เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 861

เชอรีชออกไปข้างนอกกับวิทนีย์ทั้งวัน เชอรีชเข้าไปนั่งในรถบีเอ็มดับเบิลยูของวิทนีย์ วิทนีย์ขับรถรับลม

มันเป็นเวลาสองทุ่มเมื่อพวกเธอมาถึงเดอะครีคและท้องฟ้าก็มืดแล้ว

ท้องฟ้าที่มหาสมุทรเต็มไปด้วยดวงดาวสว่างไสว และมีแสงจัทร์สะท้อน

แขกลงจากรถออกมารับลมเย็น เชอรีชเดินไปที่เดอะครีคและยืดเส้นยืดสาย พร้อมกับพ่นลมหายใจ

วิทนีย์เปิดกระโปรงหลังรถและหยิบเบียร์ออกมา "ดูสิว่าฉันซื้ออะไรมา เชอรีช!"

เชอรีชหันมามอง "เราจะขับรถกลับได้ยังไง ถ้าดื่มกันทั้งคู่?"

"ก็แค่โทรให้คนมารับกลับ"

วิทนีย์ถือเบียร์เดินเข้ามา พวกเธอนั่งดื่มกันบนหินก้อนใหญ่

พวกเธอหยิบขวดมาเปิดฝา มีเสียงดัง 'ฟู่'

"เอ้า! ดื่ม!"

เชอรีชเป็นคนคออ่อน แต่ไม่เหมือนตอนที่เธอยังเด็ก ตอนนี้เธอดื่มเบียร์ได้แล้ว

ส่วนวิทนีย์ไม่ใช่คนคออ่อน แม้ว่าเธอจะไม่ได้คอแข็ง เธอก็แค่ดื่มได้พอสมควร

หญิงสาวสองคนนั่งบนก้อนหิน พวกเธอหัวเราะ พูดคุยและดื่มเบียร์กัน

หลังจากแอลกอฮอลเข้าไปในร่างกาย พวกเธอก็กล้าคุยกันมากขึ้น

วิทนีย์จับแขนเชอรีช เธอยิ้มแล้วถาม "ตอบฉันมาตามตรงนะ เชอรีช เธอยังชอบบอยล์อยู่ใช่ไหม?"

"ฉันอยากเลิกชอบเขาจัง" เชอรีชฝืนยิ้ม

"อยากเลิกชอบเขาเหรอ? งั้นก็หมายตวามว่าเธอยังชอบเขาอยู่ใช่ไหม?"

เชอรีชลุกขึ้นยืนและโยนขวดเปล่าทิ้ง

หลังจากนั้นคลื่นน้ำก็สาดกระเซ็น

เธอตะโกนออกไป "ฉันจะไม่ชอบบอยล์อีกแล้ว!"

วิทนีย์ยิ้มกว้าง "เรามาคุยกันเถอะ เพื่อน! แฟนเก่านั้นเป็นอดีตไปแล้ว ปล่อยวางอดีตและยินดีรับคนใหม่เข้ามา ฉันจะหาคนที่มีเสน่ห์และหล่อกว่าเขามาให้!"

หลังจากนั้นวิทนีย์ลุกขึ้นยืนและตะโกน "มีคนเป็นร้อย ไม่สิ มีคนที่ดีกว่า บอยล์ ลอว์สันเป็นพันเท่า!"

เชอรีชจับรั้วกั้นและตะโกน "บอยล์ ลอว์สัน! ฉันเกลียดคุณ! ไปตายซะเถอะ!"

วิทนีย์ตะโกนพร้อมเชอรีช "บอยล์ ลอว์สัน คุณมันเลว! คุณมันตาบอด!"

เมื่อทั้งสองคนได้ระบายความรู้สึกแล้ว เชอรีชก็หัวเราะออกมา เธอหัวเราะหนักมากและเริ่มรู้สึกดีขึ้น

วิทนีย์หันมามองเชอรีชก่อนจะกอดเธอ "ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ เชอรีช"

"ฉันก็คิดถึงเธอเหมือนกันในสองปีที่ผ่านมานี้ ฉันอยากโทรหาเธอจริง ๆ แต่ถ้าฉันโทรไปก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร"

วิทนีย์ตอบเธอด้วยความรู้สึกปวดใจ "ฉันรู้ ฉันก็เหมือนกัน ตอนนี้เธอกลับมาบ้านและไม่ต้องเหงาอีกต่อไป เธอไม่ต้องได้อยู่คนเดียวอีกแล้ว"

"ขอบใจนะ วิทนีย์ ที่ยังอยู่เป็นเพื่อนฉัน"

วิทนีย์น้ำตาคลอ "ยัยโง่ เราเป็นเพื่อนกันนะ"

เมื่อคืนนี้เชอรีชออกไปดื่มกับวิทนีย์ เธอกลับมาถึงบ้าน 23.00 น.

