เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 148

เวลาสามทุ่ม หลังจากอาบน้ําให้ เจลลี่ บีน พร้อมส่งเธอเข้านอนเรียบร้อย เธอก็เดินออกมาจากห้องของเด็กน้อย

ทันทีที่เธอออกไป เธอก็วิ่งไปหาฮีลตัน

เขารอเธอที่ประตูอย่างชัดเจน แต่เวอเรียนก็ไม่ได้สนใจเขาอย่างที่ควรจะเป็น เธอเม้มริมฝีปากแล้วพูดออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ "ฉันอาบน้ําให้ เจลลี่ บีน เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ดึกแล้วฉันขอตัวกลับบ้าน"

ในขณะที่พูด เธอหันหลังกลับและกำลังจะเดินออกไป แต่ฮีลตัสก็กุมข้อมือของเธอไว้อย่างแผ่วเบา

ใบหน้าหล่อของเขาดูเศร้าหมอง นัยย์ตาดำคู่นั้นมองเธออย่างลึกซึ้ง “คุณดูแล เจลลี่ บีน เสร็จแล้ว ตอนนี้คุณก็ควรจะดูแลผมด้วย”

"...คุณจะต้องให้ฉันดูแลอะไร?"

เขาอายุ 32 ปี เขาต้องการการดูแลแบบไหน? เขาดูแลตัวเองไม่ได้เหรอ?

เวอเรียนเห็นแววตาที่ลุ่มลึกและหม่นหมอง เธอพยายามจะหนี แต่แขนซ้ายของเขาจับเอวที่บอบบางของเธอไว้ และอุ้มเธอไว้อย่างทุลักทุเล

"เอ๊ะ... วางฉันลงนะ"

เธอกลัวว่าคนอื่นจะได้ยินเสียงเธอ เธอยังกลัวว่าฮีลตันจะอุ้มเธอด้วยมือข้างหนึ่งของเขา แล้วจะทําให้เธอล้มลงไป ไม่ทันตั้งตัวมือสองข้างของเธอก็โอบคอเขาไว้แน่น

เธอพยายามดิ้นและกระซิบบอก

"ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้"

เธอเห็นเขานิ่งไม่ตอบสนอง เธอจึงขยับร่างกายอีกหลายครั้ง

ฮีลตันขมวดคิ้ว แล้วกระซิบบอก “อย่าขยับไปขยับมา มือขวาของผมได้รับบาดเจ็บ ผมถึงไม่สามารถอุ้มคุณทั้งสองมือได้ ถ้าคุณขยับอีกทีครั้งหน้าผมคงจะอุ้มคุณไม่ได้”

หน้าเธอแดงขึ้นมาทันที มือใหญ่ที่ล็อกไว้ที่เอวของเธอ อุ้มเธอให้แน่นขึ้นเล็กน้อย

นี่เขากำลังกล่าวหาเธอหรอกเหรอ?

ฉันไม่ได้ขอให้คุณอุ้มฉัน

ฮีลตันอุ้มเธอเข้าไปในห้องของเขา และวางเธอลงบนเตียงใหญ่ของเขา

ทันทีที่เขาวางเวอเรียนลง เธอก็ลุกขึ้นแล้วพูดว่า “คุณพาฉันมาที่ห้องของคุณทำไม ฉันไม่พูดสักคำว่าจะอยู่ค้างคืนที่นี่”

"คุณยังโกรธผมอยู่หรือ?"

เวอเรียนยืนอยู่ข้าง ๆ แล้วก้มหัวลงด้วยคงามเศร้าหมอง เธอม้วนนิ้วเล่นอย่างใจลอย และพึมพํา "เมื่อครู่นี้ พ่อของคุณ ถามคุณว่าลูกสาวบ้านเยลแมนเป็นอย่างไรบ้าง ไหนคุณบอกว่าหล่อนค่อนข้างดี ถ้าเธอดีแล้วคุณจะมาตามตอแยฉันอีกทำไม?”

น้ําเสียงที่เธอบ่นเหมือนเสียงคํารามของภรรยา ฮีลตันก้มหัวลงมาใกล้เธอ ริมฝีปากบางของเขาอมยิ้ม

"ลูกสาวของครอบครัวเยลแมนไม่เลวเลย อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้ขี้หึงเท่าคุณ"

"..."

เขาพูดถึงใคร ว่าขี้หึง?

"ผมไปล่ะ ถึงยังไง พ่อของคุณก็ไม่ชอบฉัน"

เมื่อเธอเดินไปที่ประตูห้องนอน ฮีลตันก็เดินก้าวใหญ่แล้วกดเธอที่ผนังประตู

เวอเรียนตกใจมาก เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างงง ๆ ว่า “คะ..คุณจะทำอะไร?"

ฮีลตันมองดวงตาที่เอ่อล้นคู่นั้น นัยน์ตาคมเข้มของเขาค่อย ๆ หม่นลง พวกเขาไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้มานานแล้ว เธอคิดว่าเขาอยากทําอะไร?

"คืนนี้นอนที่นี่นะ”

เธอแทบจะไม่มีสติ "ฉันไม่ต้องการ"

ฮีลตันลดหน้าลง เวอเรียนคิดว่าเขากำลังไม่พอใจ แต่ไม่ทันคาดคิดเขาได้เดินเข้าไปใกล้หูของเธอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มลึกของเขา “ผมแค่คิดถึงคุณมาก”

ได้ยินเขาพูด ดวงตาของวีระก็แดงเล็กน้อย

เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ กัดริมฝีปากและจ้องมองเขา เธอคว้าเสื้อของเขาไว้แล้วถามอย่างจริงจังว่า “คุณคิดถึงฉัน หรือคุณแค่ต้องการทำสิ่งนั้นกับฉัน…”

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอกล้าถามเรื่องนี้

เธอไม่รู้สึกเลยว่าฮีลตันชอบเธอแค่ไหน ในฐานะคนคนหนึ่ง ส่วนใหญ่แล้วฮีลตันต้องการเธอ และสนใจแต่ร่างของเธอ