เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 904 คุณทำให้ตัวเองอับอายประธานลอว์สัน

“ผมแค่อยากจะรักษาความสัมพันธ์ของเราด้วยการกลับมาหาเธอ เธอป่วยเพราะผม และผมไม่สามารถนั่งเฉย ๆ โดยไม่ทำอะไรได้ เนื่องจากผมเป็นคนต้องรับผิดชอบอาการของเธอ ผมควรจะเป็นคนที่รักษาเธอ"

แม้ว่าบอยล์จะพูดด้วยน้ำเสียงธรรมดา แต่เขาก็ฟังดูหนักแน่นและมั่นใจ

สายตาของฮีลตันเย็นชาและน่ากลัวอย่างมาก ถ้าเขาไม่ใช่คนที่ได้รับการศึกษามาอย่างดี เขาคงจะชกหน้าบอยล์ไปแล้ว

ฮีลตันถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตร “คุณคิดจะยังไงกับเรื่องนี้? คุณจะทำร้ายเธอต่อไป หรือคุณตั้งใจจะทำให้เธอให้กรีดข้อมือตัวเองอีกครั้งงั้นเหรอ?”

บอยล์ยืนขึ้น และโค้งให้ฮีลตันอย่างจริงใจ ขณะที่เขาพูด "ได้โปรดให้โอกาสผมอีกครั้งคุณฟัดด์ ผมสัญญาว่าผมจะรักษาเธอ และคืนเธอให้คุณโดยไม่เป็นอันตราย และหายดีอีกครั้ง"

ทัศนคติของเขาจริงใจอย่างมาก ในขณะที่น้ำเสียงของเขาฟังดูให้ความเคารพ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ยอมถอย

แต่ฮีลตันไม่สนใจความจริงใจ และความมุ่งมั่นจากน้ำเสียงของเขา เขาพูด "งั้นคุณกำลังบอกผมว่า แม้ว่าผมจะเข้าไปแทรกแซง และบอกให้คุณอยู่ห่างจากลูกสาวของผม คุณก็ไม่ยอมทำอย่างนั้นใช่ไหม?"

บอยล์ยืนขึ้น และยืดหลังตรง ในขณะที่เขาพูด “ผมขอโทษจริง ๆ ผมไม่สามารถทำอย่างนั้นได้จริง ๆ”

ฮีลตันกัดฟัน และจู่ ๆ ก็ลุกขึ้นยืน ก่อนที่จะเหวี่ยงหมัดใส่หน้าของบอยล์

มันเป็นหมัดที่หนักมาก

มุมปากของบอยล์เลือดออกทันที

แต่เขาไม่มีความต้องการจะตอบโต้กลับ เขามองไปที่ฮีลตันด้วยสายตาที่สงบนิ่งก่อนจะพูดว่า “คุณฟัดด์ ถ้าการต่อยผมอีกหลาย ๆ ครั้งสามารถบรรเทาความเกลียดชังของคุณที่มีต่อผมได้ ผมก็ไม่รังเกียจที่จะถูกคุณต่อย "

ฮีลตันคว้าคอเสื้อของบอยล์ กำหมัดแล้วเหวี่ยงหมัดใส่หน้าของบอยล์ แต่เขาหยุดก่อนที่จะหมัดของเขาจะโดนหน้าของบอยล์

"บอยล์ ลอว์สัน ถ้าการชกคุณสามารถช่วยรักษาอาการซึมเศร้าของเจลลี่ บีนได้ ผมก็ไม่รังเกียจที่จะต่อยคุณจนตาย"

ท้ายที่สุดแล้ว ฮีลตันก็ยังเป็นคนมีเหตุผล ดังนั้นเขาจึงกำหมัดก่อนจะลดมันลงอย่างโกรธจัด

ดูเหมือนว่าหมัดของเขาจะกระตุกเล็กน้อย และฮีลตันดูเหมือนจะพุ่งพล่านด้วยความโกรธ

ลำคอของบอยล์กระตุก เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “โปรดคิดเรื่องนี้อีกครั้งคุณฟัดด์ ได้โปรดอนุญาตให้ผมมีส่วนร่วมในการรักษาเชอรีช ตอนนี้คุณกับผมมีเป้าหมายเดียวกัน ผมต้องการให้เชอรีชหายดีโดยเร็วที่สุด ถ้าผมเป็นต้นเหตุของความบอบช้ำของเธอ ผมก็เต็มใจจะช่วยเธอให้ผ่านพ้นมันไปให้ได้”

บอยล์เลิกคิ้ว และดูเหมือนจะเห็นด้วยกับเธอ เขาพูดว่า "ถูกต้อง ผมแตะต้องลูกสาวสุดที่รักของเขา และผมก็สมควรโดนต่อย"

และวางมือข้างหนึ่งไว้ที่มุมประตู เมื่อเชอรีชเข้าไปในรถ และนั่งค่อนข้างใกล้กับเขา เธอก็ได้กลิ่นยาสูบจาง ๆ

ขณะที่เธอพูดว่า “ว้าว คุณนี้มันสุดยอดจริง ๆ ไม่ใช่ไง?

บอยล์หัวเราะกับความคิดเห็นของเธอ เขาตอบด้วยน้ำเสียงร่าเริง “คุณเป็นผู้หญิง และคุณยังมีความสามารถในการพาตัวเองไปแข่งรถ ดูเหมือนว่าเราทั้งคู่จะค่อนข้างเกเร และด้วยเหตุนั้นเราจึงเป็นคู่ที่เหมาะสมกันมาก"

เชอรีชพูดไม่ออก และเธอก็เมินเฉยต่อเขา ขณะที่พวกเขาขับรถออกไป

…

บอยล์ช่วยเชอรีชนำกระเป๋าออกมาจากท้ายรถ เมื่อพวกเขามาถึงสนามบิน

เชอรีชเอื้อมมือออกไปตามสัญชาตญาณ ขณะที่เธอพูดว่า "คุณไม่จำเป็นต้องไปส่งฉันในนั่นหรอก ฉันรู้วิธีขึ้นเครื่องบิน"

บอยล์ยิ้ม และเมื่อเธอหันหลังไป ชายหนุ่มก็เอื้อมมือออกไป และคว้าข้อมือเธอเบา ๆ ก่อนจะดึงเธอกลับ

บอยล์ลดสายตาลงไปมองที่เธอ ขณะที่เขาดึงตั๋วเครื่องบินออกจากกระเป๋าของเขา เขากำลังจะเดินทางเที่ยวบินเดียวกับเธอ

เชอรีชอุทาน "... บอยล์ ลอว์สัน คุณนี่มันขี้ตื้อขนาดนี้เลยเหรอ?"

ดูเหมือนไม่ว่าเธอจะพยายามมากแค่ไหน เธอก็ไม่อาจไล่เขาไปให้ห่างจากเธอได้

ๆ และเห็นด้วยกับคำพูดของเธอ เขาพูดว่า "อืม ผมต้องเรียนรู้จากวิธีที่บางคนตามตื้อ ตอนที่เธอไล่จีบผมเมื่อก่อน คุณรู้ไหม

เชอรีชพูดไม่ออก

เขาหมายถึงใครกัน?

บอยล์คว้ากระเป๋าเดินทางของเธอด้วยรอยยิ้ม และลากกระเป๋าข้างหลังเขา ขณะที่พวกเขาเดินไปข้างหน้า