เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 825 รักเธอเหมือนเธอเป็นเด็ก
บอยล์หยิบผ้าขนหนูที่แห้งมาเช็ดผมให้เธอ เหมือนลูกสุนัข หลังจากที่สระผมเสร็จแล้ว
เขอรีชมองเขา "ทำนุ่มนวลกว่านี้ได้ไหม?"
บอยล์ถูผมเธอเล่น และทั้งคู่ก็หัวเราะ
แม้ว่าพวกเขาจะกำลังเล่นกัน แต่บอยล์ก็ไม่ลืมว่าขาเธอเจ็บ บรรยากาศเปลี่ยนไปเมื่อเธอทับเขา
บรรยากาศในห้องเปลี่ยนไปเมื่อเธอทำแบบนั้น เธอรู้สึกว่ามีแรงกระตุ้นระหว่างพวกเขา
บอยล์จับด้านหลังคอเธอและดึงเข้ามาใกล้ เขาพลิกตัวขึ้นมาทับเธอ
เธอรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นที่รดหน้าเธอ น้ำเสียงของเขาไพเราะ ทั้งนุ่มนวลและน่าดึงดูดเหมือนเชลโล เขากระซิบที่หูเธอ "ที่รัก ผมทำได้ไหม?"
เขากำลังถามเธอ แต่เหมือนว่าเธอไม่ต้องตอบ
เชอรีชจะเก่งเรื่องปฏิเสธตั้งแต่ยังเด็ก เธอจึงปฏิเสธไทเลอร์ได้ทันทีโดยไม่ต้องลังเลเลย
แต่ในตอนนี้ เธอไม่รู้ว่าจะปฏิเสธบอยล์ได้ยังไง เธอรักเขาจนยอมได้ทุกอย่าง
"ถ้าให้ทำได้ ผมจะต่อเลยนะ"
เขาจะหยุดถ้าเธอไม่พร้อม
เชอรีชไม่ใช่เด็กสามขวบ เธอรู้ว่าเขาหมายความว่ายังไง เธอหน้าแดงและกัดริมฝีปาก ในที่สุดเธอก็พยักหน้า
เธอเต็มใจที่จะทำแบบนั้น
หลังจากนั้น ชายหนุ่มก็เลื่อนริมฝีปากไปทั่วร่างของเธอ ไม่ให้โอกาสเธอปฏิเสธหรือผลักเขา
เธอเป็นของเขา และพวกเขาเป็นของกันและกัน
บรรยากาศภายในห้องเริ่มเร่าร้อนต่อเนื่องไปจนถึงเที่ยงคืน
บอยล์นอนไม่หลับ เขามองนางเงือกในอ้อมกอดของเขาที่กำลังหลับสนิท
เขาก้มลงจูบหน้าผากเธอ
เขากอดเธอแน่น และนอนหลับไปด้วยกัน
บอยล์ออกไปแล้วเมื่อเชอรีชตื่นขึ้นมาในตอนเช้า
เธอหยิบผ้าห่มและนั่งลงบนเตียง เธอรู้สึกปวดไปทั้งตัว เธอหน้าแดงเมื่อนึกได้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น
เธอกล้านอนกับบอยล์แบบนั้นได้ยังไง?
เธอได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามา
เชอรีชซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่มด้วยความอาย
บอยล์ยิ้มเมื่อเดินเข้ามาในห้อง เขาเห็นเธอซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่ม "ผมทำอาหารเช้าให้แล้ว ออกมากินสิ"
เชอรีชไม่ตอบ เธอแกล้งตายอยู่ใต้ผ้าห่ม
บอยล์นั่งลงข้างเธอ เขาลูบหลังเธอผ่านผ้าห่ม "ไม่หิวเหรอ หลังจากที่เราทำอะไรกันเมื่อคืน?"
