เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1055

หลังมื้ออาหารกลางวัน เฮเธอร์แนะนำให้เล่นไพ่

ในวัยของเธอ วิธีฆ่าเวลาเดียวที่จะใช้ตอนที่อยู่ที่ชนบทคือการเล่นไพ่

เฮเธอร์กล่าวว่า "แยนนี่ เชนน์มาเล่นไพ่แลนด์ลอร์ดกันเถอะ"

แยนนี่มองไปที่เฮเธอร์อย่างอึ้ง ๆ แล้วมองไปที่เชนน์ 'เล่นไพ่แลนด์ลอร์ดด้วยกันทั้งหมดงั้นเหรอ? สถานการณ์นี้มันยังไงกันเนี้ย?'

ในทางกลับกัน เชนน์ไม่รู้สึกอึดอัด เขาคว้าเก้าอี้ แล้วพูดว่า “การเล่นไพ่แลนด์ลอร์ดมันสนุกดี ผมจะเล่นกับคุณ”

ดังนั้นแยนนี่จึงทำได้เพียงนั่งลง และเล่นกับเฮเธอร์เท่านั้น

เชนน์กล่าวว่า "อย่าเดิมพันด้วยเงินเลยดีกว่า เดิมพันกับอย่างอื่นเถอะ ถ้าไม่อย่างนั้นมันก็ไม่สนุก"

เฮเธอร์ยิ้ม และถามเชนน์ว่า “เราควรเดิมพันอะไรกันดีล่ะ? ฉันจะทำตามคุณ”

เชนน์หยิบปึกกระดาษ A4 มากองหนึ่งแล้วพูดว่า “ใครก็ตามที่แพ้ต้องติดกระดาษแผ่นหนึ่งไว้ที่หน้าของพวกเขา คุณคิดว่าไง คุณยาย?”

เฮเธอร์หัวเราะหนักมากจนหุบปากไม่ได้ “ได้ งั้นเอาตามนั้น”

แยนนี่ขมวดคิ้ว “นี่มันงี่เง่ามาก คุณยายต้องไม่ชอบแน่ ๆ”

เฮเธอร์จ้องไปที่แยนนี่แล้วพูดว่า “หลานกำลังดูถูกยายเพราะยายแก่อยู่หรือเปล่า? ว่ายายไม่สามารถเล่นกับพวกคนหนุ่มสาวได้งั้นเหรอ?”

แยนนี่พูดไม่ออก 'เธอก็หัวรั้นเหมือนกันนะเนี้ย'

ดังนั้นเธอจึงหยิบกรรไกรตัดกระดาษ และติดเทปกาวสองหน้าไว้ ผู้แพ้จะต้องถูกติดไว้บนหน้า

หลังจากผ่านไปหลายสิบรอบ แยนนี่ก็มีกระดาษติดบนใบหน้าสามแถบ เชนน์มีแปดหรือเก้าแถบเยอะที่สุด และเฮเธอร์มีสองแถบบนหน้าของเธอ

“เชนน์ คุณเล่นไพ่ไม่เก่งเลย ดูเหมือนว่าคุณจะไม่รู้วิธีเล่นการพนัน”

เชนน์พูดอย่างไม่อายว่า “คุณยาย ผมเป็นเด็กดี ผมไม่เคยเล่นการพนัน และเล่นไพ่มาก่อน ผมแค่เล่นกับคุณเท่านั้น ปกติแล้วผมจะเล่นแลนด์ลอร์ดบนมือถือเท่านั้น”

แยนนี่พูดไม่ออก

โดยปกติแล้วเชนน์เป็นนักพนันตัวยงที่สามารถทุ่มเงินเป็นพันเหรียญต่อรอบเมื่อเล่นการพนัน และบางครั้งเขาก็ลงเงินทั้งหมด เขากล้าพูดอย่างไรว่าเขาไม่ได้เล่นการพนัน?

