เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1072

ซาแมนธาหมดแรงอย่างไม่น่าเชื่อในกลางดึกและตอนนี้เธอก็ยังหาวไม่หยุด

แยนนี่บอกว่า "กลับบ้านเถอะซาแมนธา เดี๋ยวฉันจัดการต่อเอง"

ซาแมนธาดีใจอย่างยิ่งที่ได้ยินเช่นนั้นเธอจึงรีบตอบกลับ "งั้นฉันขอกลับก่อนนะ"

หลังจากนั้นทั้งห้องก็มีเพียงแค่เชนน์และแยนนี่

แยนนี่นั่งอยู่ข้างๆ เตียงเธอเฝ้ามองดูเชนน์เงียบๆ อยู่ครู่หนึ่ง แต่ในขณะที่เธอกำลังจะลุกขึ้นเพื่อรินน้ำชายบนเตียงก็คว้าแขนเธอทันทีเมื่อเขารู้สึกถึงการเคลื่อนไหว

"เธอกำลังจะไปไหน?"

เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอจะจากไปทันทีที่เธอบอกซาแมนธาว่าจะอยู่ดูแลเขา

เชนน์จ้องมองเธออย่างคาดคั้น

แยนนี่ขมวดคิ้วและพูดว่า "ฉันแค่จะเทน้ำให้ตัวเองหนึ่งแก้ว"

เชนน์พูดไม่ออก

ชายหนุ่มกลืนน้ำลายเล็กน้อยก่อนจะปล่อยแขนเธอโดยไม่พูดอะไร

แยนนี่หันไปรินน้ำใส่แก้วก่อนจะถามเขาว่า "คุณอยากดื่มน้ำไหม"

เชนน์รู้สึกว่าลำคอของเขาแย่มากจึงรีบตอบด้วยเสียงแหบแข็งกระด้าง "อยาก!"

แยนนี่เดินไปข้างหน้าเพื่อรินน้ำหนึ่งแก้ว และดูเหมือนว่าการที่เธอเชื่อฟังและยอมทำตามคำสั่งของเขาแต่โดยดีจะทำให้เชนน์รู้สึกปั่นป่วนเสียยิ่งกว่าเดิม

เชนน์ปัดแก้วน้ำนั้นออกไปทำให้น้ำร้อนกระเด็นหกใส่มือของแยนนี่

มันไม่เจ็บมากนักแต่ทำให้แยนนี่ต้องขทวดคิ้ว

เชนน์รู้สึกผิดเล็กน้อยเขามองไปที่หลังมือที่เริ่มแดงของแยนนี่ แต่แล้วความรู้สึกผิดก็ค่อยๆ หายไปเมื่อเขานึกถึงเรื่องซามูเอล

“คุณต้องการอะไรกันแน่เชนน์ถ้าฉันจำไม่ผิด เราเลิกกันอย่างเป็นทางการไปเมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว”

'เลิกกันอย่างเป็นทางการ?'

ก่อนหน้านี้เชนน์เคยให้เจคสืบเรื่องของซามูเอลมาก่อน และปรากฎว่าซามูเอลได้กลับมาแล้ว

ดังนั้นแยนนี่คิดที่จะหนีไปกับผู้ชายคนนั้นหลังจากที่เลิกกับเขาไปใช่หรือไม่?

'เธอคิดว่าเธอเป็นใครมาทำให้ฉันเป็นตัวสำรองของเธอ'

'ไม่สมเหตุสมผลเลยสักนิด'

เชนน์จ้องมองเธอด้วยสายตาที่เย็นชาอย่างน่ากลัวในขณะที่เขายิ้มและพูดว่า "ไม่เป็นไรถ้าเธอต้องการเลิกกับฉัน แต่เธอต้องปล่อยให้ฉันสนุกกับเธอมากเท่าที่ฉันต้องการเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์"

เขาพูดออกมาอย่างไร้เยื่อใยและดูเหมือนว่าเขาจะเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของแยนนี่อีกครั้ง

หัวใจของแยนนี่เต้นแรงและเธอรู้สึกราวกับว่ากำลังถูกสาดด้วยน้ำเย็น ความรู้สึกแย่ถาโถมเข้าใส่โดยทันที

ดูเหมือนว่าสิ่งที่เธอทำนั้นไร้ค่าสำหรับเขา และราวกับว่าเขาจะสามารถเหยียบย่ำเธอเท่าไหร่ก็ได้

แยนนี่อดกลั้นความเสียใจที่ถาโถมเข้ามาจนจุกหน้าอกเธอสูดหายใจเข้าลึกๆ และวางมือทั้งสองข้างลงในกระเป๋าเสื้อแจ็กเก็ตของเธอเป็นเวลานานมาก มือทั้งคู่นั้นสั่นเทาเสียจนควบคุมไม่ได้

แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังคงพยายามปั้นยิ้มและตอบกลับอย่างใจเย็น "งั้นฉันขอถามหน่อย เชนน์ถ้าฉันปฏิเสธล่ะ?"