เธออาบน้ำเสร็จตอนตีหนึ่ง

เช้าวันต่อมาเธอตื่นสายกว่าปกติ เธอตื่นเพราะถูกเวนดี้ปลุกตอนบ่าย

"เวนดี้ เกิดอะไรขึ้น?"

เวนดี้ตอบเธอ "วันศุกร์นี้จะมีงานเลี้ยงอาหารค่ำการกุศล ผู้จัดงานเชิญคุณไป คุณอาจต้องเล่นเปียโนด้วย ฉันตอบรับคำเชิญพวกเขา คุณสะดวกหรือเปล่าคะ?"

เชอรีชตอบ "เธอตอบรับคำเชิญเขาไปแล้วนี่ ตอนนี้ฉันปฏิเสธได้เหรอ?"

แฮร์ริสันวิ่งเข้ามา เขาเห็นกุญแจรถและบ่น "พ่อครับ จะให้คนไม่รู้ทางขับรถรุ่นใหม่จริง ๆ เหรอครับ? คิดว่ามันยุติธรรมแล้วเหรอ?"

ฮีลตันกลอกตาไปที่ลูกชาย "มันมีจีพีเอสอยู่ในรถ พี่จะหลงได้ยังไง?"

เชอรีชพูดไม่ออก

เธออาจหลงทางแม้จะมีจีพีเอสช่วย เธอยิ่งขับรถแย่อยู่ด้วย

แฮร์ริสันเลิกคิ้วแล้วถาม "พ่อ ผมขอยืมรถมาเซราตีสีขาว ที่อยู่ในโรงจอดรถได้ไหมครับ?"

ฮีลตันกลอกตา เขามองกุญแจรถที่อยู่ในตู้เซฟ ก่อนจะโยนให้แฮร์ริสันแล้วบอกเขาเสียงดุ "ระวังด้วยล่ะ พ่อรักรถคันนั้นมาก ถ้าเห็นแม้แต่รอยขีดข่วน ต้องเอารถไปซ่อมก่อนจะเอามาคืนพ่อนะ"

แฮร์ริสันแซวพ่อ "ไม่ยุติธรรมเลย รถพวกนั้นมันก็เหมือนกัน ทำไมพี่ถึงขับได้ แต่เข้มงวดกับผมจัง?"

เชอรีชพูดออกมา "อ้อ จริงสิ คุณพ่อคะ หนูต้องไปร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำการกุศลคืนนี้ มันเกี่ยวกับงานของหนูด้วย พ่อจะไปงานด้วยหรือเปล่าคะ?"

ฮีลตันตอบเธอ "งานเลี้ยงการกุศลพวกนั้นไร้สาระ มีแต่คนหนุ่มสาวที่ไปหาเพื่อนใหม่ พ่อไม่ไปหรอก"

แฮร์ริสันบอก "พ่อกลัวแม่จะลงโทษล่ะสิ"

ฮีลตันพูดไม่ออก

เขาน่ะเหรอกลัว? ไม่รู้ซะแล้วว่าเขาต่างหากที่แกล้งเวอเรียน

เชอรีชขับรถเข้ามาในตึกกรีน สเตท เธอไม่อยากขับลงไปชั้นใต้ดินหลายชั้น เพราะเธอจะลืมที่จอดรถและหารถไม่เจอ

โชคดีที่มีที่จอดรถในตึก กรีน สเตท เธอจึงรีบขับรถเข้าไปจอด

ตอนที่เธอกำลังพยายามจอดรถอยู่นั้น รถเบท์ลีย์สุดหรูก็เข้ามาจอด รถคันนั้นกำลังรอให้เชอรีชถอยรถพอที่จะมีช่องว่างให้รถขับเข้ามาข้างเธอ

คาลัมเห็นว่ารถปอร์เช่สีแดง 911 พยายามจอดตรงที่ที่รถเบนท์ลีย์สีดำจอด เขาเลิกคิ้วแล้วถามบอยล์ที่นั่งอยู่ด้านหลัง "ผมคิดว่ามีผู้หญิงกำลังขับรถอยู่ข้างหน้าเรานะครับ เจ้านาย เราไปช่วยเธอไหมครับ?"

บอยล์ตอบ "ได้สิ"