เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1147

ต้นฤดูใบไม้ผลิในปีถัดมา

วันไวท์เดย์แรกหลังจากการจากไปของแยนนี่

เชนกำลังนั่งคนเดียวในร้านพิซซ่าฮัทที่อัดแน่นไปด้วยผู้คนเดินสวนกันไปมา ขณะที่ตัวเขาถูกรายล้อมด้วยคู่รักในร้านอย่างคึกคัก

พนักงานเสริฟเดินเข้ามาพร้อมกับเมนูก่อนเอ่ยถามอย่างสุภาพ “คุณลูกค้ามาคนเดียวหรือกำลังรอใครอยู่หรือเปล่าครับ?”

“ผมมาคนเดียว”

เขารู้สึกกระอักกระอวนเล็กน้อย พนักกงานเสริฟได้แต่คิดในใจชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาดีอย่างเขาแต่กลับอยู่คนเดียวในวันไวท์เดย์เนี้ยนะ “คุณลูกค้าจะสังอาหารชุดสำหรับที่เดียวรึเปล่าครับ? อันที่จริงถึงแม้คุณจะมาคนเดียวแต่ทางเราขอเสนอเป็นชุดคู่รักที่รวมของกินเล่นในราคาสุดพิเศษสำหรับคุณลูกค้าเลยครับ”

เชนน์ยิ้มเล็กน้อยแล้วตอบกลับ “ครับ ผมเอาเป็นชุดคู่รักแล้วกัน”

เชนน์สั่งกุ้งชุปแป้งทอดซอสครีมที่ไม่ได้อยู่ในเมนูชุดคู่รักเพิ่มเติม อาหารมากมายทยอยนำมาเสริฟบนโต๊ะที่มีเขานั่งอย่างเหงาหงอย

คู่รักที่อยู่รอบ ๆ แอบจ้องมองมาที่เขา อาจะเป็นเพราะรูปร่างหน้าตาที่ดูดีของเชนน์หรือไม่ก็เป็นเพราะเชนน์สั่งอาหารมาจนเต็มโต๊ะทั้งที่ั่นั่งอยู่คนเดียว

กุ้งชุปแป้งทอดคือเมนูโปรดของแยนนี่

เชนน์หยิบกุ้งเข้าปากแล้ว ค่อย ๆ เคี้ยวมันทีละนิดแต่เขากลับไม่รับรู้รสชาติของมันได้เลยเหมือนเขากำลังเคี้ยวขี้ผึ้งอยู่ไม่มีผิด

ถึงจะรู้ว่าเขาไม่สามารถรับรสอะไรได้ แต่เขาก็ยังคงค่อย ๆ เคี้ยวมันต่อไป พลางคิดถึงเธอ

เชนน์ยัดกุ้งเข้าปากตัวแล้วตัวเล่า ความโหยหาแยนนี่เติบโตดังเถาวัลย์เลื้อยเกี่ยวพันรอบหัวใจของเขาและบีบรัดแน่นจนแทบจะหายใจไม่ออก

เขาคว้าแก้วโค้กแล้วกระเดือกมันลงคออึกใหญ่จนสัมผัสถึงแก๊สที่อัดแน่นและความเย็นได้

เขาเงยหน้าขึ้นเห็นแยนนี่กำลังนั่งตรงข้าม เธอยิ้มมาให้เหมือนเคยแล้วมองโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารก่อนพูดอย่างอ่อนโยน “คุณสั่งอาหารมาเยอะขนาดนี้เลยเหรอ แล้วจะกินหมดยังไงคะเนี้ย?”

เธอหยิบกุ้งชุบแป้งทอดแล้วเริ่มทาน

ขณะเหม่อมองที่นั่งตรงข้ามโต๊ะ ดางตาของเชนน์เริ่มร้อนผ่าว

“คุณลุงคะ คุณลุงเป็นอะไรไหมคะ?”

ข้าง ๆ เขา เป็นเด็กหญิงตัวน้อยมาพร้อมกับตะกร้าดอกกุหลาบ เธอถามไถ่เชนน์ด้วยความเป็นห่วง

เชนน์หันหน้าไปอีกทางเพื่อหลบตาที่แดงรื่น แล้วหันหลับมามองเด็กหญิงอีกครั้ง เขาตอบเสียงอ่อน “ไม่มีอะไรหรอก แค่ทรายเข้าตาฉันน่ะ”

เด็กหญิงจ้องมองเขาอย่างสงสัย เธอไม่เชื่อว่าในห้างสรรพสินค้าแบบนี้จะมีทรายอยู่ได้ยังไง

เด็กน้อยเอ่ยถาม “คุณลุง อยากซื้อดอกกุหลาบให้แฟนสาวของคุณลุงไหมคะ?”

