เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 883

ใช้เวลาไม่นานที่จะมาถึงคอนโดกรีนทาวน์

หลังจากเชอรีชจอดรถแล้ว เธอก็ปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วหันไปมองบอยล์

เขายังคงหลับตาอยู่ ดูเหมือนว่าเขาจะหลับไปแล้ว

เชอรีชเรียกเขา "บอยล์?"

ชายหนุ่มไม่ตื่น

เชอรีชขยับเข้าไปใกล้เขา "บอยล์ ถึงบ้านแล้วนะ"

ตอนนั้นบอยล์ลืมตาขึ้น เขาดูเหมือนจะอยู่ในมึนงงเมาเล็กน้อย ในขณะที่เขาจ้องมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยความงุนงง เขาบอกว่า "เราถึงบ้านแล้วเหรอ?"

"ใช่ ถึงบ้านแล้ว"

บอยล์บอกเธอ "ผมว่าผมเมานิดหน่อย ถ้าไม่ว่าอะไรก็ช่วยพาผมขึ้นไปข้างบนที"

แม้ว่าเขาจะขอเธอให้ช่วยพาเขาขึ้นไปข้างบน แต่บอยล์ก็ไม่ให้โอกาสเธอได้ปฏิเสธ

ทันทีที่พวกเขาลงมาจากรถ บอยล์ก็สะดุดราวกับว่าเขาเสียการทรงตัว และล้มไปซบไหล่เชอรีช

พวกเขาเดินเตาะแตะขึ้นไปข้างบน

เชอรีชเห็นว่าเขาเมา เธอจึงช่วยพยุงเขาไปที่ลิฟต์

เขารู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจากฝ่ามือของเธอ ผ่านเสื้อของเขา

บอยล์ซบลงบนไหล่ของเธอ ทันทีที่ลืมตาขึ้นมา เขาก็มองเห็นใบหน้าด้านข้างของเธอชัดเจน

เชอรีชพยุงเขาเข้ามาในลิฟต์ และพาขึ้นไปข้างบนตรงทางเข้าห้องของเขา

เชอรีชหันมาบอกเขา "กดรหัสสิ"

บอยล์คลอเคลียต้นคอของเธอ เขาพูดอ้อแอ้เหมือนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น "รหัส? ผมลืมรหัสแล้ว"

เชอรีชมองขึ้นไปบนเพดาน เธอสงสัยว่าคนที่สุขุมและช่างเลือกอย่างบอยล์ จะทำตัวเหมือนผู้ชายปกติทั่วไป หลังจากดื่มไปแค่ไม่กี่แก้วได้ยังไง

เขาลืมรหัสของตัวเองได้ยังไง? ทำไมไม่ลืมรหัสบัตรธนาคารไปด้วยเลยล่ะ?

เชอรีชกดรหัสที่เธอจำได้เพื่อเข้าไปในบ้าน

บอยล์แอบมองเธอตอนที่เธอกดรหัส

หลังจากเชอรีชกดรหัสแล้ว ประตูก็เปิดออก

เชอรีชตกใจ ขณะที่พยุงบอยล์

เธอกลับมาที่เดิมอีกครั้ง หลังจากที่จากไปเมื่อเจ็ดปีก่อน

ความทรงจำอันหวานชื่นและโหดร้ายกลับเข้ามาในความทรงจำของเธอ ตอนที่ยืนอยู่ตรงทางเข้า

เธอใช้เวลาแสนวิเศษอยู่ที่นี่นับไม่ถ้วน และได้กินลาซานญ่าที่อร่อยที่สุดในโลกที่นี่ เธอยังตกหลุมรักผู้ชายที่เธอคิดว่าเป็นคนดีที่สุด

