เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1104

วันที่แยนนี่จากไปนั้นตรงกับวันที่แปดของช่วงปีใหม่

ธุรกิจทั้งหมดกลับมาดำเนินการตามปกติและเดิมทีเชนน์วางแผนที่จะหยุดงานหนึ่งเดือนเนื่องจากหาได้ยากที่แยนนี่จะมีช่วงเวลาหยุดพักและอยู่ที่นอร์ทซิตี้ เขาถึงขนาดวางตารางวันหยุดทั้งหมดและกำหนดแผนการเดินทางในช่วงวันหยุดนั้นแล้ว

แต่ถึงอย่างนั้นใครจะไปรู้ว่าแยนนี่ไม่เพียงแต่จะไม่อยู่ที่นอร์ทซิตี้แต่ตอนนี้เธอไม่อยู่ในประเทศด้วยซ้ำ

ตั๋วเครื่องบินที่เชนน์จองไว้สำหรับวันหยุดพักผ่อนไม่ทันได้มอบให้เธอ

ตอนแรกเขาวางแผนที่จะพาแยนนี่ไปเที่ยวทิเบตด้วยตัวเอง

เชนน์เดินทางออกจากคฤหาสน์ในช่วงเช้าของวันที่แปด

เนื่องจากเที่ยวบินของแยนนี่คือช่วงบ่ายเธอจึงไม่รีบร้อน

แต่ดูเหมือนว่าแยนนี่จะไม่มีเวลาแม้แต่จะทำอาหารเช้าให้เชนน์ก่อนที่เขาจะมุ่งหน้าไปยังที่ทำงานของตัวเอง

ดูท่าว่าเชนน์จะกำลังหลีกเลี่ยงแยนนี่ราวกับว่าเธอเป็นโรคระบาดร้ายแรง

เจคเป็นคนขับรถไปส่งเธอที่สนามบินตอนประมาณบ่ายสามโมงของเที่ยวบินในวันนั้น

ขณะที่พวกเขากำลังเดินทางไปสนามบินในที่สุดแยนนี่ก็อดถามขึ้นมากับตัวเองไม่ได้ว่า "เชนน์ไม่มีอะไรจะพูดกับฉันจริงๆ เหรอ?"

เจคปล่อยเสียงกระแอมไอออกมาก่อนจะเหลือบมองแยนนี่ผ่านกระจกมองหลังดูเหมือนเขาจะลังเลที่จะพูดอะไรบางอย่างในหัว “มีครับ เอ่อ อันที่จริงก็มี”

นัยน์ตาของแยนนี่เป็นประกายเธอรีบถามเขาว่า "งั้นอะไรล่ะ?"

“คุณจอย ประธานจินน์ต้องการให้ผมบอกคุณว่าเนื่องจากชีวิตของคุณถูกกำหนดไว้แล้วว่าจะไม่ราบรื่นดังนั้นเขาจะไม่อวยพรให้คุณประสบความสำเร็จอย่างราบรื่นและสิ่งเดียวที่เขาปรารถนาคือให้คุณเดินทางโดยสวัสดิภาพครับ”

เจคอดไม่ได้ที่จะไอเป็นชุดหลังจากพูดแบบนั้น

เขาได้แต่คิดกับตัวเองว่า 'ประธานจินน์เป็นคนหยาบคายจริงๆ ที่ฝากคำพูดแข็งกระด้างแบบนั้นไว้แต่ในขณะเดียวกันมันก็ฟังดูมีชั้นเชิง'

แยนนี่นิ่งเงียบไปครู่หนึ่งในขณะที่ดวงตาฉายแววผิดหวัง แต่เธอก็ถามต่ออย่างไม่ยอมแพ้ "แค่นั้นหรือ? มีอีกไหม?”

"... ไม่ ไม่มีแล้วครับ"

คำพูดฝากฝังนั้นดูธรรมดาทั่วไปราวกับเพื่อนพูดจากกัน

เจคทนไม่ได้ที่เห็นแยนนี่ดูซึมไปแบบนี้เขาจึงกระแอมในลำคอก่อนจะหัวเราะแห้งๆ เพื่อคลายความตึงเครียดแล้วปลอบโยนเธอว่า "วันนี้ประธานจินน์งานยุ่งมากเดิมทีเขาให้ผมยกเลิกการประชุมตอนเที่ยงแล้วบอกว่าอยากจะไปส่งคุณแต่ดันมีเจรจาธุรกิจด่วนทำให้เขาต้องอยู่ทำงานครับ มันเป็นเรื่องใหญ่และเขาก็จำเป็นต้องอยู่ที่บริษัทเพราะงั้น… ก็เลย…”

'ไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย'

เจคกำลังตำหนิตัวเองที่พูดเรื่องไร้สาระออกมา

อันที่จริงเขาจงใจถามเชนน์ว่าต้องการสละเวลาเพื่อไปส่งแยนนี่ที่สนามบินหรือไม่แต่เชนน์ตอบกลับอย่างไร้อารมณ์ว่า "ไม่"

