เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1122

คุณนายจินน์

นี่เป็นชื่อเล่นที่ดีที่สุดที่แยนนี่เคยมีมาในตลอดชีวิตของเธอ

หญิงสาวแย้มยิ้มขณะที่เธอเอื้อมมือไปสัมผัสอีกคน

นิ้วของพวกเขาสอดประสานเกี่ยวพันกันเป็นสัมผัสที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นและปิติล้น พวกเขารู้สึกอุ่นใจที่ได้อยู่เคียงข้างกันและกันอีกครั้งมันเป็นความรู้สึกที่น่าหลงใหล

ทั้งคู่เดินไปที่คฤหาสน์ส่วนตัวของเชนน์

แยนนี่มองไปข้างหน้าและถามอย่างใจเย็น “คุณเคยบอกว่าคุณอยากแต่งงานกับฉัน คุณยังรู้สึกอย่างนั้นอยู่หรือเปล่า?”

เชนน์หันหน้าไปมองเธอด้วยแววตาหยอกล้อ เขาพูดทีเล่นทีจริงว่า “ถึงฉันจะดูเหมือนหนุ่มเจ้าสำราญ แต่ฉันก็ไม่ไปให้คำสัญญาผิดๆ กับสาวๆ หรือเล่นกับอารมณ์ของพวกเธอเพียงเพื่อให้พวกเธอติดอยู่กับฉันหรอกนะ คำพูดที่ฉันให้ไว้เป็นจริงเสมอ”

แยนนี่ไม่ได้เซ้าซี้ถามอะไรต่อเธอรู้จักเชนน์ดี “งั้นแต่งงานกันเถอะ”

รอยยิ้มจางๆ ยังเปื้อนอยู่บนใบหน้าหญิงสาวเสมอ รอยยิ้มที่อบอุ่นและแน่วแน่ของแยนนี่

ราวกับเธอกำลังพูดว่า 'วันนี้อากาศดี ออกไปเดินเล่นกันเถอะ’ ในช่วงเวลาว่างของพวกเขา

เชนน์ตกตะลึงเขาไม่เคยคิดว่าแยนนี่จะพูดถึงเรื่องสำคัญเช่นนี้ด้วยท่าทีที่สงบปานนั้น ราวกับว่าเธอกำลังบอกอะไรบางอย่างที่ไม่สำคัญแต่แววตาของเธอที่มองเขาอยู่มันช่างนุ่มนวลและมั่นคง

เธอตัดสินใจหลังจากพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้ว ไม่ใช่เพราะอารมณ์ชั่ววูบที่ตื่นเต้นเกินไปหลังจากการกลับมาพบกันอีกครั้งของสองเรา

เชนน์เงียบไปครู่หนึ่ง ก้อนเนื้อตรงทรวงอกเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง

นี่เป็นครั้งที่สี่ในชีวิตที่เขารู้สึกว่าหัวใจเต้นเร็วขนาดนี้เพราะแยนนี่กำลังบอกให้พวกเขาแต่งงานกัน

แยนนี่เห็นว่าเชนน์เงียบไปพักหนึ่งเธอจึงพูดหยอกล้อว่า “คุณชายเชนน์ คุณกลัวเหรอ?”

พระอาทิตย์ดวงสีแดงฉาดกำลังตกลงดินอยู่เหนือร่างของชายหนุ่ม เขาหยุดเดินก่อนจะจ้องเข้าไปในดวงตาใสๆ คู่นั้นแล้วพูดทีละคำอย่างจริงจัง “ผู้ชายน่ะควรเป็นฝ่ายขอ ส่วนเรื่องการแต่งงานตอนนั้นฉันกลัวมาก ฉันไม่เคยตั้งตารอมันเลยและก็ไม่มีจินตนาการเกี่ยวกับมันด้วย เพราะอย่างนั้นฉันจึงวางตัวเป็นโสดมาตลอด แต่หลังจากพบเธอฉันคิดว่าฉันอยากตายในหลุมฝังศพที่เรียกว่าการแต่งงานมากกว่าตายอย่างโดดเดี่ยวในฐานะคนโสด”

