เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 117

หลังจากที่ฮีลตันอุ้มเวอเรียนขึ้นรถของเขาแล้ว ผู้หญิงคนนี้ดูจะตั้งสติไม่ได้แม้แต่น้อย

“ขอไวน์หน่อย! กวินนี่! เอาไวน์มาให้ฉัน! ไวน์อยู่ไหน บ้าเอ๊ย!”

เมื่อเธอผวา เธอก็ตกลงไปในอ้อมแขนของฮีลตัน

ฮีลตันตกตะลึงเล็กน้อย เขายกแขนขึ้นและขยับให้เธอเข้ามาใกล้เขา

เธอรู้สึกหงุดหงิดกับสิ่งที่เขาทำ ทำให้เขาไม่สามารถขับรถได้

ผ่านไปสักพัก เวอเรียนก็เงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มให้เขาด้วยใบหน้าอันบอบบางของเธอ “กวินนี่ เราจ้างพวกโฮสมากันเถอะ ฉันไม่เคยจ้างมาก่อน!”

ใบหน้าหล่อเหลาของเขาค่อย ๆ หรี่ตาลง มุมปากของเขากระตุกขึ้นเล็กน้อย

ยังไงก็ตาม หัวใจของฮีลตันรู้สึกเจ็บปวด มันเจ็บปวดเหมือนโดนหลอก!

กลายเป็นว่าเธอเมาจนไม่รับรู้ว่าเขากำลังโกรธเธออยู่ เธอสัมผัสกับแผงหน้าอกของเขา พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงแบบติดตลก ๆ ว่า “นะ นะ ได้ไหม? มาลองกันเถอะ! เท่าที่ฉันรู้มา พวกเขาหน้าตาดีมากเลย”

เวอเรียนหมกมุ่นเกี่ยวกับเรื่องนี้ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้จ้างโฮลมา แต่อาหารตาที่อยู่ตรงหน้าเธอก็มีเสน่ห์น่าดึงดูดไม่แพ้กัน

เหมือนเธอกำลังหลงอยู่ห้วงความคิด เธอรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ก้นของเธอ!

"โอ๊ย... มันเจ็บนะ!"

ชายคนนั้นใช้มือยักษ์ของเขาตบก้นของเธออย่างแรง

เวอเรียนมองเขาด้วยความโกรธ "คุณมาตีฉันทำไม!"

เธอต้องการโฮสใช่ไหม? นั่นไง ชายคนนั้นพลิกตัวของเขานอนทับเธอ ริมฝีปากบาง ๆ ของเขา แนบแน่นกับริมฝีปากอุ่น ๆ ที่เต็มไปด้วยแอลกอฮอล์!

เวอเรียนเริ่มดิ้นรน ดวงตาของเธอเบิกกว้าง แต่หลังจากที่เธอได้กลิ่นสดชื่น และกลิ่นความเป็นผู้ชายที่เธอคุ้นเคย เธอหลับตาลงอย่างนอบน้อม เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยของเธอขึ้นมาแ ละจูบตอบจูบที่ลึกซึ้ง และเร่าร้อนนั้น

เธอถึงกับกอดคอผู้ชายคนนั้นด้วยมือเล็ก ๆ ของเธอเอง

ไม่เพียงแต่ทําให้ฮีลตันไม่พอใจเท่านั้น แต่ยังทําให้ชายคนนี้โกรธมากขึ้นอีกด้วย เขาจ้องมองไปที่ผู้หญิงที่กําลังมีความสุขกับตัวของเขาเอง ใบหน้าเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ฉุนเฉียว และความเย็นชา

ผู้หญิงคนนี้คิดจริง ๆ เหรอว่าเขาเป็นหนึ่งในนั้น

เวอเรียนนอนอยู่ภายใต้ตัวเขา ไม่ได้หลุดออกจากความงุนงงของเธอ เธอค่อย ๆ ลืมตามองเขาด้วยสายตาที่ศร้าหมอง เสียงของเธอแหบแห้งจากการดื่มแอลกอฮอล์ ดูเหมือนเธอจะดูหงุดหงิดเล็กน้อย “ฮีลตัน ฟัดด์… นั่นคุณจริง ๆ เหรอ?”

ดวงตาสีเข้มราวกับไข่มุกของเขานั้นตกตะลึง ขณะที่เขาจ้องมาที่ดวงตาคู่นั้นที่มีน้ำตาคลอ เธอพูดอย่างเศร้าหมองว่า "ทําไมคุณไม่ช่วยฉัน…? ทําไมคุณต้องเข้าข้าง แนนซี่ แซนเดอร์เสมอ ทําไมคุณถึงไม่เชื่อใจฉัน ฉันไม่เคยลอกเลียนแบบงานศิลปะของแนนซี่…ทั้งหมดคือแนนซี่"

เมื่อเธอพูด น้ําตาของเธอเริ่มไหลออกมาจากมุมตา ใจของฮีลตันเหมือนโดนอะไรบางอย่างทิ่มแทง

เขาอดไม่ได้ที่จะยกมือและช่วยเช็ดน้ําตาบนใบหน้าของเธอ เขาถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเบา ๆ ว่า "นั่นคือเหตุผลที่คุณลาออก และออกจากบ้านของครอบครัวฟัดด์ใช่ไหม?"