เธอเริ่มมีน้ำตาคลอ

เชอรีชสูดลมหายใจเข้า และพยุงบอยล์เข้าไปในบ้าน

บอยล์ปิดประตูตามหลัง

เมื่อประตูปิดลง พวกเขาก็อยู่ในโลกของพวกเขา โดยไม่มีคนอื่นมารบกวน

เชอรีชพยุงเขามาที่โซฟา แม้ว่าบอยล์จะรูปร่างบาง แต่น้ำหนักตัวของเขาก็หนักสำหรับเชอรีช เมื่อเธอวางเขาลงบนโซฟา บอยล์ไม่ยอมปล่อยเอวเธอ ทำให้เธอล้มลงซบที่หน้าอกของเขา ทั้งสองคนล้มทับกันบนโฟา

เชอรีชนอนทับอยู่บนหน้าอกเขา บอยล์กอดเธอด้วยแขนทั้งสองข้างเหมือนกอดหมอน และดึงเธอเข้ามากอด

เธอนอนทับบนหน้าอกเขา

หูของเธอแนบกับหน้าอกของเขา จนได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นแรง

เชอรีชพูดไม่ออก

ทั้งโลกตกอยู่ในความเงียบ เธอได้ยินแค่เสียงลมหายใจและเสียงหัวใจเต้น

"บอยล์?"

ชายหนุ่มไม่ตอบสนอง

เชอรีชผลักหน้าอกและจะออกมาจากแขนที่กอดรัดของเขา แต่เธอก็ล้มลงทับหน้าอกเขาอีก

บอยล์จับด้านหลังศีรษะของเธอด้วยมือข้างเดียว ส่วนมืออีกข้างกอดเอวเธอ ก่อนจะก้มลงจูบเธอ

หลังจากจูบเสร็จแล้ว เขาก็ถามเสียงแหบ "แบบนี้ปลอบพอหรือยัง?"

เชอรีชทำตาโต เธอมองลูกค้าที่อยู่ในร้านสะดวกซื้อก่อนจะหาทางหนีไป

บอยล์ใช้นิ้วโป้งลูบริมฝีปากก่อนจะมองตามหลังเธอ เขายิ้มด้วยแววตาอบอุ่น

เขาไม่ต้องใช้ความพยายามในการตามเธอให้ทัน เขากอดเธอจากข้างหลัง ก่อนที่ทั้งสองคนจะกอดกันกลับขึ้นไปข้างบน

เธอถามเขา "เอกสารพวกนั้นสำคัญกว่าฉันหรือไง?"

บอยล์จับด้านหลังลำคอเธอแล้วถามกลับ "ไม่สำคัญหรอก แต่ผมจะเลี้ยงคุณได้ยังไงถ้าไม่ทำงาน?"

เธอยิ้มกว้างอย่างมีความสุข เธอกอดคอเขาและจูบเขาเป็นการให้รางวัล

หลังจากนั้นบอยล์ก็กอดและจูบเธอเป็นเวลานาน

ความทรงจำที่หวานชื่นนั้นดูจะท่วมท้นอยู่ในใจของเธอ

เชอรีชเดินไปที่โซฟาและก้มลงมองบอยล์

เป็นครั้งแรกในรอบเจ็ดปีที่เธอมองบอยล์ในระยะใกล้

ทุกอย่างตั้งแต่ดวงตา ดั้งจมูก ริมฝีปากและใบหน้าของเขา ถ้าปั้นแต่งอย่างดีเขาต้องดูมีเสน่ห์มาก

เขาขมวดคิ้วตอนที่หลับอยู่

เชอรีชสัมผัสคิ้วของเขาอย่างแผ่วเบา

แต่ตอนที่เธอกำลังจะหยุด เขาก็จับข้อมือเธอ

บอยล์ดึงเธอเข้ามากอด เขาพลิกตัวขึ้นมาทับเธอก่อนจะจูบเธอ

มันยากที่จะทนไหว ในเมื่อเขาไม่ได้ทำแบบนี้มานานแล้ว

เขาไม่อยากปล่อยโอกาสนี้ไป เพราะตอนนี้เขามีโอกาสแล้ว