“ยิ่งไปกว่านั้น…” เชนน์ยิ้มเยาะก่อนจะพูดต่ออย่างภาคภูมิใจ “ในเมื่อเธอถึงขนาดเอ่ยปากขอแต่งงานกับฉันถ้าปฏิเสธก็คงไม่ใช่ลูกผู้ชาย เพราะอย่างนั้นฉันตกลง”

แยนนี่ส่งยิ้มจางๆ ให้เขา "คุณจินน์ฉันหวังว่าคุณจะดูแลฉันในอีกไม่กี่วันข้างหน้า”

เชนน์ช้อนตัวอุ้มแยนนี่ขึ้นในท่าเจ้าสาวก่อนจะหมุนไปรอบๆ จนหญิงสาวเริ่มเวียนหัวเขาจึงปล่อยเธอลง เชนน์แนบหน้าผากจ้องมองดวงตาเธออย่างใกล้ชิด “ถ้านี่คือสิ่งที่ได้รับหลังจากรอเธอมาสองปี ฉันอยากจะขอบคุณสำหรับสองปีที่ผ่านมา”

ชายหนุ่มเอ่ยเสียงแผ่วเบาแต่ใจกับเต้นระรัวราวกับเสียงกลอง

ภาพเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นมาแล้วในหัวเชนน์ว่าแยนนี่จะมาหาเขาและพวกเขาจะลงเอยด้วยการแต่งงานกันในวันหนึ่ง

แต่ถึงอย่างนั้นภาพที่ว่าแยนนี่ขอเขาแต่งงานยังไม่เคยมีในหัวเขาเลยสักครั้ง

ไม่คิดเลยว่าวันนี้จะมาถึงเร็ว

เชนน์ยกมือขึ้นกอบกุมใบหน้าเล็กๆ นั้นไว้ก่อนจะก้มศีรษะลงแนบจูบหวานซึ้ง เขาถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “เธอยินดีจะแต่งงานกับฉันไหมแม้ว่าจะไม่มีแหวนเพชร?”

"ฉันยินดี"

เชนน์หัวเราะ “เป็นไปไม่ได้ที่ผู้หญิงของฉันจะไม่ได้แหวน”

กล่าวจบเขาก็ยกแยนนี่อุ้มขึ้นพาดบ่าแล้วเดินไปยังคฤหาสน์ทันที

แยนนี่ตกใจเมื่อร่างทั้งร่างลอยขึ้นกลางอากาศอย่างกระทันหันแต่เธอก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ “เชนน์ คุณจะทำอะไร?”

“ฉันจะพาภรรยากลับบ้านจะได้ช่วยเธอสวมแหวน!”

ย้ำอีกครั้งว่าแยนนี่ไม่ใช่คนที่จะเขินอะไรง่ายๆ แต่เธอก็หน้าแดงอีกครั้งเมื่อได้ยินคำพูดของเชนน์

แล้วเขาก็แบกว่าที่ภรรยามาถึงคฤหาสน์

เชนน์วางแยนนี่ลงบนเก้าอี้ใต้ร่มชายหาดในสวนก่อนจะก้มลงจูบแก้มเธออีกครั้งอย่างรักใคร่ “คุณนายจินน์ ขอเวลาฉันสักครู่นะเดี๋ยวมา"

"คุณจะไปไหน?"

เชนน์ไม่ตอบคำถามเขารีบลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าไปในคฤหาสน์ พอสามนาทีให้หลังเขาก็กลับมา

อารมณ์ของเชนน์ลุกโชนเมื่อได้รับสัมผัสนั้นจากแยนนี่ ชายหนุ่มค่อยๆ เอนกายพิงกับเตียงหน้าอกของเขายกขึ้นลงตามแรงอารมณ์ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ "ก็รู้นะว่ามือของฉันมันเย้ายวนแต่ทำไมฉันไม่รู้ว่าก่อนว่าเธอจะหลงใหลในมือเป็นพิเศษ"

แยนนี่ไม่ได้รู้สึกเขินอายเธอชอบมือของเชนน์มาก แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ใช่เพราะเธอเป็นพวกหลงใหลในมือไปทั่ว แต่นั่นเพราะว่า...

