เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1022

ซาแมนธาไปเยี่ยมบ้านป้าของเธอในวันปีใหม่ เธอกลับหลังจากได้รับซองอั่งเปาที่เต็มไปด้วยเงิน แต่เธอเจอคาราที่กำลังตัวสั่นอย่างหนัก ขณะที่ยืนอยู่หน้าเป้า ดูหน้าซีดอย่างมากตอนที่เธอเข้ามาในบ้าน

“คารา? เธอมาทำอะไรที่นี่?”

คารากับซาแมนธาอายุเท่ากัน และอยู่ชั้นเดียวกันที่โรงเรียนมัธยมนอร์ท ซิตี้

ดูเหมือนคาราจะเป็นที่รู้จักว่าเป็นคนที่น่ากลัว และมีทัศนคติที่แย่มาก เนื่องจากพวกเขามักจะมีปัญหากัน

เชนน์รินไวน์แดงใส่แก้ว และหมุนแก้วเบา ๆ ก่อนจิบ เขาพูดว่า "พวกเขาเป็นแขกของคุณปู่ ดังนั้นเธอควรทำตัวดี ๆ"

ซาแมนธาเงยหน้าขึ้นด้วยท่าทางหยิ่งยโส โยนกระเป๋าที่ใส่เงินไว้เต็มไปข้าง ๆ แล้วพูดว่า “พี่ทำให้แขกกลัวถึงขนาดนั้นแล้ว”

เธอสังเกตเห็นลูกแอปเปิ้ลบนพื้น ลูกดอกที่อยู่ตรงเป้า และปฏิกิริยาที่หวาดกลัวของคารา เธอสามารถอนุมานได้ไม่มากก็น้อยว่าเชนน์ใช้เธอเป็นเป้ามนุษย์

คารากัดริมฝีปากของเธอ และกลืนน้ำลายก่อนจะถามว่า “คุณไม่ชอบฉันใช่ไหม เชนน์?”

เชนน์ตอบ "ทำไมคุณถึงถามอย่างชัดเจนอย่างนั้นล่ะ?"

คารามองเขาด้วยแววตาเศร้าสร้อย ขณะที่เธอจับปลายกระโปรงของเธอ แล้วพูดอย่างประหม่า “แต่ฉันไม่เคยทำอะไรให้คุณขุ่นเคืองมาก่อนเลยใช่ไหม? ฉันเคยทำอะไรให้คุณไม่ชอบฉัน?"

เชนน์ชำเลืองมองเธอ และพูดว่า “คุณไม่เคยทำอะไรผิด ผมแค่บังเอิญไม่ชอบคุณ แค่นั้น และคุณก็ไม่จำเป็นต้องพยายามทำให้ผมชอบคุณด้วยเหมือนกัน”

คารากัดริมฝีปากของเธอจนซีด ในขณะที่ความโกรธเดือดดาลอยู่ภายในตัวเธอ แต่เธอไม่กล้าระบายความโกรธของเธอออกมา

เธออยู่ที่บ้านของตระกูลจิน และดูเหมือนว่าเมื่อเทียบกับซาแมนธา เธอเป็นของปลอมเมือเทียบกับสถานะเหมือนเจ้าหญิงของเธอ

ซาแมนธานับเงินที่เธอได้มา และตัดสินใจที่จะอวดให้เชนน์เห็น เธอพูดว่า "ดูสิ ฉันบอกให้พี่มากับฉัน ตอนนี้ดูว่าพี่พลาดเงินไปมากเท่าไหร่!"

เชนน์กลอกตาใส่เธอ ขณะที่เขาพูด "คนทรยศ"

ซาแมนธาเก็บเงินของเธอ และแซวว่า "โอ้ ได้โปรด พี่มันคนขี้เหนียว! พี่ให้เงินฉันแค่สามพันเหรียญต่อเดือนเท่านั้น!"

