เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 182

ปลายมีดอันแหลมคมแทงทะลุชายเสื้อเชิ้ตสีดำทีละนิ้วจนได้ยินเสียง "เซ่อ" และนิ้วของ เวอเรียน ก็แข็งทื่อ!

เธอรู้ว่าเสียงนั้นคือเสียงมีดแทงเข้าเนื้อ!

เธอลืมที่จะดิ้นรน แต่ ฮีลตัน ยังคงจับมือของเธอ และแทงมีดเข้าที่หน้าอกของเขา ดวงตาสีดำของเขากำลังมองไปที่เธออย่างลึกซึ้ง “รีอาน่า ถ้าคุณต้องการให้ผมจ่ายด้วยชีวิตจริง ๆ คุณต้องทำมันด้วยความเข้มแข็งมากกว่านี้”

ใบหน้าของ เวอเรียน ซีดเซียวและเธอจ้องมองเขาด้วยดวงตาสีแดงขณะที่น้ำตาไหลในเบ้าตาของเธอ นิ้วของเธอก็เคลื่อนไปตามชุดและเริ่มสั่น

“ฮีลตัน ฉันได้ทำมันให้คุณแล้วรวมถึงพาคุณไปที่ เกาะรีเจ้นท์ อีกด้วย ... ”

น้ำตาหยดลงมาจากเบ้าตาของเธอและไหลลงบนหลังมือของ ฮีลตัน ที่เธอกำลังถืออยู่

ชายคนนั้นขมวดคิ้วและมองเธอด้วยดวงตาสีดำที่ลุกโชนและถามด้วยเสียงแหบว่า “งั้นคุณอยากให้ผมตายจริง ๆ หรือเปล่า?”

“ฉัน... ใช่”

มันเป็นเพียงครั้งเดียว ครั้งนั้นเธอคิดว่าเธอไม่ได้รักเขาและแม้ว่าเธอจะชอบเขา แต่มันก็เป็นเพียงจุดเริ่มต้น เธอคิดว่าถ้า ฮีลตัน เสียชีวิตในอุบัติเหตุครั้งนั้นเธอคงมีความสุข กลับกันในคืนนั้นเมื่อเธอรู้ว่าเขาขึ้นเรือจริง ๆ และเกิดอุบัติเหตุในทะเลเธอก็อยู่ที่ชายหาด นอกจากความรู้สึกเสียใจและรู้สึกผิดแล้วเธอยังรู้สึกอกหัก...

เมื่อเขายืนเต็มที่ภายใต้แสงจันทร์และมองเธอด้วยรอยยิ้มที่บางเบาเธอรีบวิ่งไปหาเขา ในขณะนั้นและอยากจะล้มเลิกการล้างแค้นให้กับพ่อของเธอทั้งหมด

ฮีตัน ฟัดด์ ก้มศีรษะลงเล็กน้อยและหน้าผากของเขาสัมผัสเธอเบา ๆ มือข้างหนึ่งของเขาจับมืออันโอชะของเธอที่ถือมีดไว้ส่วนมืออีกข้างของเขาแตะที่ด้านหลังศีรษะของเธอ น้ำเสียงของเขาใกล้เคียงกับการปรนเปรอ “รีอาน่า ถ้าบาดแผลนี้สามารถทำให้คุณละทิ้งความเกลียดชังได้คุณก็ต้องเจาะลึกลงไปอีกหน่อย”

ร่างกายของ เวอเรียน สั่นสะท้านราวกับไม่มีวันพรุ่งนี้ เมื่อ ฮีลตัน จับมือของเธอและผลักมันเข้าไปที่หน้าอกของเขาอีกนิ้ว เวอเรียน ใช้แรงทั้งหมดของเธอดึงมีดออกมา “ไม่!”

