เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 152

ในคืนนั้น ขณะที่ฮีลตันเข้าห้องน้ําเพื่ออาบน้ํา เวอเรียนเพิ่งออกมาจากห้องน้ําพร้อมกับผมที่เปียก เธอกำลังจะใช้ผ้าเช็ดตัวเช็ดผมของเธอนั้น โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น

เธอเหลือบมองมัน มันเป็นข้อความมัลติมีเดียจาก ซันนี่ เชีย เธอทิ้งผ้าเช็ดตัวลงอย่างไม่รู้ตัวเพื่อที่จะอ่านมัน

เธอคลิกมันเปิด และข้อความบนหน้าจอทําให้ใบหน้าของเวอเรียน เปลี่ยนเป็นสีซีดเหมือนกระดาษ

สิ่งที่ตามมาคือข้อความของซันนี่ แม้ว่าเธอจะอยู่ตรงข้ามหน้าจอ เวอเรียนสามารถรู้สึกถึงน้ําเสียงที่ภาคภูมิใจของเธอ

[ตอนที่ฮีลตันอยู่บนเตียงกับฉัน เรามีความสุขมาก เราถ่ายรูปไว้ตั้งหลายรูป ถ้าเธออยากเห็น ฉันจะสามารถส่งรูปทั้งหมดไปให้ถ้าเธอต้องการที่จะเห็นมัน]

ภาพโชว์ให้เห็นร่างกายส่วนล่างของผู้ชายคนหนึ่ง

เวอเรียนมองเพียงวินาทีเดียวจากนั้นเธอก็เปิดหน้าจอโทรศัพท์คว่ำลงบนเตียง เธออยากจะอาเจียนออกมาในลําคอของเธอ มีอาการคลื่นไส้ที่ไม่สามารถอธิบายได้

แม้ว่าเธอจะรู้ว่าฮีลตันถูกซันนี่ใส่ร้าย แต่เธอก็ยังเก็บความแค้นไว้กับมัน

ตอนนี้ซันนี่มายั่วเธออีกครั้ง เทำให้เธอรู้สึกอึดอัดมากขึ้น

เมื่อฮีลตันออกมาจากห้องน้ําหลังจากอาบน้ําเขาพบว่า เวอเรียนนั่งอยู่ตรงปลายเตียงอย่างเหม่อลอย เธอดูเหมือนคนไม่มีสติ

เขาเดินผ่านเธอ และลูบผมเปียกของเธอด้วยมือใหญ่ของเขา "ทําไมไม่เช็ดผมให้แห้งล่ะ?"

เวอเรียนสะดุ้งตื่นจากอาการงุนงงทันที ดวงตาเธอเต็มไปด้วยน้ำตา เธอเงยหน้าขึ้นมาเพื่อมองใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา ทันใดนั้นมือของเธอก็โอบกอดเอวที่แข็งแรงของเขา ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอถูกซุกลงที่หน้าอกของเขา เธอเอาใบหน้าของเธอลูบเบา ๆ กับหน้าอกของเขา "ฉันไม่อยากทำ คุณช่วยทำให้มันแห้งให้ฉันหน่อย"

ฮีลตันค่อนข้างปรับตัวไม่ทันกับพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาของเธอ

เขายืนอยู่และเธอนั่งอยู่ตรงนั้น เอาจริง ๆ ท่านี้ทําให้พวกเขาสบายมาก

ฮีลตันให้เธอกอดเขา เขาหยิบผ้าเช็ดตัวที่วางทิ้งไว้บนเตียงมาช่วยเช็ดผมที่เปียกชื้นให้เธอ การกระทําของเขาอ่อนโยนมาก

หลังจากอาบน้ําเสร็จ เวอเรียนก็ได้กลิ่นที่หอมละมุนน่าชื่นใจจากร่างกายของเขา เธออดไม่ได้ที่จะกอดเขาให้แน่นขึ้น

ฮีลตันขมวดคิ้วนิด ๆ พลางถามด้วยเสียงแหบ ๆ ว่า "คุณเริ่มชอบทําตัวเหมือน เจลลี่ บีน ตั้งแต่เมื่อไหร่?"

เวอเรียนรู้สึกเศร้าใจอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่เธอจะถามสิ่งที่ค้างคาอยู่ภายในใจจองเธอว่า "ถ้าซันนี่ท้องจริง ๆ คุณจะให้เธอไปทำแท้งอย่างนั้นจริง ๆ เหรอ?”

ฮีลตันจงใจแกล้งเธอ "ไม่อย่างนั้น? จะทิ้งลูกไว้ให้คุณเลี้ยงเหรอ?"

"ฉันมี เจลลี่ บีน อยู่แล้ว ทำไมฉันต้องมานั่งเลี้ยงลูกให้ซันนี่?”