เชอรีชพูดไม่ออก
เธอเอาผ้าห่มออกแล้วกระโดดขึ้นบนเตียง เธอหน้าแดงและมองเขา "บอยล์ ลอว์สัน!"
"ว่าไง ผมอยู่นี่"
เธอกัดริมฝีปากและรู้สึกอับอายมาก ใช้เวลาสักพักเธอจึงพูดขึ้นมา "อย่าคิดว่าจะควบคุมฉันได้นะ หลังจากที่นอนกับฉันแล้ว คุณต้องทำดีกับฉันเหมือนที่คุณทำมาตลอด ไม่อย่างนั้น...ฉันจะเลิกกับคุณ!"
เสียงที่เบาของเธอเปลี่ยนเป็นพูดพล่าม ฟังดูประหม่า
ผู้หญิงจะมีข้อเสียเมื่อเจอเรื่องแบบนี้ จึงเป็นเรื่องปกติที่เธอจะกังวล
ใบหน้าของบอยล์เคร่งขรึมขึ้น
เชอรีชคิดว่าเขาคงรำคาญที่เธออยากให้รับผิดชอบ หลังจากที่นอนกับเธอ หมายความว่าเขาไม่อยากรับผิดชอบหรือเปล่า?
บอยล์มองเธอ เขากัดริมฝีปากแล้วพูดด้วยท่าทางไม่พอใจ "อย่าพูดเรื่องเลิกกันนะ"
เธอคิดผิด
แต่เขายังไม่ได้ตอบคำถามเธอเลย "แต่คุณยังไม่ได้ตอบคำถามฉันเลยนะ"
"ผมจะดีกับคุณให้มากกว่าเดิม" เขาตอบเสียงเย็นชา
เชอรีชไม่ทันตั้งตัว "อะไรนะ?"
บอยล์หันมามองเธอท่าทางเศร้า "คุณถามผม ผมก็จะดีกับคุณเหมือนที่เคยทำมาตลอดไงล่ะ"
เชอรีชพูดไม่ออก
ใช้เวลาสักพักกว่าเธอจะเข้าใจที่เขาพูด
หมายความว่าเขาจะทำดีให้มากขึ้นกว่าเดิม ยิ่งกว่าที่เขาเคยทำมาเหรอ?
บอยล์ลูบศีรษะเธอ เมื่อเห็นว่าเธอเงียบไป "ลุกขึ้นไปล้างหน้า แล้วไปกินข้าวกันเถอะ"
เชอรีชนั่งลงบนเตียงด้วยผมที่กระเซิง เธอเม้มปากแล้วบอกเขา "ขาฉันไม่มีแรง"
บอยล์ทนไม่ไหว เขาสอดแขนใต้รักแร้เธอ แล้วอุ้มเธอเหมือนอุ้มจิงโจ้ "ขอโทษนะ เมื่อคืนผมควบคุมตัวเองไม่ได้"
หญิงสาวกอดคอและวางคางไว้บนไหล่ของเขา เธอพันขารอบเอวเขา ให้เขาพาเข้าไปในห้องน้ำ
เธออ้าปากแล้วกัดไหล่ของเขาเบา ๆ ผ่านเสื้อคอตตอนสีขาวของเขา
บอยล์เหลือบมองและจ้องเธอด้วยความรัก เขาแซวเธอ "ตอนนี้กัดไหล่ผมแล้วเหรอ? ที่รัก ใครเจ็บกว่ากันล่ะ ใครกันที่น่าสงสาร?"
เธอทำเสียงอืมเบา ๆ เธอขมวดคิ้วแล้วมองเขา "ฉันต่างหากที่เจ็บ! ฉันต้องเป็นคนที่น่าสงสารสิ!"
บอยล์อุ้มเธอด้วยแขนข้างเดียว และลูบศีรษะเธอด้วยมืออีกข้าง "ผมไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องนี้ คุณต้องเข้าใจนะ"
"โกหก ดูเหมือนคุณจะมีประสบการณ์มาเยอะนะ! บอยล์ คุณเคยมีแฟนมาก่อนหรือเปล่า?"