แยนนี่จำครั้งแรกที่เธอเชนน์ได้ เธอไปที่บาร์เพื่อหาเขา เขากำลังเล่นไพ่กับเพื่อนของเขาในเวลานั้น ชิปบนโต๊ะมีเยอะมาก และการแพ้การชนะลงเดิมพันหลายล้านหรือหลายสิบล้านเหรียญ

เด็กดีงั้นเหรอ? การเป็นเด็กดีไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรเลยกับเชนน์

เฮเธอร์มองไปที่เชนน์ และชอบเขามากขึ้นไปอีก “ดีที่คุณไม่เล่นการพนัน ผู้ชายที่ดีที่ไม่เล่นการพนัน และไม่ดื่มเหล้า เป็นคนที่น่าสรรเสริญอย่างยิ่ง พวกเขารับฟังภรรยาด้วย”

พวกเขาเล่นกันจนถึงบ่ายสองโมงครึ่ง เฮเธอร์ง่วงเล็กน้อย เธอจึงดึงแยนนี่ไปพักผ่อนที่ห้องรับแขกด้วย

เมื่อพวกเขาเข้าไปในห้อง เฮเธอร์ปิดประตู ยิ้มและถามว่า “ตอนที่ยายมาที่นี่ในวันชาติครั้งที่แล้ว ยายสังเกตเห็นกางเกงในผู้ชายคู่หนึ่งในลิ้นชักของหลาน นั่นเป็นของเชนน์ใช่ไหม?”

แยนนี่พูดไม่ออก เธอตระหนักว่าเฮเธอร์รู้มานานแล้วว่ามีชายอาศัยอยู่ที่นี่

“ทำไมหลานไม่ตอบ? เป็นของเขาใช่ไหม?”

แยนนี่พยักหน้า "ใช่ มันเป็นของเขา"

ถ้าเธอปฏิเสธ คุณยายคงคิดว่าเธอมีชีวิตส่วนตัวที่ยุ่งเหยิง

เฮเธอร์จับมือเธอ และถอนหายใจด้วยความพอใจ เธอกล่าวว่า “เชนน์เป็นเด็กดี เขาใช้ได้”

เขา? ใช้ได้งั้นเหรอ?

แยนนี่คิด 'คุณยาย คุณไม่รู้จักเขาเลยสักนิด' แต่เธอก็ไม่กล้าพูดมันออกมา

เฮเธอร์นอนลงบนเตียงเตรียมจะงีบหลับ เธอสั่งแยนนี่ว่า “เมื่อคนสองคนอยู่ด้วยกัน หลานต้องยอมเป็นบางครั้ง โดยเฉพาะหลาน ยายรู้ว่าหลานเหมือนแม่ของหลาน หลานทั้งคู่มีอารมณ์ที่ดื้อรั้น เชนน์อาจจะเป็นคนว่าง่าย แต่หลานต้องยอมเขาบ้างเป็นบางครั้ง”

'เชนน์? ว่าง่ายงั้นเหรอ?'

“แยนนี่เมื่อหลานอายุเท่ายาย หลานจะรู้ว่าในชีวิตนี้ การเจอคนที่หลานชอบ และเขาชอบหลานตอบเช่นกันนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย หลานต้องหวงแหนสิ่งนี้ไว้ อย่าทำร้ายความรู้สึกของกัน และกันเพียงเพื่อชัยชนะในการต่อสู้กันในชั่วขณะ มันไม่คุ้มค่า"

แยนนี่ออกมาจากห้อง และสังเกตเห็นเชนน์นั่งอยู่ที่โซฟากำลังดูทีวี

เชนน์ถาม “คุณยายหลับแล้วเหรอ?”

แยนนี่เดินไปหาเขา และนั่งลงข้าง ๆ เขา เธอมองมาที่เขา และพูดว่า “นายท่านเชนน์ ขอบคุณค่ะ”

เชนน์ตกตะลึงเล็กน้อย เขาเลิกคิ้ว และมองไปที่เธอ “ขอบคุณผมเรื่องอะไร?”

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินคำขอบคุณจากเธออย่างจริงใจ มันเป็นเหตุการณ์ที่หายากมาก

แยนนี่นึกย้อนและพูดว่า “เท่าที่ฉันจำได้ นับตั้งแต่แม่ของฉันจากไป คุณยายไม่เคยมีความสุขเหมือนวันนี้มานานแล้ว ขอบคุณนายท่านเชนน์ที่ทำให้คุณยายหัวเราะ”

เชนน์มองเข้าไปในดวงตาของเธอ ราวกับว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกถึงความจริงใจที่สุดจากเธอ

“คุณจะขอบคุณผมอย่างไร?”