เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 193

สมองของเวอเรียน มอนท์บอกให้เธอผลักชายตรงหน้าออกไป แต่ความรู้สึกของเธอทำให้เธอควบคุมความรู้สึกไม่ได้ จูบนั้นลึกล้ำ และครอบงำ ทำให้การหายใจของพวกเขาหนักขึ้น ดวงตาของเวอเรียน มอนท์เปียกชื้น และมือของเธออดไม่ได้ที่จะโอบคอของฮีลตัน ฟัดด์

เมื่อเวอเรียน มอนท์ขยับตัว ชายหนุ่มที่กำลังจูบเธอก็หยุดกึก ดวงตาสีดำของเขาจ้องมองเธออย่างเย็นชาโดยไม่มีร่องรอยของอารมณ์ เขาจบการจูบและดึงมือเล็ก ๆ ของเธอที่อยู่บนคอของเขาออก

ดวงตาของเวอเรียน มอนท์ยังคงชื้นและมีหมอก เธอเพียงได้ยินฮีลตัน ฟัดด์พูดอย่างเย็นชาว่า “คุณไม่ได้ใช้สติปัญญาทั้งหมดเพื่อทิ้งผมไปงั้นหรือ? คุณหมายถึงอะไรที่กอดผมตอนนี้? ผมเป็นใครสำหรับคุณ?”

“ ... ”

ดวงตาของหญิงสาวเป็นสีแดง เธอกัดริมฝีปาก และจ้องเขา เมื่อเธอเห็นใบหน้าเย็นชาของเขา เวอเรียน มอนท์ก็เปิดประตูและลงจากรถด้วยความอับอาย

ฮีลตัน ฟัดด์เงยหน้าขึ้น เขามองดูร่างเพรียวที่ลอยออกไปจากกระจกมองหลังและดวงตาสีดำของเขาก็หรี่ลง

เวอเรียน มอนท์วิ่งด้วยกำลังทั้งหมดของเธอ อย่างไรก็ตามยิ่งเธอวิ่งมากเท่าไหร่ลมหายใจของเธอก็จะยิ่งบางลงเท่านั้น ท้องของเธอยังรู้สึกอึดอัดที่เธอต้องก้มลงไปบนแปลงดอกไม้ข้างถนนแล้วโยนมันขึ้นมา

เมื่อเธอนึกถึงจานเนื้อบนโต๊ะอาหารค่ำคืนนี้ ท้องของเธอรู้สึกไม่สบายตัวและเธอก็อาเจียนออกมาอย่างรุนแรง

เธอนอนลงบนแปลงดอกไม้ ร้องไห้และหมดแรงจากการอาเจียน เธอรู้สึกอึดอัดและทำอะไรไม่ถูกเมื่อได้ยินเสียงผู้ชายต่ำ ๆ ที่ด้านบนของหัว “คุณไม่สบายใจหรือเปล่า?”

“ ... ”

“ตลอดครึ่งเดือนที่ผ่านมา ฉันไม่สบายใจทุกวัน”

“ ... ”

เวอเรียน มอนท์ร้องไห้หนักกว่าเดิม เธอไม่รู้ว่าเป็นเพราะปฏิกิริยาการตั้งครรภ์ทำให้ไม่สบายตัวเกินไปหรือเป็นเพราะคำพูดของฮีลตัน ฟัดด์

ฮีลตัน ฟัดด์ยื่นขวดน้ำให้เธอ หลังจากที่เวอเรียน มอนท์บ้วนปากแล้ว เธอก็นั่งอยู่บนสวนดอกไม้เพื่อพักผ่อน ฮีลตัน ฟัดด์คุกเข่าลงข้างหน้าเธอด้วยเข่าข้างหนึ่งและใช้ทิชชู่เช็ดมุมปากของเธอ การเคลื่อนไหวของเขาอ่อนโยนมาก

ไม่มีใครรู้ว่าสิ่งใดที่ทำให้เธอประทับใจแต่น้ำตาของเวอเรียน มอนท์ก็ไหลลงมาและเธอไม่สามารถกักเก็บไว้ได้อีกต่อไป

“ทำไม ... คุณมาหาฉันทำไม?”

ฮีลตัน ฟัดด์จ้องมองเธอด้วยสายตาที่ร้อนแรง “ถ้าผมไม่มาตามหาคุณ คุณวางแผนที่จะหลบหนีผมไปตลอดชีวิตหรือเปล่า?”

