เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 911 ผมรักคุณ

บทที่ 912

บอยล์นั่งอยู่คนเดียว เขาตกใจอยู่นาน

เมื่อคืนนี้เขาทรมานจากฝันร้าย

การที่ได้ดูวีดีโอพวกนั้นทำให้เขาสะเทือนใจเป็นอย่างมาก แต่มันก็เทียบไม่ได้กับสิ่งที่เชอรีชต้องผ่านมา

เขารู้สึกแน่นในอก

โทรศัพท์ของเชอรีชที่อยู่ข้างคอมพิวเตอร์นั้นดังไม่หยุด

เป็นสายที่โทรมาจากบ้านตระกูลฟัดด์

เหมือนพวกเขาจะโทรมาตามโทรศัพท์ของเธอคืน

บอยล์มองหน้าจอโทรศัพท์ ก่อนจะรวบรวมความกล้าเพื่อรับสาย

แต่เขาก็ไม่รู้จะพูดอะไรหลังจากที่กดรับสาย

เชอรีชไม่เสียเวลาพูดอ้อมค้อม เธอถามไปตรง ๆ "คุณเก็บโทรศัพท์ของฉัน ที่ลืมไว้ตรงน้ำพุเมื่อคืนนี้ไว้หรือเปล่า?"

บอยล์พยายามคุมเสียงไม่ให้สั่น "ใช่"

หลังจากนั้นเขาก็ตั้งสติแล้วบอกเธอ "ถ้าคุณอยากได้คืน ผมจะเอาไปให้ที่บ้าน"

"ไม่ต้องหรอก ฉันจะไปเอาคืนทีหลัง"

เธอกลัวว่าเขาจะทะเลาะกับพ่อแม่ของเธอ ถ้าพ่อแม่เห็นเขา

เชอรีชพูดจบแล้ววางสายทันที

บอยล์ยังไม่หลุดจากภวังค์ เขายังฟังเสียงเสียงโทรศัพท์ที่เพิ่งวางสายไป แววตาของเขามีแต่ความว่างเปล่า

"เชอรีช"

เขาสงสัยว่าจะเผชิญหน้ากับเธอได้ยังไง

เขาจะกล้าไปตามตื๊อ และใช้ลูกไม้ตื้น ๆ อย่างไร้ยางอายกับเธอ เพื่อเรียกร้องให้เธอสนใจได้ยังไง หลังจากดูวีดีโอที่เธอบันทึกความเจ็บปวดเอาไว้

บอยล์ก็เหมือนกับเธอ ที่ต้องแบกรับภาระและความรู้สึกผิดของเขา เหมือนมีโซ่มาแยกร่างให้ขาดออกจากกันจนนองไปด้วยเลือด

ทางเข้าคฤหาสน์ของเขา

เชอรีชเข้ามาในบ้านทันที

เจ้าโบนี่นอนอยู่บนชั้นหนังสือตอนที่เชอรีชเข้ามา มันส่งเสียงร้อง แต่ดูเหมือนว่าไม่มีใครอยู่ในห้องนั่งเล่น

เมื่อโบนี่เห็นเชอรีชเข้ามา มันก็กระโดดลงมาจากชั้นหนังสือ และเข้าไปคลอเคลียที่ข้อเท้าของเธอ

เชอรีชอุ้มโบนี่ขึ้นมาแล้วถาม "พ่อแกล่ะ? เขาทิ้งแกไว้ข้างนอกคนเดียวเหรอ?"

"เมี้ยว"

ดูเหมือนว่ามันจะหิวและไม่ได้กินอะไรมาทั้งคืน พ่อของมันไม่ได้สนใจ และเมื่อมันวิ่งไปที่ห้องทำงาน ประตูห้องทำงานก็ปิดอยู่

บอยล์ไม่ได้ออกมาจากห้องทำงานทั้งคืน

โบนี่คลอเคลียเชอรีช หลังจากที่รู้สึกดีขึ้นแล้ว มันก็กระโดดลงมาและวิ่งขึ้นไปข้างบน

เชอรีชตามโบนี่ไป

เมื่อโบนี่มาถึงตรงประตู มันก็ใช้กรงเล็บข่วนประตู

ตอนที่เชอรีชกำลังจะเคาะประตู ประตูก็เปิดออก

เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา

เมื่อพวกเขาสบตากัน เชอรีชเห็นดวงตาของเขาแดงก่ำ เขาดูแตกสลาย มีรอยเปื้อนที่คางของเขา

เขาไม่ได้ใส่ชุดอยู่บ้าน เขายังใส่ชุดเป็นทางการ เสื้อเชิ๊ตสีขาวมีรอยยับ เขาเปลี่ยนจากคนสะอาดเป็นคนสกปรก

เหมือนเขาจะไม่ได้นอนทั้งคืน

เชอรีชตกใจ เธอคิดว่าเขาคงทำงานทั้งคืน

บอยล์ยืนมองเธอตรงประตู

แม้ว่าเจ้าโบนี่จะคลอเคลียที่ขาของเขา แต่ดูเหมือนบอยล์จะไม่รู้สึกอะไร เขายืนมองเธอเงียบ ๆ

มีหลายความรู้สึกในแววตาของเขา

เชอรีชหลบตาและถามเขา "โทรศัพท์ฉันล่ะ?"

