เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 883 เขาหลอกเธอ

ใช้เวลาไม่นานที่จะมาถึงคอนโดกรีนทาวน์
หลังจากเชอรีชจอดรถแล้ว เธอก็ปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วหันไปมองบอยล์
เขายังคงหลับตาอยู่ ดูเหมือนว่าเขาจะหลับไปแล้ว
เชอรีชเรียกเขา "บอยล์?"
ชายหนุ่มไม่ตื่น
เชอรีชขยับเข้าไปใกล้เขา "บอยล์ ถึงบ้านแล้วนะ"
ตอนนั้นบอยล์ลืมตาขึ้น เขาดูเหมือนจะอยู่ในมึนงงเมาเล็กน้อย ในขณะที่เขาจ้องมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยความงุนงง เขาบอกว่า "เราถึงบ้านแล้วเหรอ?"
"ใช่ ถึงบ้านแล้ว"
บอยล์บอกเธอ "ผมว่าผมเมานิดหน่อย ถ้าไม่ว่าอะไรก็ช่วยพาผมขึ้นไปข้างบนที"
แม้ว่าเขาจะขอเธอให้ช่วยพาเขาขึ้นไปข้างบน แต่บอยล์ก็ไม่ให้โอกาสเธอได้ปฏิเสธ
ทันทีที่พวกเขาลงมาจากรถ บอยล์ก็สะดุดราวกับว่าเขาเสียการทรงตัว และล้มไปซบไหล่เชอรีช
พวกเขาเดินเตาะแตะขึ้นไปข้างบน
เชอรีชเห็นว่าเขาเมา เธอจึงช่วยพยุงเขาไปที่ลิฟต์
เขารู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจากฝ่ามือของเธอ ผ่านเสื้อของเขา
บอยล์ซบลงบนไหล่ของเธอ ทันทีที่ลืมตาขึ้นมา เขาก็มองเห็นใบหน้าด้านข้างของเธอชัดเจน
เชอรีชพยุงเขาเข้ามาในลิฟต์ และพาขึ้นไปข้างบนตรงทางเข้าห้องของเขา
เชอรีชหันมาบอกเขา "กดรหัสสิ"
บอยล์คลอเคลียต้นคอของเธอ เขาพูดอ้อแอ้เหมือนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น "รหัส? ผมลืมรหัสแล้ว"
เชอรีชมองขึ้นไปบนเพดาน เธอสงสัยว่าคนที่สุขุมและช่างเลือกอย่างบอยล์ จะทำตัวเหมือนผู้ชายปกติทั่วไป หลังจากดื่มไปแค่ไม่กี่แก้วได้ยังไง
เขาลืมรหัสของตัวเองได้ยังไง? ทำไมไม่ลืมรหัสบัตรธนาคารไปด้วยเลยล่ะ?
เชอรีชกดรหัสที่เธอจำได้เพื่อเข้าไปในบ้าน
บอยล์แอบมองเธอตอนที่เธอกดรหัส
หลังจากเชอรีชกดรหัสแล้ว ประตูก็เปิดออก
เชอรีชตกใจ ขณะที่พยุงบอยล์
เธอกลับมาที่เดิมอีกครั้ง หลังจากที่จากไปเมื่อเจ็ดปีก่อน
ความทรงจำอันหวานชื่นและโหดร้ายกลับเข้ามาในความทรงจำของเธอ ตอนที่ยืนอยู่ตรงทางเข้า
เธอใช้เวลาแสนวิเศษอยู่ที่นี่นับไม่ถ้วน และได้กินลาซานญ่าที่อร่อยที่สุดในโลกที่นี่ เธอยังตกหลุมรักผู้ชายที่เธอคิดว่าเป็นคนดีที่สุด
เธอเริ่มมีน้ำตาคลอ
เชอรีชสูดลมหายใจเข้า และพยุงบอยล์เข้าไปในบ้าน
บอยล์ปิดประตูตามหลัง
เมื่อประตูปิดลง พวกเขาก็อยู่ในโลกของพวกเขา โดยไม่มีคนอื่นมารบกวน
เชอรีชพยุงเขามาที่โซฟา แม้ว่าบอยล์จะรูปร่างบาง แต่น้ำหนักตัวของเขาก็หนักสำหรับเชอรีช เมื่อเธอวางเขาลงบนโซฟา บอยล์ไม่ยอมปล่อยเอวเธอ ทำให้เธอล้มลงซบที่หน้าอกของเขา ทั้งสองคนล้มทับกันบนโฟา
เชอรีชนอนทับอยู่บนหน้าอกเขา บอยล์กอดเธอด้วยแขนทั้งสองข้างเหมือนกอดหมอน และดึงเธอเข้ามากอด
เธอนอนทับบนหน้าอกเขา
หูของเธอแนบกับหน้าอกของเขา จนได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นแรง
เชอรีชพูดไม่ออก
ทั้งโลกตกอยู่ในความเงียบ เธอได้ยินแค่เสียงลมหายใจและเสียงหัวใจเต้น
"บอยล์?"
