เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 129

เวอเรียนเก็บเปลือกหอยที่เธอเลือกจากเกาะรีเจ้นท์ ใส่ไว้ในขวดโหลแก้ว เธอเอามันมอบให้กับ เจลลี่ บีน

"หนูชอบไหม เจลลี่ บีน?"

เจลลี่ บีน กอดโหลแก้วไว้แน่น และพยักหน้าเล็ก ๆ ของเธออย่างร่าเริง ในขณะที่พูดด้วยน้ําเสียงเหมือนเด็ก "หนูชอบค่ะ!"

ฮีลตันลูบหัวเล็ก ๆ ของ เจลลี่ บีน และพูดว่า "ขึ้นไปข้างบนห้องของหนูก่อน เจลลี่ บีน พ่อมีบางอย่างจะพูดกับมอนตี้"

เจลลี่ บีน อุ้มเปลือกหอยขึ้นไปชั้นบนอย่างร่าเริง

เวอเรียน เม้มริมฝีปากของเธอและกล่าวว่า "ฮีลตัน ฉันคิดว่าเราควรใช้เวลาสักครู่เพื่อสงบสติอารมณ์ระหว่างเรา ถ้าเราต้องการอยู่ด้วยกัน เราควรคิดเรื่องนี้ด้วยตัวเอง"

แม้ว่าภายนอกพวกเขาดูเหมือนจะคืนดีกัน ในวันที่ใช้ชีวิตบนเกาะรีเจ้นท์ เวอเรียนยังคงตระหนักว่ายังมีเรื่องบางอย่างที่ซ่อนอยู่มากมายระหว่างพวกเขา

ถ้าฮีลตันคิดว่าเธอเป็นตัวแทนของแซมมี่ เธอก็จะไม่มีวันอยู่กันเขา

นอกจากนี้เดิมทีเธอสันนิษฐานว่า เธอมีเท้าข้างหนึ่งก้าวเข้าไปในหัวใจของเขา แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่า เขามีความรู้ชัดเจนเกี่ยวกับอดีตของเธอ ทั้งจุดแข็งและจุดอ่อนในชีวิตของเธอ แต่เธอไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเขาเลย

สิ่งที่สําคัญที่สุดในความสัมพันธ์คือความเข้าใจที่เท่าเทียมกัน เนื่องจากเป็นพื้นฐานที่สุดในความสัมพันธ์ อย่างไรก็ตามฮีลตันดูเหมือนจะเป็นแอ่งน้ําไร้ก้น มันเป็นสีดําอย่างสมบูรณ์และปราศจากสิ่งอื่นใดต่อหน้าเธอ

ฮีลตันจับข้อมือเธอไว้ และดึงเธอเข้ามาหาเขา "ใจเย็น ๆ บนเกาะรีเจ้นท์มันสงบไม่พอเหรอ? คุณต้องการสงบสติอารมณ์มากขึ้นเท่าใด?"

"ฮีลตัน คุณคิดว่าเราเหมือนคู่รักธรรมดาทั่วไปเหรอ? ความรักของคุณอยู่บนร่างกายของฉันแต่เพียงผู้เดียว..."

ดวงตามุกสีเข้มของชายคนนั้นสั่นสะเทือนขณะที่เขาจับมือเธอหนักขึ้น มันทําร้ายเธอ

"นี่คือวิธีที่คุณมองความสัมพันธ์ของเรางั้นเหรอ?”

เมื่อสบตากัน ทั้งสองคนก็เต็มไปด้วยความโกรธ ไม่มีใครยอมใคร

เมื่อเวอเรียนคิดว่าเขาได้เรียก 'แซมมี่’ ซ้ำแล้วซ้ำอีกในเวลากลางคืน เธอไม่รู้ว่าเธอกำลังโกรธ หรืออิจฉาในหัวใจของเธอ หรือถ้าเธอรู้สึกเกลียดชังตัวเองที่ไม่ได้ต่อสู้อย่างหนักพอ ความรู้สึกที่ซับซ้อนปะปนอยู่ภายในตัวเธอ "ไม่ใช่งั้นหรือ? ฉันรู้สึกเหมือนฉันไม่ใช่แฟนของคุณ เหมือนฉันเป็นเพียงเพื่อนร่วมเตียงของคุณ สําหรับดับความปรารถนาของคุณเท่านั้น!"

เมื่อเขามีความสุขเขาจะกอดและจูบเธอนานเท่าที่เขาอยากทำ แต่เมื่อเขาไม่มีความสุข เขาอยากให้เธอทิ้งเขาไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทําได้ เพื่อไม่ให้รบกวนเขา ความต้องการเหล่านี้เป็นเรื่องปกติหรือไม่?

"เวอเรียน มอนท์!"

เขาเริ่มโกรธ และการแสดงออกของเขาเย็นเหมือนน้ําแข็ง!

"มันดึกแล้ว และฉันต้องกลับบ้าน"

เขาดึงเธอกลับมาแล้วพูดว่า "นี่คือบ้านของคุณ! หมายความว่ายังไง? กลับบ้าน?!"

ในขณะที่กัดริมฝีปากของเธอ เวอเรียนกล่าวว่า "คุณไม่ได้มองฉันไม่มีอะไรมากไปกว่าคู่นอนของคุณ เพื่อให้เตียงของคุณอบอุ่น? เพื่อนคนใดก็ตามที่ฉันเลือกให้ต้องได้รับอนุญาตจากคุณ ฉันต้องดูอารมณ์ของคุณดังนั้นนี่ไม่ใช่บ้านของฉัน!"

ถ้านี่เป็นบ้านของเธอ ทําไมเธอถึงต้องยอมลดชอบลดศักดิ์ศรีตัวเองลงมา

ขณะที่เธอกําลังจะเป็นอิสระจากเขาเธอถูกผลักลงบนโซฟาทันที ในขณะที่ฮีลตันยังคงดูหม่นหมอง!

"คุณรู้ไหมว่าคู่นอนมันคืออะไร" เขาไม่รังเกียจที่จะแสดงให้เธอเห็นว่าคู่นอนมันคืออะไร!

เวอเรียนตกใจมากกับน้ำเสียงที่เย็นชาของเขาจนเธอเริ่มสั่นอย่างรุนแรง การเคลื่อนไหวของชายคนนี้ดูป่าเถื่อนอย่างไม่น่าเชื่อขณะที่การจ้องมองของเขานั้นน่ากลัวยิ่งกว่า

ดังนั้น เวอเรียน จึงรู้สึกหวาดกลัวทันที “ฮีลตัน ฟัดด์…คุณจะทำกับฉันแบบนี้ไม่ได้นะ...”

"คุณไม่ได้บอกว่าคุณเป็นเพื่อนร่วมเตียง เป็นคู่นอนหรอกเหรอ!!"

มันเป็นเพราะเขาบ้าจริง ๆ ที่เขาไปถึงเกาะรีเจ้นท์เพื่อตามหาเธอ!

ยิ่งไม่พูดถึงว่าเขาเกือบจะสูญเสียชีวิตของเขา บาดแผลเก่าของเขาถูกเปิดออกอีกครั้ง ทําให้เขาสูญเสียการควบคุมอารมณ์ของเขา!

เพื่อที่จะพาเธอกลับไปที่บ้านของครอบครัวฟัดด์ เขาพร้อมที่จะสละชีวิตของเขา เพื่อรับคําพูดที่ไร้หัวใจจากเธอเท่านั้น!