เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1016

เชนน์มา และจากไปเหมือนสายลมที่พัดผ่าน

ขณะที่สภาพอากาศของนอร์ท ซิตี้ เริ่มหนาวเย็น จอยส์กับเชนน์ก็เริ่มสนิทสนมกันอย่างมาก แต่เพียงสองวันหลังจากนั้นจอยส์ก็รู้สึกว่าตัวเองเบื่อมาก

จอยส์ไม่รู้สึกขับข้องใจเลยสักนิด ในสายตาของเธอยังไงผู้ชายอย่างเชนน์ก็เป็นเพียงแค่เพลย์บอยไฮโซเท่านั้น ด้วยใบหน้าที่หล่อเหลา และร่างกายที่ไร้ที่ติของเขา เขาก็สามารถดึงดูดความรักของผู้หญิงหลายคนได้ แม้ว่าเขาจะไม่มีเงินเลยก็ตาม

ยิ่งไปกว่านั้น เขาก็รวยอย่างมาก

โรงเรียนหยุดสามวันสำหรับงานวันขอบคุณพระเจ้า จอยส์ไม่มีที่จะไป และไม่อยากไปเที่ยวในวันหยุดนักขัตฤกษ์

ซินดี้กลัวว่าเธออาจจะเหงา ก็เลยชวนเธอมาทานอาหารเย็น

จอยส์สนิทกับซินดี้มาก พ่อแม่ของของซินดี้เคยพบกับจอยส์มาก่อน พวกเขารู้จากซินดี้เกี่ยวกับสถานะของจอยส์ในบ้านของครอบครัวจาร์คอป และพวกเขาก็สงสารเธอ พวกเขาสนับสนุนให้ซินดี้พาจอยมาทานอาหารเย็นที่บ้านบ่อย ๆ

จอยส์ก็ตกลงที่จะไป แต่แผนการของเธอต้องยกเลิกไปเพราะสายจากโรงพยาบาลก่อนที่เธอจะออกจากบ้าน

"สวัสดีค่ะ โทรจากโรงพยาบาลนะคะ คุณคือจอยส์ หลานสาวของมาดามเฮเธอร์ ยาด ใช่ไหมคะ?"

หัวใจของจอยส์เต้นรัว “ใช่ค่ะ เกิดอะไรขึ้นกับคุณยายของฉันเหรอคะ?”

“เนื้องอกในสมองของเธอแตก และเธอกำลังเข้ารับการผ่าตัดฉุกเฉินที่โรงพยาบาล คุณควรจะมาที่นี่โดยเร็ว...”

จอยส์คว้ากระเป๋าของเธอ พุ่งออกจากบ้าน และนั่งแท็กซี่ไปโรงพยาบาล

เฮเธอร์อยู่ในห้องฉุกเฉิน มีคนหลายคนจากหมู่บ้านของเธอกำลังยืนอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน หนึ่งในนั้นเป็นผู้อาวุโสซึ่งจอยรู้จักมาตั้งแต่เธอยังเด็ก เธอเรียกเขาว่าปู่เวย์น

“คุณยายของฉันเป็นยังไงบ้าง คุณปู่เวย์น?” จอยส์ถามด้วยความร้อนใจ

“คุณยายของเธอกำลังเข้ารับการผ่าตัดฉุกเฉินด้านใน จอยส์ ปู่เซ็นหนังสือยินยอมไปแล้วก่อนหน้านี้ หนูก็ควรเซ็นด้วย” แซ็ค เวย์นกล่าว

“ได้เลยค่ะ ปู่เวย์น ทำไมจู่ ๆ คุณยายถึง… ฉันไม่เคยได้ยินเลยว่าเธอมีเนื้องอกในสมองมาก่อน”

“คุณยายของหนูก็ไม่รู้เหมือนกัน เธอกำลังซักผ้าอยู่ตอนที่เนื้องอกในสมองแตก เธอไม่สามารถพูดอะไรได้เลยแม้ว่าจะอ้าปากกว้าง โชคดีที่ลูกชายของฉันกลับมาบ้านในวันขอบคุณพระเจ้าดังนั้นเราจึงขับรถพาเธอมาส่งที่โรงพยาบาล โรงพยาบาลในเมืองบอกว่าพวกเขาไม่มีเครื่องมือที่จะรับเธอไว้ได้”

จอยส์รู้สึกได้ถึงคลื่นความเย็นที่พัดผ่านเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอแค่ยืนอยู่ตรงนั้น แขนขาของเธอรู้สึกชา

เธอไม่กล้าที่จะร้องไห้ “หมอพูดว่าอะไร?” เธอฝืนตัวเองให้สงบนิ่ง

“ไม่ต้องห่วง จอยส์ หมอคนหนึ่งในโรงพยาบาลนี้เป็นเพื่อนของลูกชายปู่ เมื่อคุณยายของหนูถูกส่งมาที่นี่ และพวกเขาได้ยืนยันว่ามีเนื้องอกในสมอง ลูกชายของปู่ก็ขอให้เพื่อนของเขาติดต่อหมอที่เชี่ยวชาญทันที ตอนนี้พวกเขากำลังทำการผ่าตัดให้คุณยายของหนูอยู่ คุณยายของหนูเป็นคนดี เธอจะไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง”

น้ำตาของจอยส์ไหลออกมาขณะที่เธอมองไปที่ปู่เวย์นอย่างซาบซึ้ง “ขอบคุณค่ะ ปู่เวย์น”

ไม่นาน ไบรซ์ เวย์น ลูกชายของแซ็คก็มาจากแผนกการเงินของโรงพยาบาล

“ค่ารักษาเท่าไหร่คะ คุณลุงไบรซ์? หนูจะโอนเงินให้เองค่ะ” จอยส์ถาม

ไบรซ์เป็นเพื่อนสมัยเด็กกับควีนซี่ แม่ของจอยส์

“ลุงเป็นเพื่อนกับแม่ของหนู หนูไม่จำเป็นต้องทำตัวเป็นทางการขนาดนั้นหรอก จอยส์” เขากล่าว

จอยส์ไม่ได้รบเร้า เธอวางแผนที่จะคุยเกี่ยวกับการจ่ายเงินกับเขาในอีกสองสามวัน “หนูจะจ่ายคืนให้ลุงในอีกสองสามวันค่ะ ลุงไบรซ์”

“ไม่ต้องรีบหรอก ทำไมเธอมาโรงพยาบาลคนเดียวล่ะ? พ่อของหนูอยู่ไหน?”

จอยส์กัดฟัน เมื่อพูดถึงวินสัน จาร์คอป ความโกรธและความแค้นแผดเผาในดวงตาของเธอ “ปู่เวย์น ลุงไบรซ์ หนูตัดญาติกับครอบครัวจาร์คอปแล้ว ตอนนี้นามสกุลของหนูคือ แยนนี่ ไม่ใช่จาร์คอปค่ะ”

“ก… เกิดอะไรขึ้น? แม่เลี้ยงกับน้องสาวคนละแม่ของหนูรังแกหนูงั้นหรือ?”

จอยส์ส่ายหัว และปฏิเสธที่จะพูดถึงพวกเขาอีกต่อไป “ปู่เวย์น ลุงไบรซ์ ขอบคุณมากนะคะ ถ้าไม่ใช่เพราะพวกคุณ คุณยายอาจจะ…”