แฟนสาวเหรอ

เชนน์มองตะกร้าที่เต็มไปด้วยดอกกุหลาบ แววตาของเขาแฝงไปด้วยความเศร้าสร้อย “ฉัน…ฉันเสียคนรักไปแล้วน่ะ”

“คุณลุงซื้อกุหลาบของหนูไปง้อเธอก็ได้นะคะ ผู้หญิงน่ะชอบดอกกุหลาบ”

เชนน์เริ่มพูดคุยกับเด็กสาวอย่างไร้เหตุผล เขาอยากได้ความมั่นใจและความหวังเล็ก ๆ จากเด็กน้อยตรงหน้า “เธอคิดว่างั้นเหรอ?”

“ค่ะ หนูมั่นใจ คุณลุงอย่าเศร้าไปเลยนะคะ คุณลุงหล่อขนาดนี้แฟนของคุณลุงต้องไม่อยากเสียลุงไปแน่ค่ะ”

เชนน์ซื้อกุหลาบจากเด็กสาวทั้งตะกร้า แต่เขาไร้คนที่จะเอากุหลาบพวกนี้ไปให้

เมื่อเขากำลังออกจากร้านพิซซ่าฮัท พนักงานคิดเงินให้กับเชนน์ “คุณลูกค้าคะ เนื่องจากคุณซื้ออาหารครบ 50 ดอลลาร์ คุณลูกค้าได้รับชุดแก้วคู่รักให้คุณลูกค้าฟรีค่ะ”

เชนน์มองชุดแก้วคู่รักแล้วยกมุมปากขึ้น

แก้วคู่รัก…เขาคงไม่ได้ใช้มันทั้งชีวิต

[ฝันดีนะ แยนนี่]

เขาส่งมันทุกคืนด้วยประโยคสั้น ๆ

เหมือนช่วงเวลาก่อนที่แยนนี่จะไปฮอลลีวูด ทุกคืนเธอจะส่งข้อความหาเขาบอก [ฝันดี]

ภาพมายาความสุขต์เป็นดังยาเม็ดสุดท้ายที่เติมเต็มความเชื่อมั่นแก่เขา

แยนนี่เหมือนยังมีชีวิตวนเวียนในคฤหาสน์หลังนี้ เชนน์ยังสามารถพูดคุยกับเธอ เพียงแต่ไม่อาจกอดหรือหอมเธอได้ ราวกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้เปลี่ยนชีวิตเขาไปขนาดนั้น

...

ตลอดทั้งปี เชนน์ออกนอกลู่นอกทางอยู่บ่อยครั้ง เขาเดินเข้าออกองค์กรระหว่างงประเทศและเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเหตุการณ์น่าตกใจอยู่หลายครั้ง แต่ทุกเหตุการณ์ที่เขาพัวพันมักจะจบอย่างไม่สวยนักและบางครั้งเขาเองก็เฉียดตายเช่นกัน

ราวกับเทพแห่งความตายไม่เต็มใจจะเอาชีวิตเขาไว้ และยังปล่อยให้เขามีชีวิตอยู่เพื่อชดใช้ในสิ่งที่ผ่านมา

เขาท่องไปหลายประเทศและหลายดินแดน

เขาได้เห็นธารน้ำแข็งทางตอนเหนือ เขาตามล่าแสงเหนือตางตอนใต้ เดินทางตะลอนข้ามตะวันตกตามธงแห่งศรัทธาและแสวงหาพระไตรปิฎกทางตะวันออก

เขาเดินทางมากว่าแปดพันไมล์มาเห็นโลกกว้าง แต่เขายังไม่อาจลืมเธอได้

เขาเห็นเธอบนธารน้ำแข็งที่ขั้วโลกเหนือ เขาเห็นเธอตอนเขากำลังล่าแสงเหนือที่ขั้วโลกใต้ เห็นเธอตอนที่เข้าสำรวจโลกตะวันตกและยังคงเห็นเธอตอนที่เขาเดินทางมายังตะวันออก

สุกท้าย เข้าก็ตระหนักได้ว่ายิ่งเขาพยายาลืมเธอมากเท่าไหร่ เขายิ่งลืมเธอได้ยากขึ้นเท่านั้น และในท้ายที่สุด เขาก็ไม่สามารถเอาเธอออกไปจากหัวได้ การคิดถึงคน ๆ หนึ่งไปชั่วทั้งชีวิต ดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร

เขาใช้ชีวิตอย่างไร้ขีดจำกัดเพื่อตามหาเธอ เป็นดังนกที่ไร้บ้านบินหลงทางด้วยความเต็มใจ

...