เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 863

สิ่งแรกที่เขาพูดในตลอดเจ็ดปีที่ผ่านมา คือคำว่า 'ไม่เจอกันนานนะ'

แววตาของบอยล์เต็มไปด้วยความรู้สึกที่เต็มเปี่ยม ตอนที่เขามองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเขา เขาเงียบไปนานและพยายามหักห้ามความรู้สึกโหยหาที่มีต่อเธอ

ในที่สุดเขาก็ถามเธอ "เจ็ดปีที่ผ่านมานี้สบายดีหรือเปล่า?"

เชอรีชหัวเราะ "คุณหวังว่าฉันจะสบายดีหรือเปล่างั้นเหรอคะ คุณลอว์สัน"

เธอมีความเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น เธอยิ้มและเล่นกับผมที่ยาวของเธอ เธอดูงดงามมาก

เชอรีชดูมีเสน่ห์เป็นพิเศษเมื่อเธอทำแบบนั้น

ผู้ชายคนอื่นที่อยู่รอบตัวเธอต่างพากันสนใจเธอ ทำให้เห็นว่าเธอมีเสน่ห์แค่ไหน

เธอมีความสวยในแบบของเธอ

แค่ความไร้เดียงสาก็มีผู้ชายตามจีบเธอมากขึ้น

ลำคอของบอยล์กระตุก เขาบอกเธอ "ผมอยากให้คุณสบายดี"

"คุณแค่พูดแบบนั้น เพราะจะได้รู้สึกผิดน้อยลงหรือไงคะ คุณลอว์สัน?"

เชอรีชหลบสายตาเขา เธอหยิบแก้วแชมเปญมา และพยายามให้ตัวเองสงบลง

บางทีการดื่มแชมเปญ อาจทำให้เธอกล้าขึ้นมาก็ได้

บอยล์เลิกคิ้วแล้วถาม "คุณดื่มด้วยเหรอ?"

เชอรีชหัวเราะเมื่อได้ยินแบบนั้น "ฉันไม่ใช่เด็กแล้ว การดื่มเหล้ามันไม่ใช่เรื่องปกติหรอกเหรอ?"

บอยล์ดูไม่พอใจที่เธอตอบแบบนั้น

หลังจากผ่านไปสักพัก เวนดี้ก็เดินเข้ามาหาพวกเขา

เชอรีชอยากหนีจึงถามเธอ "ฉันต้องเล่นเปียโนอีกหรือเปล่า?"

เวนดี้รู้ว่าเธออยากกลับแล้ว เพราะงานเลี้ยงนั้นไร้สาระและน่าเบื่อ

"คุณได้รับการติดต่อให้มาเล่นเพลงเดียว ถ้าเหนื่อยก็กลับได้เลยค่ะ"

เชอรีชวางแก้วแชมเปญลงและพยักหน้า เธอไม่สนใจบอยล์ และบอกเวนดี้ "ก็ดี งั้นฉันกลับละ"

เมื่อเวนดี้เห็นบอยล์เธอก็ตกใจ "คุณคือ...คุณคือท่านประธานลอว์สัน จากเอ็มโอ กรุ๊ป หรือเปล่าคะ?"

บอยล์พยักหน้าให้เธออย่างสุภาพแล้วตอบ "ใช่ครับ"

เชอรีชสะพายกระเป๋าและกำลังจะรีบออกไป

แต่ผู้ชายที่อยู่ข้างหลังเธอ ก็ยื่นมือมาจับข้อมือเธอไว้

เชอรีชขมวดคิ้ว เธอหันมามองเขาแล้วถาม "มีอะไรอีกหรือเปล่าคะ คุณลอว์สัน?"