'โอ้ ใช่ เขายังพูดด้วยซ้ำว่าทำไมเขาถึงต้องไปส่งผู้หญิงที่จะไปจากเขา'

แล้วเขาจะพูดประโยคแบบนั้นกับแยนนี่ได้เหรอ? ไม่ได้อย่างแน่นอน

แยนนี่รู้ว่าเจคเพียงแค่พูดหลอกเพื่อปลอบใจเธอ "ตามบุคลิกของเชนน์ถ้าเขาต้องการไปส่งฉันจริงๆ แม้ท้องฟ้าจะถล่มก็หยุดเขาไม่ได้"

เจคพูดไม่ออกได้แต่ถูจมูกอย่างงุ่มง่าม

หลังจากส่งแยนนี่ที่สนามบินเจคก็ยื่นตั๋วเครื่องบินให้เธอพลางพูดว่า "ผมส่งคุณได้เท่านี้ เดินทางปลอดภัยนะ คุณจอย"

แยนนี่พยักหน้าและยิ้มให้เขา "ขอบคุณนะ"

เจคเรียกเธออีกครั้งก่อนที่แยนนี่จะหันหลังเดินไปทางประตูทางออก

“คุณจอย!” เจคเดินเข้าไปหาเธอและพูดว่า "ความจริงก็คือผมเข้าใจจริงๆ ว่าทำไมประธานจินน์ถึงไม่ต้องการมาส่งคุณ เขาอาจจะไม่ได้มาส่งคุณเป็นการส่วนตัวก็จริงแต่เขาวางแผนอยู่ครึ่งเดือนก่อนช่วงวันหยุดปีใหม่เพื่อไปพักผ่อนกับคุณที่ทิเบต แต่ใครจะไปรู้ว่าสุดท้ายแล้วคุณจะไปอเมริกา”

แยนนี่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยแล้วถามว่า "ทิเบตเหรอ? แต่เขาไม่เคยบอกเรื่องนี้กับฉันเลย"

“ตามนิสัยเขาแล้วมันไม่น่าแปลกใจเลยที่ประธานจินน์จะไม่บอกคุณ คุณจอย ความจริงก็คือตลอดหลายปีที่ผมอยู่เคียงข้างประธานคุณเป็นผู้หญิงคนแรกที่เขามีความรู้สึกให้อย่างแท้จริง อย่าตัดสินเพียงเพราะเขาดูเป็นคนไม่มีข้อบกพร่องเลยครับจริงๆ แล้วเขาเป็นแค่คนติดเล่นนิดหน่อยเท่านั้นเอง เขาเต็มใจที่จะประกาศความสัมพันธ์ของเขาต่อหน้าสาธารณะชนและยิ่งไม่ต้องพูดถึง… การที่เขายินดีที่จะรอคุณมาหลายปี ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นเธอจะยอมทิ้งเวลาสี่ปีที่ประธานจินน์รอเธอนั้นไหม? และการรักษาความสัมพันธ์นานนับปีนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างแน่นอน แต่ถึงอย่างนั้นผมขอพูดจริงๆ ว่าผมเองก็ไม่คาดคิดมาก่อนว่าคุณจะยอมทิ้งทุกอย่างหลังจากที่ท่านประธานดีกับคุณถึงเพียงนี้คุณจอย"

ดูเหมือนว่าแม้แต่เจคก็ไม่สามารถทนเห็นเชนน์ถูกปฏิบัติอย่างไม่ยุติธรรมได้

แยนนี่ได้แต่ยิ้มบางๆ และไม่พูดอะไร สิ่งที่เธอทำเพียงแค่ย้ำกับเขาเบาๆ ว่า "ผู้ช่วยเจค โปรดดูแลเชนน์ในยามที่ฉันไม่อยู่ด้วยนะคะ"

"ครับผม"

แยนนี่ไม่มีอะไรจะพูดอีกเธอจึงหันหลังแล้วหยิบกระเป๋าเดินไปที่ประตูทางออกขึ้นเครื่องของเธอ

เธอจะกลับมาที่ดินแดนผืนนี้อีกครั้งในสักวันหนึ่งแล้วพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นด้วยเวลาและความสามารถว่าการจากไปของเธอนั้นทำด้วยความหวังว่าจะกลับมาใหม่ให้ดีกว่าเดิม

ไม่มีอะไรให้เสียใจหรือรู้สึกแย่

เจคไม่ยอมแพ้เขาตะโกนไล่หลังแยนนี่ “คุณไม่กลัวคนอื่นแย่งประธานจินน์ไปจริงๆ เหรอคุณจอย?"

ฟังดูเหมือนเป็นคำขู่ให้เธออยู่ต่อ

แต่สิ่งที่แยนนี่ทำคือเพียงก้มหน้าก่อนจะระบายยิ้มบางๆ แล้วยกมือขึ้นโบกลาเจคที่อยู่ข้างหลังโดยไม่หันกลับมามองแม้แต่นิดเดียว

เธอจะกลับมาและทุกอย่างจะเป็นไปตามที่ตั้งใจไว้

…