บอยล์คืนโทรศัพท์ให้เธอ

เชอรีชขยับเข้าไปใกล้ และกำลังจะหยิบโทรศัพท์มา บอยล์ก็ดึงเธอเข้ามากอดไว้แน่น

เขากอดเธอแน่นมาก

เขาบีบร่างของเธอแน่น เหมือนจะให้เธอละลายเข้าไปในร่างของเขา

เชอรีชหายใจไม่ออก

เธอขมวดคิ้วและพยายามผลักเขาออกไป "ปล่อยฉันนะ บอยล์"

เขาจะทำให้เธอหายใจไม่ออกจนตายหรือไง?

แต่บอยล์ก็ไม่ปล่อยเธอ เขาซบลงที่ต้นคอของเธอแล้วพูดขึ้นมา "ผมรักคุณ"

เชอรีชยืนตัวแข็งทื่อและหยุดขัดขืน

บอยล์หลับตาและกลั้นน้ำตาเอาไว้ เขายังกอดเธออยู่ "ไม่มีสักวันที่ผมไม่รักคุณ"

เชอรีชพูดไม่ออก

เขาไม่ได้นอนทั้งคืนและเสียงเขาแหบ แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดดัง แต่น้ำเสียงของเขานั้นจริงจัง แม้ว่ามันจะเศร้า

เชอรีชรู้สึกเหมือนเป็นหุ่นเชิดตอนที่ถูกเขากอด

เธอรู้สึกได้ว่าลำคอของเขากระตุก

เขาพูดเสียงทุ้มต่ำ "ผมคิดเรื่องลืมคุณและตัดขาดจากคุณ เราจะได้ไม่ต้องเจอกันอีก เพื่อที่จะลืมคุณ ผมไปพบจิตแพทย์แต่มันก็น่าขำ ทันทีที่ผมคิดว่าลืมคุณได้ ความทรงจำเรื่องคุณก็กลับเข้ามาในความคิดผม ไม่เพียงแค่ลืมคุณไม่ได้

เขาคิดว่าเขาทุกข์ทรมานแล้ว แต่เพิ่งมารู้ว่าความเจ็บปวดของเขานั้นไม่มีค่าเลย

เพราะเขาแอบไปหาเธอที่ฟิลลาเดเฟียได้

เชอรีชได้เห็นเขาแค่การดูสัมภาษณ์ไร้สาระของเขา ผ่านช่องทางออนไลน์ แค่ได้บรรเทาความโหยหาและคิดถึง

ทั้งหมดเป็นความผิดของเขา เขาเป็นผู้ชายที่เลวที่สุด

เชอรีชวางคางบนไหล่ของเขาและกระพริบตา

นี่เขาเพิ่งพูดว่ารักเธองั้นเหรอ?

"ปล่อยฉันได้หรือยัง?"

บอยล์กลั้นน้ำตาและค่อย ๆ ปล่อยเธอ

เชอรีชสงสัยตอนที่รับโทรศัพท์มา เธอมองเขาแล้วถามด้วยความสงสัย "คุณแอบดูโทรศัพท์ฉันหรือเปล่า?"

บอยล์ต้องปกป้องและรักษาชื่อเสียงของเธอ ไม่ให้เจ็บปวดไปมากกว่านี้

ด้วยประสบการณ์ของเขา บอยล์สามารถโกหกให้ดูน่าเชื่อได้ เขาตอบเสียงเรียบ "เปล่า"

"งั้นฉันไปละ"

เธอหันหลังไป

แต่บอยล์ก็กอดเธอจากข้างหลังไว้แน่นอีก

"คุณจะทำอะไรน่ะ บอยล์?"

บอยล์ตอบเธอ "เชอรีช ไม่ว่าในวันข้างหน้าคุณจะเผชิญกับอะไร ผมจะเผชิญมันไปพร้อมกับคุณ"

เขาจะไม่ให้เธอต้องโดดเดี่ยวอีกแล้ว

บทที่ 910 เธอมันโง่ 2

บทที่ 912