เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 912

อาคาร เอ็มโอ กรุ๊ป เมืองนอร์ท ซิตี้

หลังจากที่คาลัมเข้ามาในห้องทำงาน เขาก็ส่งเอกสารให้บอย์ "เจ้านายครับ เราได้เริ่มโครงการเรื่องโรงพยาบาลแล้ว เราได้จ้างทีมแพทย์มาและเริ่มงานได้ภายในครึ่งเดือนนี้ครับ"

เอ็มโอ กรุ๊ป ได้สร้างโรงพยาบาลขึ้นมาก่อน แต่โรงพยาบาลนั้นอยู่ที่ประเทศอเมริกา

เป็นครั้งแรกที่ เอ็มโอ กรุ๊ป สร้างโรงพยาบาลส่วนตัวขึ้นมาในท้องถิ่น

อุปกรณ์และทีมบุคลากรทางการแพทย์นั้น อยู่ในระดับแนวหน้าและฝีมือดีที่สุด

จุดประสงค์หลักของโรงพยาบาลนี้เพื่อรักษาสุขภาพจิต และเกี่ยวกับทางด้านจิตวิทยา

เพราะเมืองในประเทศนี้เปลี่ยนจากชนบทสู่ความเป็นเมือง บ้านก็มีราคาสูงมาก ทำให้สร้างความเครียดให้กับคนระดับล่างและระดับกลาง จึงมีคนจำนวนมากที่เผชิญหน้ากับภาวะทางจิตใจและความเครียด แต่ยังขาดคนที่มีความรู้เรื่องสุขภาพจิต และนักจิตวิทยาในประเทศนี้

โรงพยาบาลส่วนใหญ่ในประเทศนี้ขาดแคลนแผนกจิตวิทยา มีนักจิตวิทยาเพียงไม่กี่คนที่มีใบประกอบโรคศิลป์ในประเทศนี้

ด้วยสาเหตุนี้ เอ็มโอ กรุ๊ป จึงได้ปูทางความคิดนี้ พวกเขาได้จ้างนักจิตวิทยามืออาชีพจำนวนมากจากทั่วโลก ด้วยค่าตอบแทนที่สูงมาก นักจิตวิทยาของพวกเขาเป็นทีมที่เก่งที่สุดในโลก

แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ เชอรีชสามารถเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลนี้อย่างเป็นความลับ และได้รับการดูแลอย่างดีที่สุดโดยไม่มีใครมารบกวน

บอยล์เม้มปากและพูดด้วยท่าทางเคร่งขรึม "ครึ่งเดือนมันนานไป ฉันอยากเร่งให้เร็วกว่านี้"

บอยล์เริ่มสร้างโรงพยาบาล หลังจากที่รู้อาการของเชอรีช ไม่มีคำว่าช้า หลังจากเริ่มโครงการนี้

แม้ว่าในเวลาระยะสั้น ๆ พวกเขายังคงสร้างโรงพยาบาลอยู่ การดำเนินการของพวกเขาจึงค่อนข้างเร็ว

คาลัมพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ เพราะมันเป็นคำสั่งของเจ้านาย เขาไม่สามารถทำอะไรได้ "ครับ เจ้านาย"

บอยล์ถามเขา "แล้วขั้นตอนเรื่องสวนสนุกออเรนจ์ล่ะ?"

คาลัมตอบเขา "ผู้บริหารระดับสูงสาขาในเมือง กำลังดูแลเรื่องความปลอดภัยเรื่องโครงการของที่ดินตรงนั้นอยู่ ทุกอย่างกำลังเร่งดำเนินการอย่างเต็มที่ แผนการขยายสวนสนุกถูกดึงออกมา และปรับปรุงอย่างเต็มที่ตามข้อเรียกร้องของคุณ เราจะใช้ส้มเป็นสัญลักษณ์ของสวนสนุกครับ"

คาลัมส่งแผนงานให้บอยล์ หลังจากเขารับมาดูแล้ว เขาก็ให้คำแนะนำเพิ่มเติมเกี่ยวกับสวนสนุก

"เอาล่ะ เราจะแจ้งสาขาในเมือง และให้พวกเขาติดตามเรื่องนี้อย่างใกล้ชิด"

บอยล์นึกเรื่องสำคัญได้ เมื่อคาลัมกำลังเดินออกไป

"เดี๋ยวก่อน"

คาลัมหันมาถามเขา "มีอะไรเหรอครับ เจ้านาย"

"ช่วงนี้แฮนสันเป็นยังไงบ้าง?"

"ช่วงนี้เขาค่อนข้างทำตัวดีอยู่ในเมือง เขาไปที่สาขาในเมืองสองครั้งก่อนจะอาละวาด แต่พนักงานรักษาความปลอดภัยก็พาเขาออกไปครับ"

บอยล์เงยหน้าขึ้นมาและสั่งเขา "จับตาดูเขาต่อไป"

"ครับ"

อาคาร เอ็มโอ กรุ๊ป ในเมือง

แฮนสันเดินถือชามเดินเตร่ไปรอบ ๆ ตรงทางเข้าของอาคาร ดูเหมือนว่าเขากำลังขออาหาร

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพยายามไล่เขาไปแล้วหลายครั้ง แต่แฮนสันก็กลับมานั่งอยู่ตรงหน้าทางเข้าอีก การกระทำของเขาส่งผลต่อภาพลักษณ์ของบริษัท

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยต่อว่าเขา "แกบอกว่าเป็นพ่อของท่านประธานลอว์สัน แต่แกมีหลักฐานอะไรมายืนยันคำพูดของแกหรือเปล่า? ฉันไม่คิดว่าแกจะเป็นพ่อของท่านประธานลอว์สันหรอก รู้หรือเปล่าว่ามีคนมากมายแค่ไหน ที่พยายามใช้อุบายมาหลอกเพื่อที่จะพบกับเขา?"

