เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 861 เจอกันที่ลานจอดรถ
เชอรีชออกไปข้างนอกกับวิทนีย์ทั้งวัน เชอรีชเข้าไปนั่งในรถบีเอ็มดับเบิลยูของวิทนีย์ วิทนีย์ขับรถรับลม
มันเป็นเวลาสองทุ่มเมื่อพวกเธอมาถึงเดอะครีคและท้องฟ้าก็มืดแล้ว
ท้องฟ้าที่มหาสมุทรเต็มไปด้วยดวงดาวสว่างไสว และมีแสงจัทร์สะท้อน
แขกลงจากรถออกมารับลมเย็น เชอรีชเดินไปที่เดอะครีคและยืดเส้นยืดสาย พร้อมกับพ่นลมหายใจ
วิทนีย์เปิดกระโปรงหลังรถและหยิบเบียร์ออกมา "ดูสิว่าฉันซื้ออะไรมา เชอรีช!"
เชอรีชหันมามอง "เราจะขับรถกลับได้ยังไง ถ้าดื่มกันทั้งคู่?"
"ก็แค่โทรให้คนมารับกลับ"
วิทนีย์ถือเบียร์เดินเข้ามา พวกเธอนั่งดื่มกันบนหินก้อนใหญ่
พวกเธอหยิบขวดมาเปิดฝา มีเสียงดัง 'ฟู่'
"เอ้า! ดื่ม!"
เชอรีชเป็นคนคออ่อน แต่ไม่เหมือนตอนที่เธอยังเด็ก ตอนนี้เธอดื่มเบียร์ได้แล้ว
ส่วนวิทนีย์ไม่ใช่คนคออ่อน แม้ว่าเธอจะไม่ได้คอแข็ง เธอก็แค่ดื่มได้พอสมควร
หญิงสาวสองคนนั่งบนก้อนหิน พวกเธอหัวเราะ พูดคุยและดื่มเบียร์กัน
หลังจากแอลกอฮอลเข้าไปในร่างกาย พวกเธอก็กล้าคุยกันมากขึ้น
วิทนีย์จับแขนเชอรีช เธอยิ้มแล้วถาม "ตอบฉันมาตามตรงนะ เชอรีช เธอยังชอบบอยล์อยู่ใช่ไหม?"
"ฉันอยากเลิกชอบเขาจัง" เชอรีชฝืนยิ้ม
"อยากเลิกชอบเขาเหรอ? งั้นก็หมายตวามว่าเธอยังชอบเขาอยู่ใช่ไหม?"
เชอรีชลุกขึ้นยืนและโยนขวดเปล่าทิ้ง
หลังจากนั้นคลื่นน้ำก็สาดกระเซ็น
เธอตะโกนออกไป "ฉันจะไม่ชอบบอยล์อีกแล้ว!"
วิทนีย์ยิ้มกว้าง "เรามาคุยกันเถอะ เพื่อน! แฟนเก่านั้นเป็นอดีตไปแล้ว ปล่อยวางอดีตและยินดีรับคนใหม่เข้ามา ฉันจะหาคนที่มีเสน่ห์และหล่อกว่าเขามาให้!"
หลังจากนั้นวิทนีย์ลุกขึ้นยืนและตะโกน "มีคนเป็นร้อย ไม่สิ มีคนที่ดีกว่า บอยล์ ลอว์สันเป็นพันเท่า!"
เชอรีชจับรั้วกั้นและตะโกน "บอยล์ ลอว์สัน! ฉันเกลียดคุณ! ไปตายซะเถอะ!"
วิทนีย์ตะโกนพร้อมเชอรีช "บอยล์ ลอว์สัน คุณมันเลว! คุณมันตาบอด!"
เมื่อทั้งสองคนได้ระบายความรู้สึกแล้ว เชอรีชก็หัวเราะออกมา เธอหัวเราะหนักมากและเริ่มรู้สึกดีขึ้น
วิทนีย์หันมามองเชอรีชก่อนจะกอดเธอ "ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ เชอรีช"
"ฉันก็คิดถึงเธอเหมือนกันในสองปีที่ผ่านมานี้ ฉันอยากโทรหาเธอจริง ๆ แต่ถ้าฉันโทรไปก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร"
วิทนีย์ตอบเธอด้วยความรู้สึกปวดใจ "ฉันรู้ ฉันก็เหมือนกัน ตอนนี้เธอกลับมาบ้านและไม่ต้องเหงาอีกต่อไป เธอไม่ต้องได้อยู่คนเดียวอีกแล้ว"
"ขอบใจนะ วิทนีย์ ที่ยังอยู่เป็นเพื่อนฉัน"
วิทนีย์น้ำตาคลอ "ยัยโง่ เราเป็นเพื่อนกันนะ"
เมื่อคืนนี้เชอรีชออกไปดื่มกับวิทนีย์ เธอกลับมาถึงบ้าน 23.00 น.
เธออาบน้ำเสร็จตอนตีหนึ่ง
เช้าวันต่อมาเธอตื่นสายกว่าปกติ เธอตื่นเพราะถูกเวนดี้ปลุกตอนบ่าย
"เวนดี้ เกิดอะไรขึ้น?"
เวนดี้ตอบเธอ "วันศุกร์นี้จะมีงานเลี้ยงอาหารค่ำการกุศล ผู้จัดงานเชิญคุณไป คุณอาจต้องเล่นเปียโนด้วย ฉันตอบรับคำเชิญพวกเขา คุณสะดวกหรือเปล่าคะ?"
เชอรีชตอบ "เธอตอบรับคำเชิญเขาไปแล้วนี่ ตอนนี้ฉันปฏิเสธได้เหรอ?"