เชนน์จ้องมองที่เธอด้วยท่าทางสบายๆ การแสดงออกที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรของเขาก็เพียงพอที่จะทำให้ใครก็ตามอยากจะกระโจนเข้าใส่แล้วฉีกหน้าเขาออก เขาตอบกลับเธอว่า "เธอก็รู้ดีว่าการขัดขวางอาชีพของเธอนั้นง่ายมากเหมือนการฆ่ามดสำหรับฉัน เธอมีอิสระที่จะปฏิเสธฉันและฉันจะไม่บังคับให้เธอทำตามที่ฉันบอกเพราะฉันไม่เคยสนุกกับการอยู่กับคนที่ถูกบังคับให้ทำอะไรที่พวกเขาไม่เต็มใจที่จะทำ”

แยนนี่ฉีกยิ้มบางๆ อย่างไร้อารมณ์ในขณะที่จ้องมองเชนน์อย่างเงียบ ๆ เป็นเวลานานมาก

เธอกำมือที่ซุกอยู่ในกระเป๋าแน่นจนข้อขึ้นสีขาว

ถึงอย่างนั้นเธอก็ตอบเขาสบายๆ ว่า "ตกลง ฉันเข้าใจ หนึ่งสัปดาห์ก็ช่างมัน ฉันหวังว่าคุณจะให้เกียรติการต่อรองครั้งสุดท้ายครั้งนี้ของคุณ เชนน์ ว่าเราได้เลิกแล้วต่อกันอย่างเป็นทางการแล้ว และไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกต่อไปนับตั้งแต่หนึ่งสัปดาห์นั้นได้สิ้นสุดลง"

เชนน์มีท่าทีที่ดูขมขื่นจนซ่อนไว้ไม่อยู่ ชายบนเตียงได้แต่พูดพึมพำด้วยน้ำเสียงดูถูกเหยียดหยาม "ออกไปซะ"

แยนนี่หัวเราะเบา ๆ ด้วยท่าทางสงบภายในใจเธอได้บอกกับตัวเองว่า 'ได้ ฉันจะไป'

แยนนี่หันหลังกลับและก้าวออกจากประตูก่อนจะกระแทกปิดประตูอย่างแรง

เธอยืนอยู่ที่จุดเดิมหลังจากที่ประตูปิดลงร่างกายเริ่มสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้จนท้ายที่สุดเขื่อนน้ำตาก็พังทลายจนไหลทะลัก

เชนน์คิดกับตัวเองว่า 'ทั้งหมดที่ฉันต้องการจากเธอคือให้เธอขอโทษฉัน มันยากขนาดนั้นเลยเหรอที่เธอจะขอโทษและง้อฉัน?

'เมื่อสิ้นสุดวัน สิ่งที่เธอต้องการจริงๆ ก็คือการจากไป และมันก็ไม่ได้มีผลต่อเธอเลยหากเธอต้องอับอายเพราะสิ่งนี้'

ดูเหมือนว่ารอดแผลที่หลังของเขาจะยิ่งทำให้เขาเจ็บปวดมากขึ้นไปอีก และความเจ็บปวดนั้นรุนแรงมากจนรู้สึกเหมือนกับว่ามันจะทะลุทรวงอกเขาจนฉีกแยกออกมา

ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเจ็บปวดมาก่อน แต่ไม่มีอะไรเลวร้ายเท่านี้อีกแล้ว ความเจ็บปวดที่เขารู้สึกแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายทุกตารางนิ้วในขณะนี้

…

เชนน์ใช้เวลาหกวันในสัปดาห์นั้นที่โรงพยาบาล แต่เขาไม่เคยโทรหาแยนนี่เลย

แยนนี่คิดว่าเขาลืมเรื่องนี้ไปแล้ว