“เธอจะโดนตามใจจนเสียคนถ้าฉันให้เงินเธอเยอะ ฉันยังไม่ได้ลงโทษเธอในสิ่งที่เกิดขึ้นครั้งล่าสุด ถ้าฉันรู้ว่าเธอไปทำงานเป็นพนักงานต้อนรับที่บาร์อีก ฉันจะหักขาของเธอแน่ เชื่อฉันสิ ฉันจะให้เธอต้องทำงานเป็นพนักงานต้อนรับบนรถเข็น”

หน้าของซาแมนธากระตุก

'ตาแก่นี้ป่าเถื่อน และไร้เหตุผลจริง ๆ! ใครอยากจะเป็นพนักงานต้อนรับกันล่ะ ฉันไปบาร์ก็เพื่อตามหาพี่รอดนีย์เท่านั้นล่ะ แต่ปรากฏว่ารอดนีย์ถูกดึงดูดโดยผู้หญิงที่ท่าทางร้อนแรง ฮึ น่าหงุดหงิดจริง ๆ!'

รอดนีย์ยังบอกกับเธอว่าเขาจะปฏิบัติต่อเธอเหมือนน้องสาวของเขาเอง

ซาแมนธามองไปที่ยอดเขาแฝด เอ คัพ ของเธอ และเริ่มขมวดคิ้ว เธอสงสัยว่าหน้าอกของเธอเล็กเกินไปหรือเปล่า

แต่เธอยังเด็ก ดังนั้นพวกมันอาจจะโตขึ้นในอนาคต

เขาเมินเฉยต่อเธออย่างนั้นได้อย่างไร?

ดูเหมือนว่าเธอไม่เคยคิดกับรอดนีย์เป็นพี่ชายของเธอ

เขาเอาแต่บอกเธอว่าเธอยังเด็กเกินไป แต่เธอจะอายุสิบเจ็ดหลังจากปีใหม่ เธอยังเด็กเกินไปอีกงั้นหรือ?

ทำไมผู้ชายถึงมองเธอราวกับว่าเขากำลังมองเด็กอยู่เสมอเลยล่ะ?

เด็กจะแอบจูบปากพี่ชายตัวเองงั้นเหรอ?

ซาแมนธาปีนขึ้นไปบนเตียง แล้วปลอบตัวเอง 'ลืมมันไปซะ ฉันจะค่อยเป็นค่อยไป ฉันจะได้ผู้ชายคนนั้นไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น'

ทั้งหมดที่เธอต้องทำคือเข้าหาทีละขั้น เธอต้องคลุกคลีกับกลุ่มของพี่ชายของเธอบ่อยขึ้น และแบบนั้น เธอจะมีโอกาสได้ใกล้ชิดกับรอดนีย์มากขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัย

…

หลังจากที่ทั้งลีน่ากับคาราออกจากครอบครัวจิน เชนน์ก็ถูกเรียกให้ไปที่ห้องทำงานของชาร์ลส์

“ปู่ต้องการอะไรจากผมหรือเปล่า?”

ชาร์ลส์ชำเลืองมองเขา และสังเกตเห็นออร่าความรังเกียจเล็ดลอดออกมาจากทุกตารางนิ้วในตัวของเชนน์ เขาตีขาของเชนน์ด้วยไม้เท้าของเขา และพูดพร้อมกับขมวดคิ้ว “ฉันมีเรื่องจะคุยกับแก แกช่วยอย่าทำตัวเหมือนไม่สนใจอะไร และทำตัวไร้ความรับผิดชอบตลอดเวลาได้ไหม?”

“ตราบใดที่ผมไม่ได้ขาดความรับผิดชอบในการทำเงิน ทุกอย่างก็ไม่มีปัญหา ผมคิดว่านะ”

ดูเหมือนว่าชาร์ลส์จะพูดไม่ออกหลังจากคำพูดเดียวของเชนน์

ชาร์ลส์ถอนหายใจ และพูดด้วยแววตาจริงจัง “หลังจากปีใหม่ แกจะอายุยี่สิบหก และแกก็ไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว แกยังไม่สนใจผู้หญิงคนไหนที่ฉันนัดให้แกก่อนหน้านี้เลยหรือ?"

“คุณปู่ ผมอยู่คนเดียวก็ดีอยู่แล้ว และการแต่งงานก็ไม่ใช่เรื่องดีสำหรับผม ผมต้องเผาป่าทั้งป่าเพื่อต้นไม้ต้นเดียวงั้นหรือ?”