เวนดี้พูดผ่านโทรศัพท์ "โอ้ คุณหญิงเชอรีชสุดที่รักของฉัน ฉันรู้ว่าเงินไม่สำคัญ แต่นี่ก็เพื่อคุณ และนี่เป็นอาชีพของคุณ เราเพิ่งกลับมาบ้านและต้องได้รับการเปิดเผย เราควรพบปะคนในสังคมให้มากขึ้นนะคะ ฉันปฏิเสธข้อเสนอที่ไร้ประโยชน์ไปแล้ว รู้หรือเปล่าคะว่ายูนิเวอร์แซล สตูดิโอ โกรธคุณแค่ไหน ฉันยังต้องใช้ชีวิตอยู่นะคะ ถึงพวกเขาไม่กล้าดุฉัน แต่พวกเขาก็ยังตะคอกใส่ฉันนะคะ"
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เวนดี้มาโวยวายกับเธอ เชอรีชเข้าใจว่าเธอผ่านอะไรมา
"เอาล่ะเวนดี้ ฉันเข้าใจ ฉันจะไป"
"ดีแล้วค่ะ รู้ไหมคะ หลายปีที่ฉันทำงานที่ยูนิเวอร์แซล สตูดิโอ ในบรรดาศิลปินที่ฉันทำงานด้วย คุณขี้เกียจที่สุด ถ้าคุณขยันอีกหน่อย คนพวกนั้นก็ไม่มีโอกาสแล้ว"
เชอรีชบีบหูเมื่อได้ยินคำพูดนั้น
เวนดี้พูดต่อ "อ้อ จริงสิ คุณได้รับคำตอบที่ฉันบอกคุณไปตอนนั้นหรือยังคะ? ยูนิเวอร์แซล สตูดิโอ บอกคุณว่าคุณขยายสาขาไปอุสาหกรรมบันเทิงที่อื่นได้ คนมีความสามารถอย่างคุณจะไปได้สวยในอุสาหกรรมบันเทิง"
"เวนดี้ ฉันเคยบอกเธอไปแล้วนะว่าฉันอยากเล่นแค่เปียโน ฉันไม่สนใจเข้าวงการบันเทิงหรอก"
"งั้นบอกชื่อนักเปียโนที่ไม่เข้าวงการบันเทิง ในทุกวันนี้หน่อยสิคะ คุณจะทำเงินได้มากกว่าที่คุณทำได้ในตอนนี้นะ"
เชอรีชไม่อยากฟังคำพูดไร้สาระต่อจึงรีบวางสาย อีกอย่างเธอก็ได้ทำในสิ่งที่
ต้องการแล้ว
เวนดี้ไม่สามารถโน้มน้าวให้เธอทำอะไรได้
เชอรีชจำได้ว่าเธอยังเหลือสัญญาอีกหนึ่งปีที่ยูนิเวอร์แซล สตูดิโอ เธอจะไม่ต่อสัญญากับพวกเขาอีกแล้ว
ดูเหมือนว่าทางยูนิเวอร์แซล สตูดิโอ จะจัดตารางงานให้เธอแน่น ความจริงแล้วตอนนี้เธอไม่สามารถทำงานหนักได้ มันจะเป็นการทำร้ายเธอมากกว่าเป็นผลดี
ใช้เวลาไม่นานที่เวนดี้จะส่งแผนที่งานเลี้ยงอาหารค่ำการกุศล ที่จะจัดขึ้นในวันศุกร์นี้ เวนดี้ส่งรูปอีโมจิหน้าเศร้ามาให้เธอด้วย
[ขอร้องล่ะ คุณต้องไปงานนี้นะคะ?]
เธอจำเรื่องงานเลี้ยงอาหารค่ำการกุศล ที่วิทนีย์เคยบอกเธอเมื่อวานนี้ได้ ดูเหมือนว่าจะเป็นงานเดียวกัน
ฮีลตันโยนชุดกุญแจรถให้เชอรีช ในตอนเย็นวันศุกร์
"มันไม่ค่อยสะดวกถ้าลูกไม่มีรถ เพราะลูกกลับมาบ้านแล้ว และลูกก็ไม่ชอบให้มีคนขับรถตามไปทุกที่ด้วย ลูกเอารถที่อยู่ในโรงจอดรถไปขับได้เลย
มันเป็นรถปอร์เช่สีแดง 911
เขาเห็นกุญแจรถและบ่น "พ่อครับ จะให้คนไม่รู้ทางขับรถรุ่นใหม่จริง ๆ
ฮีลตันกลอกตาไปที่ลูกชาย "มันมีจีพีเอสอยู่ในรถ พี่จะหลงได้ยังไง?"
เชอรีชพูดไม่ออก
อัปเดต บทที่ 861 เจอกันที่ลานจอดรถ ของ เล่ห์รัก ท่านประธาน
ประกาศ เล่ห์รัก ท่านประธาน ได้อัปเดต บทที่ 861 เจอกันที่ลานจอดรถ พร้อมรายละเอียดที่น่าทึ่งและคาดไม่ถึงมากมาย ในการเขียนที่คล่องแคล่วในข้อความที่เรียบง่าย แต่จริงใจบางครั้งความโรแมนติคที่สงบของผู้แต่ง โอเอสเต้ ลูน่า ใน บทที่ 861 เจอกันที่ลานจอดรถ พาเราไปสู่ขอบฟ้าใหม่ ลองอ่านซีรี่ส์ บทที่ 861 เจอกันที่ลานจอดรถ เล่ห์รัก ท่านประธาน ที่นี่ แป้นค้นหา: เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 861 เจอกันที่ลานจอดรถ