แยนนี่ยกตัวขึ้นขยับเข้าไปใกล้ก่อนจะกระซิบลงที่ข้างหูชายหนุ่ม "ฉันต้องขอบคุณนิ้วมือพวกนี้ที่ช่วยฉันดูแลคุณตลอดสองปีที่ผ่านมา"

"แค่ก..."

ใบหน้าของเชนน์ถึงกับขึ้นสีแดงในขณะที่เขาสำลักเสียงหัวเราะของตัวเองก่อนจะมองเธออย่างตกตะลึง "นี่เธอ..."

แยนนี่ค่อยๆ เขยิบขึ้นมานั่งอยู่บนตัวเขาขณะที่ขาเรียวสวยโอบรอบเอวสอบไว้ ไม่ทันได้พูดจบประโยคหญิงสาวก็ประคองใบหน้าที่เธอหลงใหลก่อนจะกดจูบลงไป “ฉันอ่านไดอารี่ของคุณแล้ว”

เธอรู้ว่าเขาต้องอดทนราวกับคนถือศีลและช่วยตัวเองในช่วงสองปีที่ผ่านมา

และนั่นเป็นเรื่องที่ดี

ท้องฟ้าแปรเปลี่ยนเป็นมืดสนิทแยนนี่เอนตัวพิงอ้อมกอดของเชนน์ขณะที่มองเขาด้วยดวงตาที่สดใสเป็นประกาย

เชนน์ลืมตาขึ้นเห็นว่าเธอกำลังจ้องมองมาที่เขาก็อดยิ้มไม่ได้ก่อนจะกระชับกอดให้แน่นขึ้น “ฉันรู้ว่าสามีของเธอหล่อ แต่ดึกขนาดนี้แล้วเธอไม่ต้องเอาแต่จ้องมองเขาก็ได้ นอนเถอะ ฉันยังอยู่ที่นี่พรุ่งนี้เช้าค่อยตื่นมามองใหม่แล้วกันนะ”

ช่างเป็นคนที่หลงตัวเอง

แต่ถึงอย่างนั้นแยนนี่ก็รักเขามาก เธอกดจูบที่เปลือกตาคู่สวยเบาๆ ก่อนจะเอ่ยเสียงหวาน “ก็ได้ ราตรีสวัสดิ์นะ”

เชนน์ตะลึง

น้ำเสียงหวานๆ ที่เอ่ยบอกราตรีสวัสดิ์นั้นกระตุ้นให้ชายหนุ่มอยู่ไม่สุขและเริ่มขึ้นคร่อมตัวเธออีกครั้ง

เชนน์กัดริมฝีปากของเขาแล้วถอนหายใจหนัก “จากคำว่าราตรีสวัสดิ์ที่ได้แต่ดูผ่านหน้าจอมาถึงวันที่เธอนอนซบอกฉันแล้วเอ่ยมัน ฉันรอมานับเจ็ดร้อยคืนวัน แยนนี่ ฉันดีใจที่เธอกลับมา”

ความเย็นวูบหวามผ่านแผ่นหลังของแยนนี่ขณะที่น้ำตาเริ่มเอ่อล้นออกมาจากดวงตาคู่สวย เธอมองตาชายหนุ่มที่รักผ่านม่านน้ำตาก่อนจะเอ่ยคำสัญญา “ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณรู้สึกหลงทางอีกต่อไปแล้ว ฉันจะอยู่ตรงนี้เพื่อบอกฝันดีกับคุณทุกคืน เชนน์ จินน์ ตอนนี้ฉันเป็นของคุณ เมื่อก่อนนั้นฉันก็เป็นของคุณ ฉันจะเป็นของคุณเสมอและตลอดไป”