ชาร์ลส์มองไปที่หลานชายของเขา และพูดว่า "ช่างไร้ความรับผิดชอบจริง ๆ แกเป็นหลานชายของตระกูลจินของเรา และพ่อของแกก็ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว ฉันต้องเป็นคนที่กังวลเกี่ยวกับเรื่องแต่งงานของแก เชนน์ ดูสิ ถ้าพ่อของแกยังอยู่ ฉันจะไม่กวนใจแกเรื่องการแต่งงานเลย นอกจากนี้ การสืบสายเลือดของเรายังคงเป็นความรับผิดชอบของแก การสืบทายาทสืบสกุลไม่ใช่เหตุผลเดียวของการแต่งงาน ฉันไม่เชื่อว่าแกจะไม่รู้สึกเหงาจากการอยู่คนเดียวตลอดเวลา"

เชนน์ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา หน้าอกของเขาสั่นจากการหัวเราะอย่างหนัก เสียงหัวเราะของเขาฟังดูน่ากลัวเล็กน้อย เขาพูด “คุณปู่ ทำไมคุณไม่ถามว่ามันรู้สึกเหงาบ้างไหม?”

เชนน์ลูบต้นขาของเขา...ในขณะที่การเคลื่อนไหวของเขาดูไม่เหมาะสมอย่างยิ่ง

“เชนน์ แกมันไอ้เด็กหน้าด้าน!”

เมื่อชาร์ลส์เหวี่ยงไม้เท้าใส่เชนน์ เขาก็หลบได้อย่างรวดเร็ว ขณะที่หัวเราะ

“คุณปู่ ผมรู้สึกว่าการแต่งงานเป็นเพียงแค่โซ่ตรวน ดูสิ บางทีสักวันหนึ่งผมอาจจะแต่งงานแต่ไม่ใช่ตอนนี้”

ชาร์ลส์พูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม ขณะที่มองไปที่เขา "แกคิดอย่างไรเกี่ยวกับลูกสาวของตระกูลจาร์คอป?"

"ไม่มีทาง"

[ตอนนี้จริงเหรอ? ในเมื่อเขาเป็นคู่หมั้นของเธอแล้ว ทำไมเขาถึงชอบโผล่มาที่เตียงของฉันล่ะ?]

เธอดูมั่นใจ และไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความอายในน้ำเสียงของเธอ

คาราไม่ตอบเธอหลังจากนั้น

คารารู้สึกหงุดหงิดเพราะความโกรธของเธอ

อย่างไรก็ตาม คาราไม่สามารถระงับความโกรธของเธอได้จากการถูกดูถูกโดย แยนนี่ เธอเขียนตอบกลับ

[พี่มันไร้ยางอายจริง ๆ ที่มายั่วยวนคู่หมั้นของฉัน!]

แยนนี่ยิ้ม ขณะที่เธอตอบ

[เธอเรียกฉันว่าคนไร้ยางอายได้อย่างไร ในเมื่อคู่หมั้นของเธอไม่สามารถควบคุมส่วนล่างของร่างกายเขาได้?]

แยนนี่ไม่เพียงแต่ไม่บล็อกหมายเลขของคาราเท่านั้น เธอยังโพสต์บนเฟสบุ๊คอีกด้วย

มันเป็นภาพแคปหน้าจอของเงินที่เชนน์โอนเข้าบัญชีของเธอในวันส่งท้ายปีเก่า

เธอยังเขียนคำบรรยายกับภาพว่า [ความรักของเชนน์]

คารากัดฟันอย่างโกรธจัด เมื่อเธอเห็นโพสต์นั้น เธอโกรธมากจนรู้สึกเหมือนอยากจะฉีกแยนนี่ออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย และกลืนเธอเข้าไป

เชนน์ยิ้มเมื่อเขาเห็นโพสต์เฟสบุ๊ค

เขาส่งข้อความหาแยนนี่หลังจากนั้น

[คุณรักเงินของผมมากขนาดนี้เลยเหรอ?]

แยนนี่พูดไม่ออก

เชนน์โอนเงินเพิ่มให้เธออีกหมื่นเหรียญสามนาทีหลังจากนั้น

แยนนี่ถามเขา

[ทำไมคุณถึงให้เงินฉันอีกล่ะ?]

เชนน์ตอบ

[เพราะผมอารมณ์ดี]

แยนนี่คิดกับตัวเอง 'ฉันตัดสินใจที่จะไม่ถามเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้หลังจากมันเกิดจากความเข้าใจผิด เนื่องจากเงินเป็นสิ่งที่น่าอัศจรรย์ที่จะมี'