เวอเรียน มอนท์โน้มตัวไปข้างหน้าและกอดคอของเขาแน่น เธอกดใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอเข้ากับไหล่ของเขาและน้ำตาของเธอก็ไหลออกมามากขึ้น

“ฉันไม่ได้คิดว่าจะซ่อนตัวจากคุณนานแค่ไหน แต่ฉันไม่มีความสุขมาก ฉันคิดว่าฉันจะไม่สามารถใช้ชีวิตแบบนี้อีกต่อไปได้”

“ทำไมคุณถึงบอกให้แซม จอยซ์ไปพบผมที่โรงแรมบันยันทรีในคืนนั้น?”

เวอเรียนสำลัก “ฉันไม่รู้จะบอกคุณยังไงว่าแซม จอยซ์ยังมีชีวิตอยู่ ฉันไม่กล้ามองคุณกลับมาอยู่กับแซม จอยซ์ ฉันกลัวว่าคุณจะไม่ลังเลที่จะทิ้งฉันไปหลังจากที่คุณรู้ว่าแซม จอยซ์ยังมีชีวิตอยู่…”

ฮีลตัน ฟัดด์ดึงเธอออกจากอ้อมแขนของเขาและจ้องมองไปที่ใบหน้าอันบอบบางของเธอที่เต็มไปด้วยน้ำตา “ก่อนที่ผมจะจากคุณไป คุณกล้าทิ้งผมไปโดยไม่ลังเลเลยเหรอ?”

“ฉันไม่อยากถูกทิ้งอีกต่อไป…”

ตั้งแต่เจนเซ่น จาคอปทิ้งเธอไปและแม้กระทั่งตอนที่พ่อของเธอทิ้งเธอไป เธอใช้เวลาหลายคืนเงียบ ๆ คนเดียว ก่อนที่จะให้โอกาสตัวเองอีกครั้งในการถูกทอดทิ้ง เธอควรจะทิ้งคน ๆ นั้นก่อน

“เวอเรียน มอนท์ คุณไม่มีสติ”

“แต่คุณก็ยังมาหาฉัน…”

ฮีลตัน ฟัดด์ส่งเสียงทางจมูก “ผมไม่ได้มาหาคุณ ผมแค่อยากจะเอาของที่เป็นของผมกลับคืนมา”

"ฮะ? อะไร?"

เวอเรียน มอนท์เอียงมุมริมฝีปากของเธอลง “ฉันหวังว่าคุณจะไม่โง่เหมือนเกา จิ่งด้วยวิธีนี้ผู้หญิงจำนวนไม่น้อยที่จะชอบคุณและจะไม่มีใครฉกคุณไปจากฉัน”

ดวงตาของชายหนุ่มมืดลงและในที่สุดเขาก็พูดอย่างไม่ลึกซึ้งว่า “คุณยังมีใจที่จะพูดสิ่งที่ไม่สำคัญเหล่านี้ คุณรู้สึกไม่สบายตัวอีกหรือเปล่า?”

"ไม่เป็นไรแล้ว"

หลังจากนั้นไม่นานเวอเรียน มอนท์ก็ถามอีกครั้งว่า“แซม จอยซ์ไม่โกรธที่คุณมาหาฉันเหรอ?”

“ผมจะเป็นอะไรถ้าแซม จอยซ์โกรธงั้นหรือ?”

“แต่ ... แต่ก่อนหน้านี้คุณไม่ได้เป็นคู่รักกันเหรอ?”

ฮีลตัน ฟัดด์อยากจะแงะหัวของเธอออกเพื่อดูว่ามีอะไรอยู่ข้างในนั้น “ผมบอกว่าแซม จอยซ์กับผมเป็นคู่กันเมื่อไหร่?”

เวอเรียน มอนท์รู้สึกว่านี่เป็นความฝัน สวยงามและไม่เป็นจริง เธอยื่นมือออกไปและหยิกหน้าของเธอเองก่อนที่จะหยิกใบหน้าของฮีลตัน ฟัดด์

ชายหนุ่มไม่ชอบและเตือนเธออย่างเย็นชาว่า “ เวอเรียน มอนท์”

“เจ็บไหม?”

ฮีลตัน ฟัดด์ไม่ตอบ เวอเรียน มอนท์มองเข้าไปใกล้ ๆ และเห็นว่าใบหน้าของเขาแดงเพราะเธอหยิกเขา เธอพูดกับตัวเองว่า ‘มันกลายเป็นสีแดงดังนั้นมันต้องเจ็บปวดไม่น้อยเลย’

หลังจากที่เธอพูด แล้วหญิงสาวก็ยกมือขึ้นแตะใบหน้าของเขาเบา ๆ “ดีขึ้นไหม?”

“ ... ”