บอยล์ควบคุมทุกอย่างไว้แล้ว ดูจากการที่เธอรีบไป

บอยล์ไม่ได้โกรธ เขามองเธอด้วยสายตาคมเข้มและบอกเธอ "คุณเพิ่งดื่มแอลกอฮอล์ไป ไม่ควรขับรถนะ"

"...ฉันมีคนไปส่งฉันที่บ้าน ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ คุณลอว์สัน"

เชอรีชดึงข้อมือเธอออกจากมือเขา และรีบเดินออกไป เธอเดินเร็วมากเหมือนจะรีบไปเกิดใหม่

แต่บอยล์ก็ไม่ได้ขัดขวางเธอ เขาบอกเวนดี้ "ขอโทษนะครับ แต่ผมต้องไปแล้ว" ก่อนจะตามเชอรีชไป

แม้ว่าเมืองนอร์ท ซิตี้ จะเป็นฤดูร้อน แต่กลางคืนจะมีลมแรง เชอรีชขนลุกทันทีที่ออกมาจากห้องโถง

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกหนักไหล่ เธอเห็นเสื้อโค้ทของชายหนุ่มคลุมที่ไหล่ของเธอ

เมื่อเชอรีชหันมา เธอก็สบสายตาอันมีเสน่ห์ของบอยล์

เธอพยายามถอดเสื้อโค้ทออก แต่เขากอดไหล่เธอไว้

เขาเป็นคนโหดร้าย แต่ความโหดร้ายของเขานั้นแย่ลงในเจ็ดปีที่ผ่านมา

เชอรีชยิ้มแล้วบอกเขา "คุณลอว์สัน...ไม่สิ เดี๋ยวก่อน ฉันควรเรียกคุณว่า...ท่านประธานลอว์สันหรือเปล่าคะ? ท่านปนะธานลอว์สัน ฉันไม่คิดว่าเราสนิทกันนะ"

เธอบอกเป็นนัยว่า เขาไม่ควรให้เสื้อโค้ทกับผู้หญิงที่เขาแทบไม่รู้จัก

บอยล์เอามือออก เขายืนข้างหลังและก้มลงบอกเธอ "ไม่เป็นไร ไม่ต้องรีบหรอก เราใช้เวลารู้จักกันให้มากกว่านี้ก็ได้"

เสียงทุ้มต่ำของเขาฟังดูน่าดึงดูดและอบอุ่น ฟังดูเหมือนเขากำลังจีบเธอ

เขาขยับเข้าไปใกล้เธอ

เชอรีชพูดไม่ออก

'ผู้ชายคนนี้นี่!'

เขาจับแขนเธอตอนที่เธอกำลังจะรีบไป

บอยล์เดินจับมือเชอรีชใต้แสงจันทร์ เขาพูดเสียงอ่อนโยน "คุณดื่มแอลกอฮอล์ และไม่ควรขับรถ ผมไปส่งคุณกลับบ้านเอง"

"...ฉันจะหาคนไปส่ง"

บอยล์ปล่อยมือและไม่เถียงเธอ เขาเอามือทั้งสองข้างซุกไว้ในกระเป๋า เขายิ้มแล้วพูดกับเธอ "งั้นก็ลองดู มาดูกันว่าคุณจะหาคนไปส่งที่บ้านได้หรือเปล่า?"

คำพูดของเขาไปปลุกความอยากเอาชนะของเชอรีช เธอเดินกลับเข้าไปที่ทางเข้าด้วยสีหน้าทุกข์ใจ

'แปลก ปกติจะมีคนขับรถรับจ้างมารวมกันที่ตึกกรีน สเตท ในเวลานี้นี่'

เชอรีชถามพนักงานบริการ "ขอโทษนะคะ ตอนนี้มีคนขับรถรับจ้างยังเหลืออยู่ไหมคะ?"

พนักงานบริการตอบ "ขอโทษจริง ๆ ครับ คุณผู้หญิง ตอนนี้คนขับรถถูกจองเต็มแล้ว"

เชอรีชพูดไม่ออก เธอสงสัยว่าบอยล์ช่างโชคดีนัก

"ทั้งหมดเลยเหรอคะ? ไม่เหลือสักคนเลยเหรอคะ?"

พนักงานบริการตอบ "ใช่ครับ ถ้าคุณไม่ว่าอะไร รอพวกเขากลับมาก่อนได้นะครับ"

"ต้องรอนานแค่ไหนคะ?"