บอยล์รู้สึกผิด เขาไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี "เอาเป็นว่าผมเก่งและมีความสามารถก็แล้วกัน"
เชอรีชพูดไม่ออก
บอยล์ทำงานอยู่ที่บ้าน เขาต้องดูแลเชอรีชที่บาดเจ็บด้วย
เขามีงานต้องทำเยอะ และยุ่งกับการดูแลเธอในสัปดาห์ที่ผ่านมา
เขาไม่ได้ดูหุ้นมาสองสามวันแล้ว
เชอรีชกำลังเคี้ยวผลไม้ที่บอยล์หั่นไว้ให้ เธอป้อนเขาเป็นบางครั้ง
บอยล์ไม่รู้จะทำยังไง เขามองเธอและรู้สึกอ่อนโยน
เชอรีชทำท่าทางน่าสงสาร "ให้ฉันป้อนผลไม้คุณนะ?"
บอยล์ทำได้แค่ถอนหายใจ และรอให้แฟนของเขาป้อนผลไม้ให้
เขาทำงานไปได้ห้านาที
มีคนพูดอยู่ข้างเขาอีก "ฉันเบื่อ ฉันเป็นสาวน้อยน่าสงสาร ไม่มีใครอยากคุยกับฉันเลย"
บอยล์เอามือกุมหน้า
ดูเหมือนว่าวันนี้จะมีคนรู้สึกไม่มั่นใจ เธอพยายามทำให้รู้ว่ามีตัวตนอยู่ "บอยล์ ฉันเจ็บขา"
บอยล์หันมามองและสบตาเธอ ตอนแรกเขารู้สึกรำคาญ แต่ความโกรธก็หายไปทันที
"เจ็บขาเหรอ? คุณจะรู้สึกดีขึ้นถ้าไปนอนบนเตียง เป็นเด็กดีสิ"
หญิงสาวขมวดคิ้ว "แต่ฉันไม่อยากนอน ฉันนอนมากเกินไปจนเหมือนคนพิการแล้วเนี่ย"
บอยล์ทำงานอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ต่อ เขารู้ว่าเธอโกรธจึงถามด้วยความอดทน "งั้นคุณทำอะไรได้บ้าง? กินผลไม้ไปสิ"
"แต่ฉันอิ่มแล้วนี่"
บอยล์ใช้ส้อมจิ้มแก้วมังกร แล้วยัดใส่ในปากเธอก่อนที่เธอจะพูดอีก
เขาคิดในใจ 'หยุดพูดซะทีเถอะ ผลไม้ไม่อร่อยหรือไง?'
เชอรีชพูดไม่ออก
เธอดูอ่อนแอและปกป้องตัวเองไม่ได้
"บอยล์ คุณบอกว่าจะทำดีกับฉันให้มากขึ้น แต่คุณไม่สนใจฉันเลย ผู้ชายนี่โกหกกันทุกคน"
อ่าน เล่ห์รัก ท่านประธาน - บทที่ 825 รักเธอเหมือนเธอเป็นเด็ก
อ่าน บทที่ 825 รักเธอเหมือนเธอเป็นเด็ก พร้อมรายละเอียดที่ยอดเยี่ยมและไม่ซ้ำใคร ซีรีส์ เล่ห์รัก ท่านประธาน หนึ่งในนิยายขายดีโดย โอเอสเต้ ลูน่า เนื้อหาบทบท บทที่ 825 รักเธอเหมือนเธอเป็นเด็ก - นางเอกเหมือนตกอยู่ในห้วงแห่งความสิ้นหวังปวดใจมือเปล่า แต่เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นอย่างไม่คาดคิด เหตุการณ์นั้นคืออะไร? อ่าน เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 825 รักเธอเหมือนเธอเป็นเด็ก สำหรับรายละเอียดเพิ่มเติม