เขาโค้งริมฝีปากบาง ๆ หลังจากช่วยเป่าผมให้แห้งเขาเห็นว่าเธอไม่สบายใจเขาจึงบอกเธอในที่สุดว่า "ซันนี่ไม่ได้ท้อง"

“คุณหมายความอะไร?” เวอเรียนถามอย่างสงสัย "แต่ซันนี่แสดงรายงานการทดสอบการตั้งครรภ์ให้ฉันดู"

“เธอเอาผลตรวจให้คุณดูแล้วคุณก็เชื่อ? เหมือนแนนซี่เอาผลตรวจให้คุณดู คุณก็เชื่อเธอ ริอาน่าดูเหมือนคุณจะเขื่อพวกเธอมากกว่าเชื่อผมซะอีก”

ใบหน้าของเวอเรียนร้อนผ่าว เธอเป็นห่วงเขามาก สมองเธอจึงวุ่นวายไปหมด ถ้านี่เป็นเรื่องคนอื่น เธอจะมีเหตุผลมาก อย่างไรก็ตาม น่าเสียดายที่เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับความสัมพันธ์ของพวกเขา มันเป็นไปไม่ได้สําหรับเธอ

ในอดีตเธอคิดว่าเธอแค่ตกหลุมรักฮีลตัน แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าอาการของเธอไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้อีกต่อไป

เขาจ้องมองเธอเม้มริมฝีปาก และไม่ได้พูดอะไรเลย เขาพูดด้วยน้ำเสียงรายเรียบอย่างเย็นชา "ถึงซันนี่จะท้องจริง ๆ ผมก็จะไม่ยอมให้เธอเก็บเด็กเอาไว้หรอก"

"แต่คุณเคยคิดไหมว่า เป็นไปได้ที่ซันนี่อยากจะเก็บเด็กไว้เลี้ยงเอง”

"ถ้าเธอไม่ยอมทําแท้งให้เด็ก ผมจะตัดมดลูกของเธอทิ้ง"

เวอเรียนรู้สึกหนาวจนตัวสั่น เมื่อฮีลตันพูดสิ่งนี้ออกมา

ฮีลตันในตอนนี้ดูฉลาดและเย็นชา นั่นมันทําให้เธอรู้สึกกลัวนิดหน่อย

อย่างไรก็ตาม เธออดไม่ได้ที่จะหลงเสน่ห์เขา

เธอชอบฮีลตันทุกอย่างที่เป็นเขา รวมถึงความมุ่งมั่นและความคิดที่กล้าหาญของเขา

เมื่อพูดถึงเด็ก ๆ เวอเรียนอดไม่ได้ที่จะพูดกับเขาว่า "ฉันมีอะไรที่อยากถามอะไรคุณมาตลอด"

"ถามสิ"

"สามปีที่แล้วทําไมคุณถึงหาแม่อุ้มบุญล่ะ"

เวอเรียนขมวดคิ้ว ยิ้มให้เขา "คุณช่วยเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับ เจลลี่ บีน ก่อนที่เธอจะครบสามขวบก่อนหน้านี้ให้ฉันฟังได้ไหม?”

“แน่นอน!”

…

เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อเวอเรียนมาถึงแผนกออกแบบของยาส แดน ลี โทรหาเธอทันทีเมื่อเธอถึงออฟฟิศของยานิ

"ท่านประธานเควน คุณเรียกฉันมาเหรอคะ?”

ยานิหยิบกล่องอัญมณีสีม่วงทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้ายื่นให้กับเธอ

"เปิดดูสิ"

เวอเรียนอึ้ง ไม่อยากที่จะรับมัน "ประธานเควน?"

"ไม่ต้องห่วงหรอก นี่ไม่ใช่ของคุณ ผมแค่อยากให้คุณวาดภาพร่างสร้อยข้อมืออันนี้ให้หน่อย”

หลังจากนั้น เวอเรียนก็หยิบกล่องขึ้นมาแล้วเปิดดู และเห็นสร้อยคอมือเพชรที่ดีไซน์อย่างเรียบง่าย ดูเบาบางอยู่ข้างใน สร้อยข้อมือนี้มีความพิเศษเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะการออกแบบ การเจียระไนเพชรดูสว่างไสวมากด้วยเทคนิค 3 มิติ

“นี่เป็นผลิตภัณฑ์เรือธงตัวใหม่ของบริษัทของเราที่กําลังจะเปิดตัวในช่วงไตรมาสต่อไป"

เวอเรียนรู้สึกงุนงง “ทำไมถึงไม่มีการร่างต้นแบบเอาไว้?”

"ผมทําด้วยตัวเองเป็นเวลาหนึ่งเดือน นี่เป็นแค่ต้นแบบ หลังจากคุณวาดภาพร่างต้นแบบอย่างละเอียดแล้วเราสามารถจัดทีมงานเพื่อผลิตสินค้าจริงได้"

เวอเรียนไม่คิดว่ายานิจะมีฝีมือที่เก่งขนาดนี้ ต้นแบบสร้อยข้อมือนี้สามารถจําหน่ายได้ที่เคาน์เตอร์โดยทันที

"ค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันวาดเสร็จแล้วจะเอามาให้คุณดู”

เวอเรียนไม่ได้คิดมากอะไร เธอจากห้องทำงานพร้อมกับกล่องเครื่องประดับ

ยานิหยิบกระเป๋าตังค์ออกมา เขามองไปที่หญิงสาวในรูปที่อยู่ในกระเป๋าเงินรอยยิ้มเย็นชาปรากฏบนใบหน้าของเขา เขาพูดทีละคำว่า "แซมมี่ สิ่งที่ฮีลตันติดหนี้คุณไว้ ผมจะให้เขาชดใช้คืนมาทีละนิด ตลอดสามปีที่ผ่านมาเขาใช้ชีวิตสุขสบายเกินไป ผมจะไม่ปล่อยให้เขาสบายอีกต่อไป”