ชายหนุ่มไม่ตอบสนอง
เชอรีชผลักหน้าอกและจะออกมาจากแขนที่กอดรัดของเขา แต่เธอก็ล้มลงทับหน้าอกเขาอีก
คนที่เมาอยู่เริ่มหมดความอดทนและสั่งเธอ "เลิกขยับตัวไปมาสักที"
เชอรีชพูดไม่ออก
ดูเหมือนว่าเขาจะหลับไปแล้ว หลังจากผ่านไปสักพัก เชอรีชย้ายแขนเขาออกและออกไปจากตัวเขา เธอยืนอยู่ตรงโซฟาและมองไปรอบห้อง
การตกแต่งและอุปกรณ์ในห้องยังเหมือนเดิมทุกอย่าง แม้แต่กระถางต้นไม้ก็ยังวางอยู่ตรงมุมห้อง
ดูเหมือนว่าทุกมุมในบ้านหลังนี้ ไปกระตุ้นความทรงจำของเธอเมื่อเจ็ดปีก่อน
เธอเห็นภาพความทรงจำของตัวเองที่เล่นกับเขาในห้องครัว เธอชอบเข้าไปกอดเขาตอนที่เขากำลังทำอาหารอยู่
มีภาพที่พวกเขาถ่ายกันตอนไปที่ภูเขาไพรด์
ตอนนั้นเธอพิงแขนเขาและยิ้มอย่างมีความสุข
เมื่อเธอเดินเข้าไปในห้องทำงานของเขา เธอเห็นเขากำลังทำงานอยู่ตรงนั้น เธอนั่งอยู่บนตักของเขา และรบกวนเขาเหมือนเด็ก
เธอนึกถึงตอนที่เขาหมกตัวอยู่ในกองเอกสารตอนที่เขาทำงานอยู่ ขาของเธอบังเอิญไปปิดคอมพิวเตอร์ของเขา เขายังไม่ได้บันทึกงานที่ยังทำไม่เสร็จ ทำให้งานของเขาหายไปทันที
เขาโกรธมากและทำหน้าเย็นชาอยู่นาน แม้ว่าเธอจะขอโทษเขาหลายครั้ง เขาก็ยังไม่สนใจเธอ
ตอนนั้นเธอยังเด็กและใจร้อน เธอโกรธจนใส่แค่รองเท้าแตะวิ่งหนีออกมาจากบ้าน
เธอไปนั่งที่ร้านสะดวกซื้อยี่สิบสี่ชั่วโมง และรอให้บอยล์มาตามหาเธอ เธอรอตั้งแต่ตอนเย็นจนถึงตอนกลางคืนแต่เขาก็ไม่มาเลย ตอนนั้นเธอทั้งโกรธทั้งหิวจนอยากร้องไห้
เธอจึงซื้อบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมากินรอเขาที่ร้านสะดวกซื้อ
เธอรอจนถึง 21.00 น. ก่อนที่บอยล์จะมาหาเธอ เขายังทำหน้าเย็นชาตอนที่อยู่ตรงหน้าเธอ
เขาถามเธอเสียงเย็นชา "สนุกหรือไง ที่หนีออกจากบ้านมาแบบนี้?"
เธอก้มหน้ามองรองเท้า เหมือนเด็กน้อยที่รู้สึกผิด "เปล่า
บอยล์ทำตัวเองให้สงบลง เหมือนว่าเขากำลังระงับความโกรธหรืออะไรสักอย่าง แล้วเขาจึงดึงเธอเข้ามากอดไว้แน่น ก่อนจะก้มลงจูบเธอ เขาบอกเธอเสียงอ่อนโยน "อย่าทำแบบนี้อีกนะ"
เธอน้ำตาคลอและถามเขา "ทำไมถึงนานจัง?"
บอยล์ขำกับท่าทางของเธอ "ผมอยากให้คุณใจเย็นลงก่อน"
เธอเม้มปากแล้วบอกเขา "ฉันไม่อยากใจเย็น ฉันอยากให้คุณมาปลอบฉันต่างหาก"
บอยล์จับด้านหลังศีรษะของเธอด้วยมือข้างเดียว ส่วนมืออีกข้างกอดเอวเธอ ก่อนจะก้มลงจูบเธอ
หลังจากจูบเสร็จแล้ว เขาก็ถามเสียงแหบ "แบบนี้ปลอบพอหรือยัง?"
เชอรีชทำตาโต เธอมองลูกค้าที่อยู่ในร้านสะดวกซื้อก่อนจะหาทางหนีไป
บอยล์ใช้นิ้วโป้งลูบริมฝีปากก่อนจะมองตามหลังเธอ เขายิ้มด้วยแววตาอบอุ่น
อ่าน เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 883 เขาหลอกเธอ - มังงะที่ดีที่สุดของปี 2020
จาก โอเอสเต้ ลูน่า เรื่องราวที่ฉันเคยอ่านบางทีสิ่งที่น่าประทับใจที่สุดคือ เล่ห์รัก ท่านประธาน เรื่องดีเกินไปทิ้งให้ฉันมีข้อสงสัยมากมาย ขณะนี้มังงะได้รับการแปลเป็น บทที่ 883 เขาหลอกเธอ แล้ว มาอ่านเรื่อง เล่ห์รัก ท่านประธาน โอเอสเต้ ลูน่า ของผู้แต่งที่นี่