เธอรู้สึกมึนงงและสับสนอย่างหนักหลังจากที่ดื่มแอลกอฮอล์ลงไป และไม่ได้ฟังในสิ่งที่เขาถามออกไปเลยสักนิด สิ่งที่เธอทําคือ ฝังตัวเองไว้ในอ้อมแขนของเขา และเริ่มพูดพึมพำกับตัวเองว่า "คุณใจร้ายกับฉันมาก... คุณใจร้ายกับเจลลี่ บีน ฉันเกลียดคุณ!"

ถ้าเธอเชื่อฟัง เขาจำเป็นต้องใจร้ายกับเธออีกมั้ย?

เวอเรียนกอดคอเขาไว้แน่น ขณะที่ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอก็ซุกซ่อนอยู่ในอ้อมแขนของเขา เธอพูดอย่างไม่พอใจว่า "แต่... ฉันอดคิดถึงคุณไม่ได้ ฮีลตัน ฟัดด์ ฉันชอบคุณ บอกฉันมาสิ ฉันจะเลิกชอบคุณได้ยังไง... ฉันไม่อยากชอบคุณ คุณใจร้ายมาก... คุณทําตัวไม่ดีกับฉันมาก…”

เขายกคางของเธอขึ้นด้วยนิ้วที่เรียวยาวของเขา ในขณะที่เขากัมลงจูบปากเล็ก ๆ ของเธอ

จูบนี้ช่างน่าหลงใหลจริง ๆ

มันยาวนานจนเธอไม่สามารถกลั้นหายใจได้อีกต่อไป จนเขาค่อย ๆ ปล่อยเธอออกมา เขากดหน้าผากของเขากับเธอเข้าหากัน ในขณะที่พูดด้วยน้ําเสียงนุ่มลึกและน่าดึงดูดว่า "ถ้าไม่มีทางที่คุณจะหยุดชอบผม คุณก็แค่ชอบผมต่อไป ก็จบ”

คําพูดนี้นั้นฟังดูเหมือนคําสั่ง และไม่มีเหตุผลเลยเอาซะเลย

เวอเรียนบึ้งตึ้งขึ้นใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอ น้ําตาของเธอเริ่มร่วงลงมาอีกครั้ง "แต่ฉันจะต้องทำยังไงให้คุณชอบฉัน…”

เขาไม่ชอบเธอใช่ไหม?

ฮีลตันหลับตาลงและจูบปลายจมูกสีแดงที่เกิดจากการร้องไห้ของเธอเบา ๆ "ถ้าคุณไม่อยากรักผมต่อ คุณจะรู้ได้อย่างไรว่ามันไม่มีประโยชน์อะไร?”

ฮีลตันกลับมา และนั่งข้าง ๆ เธอในขณะที่เช็ดน้ําตาที่มุมตาของเธอ

เขาชอบ เวอเรียน มอนท์ ไหม? บางทีเขาอาจจะเริ่มมีความรู้สึกบางอย่างให้เธอ

ส่วนความรู้สึกตอบแทนนั้น ความรู้สึกของเขาไม่เคยรุนแรงหรือแข็งแกร่งขนาดนั้น ในเรื่องความรัก ความกระตือรือร้นของเขาที่มีต่อผู้คนมักจะช้า

เขาไม่เคยปฏิเสธความจริงที่ว่าในตอนแรกความตั้งใจของเขาที่มีต่อเวอเรียนนั้นเป็นความสัมพันธ์ทางร่างกายเพียงอย่างเดียว

อย่างไรก็ตามตอนนี้ดูเหมือนว่ามีบางอย่างเปลี่ยนไปอย่างช้าๆ

เขาเริ่มต้องการที่จะเก็บเธอไว้ข้าง ๆ เขามากขึ้น และไม่อนุญาตให้คนอื่นมาวิพากษ์วิจารณ์เธอ

มีความอ่อนโยนอยู่ในแววตาของเขา และความสุขของความรักจากดวงตาของฮีลตันในขณะที่เขาจับมือของเธอ และสวมแหวนเพชรไว้ที่นิ้วของเธออีกครั้ง

...

แสงแรกของรุ่งอรุณคืบคลานเข้ามาทางหน้าต่างและเข้าไปในห้องนอน

เวอเรียนตื่นขึ้นมาจากการนอนหลับที่เมาของเธอด้วยอาการปวดหัวแยก

เมื่อเธอลืมตาขึ้น เธอก็จ้องมองตรงที่เพดานสีขาว ทุกอย่างดูกระจัดกระจายไปหมดและเธอไม่สามารถจำมันได้

เธอไม่ได้ออกไปดื่มกับ กวิน เยลเลน ที่บาร์เมื่อคืนนี้เหรอ? ใครมาส่งเธอกลับบ้านกันแน่?

เธอนั่งลง และตบหัวของเธอ เมื่อเธอสอดส่องสายตาของเธอ เธอสังเกตเห็นแหวนเพชรในนิ้วของเธอ

เธอรู้สึกตะลึงและงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น

นี่ไม่ใช่แหวนเพชรที่เธอโยนใส่ฮีลตันในบ้านของครอบครัวฟัดด์เหรอ?

เมื่อคืนนี้... มันไม่ใช่ความฝันเหรอ? เป็นฮีลตัน ฟัดด์จริงหรือ?