"อย่างน้อยก็สองชั่วโมงครับ"

เชอรีชไม่รู้จะพูดยังไง

บอยล์มองยัยตัวแสบเดินกลับมาหาเขา ด้วยท่าทางไม่เต็มใจ

บอยล์ก้มลงบอกเธอเสียงอ่อนโยน "ทนายไม่โกหกหรอก"

"...ตอนนี้คุณเป็นนักธุรกิจแล้ว"

"เป็นทั้งนักธุรกิจและทนาย"

"คุณเป็นปีศาจไปแล้ว"

บอยล์ยิ้มอ่อนโยน เขามองเธอทำหน้าโมโห "ไปกันเถอะ ให้ปีศาจคนนี้ส่งคุณกลับบ้าน"

เชอรีชพูดไม่ออก เธอสงสัยว่าทำไมเขาถึงได้ไร้ยางอายเช่นนี้

เชอรีชคิดว่าเธอเป็นคนพูดเก่งแล้ว แต่เธอมักจะเถียงแพ้บอยล์เสมอ มันแสดงให้เห็นว่าทนายบอยล์ เป็นคนมีพรสวรรค์และความสามารถแค่ไหน

เธอเอาชนะเขาไม่ได้เลย

เชอรีชเดินไปที่ลานจอดรถด้วยความโมโห บอยล์ตามหลังเธอมา เขาบังคับตัวเองไม่ให้ใช้ความรุนแรงกับเธอ

เขาอยากให้เวลาเธอทำความคุ้นเคย

พวกเขาจากกันนานถึงเจ็ดปี และพลาดไปหลายอย่าง

ในขณะที่บอยล์กำลังเดินตามเธอ เขาก็นึกได้ว่าเมื่อเจ็ดปีก่อน เชอรีชก็ไล่ตามและมองเขาด้วยสายตาชื่นชม แต่เขาเดินเร็วจนทิ้งห่างเธอ และไม่เคยเห็นเธอล้มอยู่ข้างหลังเขาเลยสักครั้ง

เขากำหมัดอยู่ในกระเป๋า

เชอรีชดึงประตูรถเบนท์ลีย์สีดำออกเมื่อมาถึงลานจอดรถ เธออยากนั่งที่นั่งด้านหลัง

แต่ชายหนุ่มก็ห้ามเธอ "ผมไม่ใช่คนขับรถของคุณ ไปนั่งข้างหน้าเถอะ"

เชอรีชพูดไม่ออก

เชอรีชมองเขาด้วยความโกรธเคือง เธอบ่นในใจ

'ว้าว เขาเก่งแล้วนี่ เป็นถึงท่านประธาน ตอนนี้เลยมีสิทธิ์ที่จะทำตัวอวดดี'

เชอรีชเปิดประตูรถ ก่อนจะกระแทกปิดเมื่อเข้าไปนั่งในรถ แค่ต้องการให้เขารู้ว่าเธอไม่พอใจ

บอยล์ไม่สะทกสะท้าน เขามองประตูรถและยิ้ม

หลังจากที่บอยล์เข้าไปนั่งในรถ เขาก็ขยับเข้าไปใกล้เธอ

เชอรีชตกใจ เธอผลักหน้าอกของเขาด้วยมือทั้งสองข้าง เธอมองเขาราวกับเป็นนักล่า "คุณจะทำอะไร?"

เขาค่อย ๆ เข้าไปใกล้เธอ

เธอกระพริบตา ใจเธอเต้นแรง ที่เธอกระพริบตาเพราะรู้สึกประหม่า

เขารู้สึกดีที่ได้แกล้งเธอ

"ฉันเตือนคุณไว้นะ บอยล์!"

"เตือนอะไรเหรอ?" เขาถาม

"เราเลิกกันมาเจ็ดปีแล้ว คุณ..."

บอยล์ยื่นมือเรียวมาคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอด้วยความรวดเร็ว

เชอรีชตกใจและหน้าแดงมาก

หลังจากคาดเข็มขัดให้เธอแล้ว บอยล์ก็ถามเธอ "คิดว่าผมจะทำอะไรล่ะ?"

เชอรีชกัดฟัน เธอตอบโต้กลับไม่ได้