มีดเฉือนผ่านฝ่ามือของ ฮีลตัน และล้มลงกับพื้นพร้อมกับเสียงดังปัง เลือดไหลทะลักท่วมมือของพวกเขาทันที บริเวณหน้าอกของเสื้อเชิ้ตสีดำของ ฮีลตัน หนักขึ้นทันทีจากการเปื้อนเลือด เลือดหยดลงบนพื้นกระเบื้องสีขาวของวอร์ด

เวอเรียน ตกใจมากจนเธอตะลึง มืออันโอชะของเธอที่เต็มไปด้วยเลือดกดลงบนบาดแผลที่หน้าอกของ ฮีลตัน “ฮีลตัน คุณเป็นอย่างไรบ้าง? คุณ…อืม…”

มือใหญ่ของชายคนนั้นโอบเอวเล็ก ๆ ของเธอไว้และในการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วเพียงครั้งเดียวเขากอดเธอไว้แน่นในอ้อมแขน ก้มศีรษะลงและจูบริมฝีปากซีด ๆ นั้น

น้ำตาเค็มเล็กน้อยของ เวอเรียน ไหลเข้าปากของ ฮีลตัน จูบนั้นซับน้ำตาบนใบหน้าอันบอบบางของเธออย่างอ่อนโยน แต่น้ำเสียงของเขากำลังครอบงำ เขาพิงหน้าผากเธออ้าปากพูดทีละคำ “เวอเรียน ถ้าหากคุณไม่มีใจที่จะทำในคืนนี้ คุณก็ควรอยู่เคียงข้างผมอย่างเชื่อฟัง ผมไม่ยอมให้คุณทิ้งผมไปไหน”

เวอเรียน มองไปที่เขาน้ำตาเธอไหลออกมาและเธอพูดพร้อมกับสะอื้นว่า “แต่ว่าฉันเกือบจะทำให้คุณตายในทะเล ฉันโกหกคุณและรื้อฟื้นความทรงจำให้คุณ คุณไม่ได้เกลียดฉันจริง ๆ เหรอ?”

“เกลียด แต่ผมโกรธ” ชายคนนั้นหยุดและพูดพร้อมกับขมวดคิ้วว่า “ผมโกรธคุณที่เต็มใจทำงานร่วมกับ ยานิ แทนที่จะบอกความจริงกับผม ผมรู้สึกโกรธตัวเองด้วยซ้ำที่ไม่ทำให้คุณตกหลุมรักผมอย่างที่ควรจะเป็น”

สมองของ เวอเรียน ยุ่งเหยิงและเธอร้องไห้จนมีอาการกระตุก “ฮีลตัน ทำไมคุณถึงทำดีกับฉัน…”

แล้วเธอจะเลือกได้อย่างไร?

เธอไม่สามารถเผชิญหน้ากับ ฮีลตัน ได้เพราะเธอไม่สามารถลืมการตายของพ่อของเธอได้ แต่เธอ...ตกหลุมรักเขาจริง ๆ

เลือดทำให้ฝ่ามือของเธอเปียก ดวงตาของเธอสั่นอย่างรุนแรงและเธอก็รีบพูดว่า “ฉันจะไปหาคุณหมอ!”

ฮีลตัน หยุดเธอด้วยการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียว “ผมจะไปให้หมอทำแผลให้ คุณไม่ควรไป มันจะทำให้เกิดความสงสัย”

เวอเรียน กลืนน้ำลายของเธอ มันเป็นช่วงเวลานี้และทำไมเขาถึงยังคงพิจารณาถึงสิ่งเหล่านั้น?

แต่มือและชุดคนไข้ของเธอเต็มไปด้วยเลือด เมื่อรวมกับอารมณ์ที่วู่วามของเธอแล้วดูเหมือนว่าเธอเพิ่งฆ่าใครบางคนและอาจดึงดูดความสนใจของตำรวจ

“แต่แผลของคุณ…”

“ไม่เป็นไรแผลไม่ได้ลึกมาก”

ฮีลตัน ผลักเธอกลับไปบนเตียงคนป่วยและบอกเธอว่า “อยู่ที่นี่อย่างเชื่อฟังและอย่าออกไปข้างนอกและรอให้ผมกลับมา”

เวอเรียน เฝ้าดูร่างของ ฮีลตัน ที่เดินจากไปและสายตาของเธอพร่ามัว

เหตุใดการเสียชีวิตของพ่อของเธอถึงเกี่ยวข้องกับ ฟัดด์ กรุ๊ป และเกี่ยวข้องกับ ฮีลตัน จะดีแค่ไหนหากเรื่องทั้งหมดเหล่านี้เป็นเพียงแค่ความเข้าใจผิด

…