เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 864 ให้มันจบตรงนี้เถอะ บอยล์

ตอนนั้นเธอเพิ่งรู้ว่าตกหลุมพรางเขา

เธอเคยเล่นเกมแบบนี้กับวิทนีย์ตอนที่ยังเรียนมัธยมปลาย เกมนี้จะให้คนต่อต้านพวกเขา ปกติเกมนี้จะถามคำถามง่าย ๆ ก่อนจะจับเหยื่อตอนที่ไม่ทันระวังตัว ด้วยคำถามอื่นที่ไม่เกี่ยวกัน แค่จะทำให้ขายหน้า

ปกติแล้วคำถามสุดท้ายจะเป็นแบบ 'เธอเป็นหมู' และคนนั้นจะตอบว่า 'ใช่' หรือ 'ฉันรู้' โดยสัญชาติญาณ

เธอไม่เคยเล่นเกมแพ้เลยสักครั้ง เพราะสมองเธอทำงานเร็ว

ก่อนหน้านี้เธอไม่ได้สนใจ เพราะคนที่นั่งข้างเธอคือบอยล์ คนที่เธอไม่ได้เจอมาเจ็ดปีแล้ว

สมองของเธอดูเหมือนจะเสียการควบคุมไปเอง

ดวงตาของบอยล์เข้มขึ้น เขาถามเธอเสียงทุ้มต่ำ "รู้หรือเปล่าว่าผมคิดถึงคุณมากเลยนะ?"

เชอรีชหันมามองเขาทันที เธอสูดลมหายใจเข้าแล้วเยาะเย้ยเขา "แล้วถ้าฉันคิดถึงหรือไม่คิดถึงล่ะ? คุณต้องการอะไรจากฉัน? บอยล์ ให้ฉันเตือนอีกไหม ว่าเราเลิกกันมาเจ็ดปีแล้ว?"

การบอกว่าคิดถึงเธอนั้นมันไร้สาระ

เธอกลายเป็นผู้ใหญ่ขึ้นแล้วจริง ๆ แต่ผลกระทบที่เธอมีต่อเขา และการที่เขารักเธอมากแค่ไหนนั้น เขาอดไม่ได้ที่จะส่งความรู้สึกผ่านไปถึงเธอ

ความรักที่เขามีให้เธอนั้น มันฝังลึกอยู่ในใจของเขา

หลังจากคำพูดที่เธอบอกเขา พวกเขาก็อยู่ในความเงียบ

เขาไม่อยากทำให้เธอโกรธ

เมื่อรถเบนท์ลีย์สีดำกำลังจะถึงคฤหาสน์ตระกูลฟัดด์ เชอรีชก็พูดเสียงเย็นชา "ส่งฉันแค่ตรงนี้แหละ ฉันเดินไปเองได้"

เมื่อเห็นว่าบอยล์ยังไม่จอดรถ เธอก็พูดเสียงดุ "คุณก็รู้ว่าพ่อแม่ฉันเกลียดคุณ ฉันจะไม่ทำร้ายพ่อแม่เพื่อคุณอีก"

มันไม่คุ้มค่าหรอก

คำว่า 'เกลียด' ที่เธอพูดออกมานั้น ฟังดูเย็นชาและไร้หัวใจ

สายตาของเธอก็เย็นชาเช่นกัน

บอยล์จอดรถ

เธออยากออกไปจากพื้นที่คับแคบนี้ เธอเปิดประตูรถทันทีหลังจากที่เขาจอดรถ

บอยล์ทนต่อไปไม่ไหว เขาจับแขนเธอและเรียกเธอ "เชอรีช"

เชอรีชกัดริมฝีปากก่อนจะมองเขา "ท่านประธานลอว์สัน ฉันเคยบอกคุณแล้วว่าเราไม่ได้สนิทกัน ฉันจะรู้สึกขอบคุณมาก ถ้าเรียกฉันว่าคุณฟัดด์"

"มันก็เจ็ดปีมาแล้วตั้งแต่เราเลิกกัน ช่วยอยู่กับผมอีกหน่อยได้ไหม?"

ไม่เป็นไรหรอกถ้าเธอไม่อยากพูดกับเขา

บอยล์รู้ว่าเธอโกรธเขา สายตาเย่อหยิ่งของเขาเปลี่ยนเป็นเศร้าและอ้อนวอน

เชอรีชหัวเราะและถามเขา "บอยล์ ลอว์สัน ฉันอยากรู้ว่าฉันเป็นใครสำหรับคุณ ถ้าฉันต้องนั่งอยู่ที่นี่กับคุณ ฉันจะอยู่กับคุณในฐานะแฟนเก่า หรือเพื่อนที่มหาวิทยาลัยที่คุณไม่คุ้นเคยล่ะ?"