แฮนสันเลิกคิ้วแล้วตอบเขา "ฉันไม่สนหรอก ตอนนี้ลูกชายฉันเป็นคนที่มีความสามารถ และประสบความสำเร็จมาก เขาจะไม่สนใจพ่อของตัวเองจริง ๆ เหรอ? ไม่มีเหตุผลเลย!"

พนักงานรักษาความปลอดภัยเยาะเย้ยเขา "แกมันบ้าไปแล้ว! ดูอาการหนักนะเนี่ย!"

"คนต่ำต้อยอย่างแกจะไปรู้อะไร! ฉันจะบอกอะไรให้นะ อย่างน้อยอาคารหลังนี้ครึ่งหนึ่งก็เป็นของฉัน!"

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยส่ายหน้าและหัวเราะ "ไปซะเถอะ ถ้าไม่ไปฉันจะเรียกตำรวจนะ!"

"เรียกตำรวจมาก็ไม่มีประโยชน์หรอก ตำรวจก็ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่า ความจริงแล้วฉันคือพ่อของท่านประธานลอว์สัน รู้หรือเปล่าว่าเลือดมันข้นกว่าน้ำ!"

"ไม่รู้หรอก ถ้าแกยังไม่ไป ฉันจะทำสิ่งที่ต้องทำ!"

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกลับเข้าไปในอาคารทันทีโดยไม่สนใจเขา และปล่อยให้เป็นหน้าที่ของตำรวจ

"คุณใจดีมากเลย คุณผู้หญิง!"

นาตาลีช่วยพยุงแฮนสันและพาเขาไปที่รถ

ในร้านอาหาร

แฮนสันสั่งอาหารมาทานหลายอย่างเหมือนคนตะกละ

ปากของเขาเปื้อนน้ำมัน

นาตาลีรินน้ำส้มให้เขา "ดื่มน้ำส้มก่อนนะคะ คุณลอว์สัน กินช้า ๆ ก็ได้ เราไม่รีบอยู่แล้ว"

แฮนสันชี้ไปที่ซี่โครงแกะในจานและบอกเธอ "คุณสั่งซี่โครงแกะให้ผมอีกได้ไหม? ผมยังไม่อิ่มเลย"

นาตาลียิ้มแล้วตอบ "ได้สิคะ พนักงาน!"

บริกรเอาซี่โครงแกะมาให้แฮนสันอีกจาน

เมื่อนาตาลีเห็นว่าแฮนสันทานอาหารเกือบเสร็จแล้ว เธอจึงถามเขา "คุณได้เจอบอยล์ในสองสามปีที่ผ่านมาหรือเปล่าคะ คุณลอว์สัน?"

แฮนสันมีอาหารอยู่เต็มปาก เขาส่ายหน้าแล้วตอบ "ไม่เลย เขาไปอยู่ต่างประเทศไม่ใช่เหรอ? ผมจะไปเจอเขาได้ยังไง! เขาไม่อยากเจอผมหรอก ตอนนี้เขารวยแล้ว และมีบอดี้การ์ดเต็มไปหมด ผมเข้าใกล้เขาไม่ได้เลย"

"คุณเลยมาหาเขาที่บริษัทตลอดเลยเหรอคะ? มันไม่ดีเลยนะคะ ถ้าเขาไม่อยากเจอคุณ ทำแบบนี้ไปก็ไม่ได้เจอหรอกค่ะ"

แฮนสันขมวดคิ้วแล้วพูด "ใช่! แบบนี้ยอมรับไม่ได้! ผมเจอเขาแค่ไม่กี่ครั้งเองเมื่อเจ็ดปีก่อน ตอนนี้ผมของผมก็เปลี่ยนเป็นสีขาวแล้ว ยังไม่มีโอกาสได้เจอเขาเลยสักครั้ง! ตอนที่เขายังเด็กผมก็ตีเขาตลอด ไม่น่าจะแค้นนานขนาดนี้นะ! เขาทำเหมือนเกลียดผมเข้าไส้เลยล่ะ!"

"ใช่แล้วค่ะ! ที่คุณทำก็เพื่อสั่งสอนเขาและหวังดีกับเขา"

"ถูกต้องแล้ว คุณฉลาดมากคุณผู้หญิง! ครั้งนี้ผมเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ และจะไม่รบกวนเขาอีก แค่ให้ผมได้เจอเขาอีกสักครั้ง และให้เงินผมเพื่อให้มีชีวิตรอด ผมยังเป็นพ่อของเจ้าของธุรกิจที่ประสบความสำเร็จนะ ยังไม่มีแม้แต่ที่จะอยู่เลย มันก็ไม่ได้ทำให้เขาต้องขายหน้าซะหน่อย?"

"ใช่แล้วค่ะ หาบ้านให้คุณอยู่บอยล์ต้องทำได้อยู่แล้ว คุณลอว์สัน ในเมื่อเขาไม่อยากเจอคุณ ทำไมไม่ทำให้เขาสนใจ และหลอกล่อเขาให้ออกมาเจอคุณล่ะคะ?"

แฮนสันตกใจ เขาทำตาโตแล้วถามเธอ "คุณรู้หรือเปล่าว่าจะทำยังไง คุณผู้หญิง?"

นาตาลีกระซิบบางอย่างกับแฮนสัน