะมีข้อเสียเมื่อเจอเรื่องแบบนี้ จึงเป็นเรื่องปกติที่เธอจะกังวล

ใบหน้าของบอยล์เคร่งขรึมขึ้น

เชอรีชคิดว่าเขาคงรำคาญที่เธออยากให้รับผิดชอบ หลังจากที่นอนกับเธอ หมายความว่าเขาไม่อยากรับผิดชอบหรือเปล่า?

บอยล์มองเธอ เขากัดริมฝีปากแล้วพูดด้วยท่าทางไม่พอใจ "อย่าพูดเรื่องเลิกกันนะ"

เธอคิดผิด

แต่เขายังไม่ได้ตอบคำถามเธอเลย "แต่คุณยังไม่ได้ตอบคำถามฉันเลยนะ"

"ผมจะดีกับคุณให้มากกว่าเดิม" เขาตอบเสียงเย็นชา

เชอรีชไม่ทันตั้งตัว "อะไรนะ?"

บอยล์หันมามองเธอท่าทางเศร้า "คุณถามผม ผมก็จะดีกับคุณเหมือนที่เคยทำมาตลอดไงล่ะ"

เชอรีชพูดไม่ออก

ใช้เวลาสักพักกว่าเธอจะเข้าใจที่เขาพูด

หมายความว่าเขาจะทำดีให้มากขึ้นกว่าเดิม ยิ่งกว่าที่เขาเคยทำมาเหรอ?

บอยล์ลูบศีรษะเธอ เมื่อเห็นว่าเธอเงียบไป "ลุกขึ้นไปล้างหน้า แล้วไปกินข้าวกันเถอะ"

เชอรีชนั่งลงบนเตียงด้วยผมที่กระเซิง เธอเม้มปากแล้วบอกเขา "ขาฉันไม่มีแรง"