เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 139

เมื่อมาถึงที่โรงพยาบาล ฮีลตัน ถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาล

หมอออกมาถาม เวอเรียน ว่า “คุณเป็นสมาชิกในครอบครัวของ ฮีลตัน ฟัดด์ หรือเปล่า”

“ไม่…”

“ในตอนนี้ผู้ป่วยต้องการเข้ารับการผ่าตัดในทันที หากคุณไม่ใช่สมาชิกใน ครอบครัวฟัดด์ ช่วยกรุณาโทรศัพท์เพื่อขอให้สมาชิกในครอบครัวของเขามาที่นี่!”

เวอเรียน กังวลว่าอาการบาดเจ็บของ อีลตัน จะแย่ลงหากต้องรอ เธอจึงพูดออกไปอย่างหนักแน่นว่า “ฉัน!”

หมอทำหน้าบึ้งอย่างไม่พอใจ “ตกลงคุณเป็นสมาชิกในครอบครัวของเขาหรือไม่? คุณไม่สามารถเซ็นยินยอมในแบบฟอร์มได้หากคุณไม่ใช่สมาชิกในครอบครัวของเขา!”

"ฉัน...เขาเป็นสามีของฉัน ฉันแค่ทะเลาะกับเขา และฉันก็แค่รู้สึกกังวล”

เธอรู้สึกอายมากขึ้นเรื่อย ๆ ในตอนท้ายของคำเธอ

สามีอะไร?! ฮีลตัน ไม่ใช่สามีของเธอ!

ทันทีที่ เวอเรียน เซ็นเอกสารหมอก็ดึงเอกสารออกไปอย่างโกรธ ๆ และดุเธอว่า “คุณยังมีอารมณ์จะเอาชนะ เมื่อสามีของคุณตายไปแล้วครึ่งหนึ่ง?จริง ๆ แล้วคุณเป็นคนแบบไหนกันแน่!”

เวอเรียน กัดริมฝีปากของเธอแล้วนั่งบนม้านั่งด้านนอกห้องผ่าตัด เธอยังคงสวมชุดนอนและรองเท้าแตะ เพราะว่าเธอไม่มีเวลาแม้แต่จะเปลี่ยนรองเท้าและเสื้อผ้าที่เหมาะสม

เธอเป็นอะไรกับ ฮีลตัน แต่เธอกลับเป็นห่วงเขามากกว่าครอบครัวของเขา?

เวอเรียน ลดใบหน้าของเธอลง เธอเสียใจที่เธอใจร้ายไม่พอ แต่ในทางกลับกัน เธอกลับเป็นห่วง ฮีลตัน ที่อยู่ในห้องผ่าตัด

เธอรออยู่ข้างนอกประมาณสามชั่วโมง ขณะที่เธอกำลังผล่อยหลับบนม้านั่งเย็น ๆ แล้วประตูก็เปิดออก

แพทย์ที่ทำการผ่าตัด ฮีลตัน ถอดหน้ากากและเดินออกมาจากห้องผ่าตัด

อาการง่วงนอนของ เวอเรียน หายไปทันที เธอถามคุณหมออย่างร้อนรนว่า “คุณหมอค่ะเขาเป็นอย่างไรบ้าง? เขาสบายดีไหมค่ะ”

“อาการเลือดออกในสมองของเขาไม่ได้ร้ายแรงมาก เพราะเขาได้รับผลกระทบเพียงเล็กน้อยเท่านั้น อาการบาดเจ็บที่ร้ายแรงที่สุดคือแขนขวาของเขา แต่ตอนนี้เขาได้รับการรักษาแล้ว สิ่งที่เหลืออยู่คือการพักผ่อนให้เพียงพอ จะได้ไม่มีผลข้างเคียง กระดูกที่หักของเขา เขาจะต้องมีการพักผ่อนอย่างเงียบ ๆ เป็นเวลาหนึ่งร้อยวัน”

เวอเรียน รู้สึกโล่งใจ ในที่สุดสายใจของเธอก็ผ่อนคลายลง "ตกลงค่ะ ขอบคุณนะคะหมอ”

หลังจากที่คุณหมอเดินจากไป เธอก็กอดแขนและจามดูเหมือนเธอจะเป็นหวัดหลังจากที่เธอนอนอยู่ที่โถงทางเดิน

โดบปกติ ฮีลตัน อาจจะยังไม่ตื่นในตอนนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะดีขึ้นแล้ว เธอจึงไม่รู้สึกไม่อยากอยู่เฉยๆ

เธอถือโทรศัพท์มือถือของเธอขึ้นมา เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะโทรหา แนนซี่ แซนเดอร์

เสียงง่วงนอนของ แนนซี่ ตอบเธอดูเหมือนว่าเธอจะหลับไปแล้ว เสียงของเธองัวเงียเล็กน้อยขณะที่เธอพูดว่า “มีอะไร”

“ฮีลตัน แขนหักและเขาถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล เขาเพิ่งออกจากห้องผ่าตัดเมื่อสักครู่นี้ คุณมาดูแลเขาหน่อย”

ทันใดนั้น แนนซี่ ก็รีบตื่น เธอขึ้นเสียงและพูดว่า “เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ? ฮีลตันแขนหัก?” เธอยังคงถือโทรศัพท์ด้วยมือข้างเดียว และเธอก็ลุกจากเตียงและเริ่มแต่งตัว

เวอเรียน พูดอย่างใจเย็น “อืม ใช่ รีบออกมาเร็ว ๆ ตอนนี้เขาอยู่ที่โรงพยาบาลประชาชน”

หลังจากที่ แนนซี่ วางสายเธอก็แต่งตัวเสร็จและวิ่งลงไปชั้นล่างที่ลานจดรถเพื่อขับรถไปโรงพยาบาล เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ถ้า ฮีลตัน ได้รับบาดเจ็บทำไม เวอเรียน ถึงไม่ใช้โอกาสนี้ดูแลเขา เพื่อพัฒนาความสัมพันธ์ของพวกเขา? แต่ทำไมหล่อนถึงขอให้เธอดูแลเขาแทนล่ะ?

หล่อนจะไม่อิจฉาใช่ไหมถ้าเธอไป?

พฤติกรรมของ เวอเรียน แปลกประหลาดเป็นอย่างมาก แปลกประหลาดอย่างแน่นอน

…

เวอเรียน รอจนกระทั่ง แนนซี่ มาถึงโรงพยาบาลก่อนจะเดินออกไป

“มาเถอะ ฮีลตัน อยู่ในห้องนี้”

แนนซี่ประหลาดใจเป็นอย่างมาก “ทำไมเธอถึงใจกว้างมากที่มาฝาก ฮีลตัน ไว้กับฉัน”

เวอรียน พูดออกมาอย่างเย็นชาว่า “ฉันไม่สนหรอกว่าคุณจะคิดยังไง แต่จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่าง ฮีลตัน ฟัดด์กับฉันอีกต่อไป หากคุณชอบเขาคุณก็ควรสู้ต่อไป”

หลังจากที่เธอพูดจบ เวอเรียน ก็หันกลับมาและเดินออกจากโรงพยาบาลไป